Natte voeten etappe

What a beautiful day… Ja hoor, we hebben geluk, het regent vanmorgen niet, de lucht is maagdelijk blauw, maar het is ook berekoud!
De regendruppels op onze tent zijn ijsbolletjes geworden en met al onze winterkleding die we bijhebben aangetrokken, verwarmen we ons bij het ontbijt. Schoenen nog vochtig, handschoenen nog nat en onze helm is ook nog steeds klammig, maar er hangt ten minste beterschap in de lucht.

Niemand is dan ook rouwig dat we de eerste 25km op moddervrije wegen mogen afleggen en de groep blijft goed samen, zoals we dat uit de Crocodile Trophy kennen. Intussen zijn onze fietsschoenen door eigen lichaamswarmte gedroogd en zijn onze tenen van blauw naar roze verkleurd. Tot we aan een weggespoelde brug komen en iedereen weer tot aan zijn knieen (voor Nico tot aan zijn enkels) door het ijskoude water mag waden. Nu breekt de groep ook uit elkaar en vormen zich snel groepjes. Reevax kan het niet laten en gaat andermaal in de achtervolging, terwijl een aantal andere teams hiervan profiteren. “Maar ja, we zijn dan toch in beeld geweest”, zou de Ludo Diericksens zeggen. Of het verstandig was is andere koek, want we hebben hierbij toch wel effe op onze adem getrapt.

En dan de eerste single-trails van de dag met af en toe wat boomstammen en rotsblokjes. Plots, na iets minder dan 2 uur wedstrijd en 48km van de 110km hoor ik tijdens het remmen een droge knak en kan mijn rechter-remhendel tot tegen het handvat trekken. Dit klopt niet! Domie weet al snel de oorzaak te achterhalen: de stalen inbusbout voor de bevestiging van achterremkabel is afgebroken en vanaf nu mogen we verder met alleen nog voorrem. Het wordt dus opletten in de afdalingen.

De doortocht van de Elbow River is spektaculair: niet erg diep, maar toch wel 15 meter breed en met zoveel stroming dat men de grootste moeite heeft om recht te blijven. Van fietsen is helemaal geen sprake. Bij zware regenval kan dit stroompje zwellen tot een breedte van 100m. Voor de hoeveelste keer weten we niet, maar in ieder geval weer natte voeten dus. En nu op naar de volgende ‘rolling hills’. Een stijgend stuk gravel-weg met steeds op- en aflopende golvingen: technisch een makkie, maar fysiek slopend.

Een tussentijdse smeerbeurt verlost ons van het snerpende en piepende kettinggeluid en doet de boel weer vlotter draaien. De erg lastige klimstrook die nu volgt is bezaaid met ontelbare boomwortels en doen ons achterwiel geregeld doorslippen. Vandaag hadden we de indruk dat de routemarkering soms wat karig was, want we slaagden erin om 3 keer het juiste spoor te verliezen met het nodige tijdsverlies tot gevolg. Het laatste gedeelte van de rit werd nog knap lastig: alweer zuigende modder die zowel de snelheid als de motivatie volledig naar beneden haalt maar de finish kan nu niet ver meer zijn. Tijdens de finale 6km asfalt gooien we nog eens alle registers open, halen nog een Zwitsers team in en finishen deze 5de etappe samen na 6u15min.

Wij vonden deze rit tot nog toe de knapste etappe. Reevax staat nu 7de in de totaalrangschikking met nog twee etappes te gaan.

+ Wat de beren ons vertelden +

- Gisteren hebben we geen beren tegengekomen.
– Afgebroken bout is intussen reeds hersteld.
– Dre heeft het vandaag lastig gehad, maar teammaat Nico sleept hem erdoor.
– In het ijssalon hadden ze wel 50 soorten ijskreem waaronder “Belgian Hazelnut”
– De plaatselijke mekaniekers kunnen amper bijhouden om rem- en versnellingskabels te vervangen.
– Onze modderkleren van gisteren werden voor 10 CAD door de organisatie gewassen.
– Vanavond kregen we mexikaanse kost: fajitas met rijst en pikante, gegrilde groenten. Heeeeerlijk!!
– Hebben daarstraks na de race de beste Canadese cappucino gedronken: dubbele portie en zonder GST.

Domie – Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 106 km
Hoogtemeters bergop: 2250 m
Beschrijving: 95 km off road

Uitslag