Rondje zand !

Vorig jaar dik meegevallen, dus wijle vorige zondag opnieuw naar de Belgische kust. Schitterend weer was voorspeld dus het belooft een leuke koers te worden. Alweer 1500 deelnemers verzameld op het strand, klaar voor een dikke 50km crossen in het zand. Ik heb er zin in. Aan de start zal het zeker niet liggen want met veel geluk – ge moet er duidelijk nie schoon voor zijn – sta ik met mijn voorband tegen het starthek en dit zonder te foefelen. Op minder dan 10 meter staat de Leeuw van Vlaanderen. Nog steeds in Quick Step uitrusting en met een witte mountainbike waarop in reuze letters zijn naam als geheugensteuntje prijkt. Onze Johan trekt ten strijde met superneige Lightweight koerswielen voorzien van dure tubes. Een ongewoon gezicht.

Aanvankelijk had ik nog redelijk wat plaats om te bewegen, maar als er zich nog enkele renners tussen wurmen, zitten we met een man of tien muurvast. Aan weerszijden hangt mijn stuur minstens 5cm in dat van mijn buurman. Als dat maar goed komt. Het startschot en gelukkig ook het starthek valt en onder luid gejuich van het publiek dendert het brede startveld over het strand richting Duinkerke. De wind staat schuin links op de neus en er worden onmiddellijk waaiers gevormd. Van vorig jaar weet ik dat het enorm opletten geblazen is om bij het links-rechts zwalpen van de groep niet in elkaar te haken. Het gebeurt natuurlijk toch, maar gelukkig hoor ik niet bij de slachtoffers. Het opspattende water proeft zout, maar dat zal wel normaal zijn zeker als ge naast de zee rijdt. Zoals te verwachten brokkelt de groep al gauw in stukken en bij het keerpunt in Frankrijk is het al een hele sliert geworden. Ondanks de goede startplek rijdt er toch al heel wat volk voor mij, al kan ik niet zo direkt inschatten hoeveel.

Bij het terugkeren loopt het iets makkelijker omdat we de wind nu in de rug hebben, maar de verraderlijke zandstroken zorgen dan weer voor moeilijkheden. Met snelheid tracht ik me vanop de rand van de dijk te lanceren en met een niet te grote versnelling door het zand te worstelen. Dit lukt echter meer niet dan wel. Ofwel chainsuck en stil. Ofwel iemand die net voor me valt en stil. En bij een volgende zandbak bijt ik zelf in het zand. Het blijkt toch weer specialistenwerk, dat beachracen.

Iets voorbij de helft van de eerste van drie rondes moeten we weer een zandduin op. Om deze beter berijdbaar te maken heeft men er een reeks houten latjes achter elkaar gelecht, net als een rolluik. Het eerste uitstekende latje merk ik echter niet op en mijn voorwiel knalt er dan ook met volle geweld op. Een echte onvervalste snake-bite is de beloning en ik mag in volle zandbak eenandere band gaan steken. Vandaag reed ik immers niet tubeless omdat ik niet mijn beste wielen in deze zoute omgeving wou gebruiken. Gelukkig zijn de toeschouwers aan de kant hulpvaardig en terwijl zij mijn fiets vasthouden, vervang ik de binnenband.

Bij een panne in De Panne mag je een goeie uitslag wel vergeten want de deelnemers passeren intussen bij bosjes. Dan zullen we er verder maar het beste van maken, denk ik bij mezelf als ik na de verplichte pitstop mijn Orbea weer op gang loop. Voordeel is wel dat ik vanaf nu geregeld wat volk kan inhalen, terwijl ik in het begin van de koers steeds plaatsjes moest prijsgeven. ‘t Is maar hoe ge het bekijkt natuurlijk.

De tweede ronde verloopt een stuk beter. Langs de kust kan ik me met de grote molen echt uitleven en er zijn nog genoeg groepjes om af en toe wat samen te werken. Wat niet van de laatste ronde gezegd kan worden. Hier mag ik, willen of niet, de hele strook alleen afwerken. Er zit weliswaar een kerel met een blauw Quick Step tenueke in mijn wiel, maar die maakt geen aanstalten om over te nemen. Nee hoor, het was niet de Leeuw. Een 50m verder zie ik een groepje rijden en ik wil er zo graag naar toe. Ik vraag nog eens om over te nemen maar alweer geen reaktie. OK, dan maar demareren en hem achterlaten, denk ik, maar ook dat mislukt want die kerel blijft eraan hangen. Hem naar een slechter berijdbare strook dwingen is mijn volgende plan. Als ik hem even later aanspreek dat hij nu ook wel eens iets mag doen, beweert de man 57 te zijn en niet te kunnen overnemen. Sjapoo en we zullen hem maar geloven (hoewel volgen toch scheen te lukken). Iets voor we op het keerpunt aankomen ben ik hem dan blijkbaar toch kwijt.

Het zware beukwerk heeft zijn sporen duidelijk nagelaten want intussen zijn mijn spieren dusdanig verzuurd dat ik me bij de loopstroken als een houten Klaas beweeg. Net voor de finish alweer een zandstrook die ik moet lopen. Terwijl het publiek enthousiast schreeuwt, voel ik bij elke stap een kramp in mijn beide bovenbenen vertrekken. Mijn kaars is duidelijk uit maar ik ben er en dat doet dan weer deugd. Ondanks een pole-position heb ik helaas mijn uitslag van vorig jaar niet kunnen verbeteren. De 2u05min geven recht op een 262 ste plaast waarmee ik ondanks de pech toch nog tevreden ben.

Op naar volgend jaar, maar dan zal ik toch bijles moeten volgen in het zandrijden. Als iemand zich geroepen voelt, ik hoor het graag.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 51 km
Hoogteverschil: ? hm

Uitslag

volledige uitslag

Foto album