Rondje biken in eigen achtertuin

Het verlengde Onze Heer Hemelvaartweekend vormt de laatste zware training alvorens Kroki en ik aanstaande donderdag onze spullen pakken en koers zetten richting Sardinië voor een zevendaagse-etappenwedstrijd. Met Les Cîmes de Waimes vorige donderdag, een stevige wegrit op vrijdag en de Hagelandse Chrono op zaterdag, een mooie training wat betreft opeenvolgende inspanningen.

De tot ver buiten onze contreien bekende Hagelandse Chrono is intussen aan zijn 11 de editie toe en vormt een vaste afspraak voor liefhebbers van boeiende parcours. Geen wonder dat jaar na jaar het grootste gedeelte van het marathon-wereldje zijn opwachting maakt in de Langdorpse bossen. Die bossen zorgden echter ei zo na voor problemen want slechts enkele dagen geleden werd van hogerhand besloten om de bossen in Aarschot en omgeving ten gevolge van de aanhoudende droogte af te sluiten voor het publiek. Men wou op die manier een tweede Kalmthout voorkomen. Spannende tijden dus voor MTB Team Langdorp, want tegen zulke overmacht is zelfs het hardnekkigste Bosbergkruid niet opgewassen. Gelukkig gingen op dinsdag de langverwachtte hemelsluizen voor even open. Net voldoende om het grootste gevaar te doen wijken. Wimmeke – The Boss- Wimmeke en zijn team konden dus met een gerust gemoed de meer dan 700 chronorijders ontvangen.

Fotograaf MarV is zoals gewoonlijk als eerste van de partij en ligt al met zijn telelens in de struiken op de loer. Kroki mag wat langer slapen want de chronorit vindt quasi in zijn achtertuin plaats. Voor mij is het vanuit Bekkevoort dan weer een mooie opwarming tot in Langdorp. We hebben besloten om de rit weliswaar vlot af te werken maar niet als wedstrijd te aanzien. Er is dus even de tijd voor halthouden aan de bevoorradingen en hier en daar een intervalleke en een klapke.

In tegenstelling tot andere jaren hebben we er deze keer voor gekozen om zo vroeg mogelijk te vertrekken. Op die manier is er minder mogelijkheid om te blijven plakken bij de collega’s voor de start, is er minder volk op het parcours en kunnen we in de namiddag nog wat anders doen.

Ook op de afspraak is Waimes-gastheer, Wouter, die het Reevax-treintje zal vervolledigen. Iets na negen schuiven we één voor één aan aan het startpodium en worden we met wat tussenafstand op het stoffige parcours losgelaten. De tijdsopname-computer sputtert heel even en ik moet wat wachten tot ik mag vertrekken. Shit, de trein is al weg. Hoe was dat gezegde ook al weer: ‘Tuut zei de trein en de statie vertrok ?’. Allée, vanaf de eerste meter wordt het dus al achtervolgen en dat met benen die nog vol Waimes en wegtraining zitten. Het tempo ligt voor bibi duidelijk te hoog en ondanks verwoede pogingen om aansluiting te vinden sputtert de vierkant draaiende turbo. Dan maar noodgedwongen overschakelen naar plan B en gewoon eigen tempo rijden. In dergelijke situaties trouwens meestal de beste keuze. Vandaag zelfs de enige keuze.

Het parcours is kurkdroog – wat had je gedacht- en in een minimum van tijd zie ik eruit als een koolputter die er net een shift van acht uur heeft opzitten. Overal heeft men getracht kleine paadjes te vinden en zo veel mogelijk asfalt of andere saaie sekties te vermijden. Ook al heb ik deze Hagelandse Chrono al meermaals gereden, steeds weer sta ik versteld van de schoonheid van ons Hagelandse landschap en de plezierige trails. Het lijkt wel een wirrewar aan spaghetti-slierten zoals het parcours zich door de streek kronkelt. Sturen, schakelen versnellen en weer afremmen: kortom het soort mountainbiken wat nooit verveelt. Ik zou het uren en dagen kunnen doen, tenminste wanneer de benen zouden meewillen. De bepijling is er één uit het boekje: tijdig richtingsveranderingen aankondigen; op de afslagplaats extra pijlen en bevestiging nadien. Alleen al aan de afpijling kan je zien dat die gasten zelf ook wedstrijden rijden en weten waar de klepel hangt.

En dan de bevoorradingen: klaarstaande bidons om snel weer verder te kunnen. Ze zouden er op veel wedstrijden nog kunnen van leren. Sportdrank of water en koolhydraten à volonté evenals fruit. Enfin: de puntjes stonden op de spreekwoordelijke i.

Zowel Kroki als ikzelf rijden dus ons eigen tempo en MarV heeft enkele fotogenieke spots uitgekozen om de dit verslag visueel te ondersteunen. Holle straten, hoge graskanten, dennebossen en ijzerzandsteen zijn het decor waarin we ons kunnen uitleven. Af en toe heeft de organisatie een controlepost geplaatst om zeker te stellen dat je wel het hele parcours hebt afgelegd. Het blijft tenslotte een rit met tijdsopname en een klassement. De controleurs trachten met een gekleurde viltstift zonder je te veel op te houden hun paraf te plaatsen op het startnummer. Meer dan een gekleurde veeg komt er echter niet op te staan, en ik ben al blij dat ze niet mijn hele facade met hun dikke viltstift inkleuren.

Ook de zuid-oostenwind die al dagenlang over ons land waait is vandaag prominent aanwezig. Vooral het finale stuk langs de Demerboord krijgen we de wind pal op de neus. Geen erg want het zijn dan ook de laatste kilometer alvorens we een bordje heerlijke spaghetti krijgen aangeboden.

Ook al waren de benen niet al te fris, toch heb ik met volle teugen genoten van deze super fijne rit in eigen streek. Nogmaals een dikke vette pluim aan Team Langdorp en hopen maar dat ze dit evenement nog heel lang willen organiseren.

Reevax gaat nu alles klaarzetten voor het vertrek naar Sardinië. We hopen jullie snel te kunnen berichten vanop het Italiaanse eiland. Tot dan.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 81 km

Hoogteverschil: 1050 hm

Uitslag

Foto album