Waaaaauw
Na een heerlijke nacht priemen de eerste zonnestralen mijn dichtgeplakte ogen open. Half wakker en nog steeds in mijn bed liggend kijk ik door het kamervenster pal op een Canadese vlag die met zijn typisch rood-witte kleur fel afsteekt tegen de stralend blauwe hemel. Waaaauw, als dat geen verwelkoming is!
Snel een eenvoudig ontbijt binnengewerkt en we kunnen onze fietsen uitpakken en hermonteren want een mountainbiker zonder tweewieler is als een kleuter zonder speelgoed: ge kunt er gene weg mee. Fernie zelf ligt al op een dikke 1000 meter hoogte, en de ons omringende bergen zien er imposant uit en doen ons biker-hart sneller slaan. Het weer is bovendien fantastich en zomerser dan we gedacht hadden.
Een tripje door de stad is snel gemaakt want met amper 1 hoofdstraat is Fernie niet direkt de metropool waarin je verloren rijdt. Veel knapper dan het Amerikaans uitziende dorp zijn de paden langs de vlot stromende Elk-rivier. Hier krijgen we de klassieke ingredienten van de Rockies uit de reisfolders te zien: bergen, bomen en water: wat op een foto al een wohw-effekt veroorzaakt, zorgt in werkelijkheid voor een gevoel wat ook de ‘trappers’ uit de films op zondagnamiddag moeten gehad hebben. Oneindige vrijheid, versmelten met de natuur en respect voor de omgeving: en mens zou er bijna prozaisch van worden.
Onze eerste kennismakingstocht verloopt over brede licht golvende en stoffige wegen. Van mensen geen spoor maar onderweg krijgen we wel bijna een ganse dierentuin gepresenteerd: schichtig wegspringende herten, kleine en grote eekhoorns die angstig de weg oversteken, witte, bruine en gevlekte koeien die zich kennelijk afvragen wat die bont gekleurde bende hier komt zoeken, kleine slangetjes, ons pad kruisende vossen en een reeds in verre staat van ontbinding verkerende veldmuis. Voorlopig echter nog geen beren of elanden (sorry Dre).
Delen van deze streek waren vroeger koolmijngebied en het zwarte carbon of koolstof plakt dan ook overal op armen en benen. De brandende hitte zorgt er echter voor dat we sneller door onze drankvoorraad heen zijn dan gedacht en ook het trajekt is minder vlak dan verwacht. Om ons niet nodeloos uit te putten met een zware wedstrijd in het verschiet is terugkeren dan ook de verstandigste keuze. Water bijtanken, douchen en eten en onze eerste dag in Fernie zit erop.
