Moddercatch met vermoeide benen

Perte Totale. Compleet om zeep. Een natte vod. De laastste druppel eruitgewrongen. Een wrak.

Zo voelde ik me ongeveer als we vorige week na 3,5 weken rondtoeren door Colorado en Utah terug voet op Belgische bodem zette. Pepe en ik hadden toen al afgesrpoken dat we de Grand Raid Godefroy zouden schrappen, wegens geen goed idee zo kort na ons Amerika avontuur. Valt er ineens een email uit Australie binnen: “Ben 5 weken op toer door de UK, en kom voor het weekend even naar Belgie voor de 160km Grand Raid Godefroy”. Afzender: Andy Fellows, gewezen wereldkampioen 24h en Ay Up! lights medewerker. Dus toch naar Bouillon !

Tijdens een verloren moment nog snel de Orbea uit zijn reiskoffer gehaald, de na lange tijd nog eens versgewassen Reevax –truitjes in een sporttas gegooid, de Ay Up lampkes aan de chargeur gehangen en vrijdagavond na het werk rechtstreeks naar het zuiden van het land om net op tijd voor de nachtrit toe te komen. Er stond daar immers een pittig nachttoerke van 25 km te wachten. Samen met een 50-tal anderen en Ay Up–Andy gaan we om 21u op pad, de weg gewezen door de Ay Up lampkes en de zwarte(!) pijlen. Gelukkig was er toch nog iemand op het idee gekomen om op elke pijl een stukske reflecterende tape te plakken, wie komt er nu op het idee om voor een nachtrit zwarte pijlen te gebruiken? Het toerke zelf was gevarieerder dan verwacht met enkele leuke singletrails, steilere en minder steile hellingen, een hike-a-bike passage. Het uitblijven van het verwachtte modderploeteren was een extra meevaller. Modder was er uiteraard voldoende na de zondvloed van de laatste weken, maar je reed er niet in vast en je kon goed tempo houden. Als de benen mee zouden willen natuurlijk. Een handvol dagen is blijkbaar niet voldoende om te recuperen en bij te slapen, met als gevolg dat vlakke en valse platte stukken nog redelijk goed gingen, maar als het echt bergop ging, gaven de PK’s niet thuis. Zeer zeker in Colorada achtergebleven, en nog niet nagestuurd. Het moddergevoel op de bike hebben we dit jaar nog niet echt nodig gehad, waardoor ook het vertrouwen ver zoek is als de bike in de modder of op de gladde wortels of rotsen begint te schuiven. Daar zullen we terug moeten aan werken, te beginnen met dit weekend. ‘t Was wel plezant en het kippesoepje aan het eind van de rit smaakte geweldig.

Zaterdag maakten we er een rustige dag van. Niet te vroeg uit bed, op het gemakske de dag beginnen met een vers geperst appelsiensapke en een cappucino, om ons daarna in te schrijven. Voor mij was de keuze snel gemaakt: meer dan 70 km wou ik mijn vermoeide spieren niet aandoen, ondanks dat dit de minst mooie afstand is. Ook Pepe zou voor niet meer dan 70 km gaan, maar hij liet zich uiteindelijk toch vermurwen tot een inschrijving voor de 160 km. Gebrek aan karakter zeker
De panorama’s zijn hier net iets anders dan in Colorado of Utah, maar toch lieten we onze Australische gast de mooiste stukjes van de streek zien. En daarbij kan de Tombeau de Geant uiteraard niet ontbreken. W e geven Andy nog even mee dat je de reus best goed gezind en aan jouw kant houdt, want anders kan die op zondag verassend uit de hoek komen. Enkele jaren geleden is Pepe een zekere podiumplaats verspeeld door een gigantische scheur in de buitenband, net aan de Tombeau du Geant. Dat kan geen toeval zijn !

Zondag, 4h45: Pepe’s GSM begint zijn hatelijke ochtenddeuntje te spelen. Gelukkig is hij er snel bij om het ding af te duwen, zodat ik verder kan slapen. Helaas niet op “stop”, maar op ”snooze”, zodat ik stipt 9 minuten later op zoek kan gaan naar het toeterende ding. Jaja, per ongeluk, we kennen dat … Na deze korte intermezzo heb ik echter geen enkel probleem om nog 2 uur verder te slapen. Niet dat ik anders ooit een probleem heb met slapen, dat gaat altijd en overal J Tegen dat ik uiteindelijk uit bed geraak, zijn de 160ers al aan hun opdracht begonnen. Terwijl ik aan de ontbijttafel zit, zie ik de prachtige zonsopgang professioneel om zeep geholpen door de eerste donkere wolken met daarbijhorende zware regenbuien. Er zouden er nog vele volgen…

Tussen 2 buien door geraak ik toch min of meer droog in de startbox, wel behoorlijk ver vanachter, maar de ambitie voor vandaag is nogal aan de lage kant. Eigen tempo rijden en van het toerke genieten is het plan. Ik neem de start echt heel rustig en schuif op mijn dooie gemakske op naar voor. Ondertussen is het ook weer terug beginnen regenen, met af en toe een bliksemschicht en donderslag, en dat zou het zowat de hele voormiddag doen. Eenmaal we van het asfalt afdraaien, zitten we in de modder. De regen heeft ervoor gezorgd dat op de paden die er gisteren nog goed bijlagen, er nu een modderlaagske van 2-3 cm ligt, met af en toe wat grotere plassen of modderstroken. Het blijft echter allemaal behoorlijk goed berijdbaar en de kilometers gaan dan ook goed vooruit. Het voordeel is dat de modder ervoor zorgt dat de ketting nat blijft en niet begint te piepen. De eerste 10-12km blijf ik als laatste in een groepje van 5-6 man, zonder veel moeite te moeten doen. De benen zijn vandaag wat beter dan vrijdag en onbewust gaat het tempo daarna toch de hoogte in. Ik merk het pas tegen dat de spieren beginnen te verzuren. De steilste stukken gaan echter nog steeds moeizaam, en het is duidelijk dat er hier 2 fenomenen aan het werk zijn: enerzijds begint de hoogtestage in Colorado en de supercompensatie zijn werk al wat te doen en voel ik dat er terug kracht in de benen komt. Anderzijds is de algemene vermoeidheid nog nietweg, waardoor ik niet echt diep kan gaan en dus de voordelen weer voor een stuk gecompenseerd worden.

Na goed 60 km zijn de voordelen echter helemaal op, en krijgt de vermoeidheid weeer de overhand. Ik wordt verplicht om 2 tanden terug te schakelen en het wat langzamer aan te doen. Gelukkig is het nog slechts een dikke 10 km tot aan de finish. Na 3h38 kom ik als 14 de master1 over de streep. Hmm, slechts 5 minuutjes trager dan vorig jaar, toen op een volledig droog parkoers. De goede vorm komt er precies dan toch aan.

De mannen van de 160 zijn nog even onderweg, en na een warme douche ga ik Andy en Pepe opwachten. Pepe finisht na 8h19 op een 3de plaats in de masters-2. Andy reed lange tijd op de 4de plaats algemeen, maar kreeg de toorn van de reus over zich, door eerst zijn reserve-binnenband te verliezen, daarna lek te rijden, om dan even verder ook nog een schakel van de ketting te plooien. Hij moest na 120 km de strijd staken.

Typisch Bouillon is mijn naam in eerste instantie voor het derde jaar op rij niet in de uitslag terug te vinden, ondanks de electronische tijdmeting. Ook in de uitslag van de 160km stonden er fouten, met renners die zelfs niet gefinisht zijn, waardoor Pepe het podium gemist heeft. Jammer toch ! De afpijling was dit jaar dan wel beter, er was duidelijk moeite gedaan om op kritieke punten extra pijlen te hangen. De bike wash en douches waren daarentegen nog steeds ondermaats: bij de bikewash kwam er niet meer dan wat gedruppel uit de tuinslang, in de douche hadden ze zelfs geen enkele druppel! Gelukkig konden wij nog douchen in het hotelletje dat we geboekt hadden, maar velen moesten hun toevlucht nemen tot de Semois om bike en rijder weer enigszins proper te krijgen. Eigenlijk zouden dergelijke Middeleeuwse toestanden in deze moderne tijden niet meer mogen…

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 70/160 km

Hoogteverschil: 1300/3400 hm

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album