Wat een zondag ?

Gelukkig doet zot zijn niet al te veel pijn, en elk normaal mens zou opstaan om 4u40 op een zondag-morgen op zijn minst gezegd in de categorie “gestoord-gedrag” klasseren, maar wij hebben een marathon-wedstrijd in het Ardense Vielsalm voor de boeg en dat is niet bij de deur.
Ook Daan en vooral Kroki staan drie kwartier later als zombies op de oprit en trachten, net zoals ik, langzaam alle vitale systemen te activeren. Ook deze keer nog geen Domie op de afspraak. Wel geen rugpijn meer, maar voorzichtigheidshalve en op doktersadvies toch de zware inspanningen links laten liggen. De evolutie is echter veelbelovend.

Minder goede geruchten doen bij de inschrijving de ronde: Wouter Cleppe, vorige week op het Europese kampioenschap in Frammersbach moeten opgeven en half juli aan de start verwacht van de Transalp Challenge, ligt te bed met bloedarmoede. Maatje Kris Hertsens, waarmee hij vorig jaar “les Chemins du Soleil” won, hoopt dat alles tijdig in orde komt. Komop Wouter, als een gek bloedlichaampjes produceren en er snel weer bovenop!

Voor de 130km lange marathon-wedstrijd staan er om 8u een dikke 130 deelnemers aan de start. Door wat getaffel met de transponders moet een deel van de groep nog even opnieuw over de tijdsregistratiematten en ga ik uiteindelijk midden in het pak van start.
Onmiddellijk scheidt zich een groepje van een 20-tal snelle jongens af en vanuit het middenveld tracht ik, op eigen tempo, naar voren te schuiven. Enkele afdalingen in het begin liggen bezaaid met takken en wortels en zijn dan ook een kolfje naar de hand van de vele fully-rijders. De ondergrond is relatief droog met hier en daar wel wat plassen of modder-stukken, maar al bij al best berijdbaar.
Twee collega-bikers met een ongeveer gelijke cadans, sluiten zich aan en volgen enkele 10-tallen kilometer. Op een gegeven moment mummelt één van hen iets onverstaanbaars (naar ’t schijnt was dat Frans ?!?) en verduidelijkt even later met een zwaar francofoon accent “Na was ik foot, ma gaa ressambleert hiel fort oep ieman die kik ken”. “Ocharme die jongen”, druk ik mijn medeleven uit en verneem bovendien dat we ergens op een 12de plaats liggen.

Intussen hebben Daan en Kroki al voor een eerste keer voor een frisse bevoorrading gezorgd. Met wat schamele plaatsnamen, een handig GPS-systeem maar vooral veel improvisatie duiken ze steeds weer op het juiste moment op om mijn marathon-motor van de onmisbare brandstof te voorzien. Iets voor halfweg koers staat één van de gasten uit de kopgroep, Heinz Zinke, aan de kant en vraagt of hij aub één binnenband kan krijgen. Ik heb er weliswaar twee bij, maar riskeer het niet om op dit parcours nog een halve marathon met slechts één reserveband te rijden ondanks de NoTubes antilek-vloeistof. Mijn negatief antwoord stelt hem dan ook zichtbaar teleur en amper 30 meter verderop krijg ik last met mijn geweten. Remmen dicht en snel een reddende binnenband uit de achterzak en de collega is uit de nood geholpen. Nu maar hopen dat ik van deze beslissing geen spijt krijg.

Rond kilometer 70 kom ik op de kop van een venijnige klim Kris Hertsens tegen. Hij heeft blijkbaar last van zijn darmen en denkt, ondanks zijn ambitieuze start, aan opgeven. Als hij me in het voorbijrijden meldt dat de leider in de wedstrijd amper een halve minuut voor ligt en dat ik deze koers volgens hem zou moeten kunnen winnen, krijgt de marathon plots een heel andere perspectief. “Merci, Kris voor de info en doorbijten hé man, nie opgeven!”, roep ik hem nog toe en duik de volgende afdaling in. Intussen bevinden zich ook de later gestarte deelnemers aan de 65km-afstand op het traject waardoor de posities minder overzichtelijk worden.
“Een halve minuut?” denk ik bij mezelf, “dat zijn toch maar 30 seconden hé”. En dit met nog 60 kilometer te gaan. De vraag is natuurlijk hoeveel renners er nog tussen mij en de leider zitten. Iets verdrop zie ik iemand rijden en verbazend snel ben ik op gelijke hoogte maar het blijkt iemand van de 65km te zijn. Dan maar verder op zoek naar de kop, want het kan niet lang meer duren of ik moet ze kunnen zien rijden. En ja hoor, even later twee renners in elkaars wiel, in zichtafstand. De adrenaline stroomt nu ongewild sneller en het gevoel moet zoiets zijn als dat van een leeuw die zijn prooi in de verte ziet lopen: bereikbaar, maar niet zonder moeite.
Het gat dichtrijden blijkt nog mee te vallen, maar zowel Marc Gheysens als Stefan Heymans klampen als een pitbull aan. Het duurt nog tot kilometer 90 vooraleer ik de concurrentie eindelijk uit de wielen krijg.
O ja, nog even vermelden dat de Performance-drinkbussen vandaag een dubbele funktie hadden: enerzijds dorstlesser maar tevens ook als smeermiddel om een piepende ketting het zwijgen op te leggen. En zeer effectief.

De doortocht in Vielsalm na 100km geeft al een grandioos gevoel: voor het eerst in mijn carrière alleen aan de leiding in een zware marathon-wedstrijd en dan nog wel in ons eigenste België. Het doet een mens iets. Kroki en Daan bevestigen mijn koppositie en staan duidelijk langs het parcours te glunderen: een heel contrast met de gelaatsuitdrukking van vanmorgen. Het gras is nu veel groener, de lucht azuur-blauw en alles geurt heerlijk. Zelfs de pijlen op het asfalt lachen me vriendelijk toe. Zou dit iets met een subjectief vreugdegevoel te maken hebben?

De laatste 30km worden gevormd door de lus die eerder door de minder extreme deelnemers werd afgelegd. Raar hoor, als je niemand meer voor je hebt. Normaal haal ik gedurende het laatste gedeelte van de wedstrijd nog flink wat plaatsen op, maar nu is de kous al af. Het komt er dus vooral op aan om vol te houden en indien mogelijk de voorsprong uit te bouwen. Je weet immers maar nooit wat er kan gebeuren en met slechts één reserveband, weet je nog?

Als pa Van Hecke -Bart wordt later 4de in de einduitslag- op km 110 een voorsprong van 6 minuten doorgeeft, begint voor mij het genieten in de wedstrijd. Nog nooit kon ik met een dergelijke luxe een marathon volbrengen, maar het blijft oppassen natuurlijk.
Twee grote vijanden spoken constant door mijn hoofd: om te beginnen mag ik nu echt niet verkeerd rijden, want dan is het om zeep. Een andere potentiële spelbreker is mechanische pech natuurlijk. De concentratie moet dus absoluut hoog blijven, ook al droom ik nu al van een bangelijke finish.

De laatste teambevoorradingen zijn heerlijke momenten: met één blik voelen zowel Daan, Kroki als ik dat de overwinning voor het grijpen ligt en op minder dan 10 km voor de finish komen mijn twee maten nog even een fotooke trekken vanuit de rijdende auto: als dat niet heerlijk is.

En dan steekt één van die spelbrekers toch nog de kop op: met nog amper 3 kilometer te gaan gooi ik de ketting vlak na de doortocht door een riviertje iets te brutaal op het middenblad en verdraait de voorversnelling. Resultaat is dat de kooi permanent tegen de ketting wringt en deze laatste snel de geest zou geven. Er zit dus niets anders op dan te stoppen en de derailleur terug te draaien. Hiervoor moet echter eerst de klem losgeschroefd. Met alles onder de modder schroef ik natuurlijk eerst de verkeerde bout los waardoor de versnellingskabel bijna loskomt. Snel juiste vijs pakken en alles staat weer min of meer op zijn plaats.

Nu niks meer fout laten gaan en de buit is binnen. De laatste grasafdaling rij ik al op wolkjes en met een smile waar zelfs Ludo Diericksen jaloers zou op zijn, kom ik na 5u47min als allereerste over de finishmat. Helaas geen mogelijkheid om de handen in de lucht te steken wegens te bochtige finishstrook.

Het is ons gelukt !: Daan, Kroki: we did it ! High five.
Amper van de fiets of een journalist van de plaatselijke Gazetto dello sport wil wat over de koers weten. “Oui, oui, un très beau parcours et vraiment du mountainbike” put ik uit mijn beste Frans. Uiteindelijk converseren we wel 20 minuten en heeft hij amper een half notablaadje vol gekribbeld. Of hij heeft nie veel verstaan, of het was codetaal. Wie zal het zeggen.

Een douchke en twee spa’s later mag ik op het geïnproviseerde podium plaatsnemen.
De originele en prachtige trofee, bestaande uit een houten voet met hierop een ruig stuk inheemse rots, krijgt zeker een speciaal plekje op de kast. Deugddoend ook het applaus en de felicitaties van alle mountainbike-vrienden en bekenden. Hier had den Domie moeten bij zijn.
In ieder geval, dat wordt straks vieren.

Wat een zondag !

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 130 km

Hoogteverschil: 2850 hm

Uitslag

volledige uitslag