Een prachtige opblaasboog in groen, wit, blauw en rood siert de middeleeuwse brug in het centrum van Amarante. De oranje zonnegloed kleurt de lucht boven de torentjes van de Ingreja de San Gonçalo en de laag staande Tamega kabbelt rustig verder richting oceaan. De speakers schallen trendy deuntjes en het publiek en de rijders druppelen langzaam binnen.

Vanmorgen even plan B moeten inschakelen toen bleek dat de receptie van ons hotel in plaats van ontbijt om 6 uur, wekken om 6 uur had verstaan. Geen pistoleekes met hesp of kaas, maar een klokvast telefoontje dat we ons bed uit moeten. Samen met het supportersteam trekken we dan maar in zeven haasten de stad in op zoek naar een bereidwillige ziel die ons te eten wil geven. Voor alle zekerheid peuzel ik in tussentijd een Cherry-Coconut Performance Bar binnen. Als ik dadelijk nog mijn koffietje achterna kan gieten, ben ik alvast gewapend voor de rit van vandaag. Op het kleine pleintje is er gelukkig een cafe open en de eigenaar tovert in een mum van tijd enkele kraakverse broodjes met kaas op tafel en een overheerlijke meia de leite. De supportersploeg smikkelt intussen met hun slaapogen een vers croissantje binnen en slurpt eveneens wat cafeine binnen om de nacht te verdrinken. Buikje vol, dus we kunnen starten.

Dank zij de uitslag van de proloog mag ik in de startbox vlak na de leiders plaatsnemen. Er moet blijkbaar nog een en ander geregeld worden want koersdirecteur Joao schiet nerveus heen en weer met de GSM aan het oor. Met een vertraging van iets minder dan 10 minuten zetten de 300 renners zich in beweging.
De eerste kilometer achter de jeep zijn geneutraliseerd en dat blijkt geen luxe want de afdaling die we even later moeten passeren zou in koerstempo wel eens voor ongelukken kunnen zorgen. Maar dan is het eindelijk start vrij voor deze eerste etappe van deze Douro Bike Race.
Al van bij de eerste off-road sectie valt het me op hoe onberekenbaar de ondergrond is: een witte soort dolomiet met een dunne, fijnkorrelige toplaag. Een nachtmerrie dus om grip op te krijgen en dit zowel in de klim als de afdaling. Gelukkig begint de wedstrijd met een beklimming zodat ik tenminste een beetje gewoon kan worden aan het schuivende goedje. Als tijdens de klim ondanks een kleine inclinatie van mijn stuur toch plots mijn voorwiel wegschuift op de mini-knikkers, ben ik nogmaals gewaarschuwd dat het in de afdalingen extreem oppassen zal zijn. Intussen doet Portugal zijn reputatie alle eer aan: de hellingen zijn niet licht hellend, niet een beetje steil, maar … pokke, pokke-steil. Gelukkig heb ik vooraan een tandwiel met 28 tanden gestoken want dat kan ik samen met de 36 achteraan goed gebruiken. Bestemming van deze eerste monsterklim is het windmolenpark op de Malvao-bergrug. Uiteraard hebben ze die molentjes helemaal bovenaan gezet, en bovendien op een plaats waar de wind vrij spel heeft. Het laatste stuk is dus ook nog eens kampen tegen de wind, alsof de beentjes al niet genoeg pijn deden. Het uitzicht tussen de zweetdruppels maakt veel goed maar veel tijd om rond te kijken naar het schitterende 360 graden panorama heb ik helaas niet. Trappen op die pedalen, want er is nog heel wat voor de boeg.

Joao waarschuwde ons gisteren al bij de briefing dat we heel wat venijnige stenen zouden tegen komen en ja hoor, de volgende afdaling is van dat: scherpe, losliggende, bruine leisteen-achtige stenen liggen met de tonnen verspreid over de track. Die venijnigaards willen maar al te graag hun scherpe zijkanten in je band zetten en voor je het weet sta je aan de kant. Als ik iets kan missen als kiespijn, dan is het een valpartij of technisch defect en met die wetenschap in het achterhoofd rij ik voorzichtig naar beneden. Links en rechts schiet mij een deelnemer voorbij en soms ben ik jaloers op hun vlotte afdaalstijl en durf. Als even verderop diezelfde vlotte jongen aan de kant zijn band staat te vervangen, prijs ik me weer gelukkig dat ik voorzichtig ben geweest. Misschien moet ik morgen ook de luchtdruk in mijn banden iets laten zakken. Na zowat 2u30 wedstrijd staat ook de leider in mijn categorie aan de kant met een lekke band. Ik had niet verwacht dat ik die potige kerel na de start nog zou weerzien. Maar zoals verwacht gaat hij in de afdaling weer vlot voorbij, dus tot zover het zicht op de leiderstrui.

Volgende snoepje in de rijk gevulde snoepjesdoos van deze Douro Bike Race zijn bangelijk leuke singletrails tussen het groen. Bij momenten waan ik me zelfs in Costa Rica. Ook de doortochten door de smalle straatjes in enkele afgelegen dorpjes zijn onvergetelijk en brengen herinneringen boven van de Transportugal-wedstrijd van jaren geleden. De bewoners staan voorzichtig op hun deurdrempel en kijken geinteresseerd en verbaasd naar de voorbij scheurende renners.

Vandaag drie bevoorradingen op 22, 45 en 75 kilometer en met dit warme weer sla ik er absoluut geen enkele over. Alle bidons worden steevast bijgevuld want de zon brand vandaag gewoon een gat in je verstand. Zoals zo vaak hanteer ik ook vandaag de taktiek van het eigen tempo. In plaats van te reageren op voorbijrijdende renners, hou ik gewoon mijn eigen tempo aan en zie wel waar het schip strandt. Bij bevoorrading 2 is het nogal druk en ik zie nog net het leiderstruitje bij de masters wegrijden. Door het geharrewar gaat de pitstop niet echt vlot. Snel nog een banaantje meeritsen en dan weer ju met de geit.
Intussen hebben we al stukjes Riva del Garda, Rocky Mountains, Costa Rica, Gran Canaria en Kreta voorgeschoteld gekregen. Het lijkt wel alsof Joao en zijn team een doosje pralines heeft gevuld met lekkernijen van over de hele wereld. En of het smaakt. Om duimen en vingers af te likken, maar het kost wel liters zweet en massa’s kracht. Maar je weet hoe het gaat: geen beloning zonder pijn natuurlijk.

De leider in mijn categorie heb ik intussen in een schaduwrijke bosklim achtergelaten en zo vergaat het nog een aantal andere renners. We zijn dik 4 uur in de wedstrijd en het is duidelijk te merken dat er een aantal kaarsen aan het uitgaan zijn. Ik tracht de mijne goed brandende te houden en spuit voor alle zekerheid nog maar een Energel met appelsmaak naar binnen. Ik wil die smerige Portugees met zijn zware hamer absoluut niet tegen komen. Ondanks de hitte en de vermoeidheid voel ik me eigenlijk toch als een visje in het water en telkens ik een concurrent kan achter laten groeien mijn kleine Red Bull-vleugeltjes. Alleen maar hopen dat ik seffens niet als een lompe horzel stomweg tegen de ruit van de veranda plak. De laatste kilometers zijn deels goed berijdbaar, maar daarnaast hebben ze er nog enkele tricky trails ingebouwd. Je kan gewoon merken dat het parcours door echte mountainbikers is uitgezocht en daar hebben ze beslist veel tijd en moeite in gestoken. Er kwamen ongetwijfelt enkele bosmaaiers aan te pas om ons deze mountainbike-snoepjes te kunnen voorschotelen.
De laatste kilometers richting Amarante gaan vliegensvlug. In de verte hoor ik een hele school krijsende kinderen en heel even denk ik dat deze de renners aan het aanmoedigen zijn. Al snel realiseer ik me dat het gewone leven hier ook gewoon zijn gang gaat en dat die kinderen gewoon speeltijd hebben en zich op de speelplaats aan het uitleven zijn. Niets is echter minder waar want enkele bochten verder sta ik oog in oog met een honderdtal dol enthousiaste klein mannen die me luidkeels naar de finish schreeuwen: Een echt kippenvelmomentje. In de laatste kilometers kan ik nog een andere renner remonteren, maar hij bijt zich vast in mijn achterwiel. Als ik heel even twijfel op een trapje nabij de rivier, speelt mijn opponent weer haasje over. “Zo gaat de ballon niet op”, denk ik bij mezelf en op het twee meter brede dammetje in de rivier kan ik hem weer voorbijglippen. Misschien niet belangrijk voor de uitslag, maar ten minste een morele overwinning. Kroki legt de actie op foto vast.

Aan de finish staan het supportersteam klaar om me te verwelkomen en met een laatste pedaaltrap zit deze eerste etappe van 95 kilometer en iets meer dan 3000 hoogtemeters er op. Resultaat is een algemene 24ste plaats en een tweede plaats in mijn categorie. In het totaalklassement schuif ik eveneens naar de tweede plaats. Het was zwaar, loodzwaar, maar erg leuk. De doos met mountainbike-snoepjes was vandaag rijk gevuld en werd erg gesmaakt. Morgen hetzelfde recept, maar in een andere omgeving. We kijken er opnieuw naar uit.

Pepe

Foto album