Vandaag hebben we de koninginnerit van onze stage geprogrammeerd, richting San Nicolas, recht het binnenland in. We zullen eens op bezoek gaan bij Sinterklaas. Onze Duitse vrienden hadden het spreekwoordelijke pad gisteren al met de racefiets voor ons geeffend en terwijl Mona soepeltjes de hoogtemeters had afgemaald, kwam wederhelft Tom ‘ziemlich’ chocco van de monsterrit terug. We zijn dus gewaarschuwd.

Een extra pannenkoekje bij het ontbijt moeten ons de nodige eneregie en mentale kracht geven voor de uitdaging van vandaag. Als opwarming golven we eerst 35 kilometer langs de kustweg om dan het binnenland in te duiken en aan het echte werk te beginnen. Kroki voelt zich vandaag niet echt sterk genoeg om de lange tocht binnen het vooropgestelde tijdsbestek tot een goed einde te brengen en besluit om solo te gaan. Pascal en ik dus op weg naar Sinterklaas. Een schitterende, gelijkmatige tempo-klim voert ons langs groen-geel-bruin gekleurde rotspartijen om ons uiteindelijk een blik te gunnen op het stadje San Nicolas, in het dal aan de andere kant van de berg. Met zijn witte huisjes en groot aantal stoffen serres met bananebomen, vormt het een blanke vlek in een roestbruin landschap. De afdaling is een verademing maar gelukkig hebben we ons handig opvouwbare Bioracer-windvestje om aan te trekken en ons tegen de kille rijwind te beschermen. In slechts enkele tellen bereiken we het centrum van Sinterklaas en vullen onze voorraden weer aan in de locale Spar.

Op naar het indrukwekkenste deel van de onderneming: The Valley of Tears. Via een ogenschijnlijk niets betekenend weggetje rijden we de stad uit en een andere wereld binnen. Het grillig, ruwe vulkanische rotslandschap straalt een dusdanige kracht en tegelijk schoonheid uit dat een mens er stil van zou worden. Maar stil blijft het niet lang want de enige weg door deze noeste vallei is steil en lastig en onze ademhaling verstoort al vlug de anders doodse stilte. We slingeren ons van de ene stuwdam naar de andere en op de Garmin-GPS lijkt het traject wel een dunne darm met buikkrampen. Een blik achteruit geeft pas echt een zicht op de Tranenvallei, waarvan we de naamgeving helaas schuldig moeten blijven. Iemand die misschien meer weet ?

Eerst passeren we Artenara en zetten dan koers naar Cruz de Tejeda waar een driehoekig bord met 12% ons het menu voor de volgende kilometers aankondigt. Het kraakt en piept, maar we moeten helaas naar boven. ‘There is no way back!’. Langzaam maar zeker, en zeker langzaam winnen we hoogte en daarmee verdwijnt ook de zon om plaats te maken voor een mystieke nevelomgeving. Je verwacht dat er elk moment een Spaanse bosnimf uit de struiken zal springen, maar behalve een afgevallen denneappel en wat geritsel in de kant is er geen leven te bespeuren.

Net onder het hoogste punt van het eiland zit het werk van de dag er zo goed als op en kunnen we eindelijk de verdiende afdaling inzetten richting San Bartolome waar de bakker ons nog net vóór sluitingstijd een Tarta Manzane en Pan con Jamon de Serrano op een schoteltje legt. Op het randje van een regenbui gaat het in zeven haasten richting kust en douche.

Vandaag 155 kilometer, 3800 hoogtemeter en vooral 7,5 uur training achter de kiezen. Maagje grolt, eten wenkt. Smakelijk !

Pepe