6 uur modderslag !

De marathon van Willingen geldt intussen enn beetje als een klassieker: wordt al enkele jaren georganiseerd, kent een groot deelnemerspubliek, ongeveer steeds hetzelfde parcours en … de regen is ook meestal van de partij. Dat mochten we helaas ook nu weer ondervinden want na een zwoele laatste werkdag en een autorit van iets meer dan 300km mogen we onze, gelukkig waterdichte, Unikamp-tentjes in de regen opstellen. “Het zal wel beteren”, maken we onszelf wijs terwijl de weersvoorspelling er alles behalve rooskleurig uitziet.

Na de heerlijk zomerse toestanden van afgelopen weekend hoopte ik dat de zomer eindelijk begonnen was, maar intussen zien we met z’n allen letterlijk de bui al hangen. “O nee, niet alweer zo’n modderslag zoals vorig jaar !” schiet door mijn hoofd, met de nog levendige gedachte van een bijna 6 uren durend modderspektakel en een dubbele oogontsteking de week nadien. “Bij zo’n weer wil ik dit jaar niet meer rijden!”. Angstvallig trachten mijn teammaten alle negatieve berichten over het weer te vermijden en zo de sfeer positief te houden. Tegen de late avond klaart het op en de volgende morgen kunnen we droog naar de bakker toe voor ovenverse broodjes en koffie. Ook Daan en zijn “madame” zijn van de partij want Denise wil natuurlijk wel eens weten wat wij zoal allemaal uitspoken tijdens het weekend.

De rest van de dag spenderen we tussen de 160 standjes met fietsen en allerhande onderdelen. Om de paar kraampjes lopen we wel één of andere bekende tegen het lijf en volgt de onvermijdelijke “bike-talk” en het “ennnnnnn???”. Als we in de late namiddag nog even willen losrijden, zijn we eraan voor de moeite. Het is intussen immers beginnen regenen. Het ondergraaft andermaal mijn “kelder-motivatie”.

OK, mijn besluit staat vast: als het zondagmorgen regent zal ik niet vertrekken.
De volgende ochtend …
… 5u20: de wekker gaat af en net op dat moment een zoveelste stortregenbui. Dat is toch om uw kl.. op te fretten! Alsof ze ne mens helemaal gek willen krijgen. Nu is het echt welletjes geweest: ik blijf vandaag aan de kant! Domie tracht me nog op andere gedachten te brengen, maar ik zie het absoluut niet zitten.
Terwijl mijn teammakker zich verder klaarmaakt voor de wedstrijd stromen de tegenstrijdige gedachten als een wild kolkende rivier door mijn hoofd: een bijzonder pijnlijk dilemma: ofwel starten en alweer zes uren door de modder ploeteren met een gure wind en regelmatige ijskoude regenvlagen. Of aan de kant blijven en zowel mijn teammakkers, sponsors en vrienden ontgoochelen en mezelf nadien een ‘looser’ vinden?
Het is kiezen tussen de pest en de cholera. “Komaan Pepe, doorbijten”, pep ik mezelf op en kies dan maar voor de kortste pijn die hopelijk “maar” 6 uur zal duren.

En dan valt het startschot en schieten Domie en ik uit de Willingse startblokken voor de eerste van de 130km.
Zoals gewoonlijk kan ik het starttempo na de blitzstart van mijn teammaat niet volgen en ben het eerste gedeelte van de koers op achtervolgen aangewezen. Letterlijk op temperatuur komen is de boodschap. Geregeld worden we op steile beklimmingen getrakteerd en dat is dan weer een kolfje naar mijn hand.
Het parcours ligt er bijzonder zwaar bij en sommige stukken bollen voor geen meter en ook de gure wind gooit roet in het marathon-eten. Na een eerste lus krijgen we een verse en vooral propere drinkbus van Kroki en Daan en Denise steken ons een verbaal hart onder de riem.

Het einde van de tweede lus kent deze keer een ander verloop: ze sturen ons de afdaling van de wereldbeker cross-country op. Hier werd gisteren nog door Roel Paulissen gestreden voor UCI-punten maar ligt er vandaag volledig kapotgereden bij en lijkt meer op een omgeploegde helling vol potgrond en doorspekt met op de loer liggende, gepolierde wortels. Enige remedie: afstappen en te voet onderaf. Onderweg viel vooral het gebrek aan seingevers op en ook de bewegwijzering was ondermaats. Vooral de verwarrende splitsingen zorgden voor heel wat twijfel en leidden tot vergissingen. Ook onze kameraad Peter Verhoeven werd hiervan het slachtoffer en miste zo een stuk van het parcours.

Bij het ingaan van de derde lus plots een kippevel-moment wanneer een wittekop in een Rocky-Mountain jasje me plots persoonlijk aanmoedigt: “hé Karl!” roep ik verbaasd want je wordt niet alle dagen door Karl Platt himself aangemoedigd. Vorig jaar won hij de tripple: Cape Epic, Transalp Challenge en de Transrockies en we kijken al jaren op naar deze sympathieke Duitser. Hij had gisteren de cross-country wedstrijd gereden en bleef vandaag aan de kant. Ik kan je verzekeren dat zo’n aanmoediging van een marathon-monument echt iets doet. Bij het ingaan van de laatste ronde en met nog 30km voor de boeg geeft Domie zijn intussen dichtgekoekte Evil-Eye bril af aan een behulpzame streekgenoot Rudi Vrijdags, waarvoor nen dikke mercie.

Na iets meer dan 6u rij ik uiteindelijk als 10de en eerste Belg over de finischlijn, al was die door de modder nog met moeite terug te vinden. Domie volgt op minder dan 10 minuten en wordt 15de. De hel kent uiteindelijk toch nog een happy end en Domie en ik zijn natuurlijk dolblij dat we niet alleen doorgebeten hebben maar tevens een mooi resultaat hebben behaald. In moeilijke momenten kent men zijn maten en ook nu weer deden zij hun best: Thanks guys!

Nog één ding moet ons van het hart: we hadden echt de indruk dat de organisatie de marathonrijders dit keer als tweederangs-klanten behandelde: Er werd zelfs niet afgeroepen wie er over de streep kwam en hierdoor natuurlijk ook geen sfeer bij de aankomst. Alle aandacht ging naar het UCI-gebeuren. Bovendien bleken onze supporters officieel 8 EUR te moeten betalen om naar de finish van de marathon te komen kijken.
Naar mijn gevoel heeft het orga-team wat veel hooi op zijn vork genomen en zijn ze vergeten dank zij welk publiek ze naam en faam hebben gamaakt. Hopelijk volgende keer beter.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 129 km

Hoogteverschil: 3300 hm

Uitslag

volledige uitslag

Foto album