Gran Canaria is meer dan asfalt en dus de hoogste tijd om ook eens offroad te gaan. Tot nu toe hebben beide trainingscollega’s amper stof onder de wielen gekregen, op enkele meters rots-eczeem na dan.

Het rondje rond het nationale park is qua landschap niet te kloppen, en de singletrails zijn lastig genoeg om de zintuigen op scherp te houden. De lange aanloop via de klim naar Soria en de Tauro-pas zorgen ervoor dat de beentjes behoorlijk opgewarmd zijn als we het offroad gedeelte aanvangen.

Ondertussen is de zon helemaal verdwenen en de bergrug van de Montana Sardana in dikke zwarte wolken gehuld. Het landschap ziet er hier weer totaal anders uit: met mos en gras begroeide lavavelden afgewisseld met sporadische dennebomen. Naarmate we hoger klimmen duwt de ijskoude wind de eerste wolkenflarden langzaam over de pas tussen de zwartgeblakerde dennenbomen die ons omringen. Het geheel heeft iets mysterieus en spannends, als in een echte  Hitchkock-thriller. De doodse stilte wordt enkel doorbroken door het knisperen van het grind en de dennenaalden onder onze banden.

De spectaculaire uitzichten worden ons vandaag grotendeels ontnomen, maar af en toe drijven de wolken even uit mekaar en kunnen we toch een glimp opvangen van de prachtige vergezichten tot op de Teide in Tenerife. Aan de andere zijde van de top staat de zon gelukkig aan een blauwe hemel, en kunnen we de afdaling aanvatten. Een afdalingen in 3 coupletten, waarvan het eerste couplet ons hoog boven de Valley of Tears voert, met spectaculair zicht op de buikkrampen van de dag voordien.

Aan het einde van het eerste couplet moet er zwaar beroep gedaan worden op onze stuurmanskunst: trappen, haarspeldbochten, grote losse stenen en voetbal-grote denneappels vormen de obstakels op het 50cm smalle, uitspoelde paadje dat zich de helling afslingert. Het 2^de couplet is compleet anders: een ruwe, met rotsblokken bezaaide jeepweg brengt ons in 10 km van de oevers van de Presa de las Ninas naar de oevers van het Soria stuwmeer. Alweer zijn spectaculaire uitzichten over het grillige, diep in het landschap uitgesneden Soria-dal ons deel.

Voor het 3^de couplet klauteren we eerst over de stuwdam van het Soria-meer. Daarna gaat het via een band-breed paadje op de rand van de barranco. De uitzichten zijn spectaculair, maar de honderden meter diepe afgrond zorgt ervoor dat we onze ogen geconcentreerd op het bruine lintje voor ons houden. Bovendien ziet de hemel ondertussen terug gitzwart, en lijkt het erop dat elke moment de hemelsluizen kunnen opengaan. En dus zetten we er wat vaart achter, en met behulp van een stevige rugwind langs de kustweg geraken we droog, maar wel moe, terug.

Heel ander weer vandaag: voor het eerst echt Gran Canaria weer met een zon aan een 360 graden staalblauwe hemel. Pepe heeft veel te zotte plannen, Pascal neemt een rustdag, en ikzelf besluit dan maar de Barranco de Tirajana te verkennen, ideaal voor een kort, rustig ritje. Via een lange, ruwe gravelweg gaat het door de barranco langzaam omhoog naar Santa Lucia. Het gaat moeizaam vandaag, maar de prachtige uitzichten doen de ellendige benen vergeten.

In Santa Lucia neemt de ‘standaard’ toer een snelle betonafdaling tot op de bodem van de canyon om via de droge rivierbedding terug naar de kust te gaan.

Maar er is een beter alternatief: de Ruta del Sal, een onooglijk smal wandelpaadje, brengt me langzaam dieper in de barranco tot op enkele kilometers van de kust. De hele vallei staat in bloei en de knalgele bloemen en groene struikjes steken fel af tegen de bruine-rode rotsen. Magnifiek !