Reevax weer op het goede spoor!

Iedere dag zijn we vroeger en vroeger wakker, ondanks de stijgende vermoeidheid.
De deelnemers raken steeds beter georganiseerd en het hele ochtendritueel is langzaam een vaste routine geworden. Een ander onderwerp onder de Cape Epic-rijders is het thema hartslag. Velen maken zich zorgen dat deze blijkbaar niet meer omhoog te krijgen is, maar volgens medici is dit absoluut normaal. Na het ontbijt maken we de balans op van de crash van gisteren. Het lijkt wel alsof mijn gehele ontbijt in mijn linkerknie is gezakt. De eerste kilometers zullen dus nodig zijn om deze indigestie te laten verteren.

Bij de start deze keer gelukkig geen calamiteiten maar al snel mogen onze vermoeide benen het veld in duiken.
Wat voor een ondergrond ze hier hebben neergeplaveid, ik zou het niet weten, maar het bolt in ieder geval voor geen meter. Op een gegeven moment rijden we rakelings langs en door een soort “sateestokjesplantage”. Dat is ten minste wat wij ervan maakten want het waren struiken met hieraan stekels als full-size tandenstokers zo groot. Als die stokskes volgroeid zijn, maken ze er waarschijnlijk “sossaties” of satees mee.

Tijdens deze off-road passage verliest Reevax naar goede gewoonte wel heel wat terrein. Als we na ca.30km op het asfalt komen, vormt zich een groepje met een 7-tal teams. Op dat moment passeren we het team met Karl Platt en Carten Bresser die, zoals we later horen, vandaag ook weer 5 keer met een lekke band af te rekenen hebben. Beter doen de Kenianen, zij slagen erin om zeven keer lek te rijden. Fingers crossed; Reevax rijdt tot nu tot nog steeds lekvrij.

Ook nu weer willen we dat het tempo hoog blijft en krikken de speed wat op, in de hoop dat de wedstrijd in de wedstrijd, met name tussen de twee concurrerende masterteams, zou losbreken. Die mannen zijn natuurlijk zo geslepen als een vos en hebben aan ervaring en koerstaktiek geen gebrek. Reevax is echter in Afrika om prestaties te leveren, zich te laten zien en de conditie verder op te bouwen, dus binden we de kat de bel aan.
Met de hulp van nog twee andere renners trachten Domie en ik als locomotief te fungeren en de hele trein op sleeptouw te nemen. Na een tiental minuten komt onverwacht de leidersgroep in zicht en we gaan dan ook door op ons elan tot we even later de aansluiting kunnen vinden bij Brentjes, Paulissen en co. Voor Reevax is de etappe van vandaag al voor de helft geslaagd en je oogst er natuurlijk wel wat waardering mee.

Een heel stuk minder snel gaat het even verderop als we met de fiets in de hand of op de rug een met miljoenen stenen bezaaide helling opmoeten. De hitte komt nu van twee kanten. Zowel de zon als de gloeiende keien doen het zweet uitbreken en onze drinkbussen koken bijna. Ook aan lastige stukken komt gelukkig een eind en in de afdaling kunnen we gelukkig wat verkoeling vinden.

In het allerlaatste gedeelte van deze etappe blijven Domie en ik nog alleen achter met het Zuid-Afrikaanse masterteam die op plaats 2 in de rangschikking staan. De ganse dag hebben ze van onze inspanningen mee geprofiteerd en nu gaan ze met ons richting finish. De binnenkomst in Villiersdorp is op zijn minst spectaculair te noemen. Een politiewagen met loeiende sirenes zet zich voor ons en beleid ons tot aan de streep. Honderd meter voor de finish spurt 1 van de masters plots uit ons wiel alsof hij de sprint wil winnen. Zowel zijn maat als Reevax vinden dit natuurlijk hoogst onsportief en nemen het de kerel niet in dank af. Uiteindelijk komen we toch net voor hen, op een dertiende plaats algemeen, in Villiersdorp aan en mogen we tevreden terugkijken op een geslaagde etappe. Na enkele mindere dagen kwam dit resultaat als geroepen en we trakteren onszelf op een pizza bij de locale Italiaan.

Zes etappes zitten erop en met nog twee te gaan komt het einddoel langzaam in zicht.

Weetjes uit de Cape:
– Wist je dat ze hier elke dag een halve school hebben klaarstaan om onze loodzware sporttassen van de vrachtwagen naar onze tent te dragen: slavernij of kinderarbeid? Nee, gewoon behulpzaamheid. De security-mensen dienen het enthousiasme van deze klein mannen zelfs in te tomen. Zou in Europa niet evident zijn.
– Voor de geinteresseerden: wat eet een nummer 1 van de UCI-rangschikking en leider in deze wedstrijd Roel paulissen als ontbijt?
Vier schijven toast-brood met pindakaas, Alpen-muesli-light met een handvol suikeren melk, 3 chocolade-muffins, koffie, fruitsap.
– Tijdens een rustiger moment van het peleton met de leiders hebben we eventjes de hartslag van een amateur en die van Paulussen vergeleken: amateur 120 slagen per minuut. Roel: 95 slagen. Verschil moet er zijn, natuurlijk.
-Het Belgische T&T team is afgeslank tot het T-team: Tom heeft opgegeven met een achillespees probleem.
– Onze directe concurrenten en toffe Zuidafrikaanse maten ‘GT South Africa’ houden het voor bekeken, een van hen heeft eveneens een achillespees probleem.