Reevax finisht 43ste in Transalp Challenge 2005

Voor de laatste keer deze week roept Daan’s typische GSM-geluidje ons om 6u tot de orde. De ochtendlijke bezigheden zijn intussen ritueel geworden en zonder er veel woorden aan vuil te maken, weet iedereen intussen blindelings wat hem te doen staat. Daan zet de ontbijttafel klaar en zorgt voor kokend theewater. Domie perst er nog een laatste slaapstuiptrekking uit en Kroki begint te glunderen van zodra de pot Nutella op tafel verschijnt. Ikzelf klauter steeds houteriger de aluminium ladder af en begeef me richting geel-zoete appelsiensap. De broodjes van vandaag, om precies te zijn zijn het eigenlijk broodjes van gisteren, maar “soit”, hebben een ruitjesprofiel en dat is weer eens wat anders. Naarmate de zware week vordert, begint het eentonige ontbijt van witte broodjes bij de meeste vermoeide Transalp-renners afwisselingsloos te worden.

Voor het eerst in de 8-jarige geschiedenis zullen we deze finale dag niet in ons geliefde Riva landen, maar zal de Adriatische zee een verfrissend einde maken aan deze beproeving. Om dit mogelijk te maken is dan ook een uitzonderlijk traject nodig. Slechts ’0 hoogtemeter vandaag, maar wel 120 km waarvan de laatste 80 zo goed als vlak en op asfalt. Na de start staat ons welgeteld nog 1 berg te wachten. Toch nog relatief steil, maar met het einde in zicht gelukkig niet al te zwaar. Toch voorzichtig starten en niet te diep gaan, want het wordt straks nog een hele klus, denkt Reevax. Onze Langdorpse vrienden Wimpie en de Pee stonden in de startbox al te popelen en wilden er vandaag een lap op geven. Na welgeteld 11km hebben ze ons dan ook al ingehaald: goe bezig! Als rode draad door deze Transalp ook nu weer een kort stuk te voet gaan. We hebben echter al ergher meegemaakt. Ook bij andere deelnemers zien we dat het vaatje langzaam af geraakt is: er wordt bij menig team deftig sleur- en trekwerk verricht en de sleepkabels worden alsmaar populairder. De Reevax-grondwet laat deze strategie echter niet toe en zowel Domie als ik dienen dus op eigen kracht de etappe te overwinnen. Eenmaal op de top merken we dat dit inderdaad de laatste berg was: een enorme vlakte verschijnt en in de verte zou de zee moeten te zien zijn.

Nu nog heelhuids de afdaling achter ons brengen en dan is het gevaarlijkste stuk van deze Transalp beklonken. Met wat reserve en met Domie als standaard-afdalings-GPS slingeren we ons naar beneden en merken dat andere teams door hun heviger gedrag soms tot stoppen genoodzaakt worden: ettelijke lekke banden worden aan de kant hersteld. Zook vergaat het Wim en Pee die door een scherpe steen hun blitzstart abrupt geremd zien worden. De laatste asfalt-kilometers zijn alleen onbegonnen werk en we verzeilen in een groepje van een 15-tal teams met o.a. Katrin Schwing, Regina Marunde en Mathias Ball. De dames, nog steeds op een derde plek in de algemene rangschikking, hoeven bij algemene goedkeuring geen kopwerk te verrichten. Van andere sterkere rijders wordt wel verwacht dat ze hun steentje bijdragen. Aanvankelijk zijn we met een 6-tal renners die afwisselend voorop rijden en een snelheid tussen de 33 en de 43 trachten aan te houden. De benen draaien echter steeds zwaarder, de tegenwind wordt steeds feller en het aantal geinteresseerden voor kopwerk slinkt al vlug tot 3 a 4 man. Ball, Domie en ikzelf en af en toe nog een kerel van Corratec blijken de enigen te zijn die zich nog geroepen voelen om de trein op gang te houden. Ook voor ons wordt het steeds zwaarder want de aflosbeurten worden steeds korter. Doorbijten is de enige goeie instelling want we naderen Jesolo met rasse schreden. Nog wat links-rechts en een stuk schotter en we razen in TGV-tempo, met een gemiddelde van intussen 30km/h, langs een enorme auto-file richting Adriatische zee. Nog slechts enkele kilometer scheiden ons van ons einddoel en Domie en ik zijn eens benieuwd hoe sportief de andere renners achteraan in de trein aan de finish zullen reageren. Blijkbaar kennen de mannen hunne wereld want met de eindstreep in zicht maken ze er, sportief zoals het hoort, geen sprint van en laten de lokomotieven van deze tijdrit de eer die hen toekomt. Loon naar werken zullen we maar zeggen.

Gelukkig en opgelucht dat we het voor de 7de keer gehaald hebben geven we Daan en Kroki een high-five. Moe maar zonder kleerscheuren in Jesolo geraakt, dank zij doorzetting en de steun van velen. Een hele delegatie supporters wacht ons intussen op want zowel Mams en Paps als Marleen, Xaveer en Xandrina staan vol ongeduld te wachten en hebben weer intens meegeleefd. Alweer een plastieken medaille en onvergetelijke herinneringen rijker zijn de enige beloning voor een week hard labeur. O ja, er is ook nog een hevig groene Adidas-finisher-T-shirt als bewijs van een geslaagde, langste en misschien wel zwaarste Transalp Challenge uit de reeks. Nog even vermelden dat onze kameraden uit Langdorp vandaag met een echte pechdag hadden af te rekenen. Wat aanvankelijk op een eenvoudige lekke band leek, bleek een grote scheur te zijn in de buitenband met alle problemen van dien. er kwam heel wat McGyver vindingrijkheid bij kijken om de schade te herstellen en van een goede uitslag was dan ook geen sprake meer. Toch sjappoo voor wat beide gasten deze week hebben getoond, zowel qua prestatie als inzake sportiviteit.

Beuuuuuuu, zei de koe met de grote snuit, en hierbij is dit vertelselke uit!

Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 120.20 km
Hoogtemeters bergop: 1798 m
Hoogtemeters bergaf: -2185 m
Berggpassen (Hoogtemeters): Pian delle Femene (1146m)
Beschrijving: Een gemakkelijke laatste etappe met een kort stuk waar de fiets gedragen moet worden vooraleer de Pian delle Femene bedwongen kan worden. Prachtig uitzicht over de Noord-Italiaanse vlakte. Vanaf Revine Lago 70 Kilometer kleine wegen naar de dam van Piave – High Speed in the slipstream.

Uitslag

Foto album