Nu de bomen steevast hun blaadjes verliezen en de gure, donkere en natte wintermaanden eraan komen, loopt ook de Reevax-langspeelplaat voor 2013 naar het gaatje toe. Maar één afspraak staat nog op onze kalender genoteerd, met name een stevig potje alle-terreinfietsen bij onze noorderburen.

Terwijl plaatselijke politici zich na de zoveelste slapeloze nacht in hun paasbeste kostuum hijsen en gemeentelijke technici nog op de valreep menig potlood slijpen of bokkige stemcomputer heropstarten, ontwaakt de rest van ons Belgenland onder een schuchter waterzonnetje. De E313 is verlaten, de Maasvlakte verzopen maar een gezonde spanning kriebelt in mijn benen. Nee, niet om bolletjes te kleuren, maar voor de allerlaatste race van dit seizoen, vlak over de grens in het Nederlandse Eijsden.
Ruimschoots op tijd ter plaatse arriveren levert niet alleen een handige parkeerplaats kort bij de start op maar maakt bovendien een file-loos en ongestoord toiletbezoek mogelijk. En geef nu eerlijk toe: wat kan er meer deugd doen dan op een frisse zondagmorgen heerlijk rustig en warm op je gemak op je gemak te zitten ? Snel een aantrekkelijk geurend bakje koffie misschien om de goesting wat aan te wakkeren ?
Ik zal vandaag trouwens de enige Reevaxer in Eijsden zijn want teammakker Kroki heeft dringend nood aan rust na de zware wedstrijden van de laatste maanden in combinatie met zijn drukke professionele activiteiten. Reevaxers moeten immers ook werken, weet je. Zelfs met een vers stukje kaas of een broodje kroket heb ik hem jammer genoeg niet kunnen strikken om toch nog voor een laatste keer dit seizoen een startnummer op te spelden. Niks aan te doen en dus helaas, pindakaas !

Voor de hoeveelste keer ik hier in Eijsden in de schaduw van de Christinakerk op het Vroenhof sta te rillen, ben ik helaas vergeten, maar de ingrediënten van deze verraderlijke wedstrijd zijn des te meer in mijn geheugen gegrift: Duivelse doornen, scherpe stenen, mottige modder en deels lood- en loodzwaar, deels ook bliksem- en bliksemsnel. Bij de normale editie verloopt het parcours voor een stevig stuk over Belgisch grondgebied en zijn de verschillende Voerense gemeentes deel van het strijdtoneel. Onze gemeenteraadsverkiezingen gooiden echter Belgisch roet in het Nederlandse eten en de organisatie moest dus noodgedwongen op zoek naar een alternatieve route. Vooral dat laatste belooft een verfrissende wending te brengen aan het anders weinig verrassende menu. Ik weet in ieder geval dat de streek hier bijzonder zwaar kan zijn als het nat ligt. En wat heeft het de voorbije dagen en vooral de laatste vierentwintig uur gedaan? Inderdaad, geregend! Of beter gezegd gegoten! Bij het afhalen van de ‘startbescheiden’ – want zo noemt men hier een simpele enveloppe met een startnummer en 3 kabelbinders erin – hoor ik nog een deelnemer met bange, vertwijfelde Zuid-Nederlandse stem vragen: “Is het parkoers nouw werkelijk erreg nat ?” “Wel, wat denk je ?”, antwoordt de medewerker met een droge grijnslach. “Kurkdroog want we gaan zo dadelijk de zeiltjes weghalen”, vervolgt hij grappend. Geweldig toch, die Nederlandse gevatheid en dat Calvinistische relativeringsvermogen. Trouwens nog typisch Nederlands en vermeldenswaard is het feit dat men weliswaar kabelbinders voor het stuurbordje, maar geen speldjes voor het rugnummer in de startbescheiden heeft bijlevert. Die moet je blijkbaar zelf meebrengen. Ook al leven ze in het zuiden, op de grens met België, het zijn en blijven echte Nederlanders ;-).

Bij de start voel ik me een beetje als een hond in een kegelspel. Vermits deze wedstrijd tevens geldt als Nederlands kampioenschap marathon, staan de inlanders uiteraard met torenhoge ambities in het starthok. Bij de Belgen is het meer van “Woaaa, we zullen wel zien” voor de meesten onder ons is het immers de laatste wedstrijd van het seizoen. Ik heb me voorgenomen om vooral niet in de Nederlandse weg te gaan rijden en onder deze barre omstandigheden zeker geen risico’s te nemen. Ik zie de wedstrijd vooral als een lange, doorgedreven training en tracht er dan ook het beste van te maken.

Voorlopig blijft het droog en zullen we vooral last hebben van het water op de grond. En effectief, amper gestart of de Limburgse spetters vliegen ons al om de oren en dank zij mijn Adidas-bril niet in de ogen. Gestart wordt per leeftijdscategorie en blijkbaar starten de meesten als een aangestoken fusée met een kort lontje want na amper twee kilometer bengel ik al aan de staart van onze groep. Hobbelend en slingerend tussen de verse koeienvlaaien, door een ongelijk liggende weide en vervolgens de verse bagger in tussen de akkers, die op dit eigenste moment druk bewerkt worden. Het duurt dan ook niet lang of we rijden ons met de hele meute te pletter tegen het monumentale achtersteven van de trekker-kar-combinatie van boer Henk-Jaap. “Schiet toch op, man ! Maak effe voort ! Rije, rije, godverd…” klinkt het van alle kanten. Maar stoïcijnse Henk-Jaap denkt er net even anders over en blokkeert met zijn monstertruck vakkundig het modderspoor. In de spleet tussen het mais en de anderhalve meter grote luchtbanden trachten enkele dappere renners zich op gevaar voor eigen leven een weg te banen naar de vrijheid. Het is maar te hopen dat Henk-Jaap nu niet voor-of achteruit rijdt, anders is het gelijk game over in de vleesmolen. Oef, we zijn zonder kleerscheuren gepasseerd en hebben de tot nog toe grootste hindernis overwonnen.

Het parcours ligt er vandaag bijzonder verraderlijk bij. Sommige delen kunnen zonder problemen bereden worden terwijl andere stroken door het kleigehalte in de ondergrond zodanig glibberig zijn dat je je op een spoor van bruine zeep waant. Het is dus goed oppassen en uitkijken geblazen om niet met je dierbare façade tegen de onzachte aardkloot te smakken. Ik houd steeds de reactie van de fiets van mijn voorligger in de gaten en stem mijn eigen rijgedrag hierop af. Als ik bijvoorbeeld de renner voor me door de gladheid het spoor zie bijster worden, een driedubbele achterwaartse salto zie maken of hevig rokend in de prikkeldraad zie belanden, pas ik onmiddellijk mijn motorvermogen, remkracht, stuurhoek en flaps aan zodat ik hopelijk zelf geen noodlanding hoef te maken. Even verderop in een haakse bocht op het asfalt staat een seingeefster druk met haar armen te zwaaien. Even denk ik nog dat het een onverwachte, overenthousiaste supportster is of dat het kind een bedorven cervela naar binnen heeft gewerkt, maar nee, ze tracht ons gewoon tot voorzichtigheid aan te manen. Aan de binnenkant van de bocht ligt immers een gesneuvelde renner met een van pijn vertrokken gezicht onder een geruit dekentje te wachten op medische assistentie. Onaangepaste snelheid in combinatie met vettige smurrie op de weg leveren deze gozer een ticket voor het hospitaal op.

Nog geen half uur later of in singletrail afdaling over een smal, met choco-mousse-modder bestreken graspad, ligt er alweer een deelnemer geveld in de kant. Ze lijken hier te vallen als vliegen. Eens te meer kies ik voor voorzichtigheid in de afdaling en gas geven tijdens de klim. Misschien onvoldoende voor een goed resultaat, maar toch liever straks zonder brokken aan de finish.

Het gemiste parcoursstuk in de Voerstreek wordt opgevangen door extra’s op Nederlands grondgebied en zo krijgt de hele wedstrijd een heel andere aanblik. Bovendien worden ook heel wat secties in een verschillende volgorde afgewerkt waardoor het verrassingseffect toeneemt. Mijn parcourskennis van de voorbije jaren kan ik dan ook maar zelden gebruiken.
Het middelste gedeelte van de wedstrijd is het zwaarst. Hier is de ondergrond het lastigste berijdbaar, volgende de pittige hellingen elkaar het snelst op en is water en modder nefast voor de gemiddelde snelheid. Door in deze fase van de wedstrijd niet het volle pond te geven maar met wat reserve de kilometers af te werken, tracht ik het slopingseffect te reduceren. Deze tactiek werpt in de tweede helft van de koers zijn vruchten af want nu kan langzaam de inhaalrace beginnen. Met telkens weer een andere renner als mikpunt tracht ik me deelnemer voor deelnemer naar voren te werken. Aanvallen in de klim, consolideren in de afdaling. Op één of andere manier draait het molentje hoe langer hoe beter en ondanks de blubber begin ik het zelfs plezant te vinden.

Heeft het nu met het weer te maken of heb ik me gisteren rijkelijk gehydrateerd, maar ik blijk vandaag maar weinig nood te hebben om te drinken. Aan de ene kant is dat meegenomen want dan hoef ik geen tijd te verliezen met halt houden aan de bevoorrading. Aan de andere kant zou ik wel eens tegen een onomkeerbare krampgolf kunnen aanlopen. In ieder geval: So far, so good.

Ik ben intussen in het laatste kwart van de wedstrijd aangekomen en schrik me haast de driedubbele tering wanneer ik plots langs links voorbijgevlogen wordt door een peloton ontketende renners. Dat is bizar vooral wanneer je de voorbije twee uur voornamelijk deelnemers hebt ingehaald. Nog verrassender is het wanneer ik in de zwerm enkele gasten ontwaar die ik een kwartier eerder had ingehaald. Mmm…vreemd! Terwijl ik de zwerm stelselmatig verder voor me uit zie rijden, begin ik langzaam het plaatje te snappen. Het is effectief een zwerm, zoals een bijenzwerm. En ook hier zit de koningin in het midden. Effectief: in het peloton zitten twee dames en verder een hele horde heren erachter, de meesten in het wiel. Ahaa, nu snap ik het. Die kerels hebben gewoon de trein gepakt en met een vrouwelijke conducteur gaat het blijkbaar plots weer een stuk beter. Hun treinticket blijkt echter maar een korte geldigheid te hebben, want ik zie in de verte dat er al enkele wagonnetjes aan het lossen zijn en die zijn er even later dan ook aan voor de moeite. Ook de rest van het treinstel lijkt vaart te minderen terwijl ik nu net weer een mikpunt heb. Want ook ik hou van treintjes.

Kilometers later is het zover, ik heb de trein te pakken en gebruik makende van mijn momentum los ik op vrijwillige basis de locomotief af. En daar was die kerel zichtbaar niet kwaad voor. Nog enkele extra scheppen kolen op het vuur en opstomen naar het Vroenhof in Eijsden. Met nog minder dan tien kilometer voor de boeg gaat alles nu razendsnel. Raar maar waar, maar ik voel geen vermoeidheid in de benen en kan wonderwel een groot verzet blijven trappen. Achter me hoor ik ze zich in mijn wiel vastbijten en het hardrijden is even kicken. Om de volledige trein zo goed mogelijk op de rails te houden probeer ik elke bocht luid roepend aan te kondigen: “Naar rechts !! Liiiinks !! Oppassen, rechts en direct links !!” Ik klink net als een boxcoach. Op een recht stukje weg kijk ik heel even achterom om te monsteren welke wagonnetjes er achter de stoomlock hangen. Vlak achter mij een rood-wit shirt met daarboven een bijtend en met modder bespat damesgezicht. “Jij rijdt ook nog hard op het eind !”, roept ze me toe, “Jezus-Willemina !“. Ik moet wel, anders wordt de soep koud !” repliceer ik droogjes. “En jij volgt ook aardig !” complimenteer ik haar op mijn beurt.
We zijn nu bijna in het centrum van Eijsden. Nog enkele straten te gaan. Ik lig nog steeds op kop.
Nog een bocht naar rechts en één naar links en daar verschijnt de finishboog. Nog slechts 50 meter te gaan. Van links achter komt een gozer uit mijn wiel, trekt zich op gang en wint makkelijk de spurt om een onbelangrijke plaats. Ik had wel de kracht, maar niet de explosiviteit en leg me graag neer bij het spurtverlies. Het rood-witte damesshirt heeft blijkbaar de aansluiting gemist en is achterop geraakt. Ik schuif door tot op het plein en neem een aandenken in ontvangst. Door de speakers klinkt de aankondiging dat zonet de nieuwe Nederlandse kampioene marathon, over de streep is gereden. Het meisje met het rood-witte shirt heeft de race gewonnen. Een dikke proficiat aan Laura Turpijn.

Ik had een leuke dag en een pittige en voeldoening schenkende training. Of hoe een modderparcours als een ‘Fritje Oorlog’ toch nog bij een Belg in de smaak kan vallen.

Met deze wedstrijd zit het Reevax-wedstrijdseizoen er helemaal op. Nu kunnen we plannen gaan maken voor 2013. Tijdens de volgende wintermaanden zullen we ook weer wat meer tourtochten en trainingsritten in eigen streek maken. We komen elkaar dus beslist hier of daar tegen, beste lezer…
… So long !

Pepe

Uitslag

volledige uitslag

Foto album