Ik zou liegen wanneer ik beweer dat ik wist dat het plaatsje Waimes de hoogst gelegen gemeente van ons landje is. Geen wonder dan ook dat ze hier weten hoe ze onze arme beenspieren vakkundig kunnen folteren. ‘Les Cimes de Waimes’ wordt naar mijn gevoel dan ook best vertaald als ‘De Pijnpunten van Waimes’, en dat zullen mijn Quadricpes Femoris en Musculus Gastrocnemius straks geweten hebben.

Het is donderdagmorgen, onmenselijk vroeg en de gebruikelijke midweekstress jaagt de adrenaline als een wilde cavia door mijn hele lijf. Mijnheer Keelpijn van eergisteren heeft braaf plaatsgemaakt voor Dokter Snotter en mijn neus zit zo dicht als een ondermaats gekookte mossel uit de Oosterschelde. Met een keel als P20-schuurpapier voelt het frisse appelsiensapje als Flammazine op een tweedegraads brandwonde. Maar de ongemakken worden weggespoeld en de zin om te koersen met wat gerichte peptalk aangewakkerd.
Snel nog wat sponzige sandwiches beleggen, een laatste blik op de checklist werpen en mezelf een overdosis cafeïne toedienen en we zijn helemaal klaar voor de trip. Wij, dat zijn chauffeur Kroki, immer wakkere Hettie en mijn lome ikzelve. Sieg is er, op doktersadvies, vandaag helaas niet bij. Een overbelasting van haar voet – opgelopen tijdens de joBerg2c – heeft tijd nodig om te genezen en mountainbikemarathons vallen nu eenmaal per definitie niet in de categorie ‘rusten’.

Terwijl Onze Lieve Heer Hemelvaart, ‘fahren wir Richtung Süden’, meer specifiek naar de Oostkantons, de prachtige streek rond Malmedy.Ten gevolge van het tijdstip van inschrijven en het al of niet bezitten van een wedstrijdlicentie blijken we alle drie in een verschillend startblok te staan en ook nog eens op verschillende tijdstippen te moeten starten. Het Waimes-Orga-Team heeft immers enkele maatregelen genomen om de files uit vorige edities te voorkomen. Enerzijds werd het parcours aangepast en worden bepaalde secties in een andere volgorde afgewerkt. Aan de andere kant wil men door de verschillende starttijden opstoppingen verhinderen. Een nobel doel wat uiteraard door iedereen toegejuicht wordt.

De start heeft iets bombastisch, iets theatraals: een diepe, galmende cinema-stem telt in het Engels de seconden één voor één af, alsof elk moment de Space Shuttle vanop de Place de l’Eglise zal gaan opstijgen. Hopelijk blijft de kerktoren met bijhorende windhaan overeind. Naast de kerk doet een pitoresk trio met mooi blinkende, houten alpenhoorns ons uitgeleide. En we zijn vertrokken voor 85km mountainbiken in één van de mooiste gebieden van ons Belgenlandje. Op de website belooft men alles wat een biker-hart kan bekoren: “Singletracks, steile af- en opdalingen, speelse paadjes langs bucolische meertjes, landschappen die je naar adem doen happen, fysieke uitdagingen”. Tot nader order ben ik er nog niet achter gekomen hoe een ‘bucolisch meertje’ er precies uitziet, maar na amper 4 kilometer weet ik maar al te goed wat ze met een ‘steile opdaling’ bedoelen. Aangekomen in iets wat op een steengroeve lijkt, kijken we aan tegen een muur van okerbruine briquelion. Een bondgekleurde bikermassa tracht met de moed der wanhoop over de volledige breedte van de weg naar boven te kruipen. Geregeld verliest er eentje de grip met de aardkloot, of gaat onder zijn stallspeed en ploft dan als een hulpeloos vogeltje op zijn zijflank. Vloeken in verschillende talen vormen dan ook ‘The-Talk-of-The-Moment’.

Opgewarmd zijn we dus al, laat de mooie paadjes nu maar komen. En mooie paadjes liggen inderdaad voor ons, maar alsof we op maandagochtend naar onze hoofdstad rijden, staat ook hier een monsterfile. Touring Mobilis in de koers bestaat helaas nog niet, dus een alternatieve route is helaas geen optie. Amper 7 kilometer na de start staan we met z’n allen doodleuk in een rijtje aan te schuiven voor een mooie singletrack. En dan mocht ik dank zij mijn licentie nog wel in het tweede blok starten. Dat betekent dat alle rijders die achter ons komen minstens een even groot file-probleem zullen krijgen. Doodjammer en zeker niet de bedoeling van de goedmenende organisatie. Een punt om aan te werkenvoor volgend jaar dus.

Het fietsritme wordt nog wat opgekrikt wanneer we even later door een leuk Djembe-groepje worden aangemoedigd. De afrikaanse ‘Vibe’ geeft energie en tovert onmiddellijk een glimlach op mijn smikkel. Toch superleuk, die musicale omlijsting. Door de parcourswijziging staat de steile beklimming over de skipiste van Ovifat al na iets meer dan 20 kilometer op ons menu. En dat voelt heel anders aan dan op het eind van de wedstrijd, al blijft het een zware noot om kraken. Maar het enthousiaste publiek op de top en voor de tweede keer een Alpenhoorn-bandje doen wonderen en verzachten de klimpijn. Dank zij de muziek horen we de spieren minder kraken en verdwijnt het gehijg op de achtergrond.

Aan wortels hebben we in deze streek ook geen gebrek. De bossen liggen hier immers bezaaid met van die worteltapijtjes in alle mogelijke orienteringen maar wel met een constante eigenschap: glad en glibberig. Het is dan ook uit de boze om op een dergelijke snodaard een bruusk stuurmaneuver uit te voeren, te remmen, te accelereren of onder een verkeerde hoek toe te komen. Zondig je tegen een van bovenstaande regels dan krijg je meestal de rekening cash gepresenteerd en lig je voor je het weet ergens in het landschap. Het vergt weer wat gewenning en oefening eer ik me enigszins iets of wat confortabel voel op deze natuurlijke hindernissen. De juiste bandenspanning is daarbij trouwens meer dan primordiaal en bij mij aanvankelijk veel en veel te hoog.
We nemen ondertussen al enkele jaren aan deze wedstrijd deel en ook nu weer moet ik toegeven dat het een schitterend parcours is. Zwaar maar erg gevarieerd. De passage aan het meer van Robertville is altijd een mooie highlight waar ik steeds naar uitkijk. Ondanks het fileleed heeft de organisatie er alles aan gedaan om het een mooi evenement te maken en de hoeveelheid seingevers en andere vrijwilligers is niet te tellen. De afspuitstand en douches waren OK en het bekertje pasta na de finish welgekomen. Als ze het probleem met de files nu nog opgelost krijgen, dan komen we volgend jaar zeker terug.

Over het resultaat kan ik kort zijn: niet om naar huis te schrijven, maar ik heb me wel geamuseerd. Ook Kroki vondt het een leuke race en ook Hettie was tevreden dat ze zonder krampen de kilometers heeft kunnen afwerken. Een tevreden trio keert dan ook moe maar voldaan huiswaarts.

Pepe

volledige uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album