Stevige seizoensopener !

De Kellerwald marathon is blijkbaar een populaire seizoensopener. Dit jaar waren er alweer meer dan 900 starters voor de 14de editie. Dat dit de eerste grote Duitse marathon is en bovendien deel uitmaakt van de Nederlandse RWP cup zal allicht geholpen hebben. Daarnaast waren er toch ook wel wat Belgische marathongezichten naar Gilserberg afgezakt. De statistieken liegen er niet om: met 120km en 3000 hoogtemeters is dit een deftige seizoensopener. En doordat hetzelfde rondje 3 keer mag afgelegd worden, belooft het ook mentaal stevige kost te worden. De eerste mentale drempel had ik enkele weken terug al genomen: zwaar getwijfeld tussen 2 of 3 rondjes, en toch maar voor 3 rondjes gekozen. Afgelopen week wel nogmaals zwaar getwijfeld aan deze keuze, want ondanks de goede conditie op Gran Canaria, voelde ik me daarna toch minder goed. We zullen wel zien…

Vrijdagavond de marathonprocedure voor de eerste keer dit seizoen in gang gezet, en nadat het volledige Reevax team inclusief fietsen, bagage en andere rommel in mijn auto gepuzzeld is, gaat het in volle draf richting Duitsland. Die volle draf is goed voor 5 minuten, want dan is het al onmiddelijk 1 uurtje aanschuiven in de file. Blijkt dat de Nederlanders net over de grens op de E314 een grote tent van enkele 100 meters gebouwd hebben. Wegenwerken ? Waarschijnlijk met zijn allen aan het kamperen ! Gelukkig vlot het verkeer in Duitsland wel en arriveren we met slechts een uurtje vertraging aan ons pensionnetje.

Zaterdag is het dan de hoogste tijd om de streek te verkennen. Eerste vaststelling: de beloofde zon en bijhorende temperaturen laten het afweten. We zullen het met een grijze hemel en 1-cijferige temperaturen moeten doen. Gelukkig blijft het droog en kunnen we ons wat opwarmen aan de bergjes. MarV heeft de GPS track van het parkoers mee, en bij de eerste mogelijkheid gaan we het parkoers op bij km 15 om al eens kijken wat men voor ons in petto heeft. En dat is ineens een visite-kaartje: door de wei, recht tegen de berg omhoog. De koude spieren staan onmiddelijk op ontploffen. Dat belooft! Gelukkig gaat het daarna wat vriendelijker bergop, maar blijkt er een conflict te zijn tussen de GPS track en de rood geverfde pijlen. Dan maar de pijlen volgen zeker, misschien is het parkoers aangepast?

Zondagmorgen blijkt het, ondanks de betere weersvoorspelling, niet veel warmer te zijn. Met het kiekenvlees op armen en benen is de goesting niet erg groot. Dat blijkt ook zo voor de sensor van mijn fietscomputer want die weigert plots alle dienst. Gisteren nog feilloos, vandaag absoluut niets meer. Niet echt een groot probleem, ten laatste na elke 40 km weet ik wel hoe ver ik ben. We vertrekken met bijna 10 minuten vertraging, aangezien een of andere Duitser zijn ongetwijfeld uitgebouwde johnny-BMW dringend aan de ganse meute wou tonen door hem op de grote weg vlak na de start te parkeren. Na herhaaldelijk aandringen werd het stuk schroot eindelijk verplaatst en kunnen we vertrekken. Eerst een geneutraliseerd plaatselijke rondje achter de openingswagen, en dan zijn we voorgoed weg. Terwijl ik op de asfaltaanloop mijn plaats in de groep nog behoorlijk kon houden, wordt ik op de eerste lange gravel klim continu voorbijgereden. En dat terwijl ik naar mijn gevoel eigenlijk te snel aan het rijden ben. De benen draaien langs geen kanten en ik bereid me al mentaal voor op een lange dag.

De steile klim door de wei bevestigd wat ik al wist, en ik geraak slechts met veel moeite en de hulp van het kleinste viteske boven. De vriendelijkere stijgingspercentages blijken ook nog een verrassing in petto te hebben: blijkbaar was het parkoers gisteren nog niet helemaal afgepijld, en hebben de rode pijlen die we gisteren gevolgd hebben absoluut niks met de marathon te doen. Brute pech voor ons, want de parkoersbouwer heeft nog een “muurke” gevonden. Als compensatie hoeven we het wandelpadje naar de Kellerwaldturm niet omhoog. Dat bleek gisteren voor mij een onoverkomelijke hindernis op de bike.

Gelukkig dat de ondergrond goed bolt: de stijgende gedeeltes van het parkoers gaan meestal over brede schotterwegen. De afdalingen zijn eveneens snel, maar hier hebben ze er op meestal voor gekozen om de schotterwegen achterwege te laten en via met stenen bezaaide trails door het bos af te dalen. Het “herfstafval” is nog in overvloed aanwezig, waardoor alles buiten de ideale lijn verstopt zit onder een laag dode bladeren en verdroogde takken. Voorbijsteken tijdens de afdalingen is daardoor een risico, en meer dan 1 derailleur zou vandaag het gevecht met een dood stuk hout verliezen. Het hele parkoers is gelukkig kurkdroog, op 1 enkele strook modder van 100m na.

Ondertussen zijn we aan de 2 de ronde bezig en ik heb het gevoel dat ik er wat doorkom. Bergop gaat iets soepeler en ik heb het makkelijker om het tempo erin te houden. Op de 2de lange klim komt ineens Luc Pauwels met veel gepuf aansluiten. Onderweg met een vaste vork (ok), 29er (ok) en singlespeed (goe zot op dit parkoers IMHO) en door een vergetelheid 10 minuten na de groep vertrokken, kan ik het gepuf begrijpen. Na een minutje of 2 trekt hij zich terug op gang en laat me achter. Maar niet voor lang, want het “muurke” komt er aan, dit is te steil voor hem en hij moet te voet omhoog. Hier kom ik weer voorbij. Op deze manier zullen we bijna de gehele 2de ronde haasje over spelen en mekaar nog een 4-tal keer terugzien. Hij finisht na 2 ronden om 3de te eindigen in de singlespeed categorie. Respect !

Na de top van de 2de lange klim, volgt een lang stuk gravel licht dalend, dat af en toe wat terug omhoog gaat. In totaal misschien 6-7 km lang, en hier vind ik precies mijn goede benen terug. Ik kan een goed tempo rijden en wat volk inhalen. Aan de geluiden achter mij hoor ik dat er alleszins enkelen aangepikt hebben, maar niemand neemt over. Aan de bevoorrading, net na een snelle trail afdaling, heb ik wat voorspong. Ik vertraag kort om een bekertje water en een stuk banaan mee te pikken, als een Duitser naast me komt rijden: “Vielen Dank fuer den Zug”. Hij zat er blijkbaar wat doorheen, maar dankzij mijn locomotief werk had hij het goede tempo terug gevonden. Hij vond het wel niet netjes dat ik alle kopwerk alleen gedaan had, met blijkbaar 8(!) man in mijn wiel. Anderzijds had hij zelf ook niet overgenomen, en hing er nu eigenlijk niemand meer aan mijn wiel De meesten waren sowieso van de middelste afstand en dus van geen belang voor mijn resultaat.

De finish komt alweer in zicht, en terwijl het terras al vol zit met bikers met in de ene hand een pint bier en de andere een curry-wurst, moet ik nog een rondje. Op dit moment gaat het nog redelijk goed, maar ik voel wel al dat die 3de ronde geen cadeau gaat zijn. Ik steek in mijn hoofd dat het nog “maar” 1 rondje is, daarbij proberend te vergeten dat een “rondje” 40 km en 1000 hoogtemeters is. Ondanks dat ik het gevoel had dat die 2de ronde beter ging, heb ik toch dik 10 minuten meer nodig gehad dan de eerste ronde. De klimmen beginnen nu ook moeizamer te gaan, en ik moet me geregeld terug in gang trekken om het tempo er in te houden. Gelukkig staat MarV geregeld langs het parkoers met een frisse Performance drinkbus. Ik zie nog wat volk voor mij rijden, ik kom er ook bij, om ze dan terug te moeten laten rijden. We zijn 2,5 ronden ver en het vat is stilaan leeg. Gelukkig zijn de meeste hoogtemeters achter de rug. Op de laatste klim krijg ik het echt lastig en is het enige dat ik nog kan doen de bodem van het vat uitkrabben. Na bijna 6h34 is de finish een feit en rolt mijn resultaat quasi onmiddelijk uit de printer: 50ste plaats bij de senioren 1. Langs de ene kant was het vandaag een 0.5 rondje te ver, langs de andere kant is het alweer bijna 10j geleden dat ik nog eens 3000 hoogtemeters op dezelfde dag onder de wielen kreeg. Ik ben misschien nog niet helemaal terug, maar toch alweer een stuk minder ver dan vorig jaar !

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 120 km

Hoogteverschil: 3000 hm

Uitslag