Reevax crasht!

Vanmorgen opgestaan na een zwoele nacht. Vanwege de temperatuur, wel te verstaan, want we horen jullie al denken. Nog even vermeldenswaard: we hebben gisterenavond voor het eerst muggen gezien, maar dit heeft verder geen invloed op ons verhaal. Domie heeft voor het eerst goed geslapen en dat is meer dan een goed teken. (Nota van de webmaster: hij zal eindelijk moe genoeg zijn om te kunnen slapen

Vandaag trekken we met het hele circus de Karoo in. Dit is het droge semi-woestijngebied waar je nauwelijks huizen tegenkomt en eigenlijk het terrein van het ‘wildlife’. Omdat het vandaag een eerder korte etappe (slechts 107km en 1135 hm!?!) is, weten we al op voorhand dat er gevlogen gaat worden.

Na een vliegende start op de weg draait het al snel rechts het onverharde terrein op. En gelijk is het koekenbak: terwijl Domie al een beetje naar voren geschoven is, haken net voor mij twee renners in elkaar, leggen zich dwars en blokkeren de volledige startbaan. Gelukkig kunnen we er nog net langs maar mogen al direkt een gat dichten. Het klinkt misschien eentonig maar ook nu weer ligt het vedettentempo voor ons amateurs duidelijk te hoog. Een beetje het verschil tussen een propeller- en een jetaandrijving en het octaangehalte van onze kerosine ligt waarschijnlijk ook nog een pak lager. Maar enfin, we vlammen wat we kunnen.

Domie gaat er vandaag op een aanvankelijk BMX-achtig parcours, tegenaan alsof zijn leven ervan afhangt en als er na alweer een beklimming een langerekte afdaling aankomt en er een klein gat valt, heeft ondergetekende kilometers nodig om weer bij de groep te geraken. Ja wadde!

Uiteindelijk vormt er zich een aardig peleton van een zestal teams met hierin twee masters en natuurlijk Reevax. Naar onze mening ligt de kruissnelheid een beetje aan de lage kant en omdat we ons goed voelen schakelen we de turbo bij in. Twee andere teams volgen in onze turbulentie en met deze meute gaat het door het Sabona Game Reserve. Tot voor enkele dagen heb ik gedacht dat een Game Reserve iets zoals een lunapark was, maar blijkbaar gaat het hier om een wildpark. We zijn immers nog steeds in “den Afrique”, remember! Dat de hier aanwezige olifanten en giraffen zich in een bende zotten op ne velo natuurlijk niet interesseren is geen wonder. Het spreekwoord is immers “als een koe op een trein gapen” en niet “als een olifant op een peleton”.

Wat te verwachen was: geen wild gezien en dus alle energie kunnen steken in de voorstuwing. Van de andere teams waren slechts enkele bereid om als piloot te fungeren want bij een aantal van hen kwam de peleton-snelheid gevaarlijk dicht bij de “stall-speed”. In de zanderige stroken bleken zowel de Nederlanders als de Belgen het best uit de voeten te kunnen. Voor spektakel wordt ook gezorgd, als Domie’s voorwiel zich in een weerbarstige zandbank vastbijt, hij met een sierlijk salto over het stuur gaat en… zijnen Orbea op zijn kop krijgt. En ikke op de eerste rij. (Pret, want het was gelukkig niet erg!).

Na circa 65km draaien we onze flaps uit, laten de snelheid zakken en bedanken we de groep “for flying Reevax-Airways”. We sturen onze bikes een technische singletrack op en ieder gaat nu meer zijn eigen weg.
“Be carefull, dangerous section” geeft een van de seingevers nog aan, maar deze brokkenpiloot voelde wel iets voor een crash, kwestie van het verhaal in dezelfde lijn te houden. Ja hoor, met mijn klikken en klakken de rotsen op en de linkervleugel pijnlijk gehavend. Naast een vernield zadel, een pijnlijke schouder en knie is het vooral het verlies van de zuur verdiende plaatsen die mentaal doorwegen. Op zo’n moment komt een ‘spanmaat’ als geroepen.

Domie met peptalk en Pepe met een lang gezicht: waar kennen we dit van? (Nota van de webmaster: de laatste bocht van de Transalp 2004 misschien?)

Een tiental minuten bekomen en dan weer de turbo op gang trekken, anders blijft het hier duren.
Intussen is ook het beste Belgische masterteam met Dirk en Francky komen aansluiten en geven een mentaal steuntje in de rug. Met z’n vieren gaat het naar de voorlaatste bevoorrading waar we ze helaas moeten achterlaten. Reevax had immers nog voldoende brandstof en diende geen tussenlanding te maken. Sorry jongens!

De laaste 17km wegen loodzwaar en verlopen over met corrugations bezaaide wegen. Aan stof evenmin gebrek en de hele tijd denken we terug aan de Crocodile Trophy. Met zijn tweetjes persen we er nog eens alles uit, schakelen onze naverbrander in en zetten we de afdaling naar Montagu in. Na 4u40 minuten laten we ons landingsgestel zakken en worden door honderden enthousiaste zwarte kinderhandjes met veelkleurige, zelf geschilderde vlaggetjes, in het Afrikaanse Scherpenheuvel onthaald. We eindigen vandaag op een 19de plek.

Welcome in Montagu!

Weetjes uit de Cape:
– Niet lang na de start is er naar het schijnt een enorme valpartij geweest waarbij een deelnemer frontaal op een politieagent is gereden, met alle gevolgen vandien.
– De voorspelde hitte is vandaag gelukkig uitgebleven en met wat bewolking was het best te doen in de Karoo.
– Michael Loits, een van de mannen van Overijse en omgeving, heeft vlak na de start het veld met een pijnlijke knie moeten verlaten.
– Tijdens de etappe van vandaag heeft een of ander “wild animal” Domie in zijn linkerarm gestoken. Nog voor we konden achterhalen tot welke soort het beestje behoorde is het helaas aan een overdosis adrenaline overleden.
– Christoph Sauser en zijn maat hebben we vandaag twee keer langs de kant zien staan met een lekke band. Zo zie je maar dat ook vedetten niet altijd luchtdicht zijn.
– Vandaag een klapke gedaan met DE Karl Platt. Hoewel hij en zijn teammaat Bresser in een mobilhome overnachten, poetst hij zijn bike volledig zelf. (en hij blinkt nog elke dag ook!)
– Ingrid van Team 88 (tandem) is in het dagelijks leven brandweervrouw.
– Tussenstand Reevax-crashes: Domie-Pepe: 5-1
– Pepe al 4 dagen zonder cappucino. Afkickverschijnselen doemen langzaam op.

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 107.4km
Hoogtemeters: 1135m
Terrein: Dit is waarschijnlijk de meest spectaculaire etappe uit de geschiedenis van de Epic. Ze gaat meer dan 50 km door een privaat wildpark en gedeeltelijk door Sanbona, het nieuwste park. Op een extreem moeilijk, rotsig en steil 4×4 spoor zal de fiets gedragen moeten worden. Zorg ervoor dat je je de landschappen herinnert van deze echt spectaculaire etappe!