Rondje door de Voerstreek

Het weekend kondigde zich nat en koud aan. Niet echt motiverende vooruitzichten voor de Bart Brentjes Challenge in het Nederlandse Eijsden, dat ook dubbelt als Nederlands en Belgisch kampioenschap marathon. Belgisch kampioenschap in Nederland? Persoonlijk kan dat Belgisch kampioenschap mij gestolen worden, en als er geen aparte chrono was los van het BK/NK en als Pepe niet de oren van mijn kop gezaagd had, was ik met een meer dan aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid in bed blijven steken. Maar zaterdagavond in laatste instantie toch maar de banden van de Orbea opgepompt en zondagmorgen het helse lawaai van de wekker getrotseerd. Naar goede gewoonte duurt dat even en na herhaaldelijk aandringen van de wekker kom ik tot besef dat ik echt wel uit mijn bed moet , met als gevolg dat de ochtendroutine versneld afgespeeld moet worden. Nog half slapend en zonder ontbijt kruip ik de auto in om mijn ploegmakkers Pepe en MarV op te pikken, terwijl ik tussen de 3 de en 4 de vites een pistoleke probeer binnen te knabbelen. Prioriteiten moeten er nu eenmaal zijn en bij mij staat slapen eenzaam bovenaan de lijst. Bovendien hebben ze mij altijd wijsgemaakt dat je goed uitgerust aan de start van een koers moet staan, en dus is elke minuut langer geslapen, straks een minuut gewonnen ! Ik ben dus zonet een klein halfuurke opgeschoven in de uitslag J

Desondanks zijn we ruim op tijd in Eijsden, en afhalen van de startnummers gaat verbazend vlot. Binnen de 30 seconden ben ik de zaal binnen en weer buiten, 30 euro armer, maar een startnummer voor de chrono rijker. Terwijl Pepe zich op het gemakske klaarmaakt blijf ik nog wat in de warme auto zitten en begin aan mijn 2 de ontbijt: een rijsttaart. Dat smaakt alvast beter dan de pistolekes van daarstraks

Naarmate de klok richting 10u gaat, priemt de zon af en toe door het wolkendek en wordt het gelukkig wat warmer, maar ook tijd om mijn helm te zoeken. Op weg naar de start rijd ik met mijn halve slaapkop nog bijna voorbij de Reevax supportersclub van de Megabikers. Tja, die oranje jassen vallen niet echt op… Aangekomen aan de startbox van de chrono, zie ik bikers voor mij zover het oog reikt. Er is een massa volk, en het belooft dus druk te worden op het parkoers. Hoe de start juist in mekaar zat snap ik nu nog niet, want we werden nog 4 keer gestopt door een nadar vooraleer we met een relatief klein groepje het veld inmochten. Voordeel van ver achteraan te starten is dat de start minder hevig is, en mijn benen dus langzaam wakker kunnen worden. De eerste 8 km of zo zijn quasi vlak en vliegen dan ook voorbij. Er is wel behoorlijk wat modder, kan ook niet anders na de zondvloed van de afgelopen dagen, maar wel goed berijdbaar. Dan komen we langzaam in de voerstreek en komen de eerste bossen en hellingen eraan. Die liggen er eveneens goed vettig bij, en vereisen veel kracht om door de modder boven te geraken. Het parkoers heeft hier al duidelijk te leiden gehad onder mijn voorgangers. Ik neem me voor om niet te kwistig met de PK’s om te springen, het is alles bij mekaar toch 105km en door de modder valt het parkoers een stuk zwaarder uit dan op het eerste zicht gedacht. Ondanks het vele volk op het parkoers, kan er toch behoorlijk vlot gereden worden. Af en toe moet je wel eens even inhouden, maar is er nergens echt opstopping. Tot aan km 22, hier ligt de eerste singletrail afdaling, die er door de vettige modder spiegelglad bijligt. Doe daar nog wat wortels, drops en stenen bij, en een aantal bikers kiezen voor de wandelschoenen. Het is opstopping en het duurt enkele minuten vooraleer ik de singletrail stapvoetsgewijze kan afdalen. Te voet gaan lijkt me veel gevaarlijker om te vallen en dus de verkeerde keuze. De hellingen worden afgewisseld met snelle stukken op brede gravelwegen en asfalt. Hier heb je de grote versnellingen nodig om tempo te kunnen maken. En die laten het nu net afweten. De ketting wil nog naar het kransje halfweg de cassette vallen, maar dan niks meer. Mijn shifter perikelen in Sardinie in gedachten, is mijn eerste vrees dat die terug kapot is. Maar in eerste instantie lijkt die nog goed te werken en schakelt vlot tussen de 5 bovenste kransjes. Daarna lost de kabel wel, maar blijkbaar weigert de derailleur dienst. Ik probeer tempo te maken op de grootste bruikbare versnelling, maar 32 km/h is het maximum dat ik daarmee uit mijn benen krijg, waarbij mijn knieen beginnen te smoren van teveel toeren te maken. Aangezien ik langs alle kanten voorbij gereden wordt, zit er niets anders op dan te stoppen en de oorzaak van het probleem te zoeken. En die is snel gevonden: blijkbaar zit de hele akker van Boer Jef tussen de parallelogram van de derailleur en blokkeert zo de boel. Ik probeer met mijn vingers zo veel mogelijk modder weg te halen, maar ondanks mijn diploma neus-peuteren brengt dit de zoden niet aan de dijk. Groot geweld is dus aan de orde…

– beste lezers, er volgt nu een fragment dat niet geschikt is voor gevoelige mountainbikers –

…en het betere trek, wring en sleurwerk aan die achterderailleur zorgen ervoor dat ik al 1 tandje meer heb. Joepie ! De rest van het gebit blijft echter nog steeds buiten bereik van de ketting, zelfs na nog wat tevergeefs neus-peuterwerk en nog een derailleur-break-dance sessie. Het ding zit blijkbaar hopeloos geblokkeerd. Net dan herinner ik mij vanuit mijne vroege jeugdjaren dat een maat 42 pantoffel aan warp speed 9 uitstekend hielp tegen de hardnekkigere vormen van kattekwaad, en blijkbaar helpt een maat 42 Shimano mountainbike schoen aan warp speed 9 uitstekend tegen weerspannige derailleurs. In tegenstelling tot het kortstondige eenmalige gebruik van anti-kattekwaad-pantoffels en het risico van het boomerang-effect , zijn anti-weerspannige-derailleur-schoenen gelukkig meermaals zeer kort na elkaar inzetbaar. Vergelijk het een beetje tussen de eerste geweren die met buskruit gevuld moesten worden, en een automatisch machinegeweer. En met de pantoffels kunt ge maar 1 keer herladen. Enfin, ik moet er geen tekeningske bij maken zeker ? In ieder geval ligt Boer Jef zijn akker binnen de kortste keren op Boer Henk zijn akker in plaats van tussen de derailleur …

– einde geweld scene, gevoelige mountainbikers kunnen weer meelezen –

… en ziedaar: de boel marcheert weer! Enkel de 11 is nog een probleem, maar om die vlot rond te krijgen moet ik sowieso eerst nog wat trainen. De inhaalrace kan beginnen.

Even verder doet een bordje “nog 50 km” me er pijnlijk aan herinneren dat ik nog maar net voorbij halfweg ben. Volgens het gevoel in de benen moest ik er al bijna zijn. Het zwaarste stuk is echter achter de rug en de snelle asfalt en gravel wegen nemen de overhand, af en toe afgewisseld met nog een verloren gelopen helling. Niet dat mijn benen dat erg vonden, het beste was er dan al af, ondanks het voornemen om relatief rustig te rijden. Ter compensatie van de hellingen, wordt de knop van de wind enkele standjes hoger gezet, en dat was duidelijk voelbaar aangezien het vooral nog tegenwind was. Ook het wolkendek probeert zijn steentje bij te dragen door af en toe een schuchtere poging tot regenbui te ondernemen. Buiten enkele weggewaaide druppels blijft het voorlopig echter droog.

Na 5h07 ben ik terug aan de start/finish boog in Eijsden.Net op tijd want enkele minuten later gaan de regensluizen dan toch open. Al met al was dit een leuk toerke, vooral de eerste helft met de hellingen in de Belgische Voerstreek. Door de weersomstandigheden van de afgelopen dagen voelde het wel veel zwaarder dan de aangekondige 1750 hoogtemeters. Hiermee is er een einde gekomen aan het Reevax-seizoen 2011, en gaan wij voor enkele maanden in winterslaap, plannen voor volgend jaar uitbroeden.

Kroki

Disclaimer: no derailleurs were killed during the writing of this article.

Wedstrijd Info

Afstand: 105 km

Hoogteverschil: 1750 hm

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag