Na een twee weken lange, heerlijk warme trainingsstage op een poederdroog vulkaaneiland, komt de kille en vochtige Belgische realiteit letterlijk als een koude douche aan.
Ondanks oeverloze inspanningen van de organisatoren, maakte het nieuwe Ardense mountainbike-initiatief in Houffalize zijn naam verre van waar: Als je het mij vraagt was er dit weekend van ‘HOT’ immers helemaal geen sprake.
Het moet zowat van de laatste ijstijd geleden zijn dat ik nog zoveel kou geleden heb. Ik moet immers al ver teruggaan om te herinneren dat de som van de kippevel-bobbels op mijn lijf konden concurreren met de hoogtemeters van het parcours. Welkom terug in Belgenland !
Als uitvalsbasis voor deze 3-daagse wedstrijd, zorgde fietsmakkers Wouter en Jan voor een knusse B&B in een godvergeten gat met de schattige, poedelachige naam ‘Filly’. Op zowat 13 kilometer van Houffalize niet direct om de hoek, maar verder dik in orde. De ‘kotmadam’ ad interim spaarde kosten nog moeite om het ons zo veel mogelijk naar onze zin te maken.
Als een soort van generale repetitie voor de wereldbekerwedstrijd van volgend weekend bestaat de eerste proef op zaterdagavond uit twee ronden in en om Houffalize, deels op het vernieuwde cross-country-parcours. Dat betekent kort (ca. 23km), technisch en her en der drummen. De beklimmingen en afdalingen volgen elkaar razendsnel op waardoor er geen tijd is voor recuperatie. Het is dan ook helemaal iets anders dan wat wij als marathonrijders gewend zijn, maar wel erg leuk. Heerlijk om te zien hoe Nicolas Vermeulen – zonder deze vooraf gereden te hebben – de lastigste afdaling van het parcours bij de verkenning sierlijk als een slalomskiër afdaalt.
De naar marathonnormen erg technische afdalingen werden door de meesten met respect aangesneden al zat er hier en daar wel een kamikaze tussen. Kroki en ik kiezen voor zekerheid en willen met het oog op ons verdere wedstrijdprogramma de risico’s zoveel mogelijk beperken. Het resultaat is dan ook van ondergeschikt belang.

Op zondag staat de eerste van twee marathonetappes van 85 km richting Bastogne op het programma. Met start om 9 uur mogen we al vroeg bij onze B&B vertrekken. En of het koud is. Met amper 2 graden en onopgewarmd, daver ik bijna van mijn fiets af. Gelukkig voorkomt ons windvestje dat we volledig als een ijslolly aan de start verschijnen. Blijkbaar staat onze timing nog niet helemaal op punt, want door wat gedoe met rugzakken en autosleutels sta ik als allerlaatste aan de start. Kroki – die nog even wat vergeten was – vertrekt zelfs pas als het hele peleton al weg is. We willen er dan ook vooral een stevige training van maken en zien wel waar we stranden.
Awel, over ‘stranden’ gesproken: terwijl ik me tracht warm te fietsen dwalen mijn gedachten terug naar de heerlijke 23+ temperaturen van enkele weken geleden en de zonnebadende mensen op het strand. In de bossen richting Bastogne lijkt het kwik daarentegen steeds verder te dalen en niet veel later dwarrelen de eerste sneeuwvlokjes naar beneden. Enfin, we hadden dan wel geen witte Kerst, maar dan toch op zijn minst een witte Pasen. De sneeuw blijft zelfs liggen en tovert binnen de kortste keren het parcours om in een echt postkaart-winterlandschap. De schoonheid van de omgeving haalt het deze keer helaas niet van mijn tegengoesting en even baal ik als een stekker. Mentaal zit ik immers al in de zomer, fysiek blijkbaar nog niet. Gelukkig kan wat binnensmondse peptalk mijn motivatie opkrikken en als wat later de zon een schuchtere poging onderneemt om van achter het gordijn te komen, scheelt dit onmiddellijk een slok op een borrel.
De parcoursbouwers hebben hun best gedaan om er iets moois van te maken en ook de bepijling – vaak een zwak broertje bij organisaties in deze omgeving – was onberispelijk. Het vele klimwerk zorgde voor stelselmatig sloopwerk en naarmate de wedstrijd vordert komt dit meer en meer tot uiting. De ondergrond is kurkdroog en laat zich erg goed berijden. Ondanks een mentaal dipje in het eerste gedeelte, kan ik naarmate de rit vordert toch genieten van de stevige training.
Ook aan de start, onze goede vriendin Louize. Destijds renners-begeleidster bij de TransPortugal en momenteel werkende in ons eigenste Brussel. Met amper 2 ritten op de teller erg moedig om aan deze zware beproeving te beginnen. Maar we kennen haar als doorbijter en dat bleek ook: weliswaar als allerlaatste, maar Louize reed deze marathon van 85km volledig uit en werd door de organisatie attentvol op het podium geroepen. Petje af en veel respect voor zoveel doorzettingsvermogen.

Sluitstuk van deze Houffalize Open Tour is een tweede marathon van ca. 80km op Paasmaandag. Deze keer trekken we richting La Roche. Daar waar het parcours gisteren nog droog was, zijn de omstandigheden vandaag enigszins verschillend. In de vroege ochtend is het immers beginnen miezerregenen waardoor de toplaag herschapen is tot chocco-mousse. Bij de start zelf – die trouwens in extremis met een half uur werd uitgesteld – is de ergste regen voorbij en kunnen we min of meer droog vertrekken. Al snel blijkt dat de ondergrond niet te vergelijken is met die van gisteren. Ook het hoogteprofiel ziet er met zijn vervaarlijk scherpe en onophoudelijke pieken heel wat dreigender uit dan dat van gisteren. De hele dag is het erg donker en met de spatten op mijn bril heb ik soms moeite met de juiste lijnen te zien. Op de koop toe begint het ook nog te regenen waardoor de ondergrond steeds glibberiger wordt. Fietsen wordt meer skiën en het is dus zaak om niet met uw ‘sjokkedezen’ tegen de aardkloot te gaan. Jammer van het weer want eigenlijk is ook deze rit vandaag weer erg mooi in elkaar gepuzzeld. Hopelijk hebben ze bij een volgende editie meer geluk met het weer.
Zonder ongelukken maar met soms acrobatisch stuurwerk en een flinke dosis geluk, kom ik heelhuids de dag door. Maar met de streep in zicht vindt den deze het nodig om toch nog snel even een ‘sortieke’ te doen. In de allerlaatste afdaling naar het houten bruggetje net voor de streep, schuif ik onder het oog van een geamuseerde seingever, met mijn hele hebben en houden onder het lint door.
Behalve wat gegrom, een paar vloektermen en een pijnlijk klokkenspel, gelukkig niets aan de hand of aan de fiets. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik die seingever heb aangekeken met een blik van ‘Als gij durft lachen, hé maat !’.
Onze eerste kennismaking met de HOT zit erop. Zoals ik al aanhaalde, alles behalve HOT.
Eén ding is echter zeker: je moet al ver gaan zoeken om voor 50 EUR een driedaagse etappewedstrijd te vinden met een dergelijk boeiend parcours en vlekkeloze organisatie. Als nu de weergoden ook nog eens zouden willen meewerken, dan ziet de toekomst voor dit evenement er meer dan rooskleurig uit. Wat mij betreft:
HOT = Houffalize Op en Top.

Pepe

Uitslag

Proloog

volledige uitslag

volledige uitslag

Etappe 1 – Houffalize – Bastogne – Houffalize

volledige uitslag

volledige uitslag

Etappe 2 – Houffalize – La Roche – Houffalize

volledige uitslag

volledige uitslag

Algemeen klassement

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album