Wijngaardkoersen in Offenburg

Op de vooravond van een marathonweekend staat de traditionele heenreis op het programma. Voor de verandering deze keer geen Sauerland, maar de trip gaat enkele honderden kilometers zuidelijker naar Offenburg, op een boogscheut van Straatsburg, en dat bekend staat als “Poort van het Zwarte Woud”. En dat was duidelijk: terwijl we al honderd kilometer nauwelijks een heuvel gezien hebben, tekent plotseling een donkere bergrug zich af in het licht van de ondergaande zon wanneer we de Rijnvallei doorkruisen. Biljarttafelvlak ten westen van Offenburg, is ten oosten van Offenburg “vlak” volledig onbestaande en waarschijnlijk zelfs een verboden woord. De lokale geografie schiet van de ene meter in de andere 800m uit de Rijnvallei omhoog , de steile hellingen volledig bedekt door wijngaarden. Mijn benen doen alvast pijn, niet van de wijn, maar van de gas in te drukken om mijn auto boven aan ons pension te krijgen.

En daar stellen we meteen vast dat we zeker niet in de Eifel of het Sauerland zitten. Nu spreken we alle drie een behoorlijk mondje Duits, maar wat onze gastvrouw allemaal bijeenratelde, daar krijgt volgens mij elke licentiaat Germaanse talen met optie Duits binnen de minuut grijze haren en een minderwaardigheidscomplex van. Compleet onverstaanbaar, en terwijl madam aan 300km/h verder ratelt in het chinees, beginnen wij alvast met de auto uit te laden. Als we tijdens een adempauze even de kans krijgen om ook een woordje te placeren, blijkt dat we ondanks het chinees geratel met vriendelijke en sympathieke mensen te maken hebben, en stellen we vast dat ze hun uiterste best doen om ons verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Wat we uiteraard ten zeerste apprecieren !

Als we zaterdagmorgen onze kop vanonder het donsdeken halen en door het raam naar buiten steken, brandt de zon al genadeloos. Het belooft een warme dag te worden. Na een uitgebreid ontbijt worden de Orbea’s wakker gemaakt om de streek te verkennen en de beentjes los te rijden. Het gaat direct goed omhoog, tijd om op te warmen is er niet en binnen de kortste keren stroomt het zweet dan ook met beken van mijn gezicht. We doen het nochtans rustig aan en nemen de tijd om van de schitterende uitzichten te genieten.
Naargelang de dag vordert, kruipt de zon langzaam weg achter vers aangevoerde wolken, en wordt het onaangenaam drukkend. We kunnen ons nog net op tijd onder een paraplu op een terras op de markt in Offenburg zetten als de hemelsluizen opengaan. Als de temperatuur dan ineens met 10 graden zakt heb ik alle moeite van de wereld om niet uit mijn Reevax kostuumeke te bibberen. Die vestjes in mijn valies zijn toch handig…
Een groot stuk appelcake later houdt de regen het gelukkig voor bekeken, en geraken we toch nog droog terug aan ons pension.

In het programma-boekje wordt de pasta-party volop aangeprezen, en aangezien er een bonnetje bij de startnummer zit en we ondertussen grote honger hebben, wordt de aanval ingezet. Maar de ontgoocheling is des te groter als we het met half bakje pasta met aangelengde ketchup moeten stellen. Het argument dat er een half uur na het begin van de pasta-party anders niet genoeg is voor de bikers die nog moeten langskomen, gaat er bij ons moeilijk in: pasta kost sowieso quasi niks, iedereen is vooringeschreven en dus het aantal personen (en de hoeveelheid benodigde pasta) op voorhand gekend en andere organisaties slagen erin om met een inschrijvingsprijs van veel minder dan 50 Euro een all-you-can-eat pasta-party te organiseren. Willen en niet kunnen of kunnen en niet willen ? Op die manier kan je alleszins beter geen pasta-party organiseren.
Wij dan maar op zoek naar een Italiaan, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht. Normaal gezien heeft elke zichzelf respecterend dorp in Duitsland minstens 1 Italiaans restaurant, maar volgens de lokale bevolking gaan in Offenburg om een of andere reden alle Italiaanse restaurants binnen de kortste keren failliet. Na enig diepgaand zoekwerk werd toch een ras-echte Italiaan gevonden. Blijkbaar niet echt trots op zijn afkomst, want zijn restaurant heeft een Duitse naam. Maar wel lekker en nog snel bediend ook nog, ondanks een quasi vol restaurant !

Zondag is het vroeg dag, Pepe springt al om 5h30 als een opgefokt konijn uit bed. Ik probeer 20 minuutjes later naar goede gewoonte mijn ogen met de koevoet open te breken. Dit lukt slechts gedeeltelijk en meer slapend dan wakker schuif ik aan de ontbijttafel aan. Als we om 7h15 vnaar de start vertrekken, is het nog bitter koud. De regen van gisteren heeft wel weer plaats gemaakt voor de zon, het zal wel dus wel snel opwarmen.

Met ongeveer 350 andere bikers wordt ik om 8u het Zwarte Woud ingestuurd.Na 5 km asfalt zijn we uit de stad en worden we het bos ingestuurd. Net zoals 2 weken terug in Sundern, heb ik last om kracht op de pedalen te krijgen, en moet ik vanuit het kopje de benen op karaketer laten ronddraaien. Ik wordt dan ook van alle kanten voorbijgereden, maar ik moet steeds weer een tandje kleiner schakelen. Het is hetzelfde ellendige gevoel als 2 weken geleden, en dit ondanks een perfecte bloedanalyse en 2 weken van 9-10h slaap per dag. Ik begin er al serieus aan te denken om een kortere afstand te rijden, want verder sukkelen zoals in Sundern heeft totaal geen zin, maar als de eerste splitsing zich al na 10 km aandient, besluit ik dat dit toch te vroeg is om af te draaien en mijn benen nog een 2 de kans te geven.

Een eerste snelle gravelafdaling brengt me na ongeveer 20 km aan de voet van de Mooskopf, de hoogste berg en langste klim van vandaag. Hier staat Marv met camera en drinkbussen te zwaaien. Ik neem er gelijk 2, want anders moet Marv te lang op mij wachten bij het volgende bevoorradingspunt, waardoor Pepe dan zijn drinkbussen gaat missen. En als er een potentiele creme-glace aan vasthangt, is het mentaal makkelijker om zelf een extra drinkbuske de berg op te sleuren J
Die Mooskopf viel anders beter mee dan verwacht. Gelukkig niet zoveel moos zoals de naam laat vermoeden, en af en toe wat anders dan de in deze streek typische “schotter-autobahn” oftewel “gravel-autostrades”. Een padje door de wei, wat wortels en stenen, zelfs heuse bergkassei zorgen ervoor dat er af en toe wat variatie in de klim zit. Allemaal niet technisch, maar we worden boven op de top wel beloond met schitterende uitzichten. Tja, als ge niet rap zijt, hebt ge tijd om rond te loeren

De afdaling is dan weer allemaal typische schotter-autobahn, en wel van de snellere soort zonder snelheidsbeperkingen. Met 70 km/h en zonder aan de remmen te komen, gaan de kilometers alvast veel sneller dan bergop. Af en toe zit er een wat scherpere bocht in, en die wordt dan ook nog eens vooraf aangegeven door een waarschuwingsbordje. Na 2 bochten ben ik vetrouwd met het principe: geen bordje = geen remmen, bordje = remmen. Voor sommigen is dit blijkbaar te moeilijk om te begrijpen, want aan de bandensporen te zien volgden zij een ander principe: bordje = geen remmen. Volgens de wetten van de physica en de wiskunde is de oplossing van dit vraagstuk simpel: d e k o r !
Ondertussen zitten er al bijna 50 km onder de wielen, en krijg ik zowaar een beter gevoel in de benen. Niet geweldig, maar ik kan toch al terug kracht op de pedalen zetten en geleidelijk aan wat volk inhalen. Dit is uiteraard goed voor de moral, ware het niet dat tijdens elke stukje bergop een Luxemburgse dame zonder veel moeite voorbijgedartelt komt. In de afdalingen ben ik telkens een stuk sneller, maar keer op keer komt zij bergop een mentale tik uitdelen.

Even verder zie ik een Reevaxer boven de wijnranken uitpriemen. Dat kan alleen Marv zijn die met de camera in de aanslag en het kasteel van Ortenberg op de achtergrond wacht op mij zodat hij een Pulitzer-prijs kan schieten. Helaas voldoet het model niet aan de verwachtingen en wordt ik met een frisse Performance drinkbus de laatste 20 km ingestuurd. Met nog slechts 2 bergskes te gaan, is de grootste strijd gestreden. Maar eerst moet ik nog langs de fan-mile in Riedle, de laatste helling van vandaag. Op het 1,5 km asfaltdeel van de klim worden volgens de organisatie verondersteld van om en bij de 5000 supporters te staan. Ik had nooit gedacht dat de grootste mentale tik dan nog moest komen: goed voorbereid draai ik op het grote blad de fan-mile op met het grandioze plan om de supporters waar voor hun moeite te geven en op de grote plaat de berg op te knallen. Maar met hoop en al 200 supporters – waarvan de meesten dan nog meer geinteresseerd zijn in hun pint bier of curryworst – blijk ik toch wel heel weinig fans te hebben . Snif…

Maar geknald heeft het ! Eerst in mijn benen, en daarna in mijn ketting als ik die zonder enig respect voor materiaal van de grote plaat naar het kleine koffiemolentje gesmeten heb om te voorkomen dat ik achteruit de berg zou afbollen. Dat grandiose plan was blijkbaar niet zo grandioos, want de beentjes beginnen nu nu toch wel echt veel pijn te doen. De laatste 10 km zijn gelukkig vals plat of bergaf, zodat die goed opschieten. Wel nog even een verrassing als in het midden van het bos plots een ambulance in het wiel zit en voorbij wil. Hij gaat blijkbaar voor een sterke finish, want hij legt er een hoog tempo op. Wat verder in de afdaling is namelijk een onfortuinlijke biker onderuit gegaan in de losse gravel. Daar had je vandaag meer dan genoeg kansen voor, en verschillende bikers zijn door de ambulances afgevoerd. De laatste kilometers gaan dan voornamelijk over asfalt terug het stadscentrum in. Na 4u37 mag ik onder de finishboog en wordt ik afgeklokt. Pepe is ondertussen al bijna een uurtje binnen en blijkt 3de bij de senioren2 te zijn. Het hele marktplein zit overvol met bikers en bikes en er is geen doorkomen aan. Gelukkig blijkt de podiumceremonie binnen 10 minuutjes te beginnen. Geweldig, dan wachten we wel even! De langste afstand is uiteraard helemaal achteraan geprogrammeerd, en 1,5u wachten later mag Pepe uiteindelijk zijn T-shirtje voor de 3de plaats in ontvangst nemen.

Hiermee is alweer een leuk bikeweekend ten einde, het parkoers was absoluut niet technisch, maar dat werd dan ook ruimschoots goed gemaakt door de prachtige uitzichten over de Rijnvallei en het Zwarte Woud. Ik onthoud vooral dat het gevoel tijdens het 2de gedeelte van de wedstrijd al een stuk beter was dan in Sundern. We kunnen dus alweer vooruitkijken naar volgende week.

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 84 km

Hoogteverschil: 2560 hm

Uitslag