The race isn’t over until it’s over !

Maar liefst vier keer gestorven tijdens de loodzware vijfde etappe en dik tien minuten verloren in het totaalklassement. Daar waar ik de voorbije dagen op het hoogste schavotje mocht plaatsnemen, haalde ik gisteren niet eens het podium. De hele namiddag en avond heb ik liggen hoesten als een hese keffer en mijn hoofd barst van de schele hoofdpijn. Ik heb het warm en maak me zorgen om mijn gezondheid: voortekenen van een opkomend griepje? Ik kan me geen slechter moment indenken. Misschien is dat ook de reden geweest van de rotslechte dag van gisteren? Twijfel alom. Onder normale omstandigheden is mijn voorsprong van meer dan 12 minuten op mijn Engelse tegenstander meer dan comfortabel, maar als een ziek paard moet koersen, dan ziet het er plots heel anders uit. Ooit al eens een natte schotelvod op een fiets zien zitten: awel dat komt geen meter vooruit. Gelukkig voel ik me niet misselijk en is ook mijn eetlust op niveau. Het enige wat ik kan doen is goed rusten, op tijd in bed en een Dafalganneke pakken. Ik vraag mijn teammakkers om in alle talen te zwijgen over mijn medische toestand ten opzichte van mijn concurrenten want als die mijn zwakke plek zouden kennen, zouden ze nog meer gemotiveerd kunnen geraken. Hoe dan ook, mocht ik tijdens de laatste etappe mijn leiderstrui kwijtspelen, dan heb ik er toch alles aan gedaan en is het resultaat ver buiten mijn verwachtingen. Maar zoals elke winnaar, verlies ook ik niet graag zodus: ‘Let’s cross our fingers’.
Vrijdagochtend in Breckenridge, aan de rand van de Illinois Creek. Was het de Dafalgan of het feit dat ik me van bij het slapengaan goed heb ingeduffeld, maar ik heb vanacht geslapen als een marmot. Slechts één keer een sanitaire uitstap moeten maken en vanmorgen zelfs MarV niet horen toekomen. De hoofdpijn is voorlopig weg en ook het hoesten is veel beter. Mijn Deense tentbuur daarentegen lijkt elke minuut in zijn Scandinavische hoestbui te gaan stikken.
MarV heeft weer een halve nacht doorgewerkt om het beeldmateriaal online te krijgen en beleeft net als ons een zware week. De positieve reakties stromen echter van alle kanten toe en motiveren het hele team. Ook de verstandhouding onder de Belgen is super en iedereen moedigt iedereen aan. Voor de laatste keer deze week zitten we met het hele team aan de geimproviseerde ontbijttafel in een donkere, open en winderige tent.
Terwijl we nog even naast onze tent staan te treuzelen om ons klaar te maken voor de wedstrijd, zien we Marc-Pantani zich al warmrijden op Boreas Pass Road. Die heeft duidelijk plannen.
Vandaag moeten we de stad niet in en starten we net voor onze tent. Vlug klaarmaken en mijn groene leiderstruitje aantrekken. Dit zou wel eens de allerlaatste keer kunnen zijn. Vermits de wedstrijd onmiddellijk na de start wordt vrijgegeven en we als eerste een stuk asfalt moet beklimmen alvorens in een singletrail te duiken, acht ik een korte opwarming aangewezen. Ik moet mijn concurrent trouwens ook laten zien dat ik me niet zomaar gewonnen geef. Ik ben misschien wel verzwakt, maar vechten tot ik er bij neerval zal ik. Dat groene truitje geef ik niet zomaar af.
Snel nog even mijn donkere Evil Eye zonnebril wisselen voor eentje met helderdere glazen want het is zwaar bewolkt en ik wil elke wortel en elke steen op de trails kunnen zien.
Met nog slechts enkele minuten te gaan zetten we ons klaar in de startbox. Ik ben super geconcentreerd, maar tegelijkertijd stijf van de spanning. Vandaag staat er heel veel op het spel. Vandaag kan ik alleen maar verliezen. Twaalf minuten is de bonus die ik in mijn achterzak heb. Only time will tell.
En dan zijn we vertrokken voor de allerlaatste etappe van deze Breck Epic over 33 mijl. Ondanks mijn opwarming schiet mijn hartslag pijlsnel de hoogte in wanneer ik de kopgroep tracht te volgen. Voorlopig zit mijn belager achter mij en dat wil ik graag zo houden. Amper twee bochten verder moet ik de kopgroep al lossen want ik heb danig op mijn adem getrapt. Het voelt aan alsof mijn longen elk moment uit mijn lijf gaan springen. Ik zuig zoveel mogelijk lucht naar binnen maar wegens de zuurstofschaarste krijg ik mijn ademhaling amper onder controle. En net op dat moment zie ik dat een renner op een oranje fiets en met een blauwe outfit me passeert. De Brit zet blijkbaar van bij het begin de aanval in en plaatst een verschroeiende demarrage. Als een lege fles ketchup wring ik de laatste druppel kracht die ik nog in de benen heb eruit om aan te klampen. Het lukt heel even maar al snel komt er blauwe rook uit mijn uitlaat, knipperen er een aantal rode lampjes op mijn dashboard en zie ik roze olifantjes de straat oversteken. Nee, dit komt niet goed. Het is een ongelijke strijd. Pantani: beresterk, super gemotiveerd en in ‘the winning mood’. Ikzelf: niet top fit, vol twijfels en gisteren een flinke opdoffer gehad. Er zit dus niet anders op dan hem te laten rijden en gewoon mijn tempo te kiezen. Misschien lukt het nog wel om de schade te beperken en binnen de 12 minuten te finishen. Wie weet?
Na het korte stukje asfalt krijgen we een aantal singletrails bergop voorgeschoteld met leuke en minder leuke namen: ‘Barney Ford’ klinkt nog vriendelijk, maar ik hoop dat de trail ‘Nightmare on Baldy’ zijn naam niet waar maakt. Het zijn stuk voor stuk super trails, maar op dit moment kan ik echt niet genieten. Ik ben aan het afzien als de beesten want het is nu of nooit. Door zo geforceerd te rijden maak ik af en toe een stuurfoutje en dat kan ik missen als de pest. Blijven concentreren is de boodschap. Intussen is mijn concurrent helemaal uit het zicht verdwenen en blijft het getal 12 door mijn hoofd spoken. Steeds weer schieten mijn gedachten de andere kant op: Normaal moeten 12 minuten volstaan. Maar als die kerel vleugels krijgt tikken de minuten heel snel weg.
Na ongeveer 1 uur wedstrijd en met ongeveer 18 kilometer op de teller bereiken we de eerste bevoorrading op een brede gravelweg. MarV en Patricia staan op post met fototoestel, drinkbus en vooral met superbelangrijke wedstrijd-info: “Twee minuten” roept Patricia me toe. ‘Twee minuten toegegeven op een uur wedstrijd’. Ik sla direct aan het rekenen en ga ervan uit dat de wedstrijd maximaal 3 uur zal duren, waarschijnlijk minder. Dan moet het erin misschien toch zitten, tenminste als ik geen inzinking krijg.
De Gold Dust Trail die nu volgt is weer iets speciaals: een lange, wild slingerende, droogstaande gracht waar je met je bike als in een bobsleebaan van links naar rechts schiet. Na elke bocht is het weer bijtrappen om de verloren snelheid weer op te bouwen. Voortdurend vraag ik me af of het hier nu bergaf dan wel bergop gaat. Waarschijnlijk is de trail zelfs gewoon vlak. Het vele slingeren mag dan wel super-neig zijn, ik wordt er bijna draaierig van. Hier en daar liggen er trouwens grote stenen op de ideale lijn en die ontwijk je best om niet met een wiel als een Pringle aan de finish te komen.
Iets over halfweg koers staat de tweede grote helling voor de deur: een 10 kilometer lange offroad beklimming eindigend op Boreas Pass Road. De bochtige schotterweg heeft weliswaar een mild stijgingspercentage, maar de wind staat stevig op de neus en laat dat nu net spek naar mijn bek zijn. Enkele kilometer geleden heb ik aansluiting kunnen vinden bij de leider van de Solo 30+ categorie en dat komt nu wel erg goed van pas. Om beurten nemen we de kop en leggen elkaar een flink tempo op. Aanvankelijk is de weg vrij bochtig en versperren de bomen het zicht. En dan zie ik plots in de verte een blauwe trui op een oranje fiets. Dat kan niet waar zijn? Toch wel, beetje bij beetje lijken we mijn Engelse concurrent in te halen. Het motiveert en geeft me vleugels. Heel even moet ik mijn metgezel tot kalmte aansporen om het gat niet te snel dicht te rijden. Ik zie Pantani achterom kijken. Hij voelt de bui ongetwijfeld al hangen. Net voor de doortocht aan de tweede bevoorrading heb ik mijn uitdager beet. Ik groet hem heel kort en met een gelaten blik en een korte zucht geeft hij de strijd op. Vanaf nu krijg ik plots vleugels en gaat alles veel beter. Ik blijf opletten om geen fouten te maken maar tijdens de finale kilometers zit ik al volop met mijn gedachten aan de finishlijn. Het kan dan toch lukken! Het moet lukken! Het gaat lukken!
Nog enkele supercoole trails vormen het sluitstuk van deze zesdaagse wedstrijd en ik voel de finish naderen. Nog een laatste brugje over en mijn iglotent komt in zicht net als de verlossende finishboog. Niet alleen MarV met zijn fotocamera maar ook een gekke clown met oranje haar en dito broek staat wild heen en weer te springen: Patricia heeft zich voor de gelegenheid in Reevax-outfit gestoken om me bij de finish te verwelkomen. Super gaaf!
Ik kan mijn plezier niet op: een droom is werkelijkheid geworden. De trui gat mee naar Belgie. Felicitaties van overal. Schouderklopjes heen en weer. Sportieve verliezer Pantani is even later de volgende om me geluk te wensen. Het was een harde maar faire strijd en een super race.
Teammaatje Kroki komt even later ook over de streep en met een welverdiende high-five bezegelen we de succesvolle Reevax-week. Na zovele jaren van gezondheidsperikelen is dit de opsteker die hij echt nodig had maar nog veel meer verdiende: het succesvol beeindigen van een lange en zware etappenwedstrijd. Welcome back, makker !!
Vandaag geen dringende bezigheden vlak na de finish. Nee vandaag nemen we de tijd om alle Belgen aan de finish te verwelkomen. Kristof en Stefan zijn de volgende om te finishen en ook voor hen een dikke proficiat. Maar het meeste respect gaat toch uit naar Tinneke, die moedig volhoudt en zich na vandaag met gepaste trots finisher van de Breck Epic mag noemen. Sjappoo meid !
Een super zware week Breck Epic zit erop. Ons vat is af. Onze spieren om zeep. Onze lippen kapot gebrand van de zon. Onze longen vol met fijn stof. Hoesten als een kettingroker. Handenpalmen pijn van het stuur vast te houden. Rug opgesteven van het kracht zetten. Vingerkootjes één voor één vast van de ontelbare schokken. Onze nek rood verbrand, ondanks de zonnecrème. Wallen onder onze ogen als vuilniszakken.
Maar de indruk die dit avontuur in ons geheugen achterlaat, zal nooit meer verdwijnen. De stempel van een week Summit County-mountainbiken staat als een onuitwisbaar brandmerk in onze gedachten. Een week zo intens, zo uniek, zo bijzonder, zo hard, zo mooi, zo lastig, kortom zo geslaagd kan een mens zich enkel dromen. Wel onze droom is waar geworden. De glinstering in onze ogen verraad het plezier wat elk van ons aan dit avontuur beleefd heeft. We zullen de Peak 6, 7 en 8 missen, ook al hebben we deze toppen vervloekt. Het uitzicht bij het verlaten van de ijskoude iglotent zal nooit meer zo spectaculair zijn. De koffie nooit meer zo verwarmend.
De liefde en toewijding waarmee Cowboy Mike en zijn hele crew dit evenement op poten zetten bewijst dat de Breck Epic een wedstrijd is vóór echte mountainbikers, door echte mountainbikers.
Het mountainbiken hier in Colorado was regelrechte topgastronomie. Helaas is het niet altijd mogelijk om naar een top-restaurant te gaan. En onder ons gezegd: een grote friet met pickels kan ook supergoed smaken.

Voor zijn 10de verjaardag heeft Reevax er alles aan gedaan om jullie op een nieuwe, verrassende manier bij zijn avonturen te betrekken. Hopelijk hebben jullie er net zo van genoten als wij. Jullie steun en support was steeds onze drijfveer om door te zetten ook al was het soms lastig. Zo ver van huis en toch zo dicht bij.

It’s a small world, it’s a short life. You’ve got to live it !
Vanwege MarV, Kroki en mijzelf: Cheers!

Pepe

Een video met de highlights van de etappe kan je vinden op http://www.youtube.com/user/wwwREEVAXbe !

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 32.6 miles / 52.5 km
Hoogtemeters: 3568 feet / 1087 hm

Uitslag