Lange leve de boerderij !

Na bijna 4 weken rust begint het bij een marathonbiker toch steeds weer te kriebelen. En als het kriebelt, moet je krabben. Deze keer in Wombach, een dorpje in de buurt van Lohr am Main in het Duitse Spessart. Onze overnachtingsplaats is een ruime ferienwohung op een boerderij in het landelijke dorpje Halsbach, 10 km van Lohr. Onder het motto “Urlaub auf den Bauernhof” werd een rustige lokatie in een groene omgeving op een boerderij belooft. Alle beloftes werden volledig ingelost, inclusief de stinkende mesthoop voor de deur. Daar werd natuurlijk geen reclame voor gemaakt. Lange leve de boerderie !

We zitten op slechts een boogscheut van Frammersbach, waar we de voorgaande jaren al enkele keren de Spessart Bike Marathon met een bezoek vereerd hebben. Dezelfde streek dus, en dus verwachten we dezelfde pijnlijke hellingen en een gelijkaardig zwaar parkoers. En volgens insiders een van de meest technische marathons met meer bospaden en technische trails dan in Frammersbach, belooft het alvast een mooi parkoers te zijn. Volgens de statistieken met 89 km en 2250 hoogtemeters zou dit ook een makkie moeten zijn in vergelijking met de 3500+ hoogtemeters in de Zillertal Bike Challenge. Maar uit ervaring weten we dat niet alle hoogtemeters gelijk geschapen zijn. Ach ja, de marathon hier heeft men Keiler Bike Marathon gedoopt, naar het gelijknamige lokale Keiler bier. Het logo: een bier zuipend zwijn. Daarmee doen de Duitsers zichzelf weer alle eer aan

Net zoals de zomer dit jaar heel vroeg aan de deur stond (absoluut geen probleem daarmee), staat de herfst veel te vroeg aan de deur (daar heb ik dus wel een groot probleem mee! J ) met zware bewolking, regen en alles behalve zomerse temperaturen. De zon is duidelijk op vakantie naar zonnigere oorden, en dus trekken we er zaterdag op uit in de miezerregen om de beentjes wat los te gooien.

De start op zondagmorgen is al om 8u, en dat betekent een halve dag vroeger opstaan dan normaal. Nadat Pepe en Marv om 5u30 als een versgebakken veulen uit hun bed springen , heb ik bijna 20 minuten nodig vooraleer ik de eerste proef van vandaag tot een goed einde breng. Nu ja, goed einde is misschien wat overdreven: fysiek dan wel uit bed, maar met 2 ogen die nog dichtplakken en het gevoel van een natte dweil is enige vorm van leven ver te zoeken. Een goede wijn moet lang rijpen he
In een ultieme poging mezelf in ietwat wakkere toestand te krijgen, steek ik even mijn hoofd uit het raam. En of dit helpt ! Binnen de seconde ben ik klaarwakker ! Want volgens de boeren hier gaat het spreekwoord: “de ochtenstond heeft … stront in de neus”, want die mesthoop ligt natuurlijk ook vlak onder het slaapkamerraam. De perfecte melange van halfrottend stro, versgedraaide drollen en zure zeik verschroeit mijn neusharen, mijn reukdetectoren gaan zwaar in het rood, de hoogspanning die door mijn zenuwen schiet veroorzaakt kortsluiting in mijn hersenen en trekt vonken die mijn ogen nauwelijks kunnen verdragen op dit ontieglijk vroege uur. De naald van de hartslagmeter breekt af wanneer hij los voorbij zijn aanslag schiet en in een ongecontrolleerde, krampachtige reactie smijt ik het venster weer dicht. Gelukkig had ik in een nuchtere flits nog net mijn hoofd weer naar binnen getrokken. Welkom op de boerderij !

De start is bijna 12 km van onze mesthoop, en de opwarming wordt gegarandeerd door het bordje van 10% bij het buitenrijden van het kleine dorpje. We zijn goed op tijd (volgens mijn idee veel te vroeg, ik had beter nog 20 minuten langer kunnen slapen), waardoor ik voor de allereerste keer in mijn carriere op de eerste rij aan de start sta. Jawel, tegen het lint ! Echter niet voor lang, want als we aan de eerste klim beginnen na een kleine kilometer komt naar mijn gevoel het ganse peleton voorbij.

Het parkoers bestaat uit 2 delen: vals platte, saaie, Duitse schotterautostrades en magnifieke singletrails en bospaden. Bij die eerste wist je nooit welke versnelling nu de juiste is: het lijkt vlak en dus “grote plato-werk”, maar die draait dan weer zo moeilijk rond. Op het middenblad daarentegen, is het precies koffiemalen alsof je op de kleine bergaf aan het rijden bent. Gelukkig zijn er de talrijke bospaden en singletrails. Soms met veel flow: enkele kilometers slalommen tussen de bomen zonder bijtrappen of remmen, op andere momenten redelijk steil en doorspekt met wortels en stenen. Nergens technisch super moeilijk, maar je kan er wel overal makkelijk en hard tegen de grond gaan. Maar niet alleen bergaf, ook bergop: of wat dacht je van een 300 hoogtemeter en 2 km lange klim op een padje van nauwelijks 20 cm breed langs de bergflank. Vaste hand aan het stuur vereist om niet van de bergflank te schuiven ! Of een klim over een wat ooit een middeleeuwse kasseiweg geweest kon zijn en waar de wortels van de dennebomen het grootste deel van de kasseien vervangen hebben. Of een verrassingsmuur van goed 20%, die er dan ook nog eens vettig bijligt. Of … of …
Al bij al een mooi parkoers met vele plezante singletrails, aan mekaar gebreid met stukken gravel. De regen van de afgelopen dagen maakte wel dat sommige bospaden er wat vettig bijlagen zodat ze slecht bolden.

De bevoorrading waren super geregeld: met zeker 20-25 man wordt er langs beide zijden van de weg alles aangereikt wat je maar nodig hebt: energierepen, bananen, drinkbussen met water of sportdrank, … Stoppen aan het nog uitgebreidere buffet kon natuurlijk ook
En het manneke: die had al tijdens de startklim ongelooflijk zere benen, die nooit meer weggegaan zijn. Daarnaast een neus vol snot, de ganse dag een lichte hoofdpijn (vooral als het bergop ging) af en toe afgewisseld met buikkrampen. En bijna heel de dag kou gehad, terwijl het eigenlijk niet echt koud was. Niks ging vanzelf maar desondanks toch geprobeerd om stevig door te rijden en al bij al tevreden met een tijd van exact 5h.

Hiermee draaien we nu de knop om naar Amerika en kunnen we beginnen met de laatste voorbereidingen voor het hoofddoel van dit jaar: de Breck Epic. Volgende week start de vlieger. Jiehaaa!

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 91 km
Hoogteverschil: 2250 hm

Uitslag