Na het podium van gisteren is de collectie streekspecialiteiten intussen aangegroeid tot drie flessen wijn, en een bokaal honing. Telkens worden er immers leuke paketten geschonken aan de podiumklanten en dat komt de sfeer natuurlijk ten goede. Als dit zo blijft doorgaan, dan moeten we ofwel de laatste avond een orgie houden, of we halen de statistieken omhoog aangaande de import van Portugese wijn in Belgie. Ik ga alvast voor optie 1.
Tweede dag in deze Douro Bike Race en net als gisteren staan er 3000 hoogtemeter en 95 kilometer op het menu, maar deze keer aan de oostkant in de Alvao-bergen. Vandaag starten behalve de 300 epic-renners, die een proloog en 3 etappes afwerken, ook nog eens 200 deelnemers van de adventure-formule. Zij rijden enkel de 2 laatste dagen. Kroki heeft gisteren bijna de hele dag in bed gestoken en voelt zich tegen de avond gelukkig iets beter. Om te koersen is het echter nog niet het moment. Gisterenavond werd de stad opgeschrikt door een oorverdovende sirene. Er blijkt een pand in brand te staan en de vrijwillige bomberos worden opgetrommeld. Gelukkig hebben we hier verder geen last van.

Vandaag wel een stipte start om acht uur. Het geluid van de kerkklok is amper uitgestorven, of de 500 renners rijden tussen de rommelmarkt door en kronkelen verder door de straatjes van Amarante en de stad uit. Het is vanmorgen al behoorlijk warm en ik verwacht dat we vandaag wel eens gegrild zouden kunnen worden. De brede aanloopklim geeft iedereen ruimschoots de kans om zijn plaats in het peleton te zoeken en afgaande op het gehijg ben ik niet de enige die de helling voelt. Naast mij rijdt Gert, één van de andere Belgische lotgenoten. Hij is samen met nog zeven anderen voor de tweede keer hier en werkt de koers af op een klassiek stalen frame. “Allée, de miserie gaat weer beginnen”, zegt hij met een zucht en “jongens toch, wat doen de benen vandaag zeer”. Al bij al doen ze toch nog aardig hun werk want even later gaat hij er van door.
Van bij het begin van de wedstrijd krijgen we de zon vol op het hoofd en dit gaat zo de hele dag door. De klim slingert zich bocht na bocht omhoog en al voor de tiende keer denk ik dat na de volgende bocht de afdaling zal beginnen. Maar niks daarvan. Het is als een luchtspiegeling. Een fata morgana. Geen afdaling na de volgende bocht maar gewoon het vervolg van de aan de gang zijnde klim. Ik word in deze aanvangsfase van de wedstrijd trouwens geregeld voorbij gestoken, maar daar maak ik me niet druk om. “Things are the way they are”.
Er is mij de voorbije dagen nog iets opgevallen wat ik hier kwijt wil: blijkbaar hebben de Portugese renners een onweerstaanbare voorliefde voor kleurtjes en dan bij voorkeur alles door elkaar. Hun outfit lijkt vaak op een ontplofte verfwinkel en hoe heviger de tint, hoe liever ze het blijken te hebben. Blauwe shirts met groene broeken en roze sokken. Je kan het zo gek niet bedenken of het zit in het peleton. Geef die gasten een doos kleurpotloodjes en ze zullen ze allemaal gebruiken. Over mode en estetiek gaan we niet discussieren, maar het geeft in ieder geval een bont uitzicht op kleurenfotos.
Op kilometer 25 en na het beklimmen van drie Everesten – zo voelde het bij mij ten minste – krijgen we de eerste bevoorrading. Letterlijk een leuke verfrissing en tijd om alle bidons bij te vullen. De vreugde is maar van korte duur want na de 60 seconden pitstop gaat het rechts tussen twee huizen de Rua Central in. Amper twee meter in het straatje kan ik mijn ogen niet geloven: ik kan mijn hoofd niet ver genoeg naar achteren plooien om de bovenkant van de straat te zien. Allemachtig, wat is dat voor iets. Ze hebben de kasseien gewoon boven op mekaar gestapeld in plaats van plat te leggen. Ja man, ik heb al muren gezien die minder recht staan. Volgens mij kunnen ze die straat beter omdopen naar Rua Vertical. Zodus ketting helemaal naar rechts… ik bedoel naar links en als een gek koffiemalen al wat er in de kast zit. Bovendien schuif ik helemaal naar het puntje van mijn zadel en steek ik mijn tong helemaal uit mijn mond om zoveel mogelijk druk op mijn voorwiel te krijgen en te verhinderen dat mijn voorband airborne wordt en mijn vehikel stuurloos. Als bontgekleurde gekko’s plakken de renners boven en onder mij tegen de grijze kasseien en langzaam, heel langzaam, kruipt de sliert naar boven. Na deze marteling verlaten we het verder schilderachtige bergdorpje en sturen even later een smalle singletrail tussen de heidestruikjes in. De wind blaast zo sterk op deze bergflank dat ik de grootste moeite heb om het spoor te houden. Niet alleen hang ik scheef in de wind, ik slinger daardoor ook van links naar rechts over het paadje. De trail is echter van de bovenste plank en het uitzicht naar de vallei kan zonder blozen spectaculair genoemd worden. De ochtendzon werpt een warme oranje gloed op de donkergroene heide en de paarse bloempjes vervolledigen het Portugese kleurenspel. En dan staan er plots een handvol rode-kruis medewerkers die ons vriendelijk vragen om van de fiets te stappen want de beruchte Rock Garden komt eraan. Bij de briefing werden we hiervoor gewaarschuwd en men had ons gevraagd om hier niet vanaf te rijden. Voor mijn kunnen is dit brokelion-stort zo wie zo een no-go, maar mocht je hier een bus Canadezen afzetten, dan vermoed ik dat die gasten hier allemaal naar beneden rijden. Ik kan natuurlijk best begrijpen dat de organisatie niet gediend is wanneer er hier een hoop deelnemers hun poten breken en ze nadien de gecrashte waaghalzen van de berg moeten hijsen. Allemaal gedurende enkele honderden meter netjes te voet dus en dan weer de velo op voor de rest van de afdaling. De stenen zijn nog steeds prominent aanwezig, maar wat dikker en afgeronder. Je kan het een beetje vergelijken met biefstuk: gisteren waren de stenen als een dunne steak en vandaag meer als een chateau brillant. Hoe komt dat toch dat ik altijd aan eten moet denken tijdens de koers?

Na de singletrail-afdaling volgt de volgende killer-klim. In volle zon mogen we de Alvao-berg naar boven en daar komt precies geen eind aan. Bij momenten zijn de secties dusdanig steil en is er zo weinig grip dat je achterwiel binnen de korste keren doorslipt en je willens nillens voet aan grond moet zetten. Enkele van mijn voorliggers zie ik bij het minste van de fiets stappen, maar ik wil tenminste een poging doen om al fietsend boven te geraken, ook al gaat het te voet even snel en kost het wellicht zelfs minder kracht. De hitte begint intussen zijn tol te eisen en met de rotsige ondergrond en het gebrek aan bomen zitten we al uren in de brandende oven. Het voelt aan alsof we op steen gebakken worden. Normaal kijk ik tijdens de wedstrijd zo weinig mogelijk naar de afgelegde afstand op mijn fietscomputer, maar na 3 uur koers kan ik het toch niet nalaten even te gaan piepen. De ontnuchtering is echter groot: nog maar 46 kilometer van de 95 afgelegd. Dat worden vandaag overuren, denk ik bij mezelf. Gelukkig hebben we wel al 1900 van de 3000 hoogtemeter afgewerkt, dus dat geeft dan toch weer een beetje hoop dat de rest van het parcours mogelijk wat lichter zal zijn.
Niet alleen de benen krijgen het zwaar te verduren, want het zijn vooral mijn voeten die intussen verschrikkelijk pijn doen. De nooit aflatende druk op de pedalen in combinatie met de verzengende hitte zorgen voor een stekend gevoel onder mijn voetzolen. Heb daarbij ook nog eens in een van de afdalingen een rotsblok tegen mijn linker grote teen gekregen, zodat die zich ook nog eens af en toe laat voelen. Blijkbaar ben ik niet de enige die last heeft van de warmte want stilaan begin ik andere renners in te halen. Als ik tijdens het voorbijrijden hun aangezicht bekijk, dan kan ik onmiddelijk vaststellen dat de cuisson niet voldoet aan de eisen van Peter Goosens. Volgens mij meer dan gaar en dus leren lap.
Gelukkig komen we stilaan terug in een beboste omgeving terecht en de koelere schaduwplekken doen meer dan deugd. Heel wat dennebomen zijn van een horizontale insnijding voorzien waaraan een blauw plastic zakje hangt. Men vertelde me dat op die manier het hars van de boom wordt opgevangen en nadien verkocht aan de industrie om o.a. als grondstof gebruikt te worden voor de productie van lijm.
Rechts in het dal vloeit de Rio Olo en wij volgen via een asfaltweg bergop langs de bergflank de kronkels van de rivier. Voor mij een Portugese vriend die amper nog vooruit komt. ‘For me it’s over’ roept hij me toe, I am diesel now! ‘Doorbijten want diesels gaan nu eenmaal het langste mee’ antwoord ik hem in vlekkeloos Portugees in de hoop hem een hart onder de riem te steken.
Ik voelde het aan mijn theewater – hier Agua Cha genoemd – dat we seffens de rivier over moeten via de befaamde hangbrug. En inderdaad, even later gaat het van het asfalt terug een bosweg in en in ijltempo naar beneden. Hierbij krijgen we zowat alle mogelijke varieteiten van kasseistenen voor de wielen: van kleine vierkante blokjes tot dikke bollen, brede langwerpige naast elkaar gelegde borduurs en ga zo maar door. Het lijkt wel alsof we door de showroom van een Portugese kasseiboer scheuren. Ik heb in elk geval de handen en voeten vol om mijn fiets, zonder dat hij zichzelf vernielt, over het graniet te sturen. Kers op de taart van dit behendigheidsspelletje: de hangbrug met de houten latjes. Dit is letterlijk het uithangbord van de wedstrijd want op elke flyer en elke affiche prijkt koersdirecteur Joao al rijdend over dit zwevende bouwsel. Ook de fotografen hebben hier natuurlijk post gevat, of wat had je gedacht. Ik hoop alvast dat éé van hun kiekjes gelukt is. De brug mag dan wel leuk zijn geweest, wat volgt is dat iets minder. Trappen en een te steile helling die alleen te voet kan beklommen worden.

We zijn nu in de laatste fase van de etappe en het naar voren schuiven vordert aardig. Aan de laatste bevoorrading kan ik net wat sneller terug vertrekken dan een groepje andere renners zodat ik ook die weer voor ben. De volgende kilometers gaan over brede, brandgangachtige boswegen die vaak erg steil naar beneden gaan. Gelukkig zonder al te veel stenen maar wel met verraderlijk zand. Met het einde in zicht – ik ben intussen in de laatste 10 kilometer gekomen – gaat de snelheid een klein beetje de hoogte in en hoop ik niet meer ingehaald te worden. De rivierdoortocht door de laagstaande Tamega is gewoon zalig: Zodra mijn oververhitte voetjes het water raken, hoor ik een sissend geluid en stijgt er een stoompluimpje op. Hier zou ik nog wel even willen blijven, maar daar is geen tijd voor. Met nog slechts 3 kilometer te gaan kan ik Amarente bijna ruiken en is de verlossende eindstreep nu wel heel kort bij. De bochten volgen elkaar nu heel erg snel op en als ik drie bochten na elkaar geen Coca-Cola-lint meer zie hangen, heb ik door dat ik fout ben. Getverrrr…. Direct rechtsomkeer en dezelfde drie bochten weer terug. Effectief, daar hangt het lint wat ik  niet gezien had. Door mijn wegvergissing zijn er twee andere renners me weer voorbijgeglipt en ik baal dan ook als een stekker. Heb ik die laatste kilometer voor niks het snot uit mijn neus gereden. Niet jammeren maar gas geven, motiveer ik mezelf terwijl ik even verderop achtereenvolgens Kroki en Chelle met een fotocamera langs de kant zie staan. Dan kan het niet ver meer zijn, schiet onmiddellijk door mijn hoofd. Met nog slechts anderhalve kilometer te gaan kom ik weer in het kielzog van mijn voorligger en ik neem me voor de sprint af te wachten. Nog een bocht naar rechts. Voorvering alvast blokkeren. Nu nog een bocht naar links. Op een groot verzet schakelen. Ook mijn concurrent schakelt groter en zet de sprint aan in de laatste 300 meter die lichtjes bergop naar de finish lopen. Recht op de pedalen en vanuit het wiel links er langs en erover en yesssss. Sprint gewonnen, ook al was dit niet echt van belang want we strijden beiden in een verschillende categorie. De supporters zijn dolblij en ik content dat de loodzware rit erop zit. Eerst enkele high-fives en dan snel de schoenen uit zodat mijn voeten kunnen afkoelen. Wat een rit.
Resultaat is een tweede plaats bij de masters en tevens in de algemene rangschikking. Morgen volgt de laatste, kortere rit. De kans bestaat dat Kroki morgen opnieuw op de fiets zit. We hopen dat hij zich morgenvroeg goed voelt.
‘Boa noit’ en tot morgen.

Pepe

Foto album