Succesvol dieet van pizza met gras

Als Reevax aan buitenlandse marathon-wedstrijden deelneemt, komt het vaak op organiseren aan. Ieder heeft zijn professionele job en het is niet altijd evident om op vrijdagavond alle tijdsschema’s als een puzzel in elkaar te doen passen om koers te kunnen zetten richting strijdtoneel. Op de carpoolparking in Lummen springt Daan, enthousiast als altijd, de auto in en even na vijven zetten we koers richting Luik om Kroki op te pikken. Hij zit al de hele dag voor zijn werk bij een klant en wil absoluut geen tijd verliezen met over en weer naar huis te rijden.
Wij schrikken ons bijna een longontsteking, als een keurig gekleede zwarte kostuumbroek met fijne witte lijntjes, bijpassend bordeau hemd kompleet met “cravatte” en blinkend lederen schoenen van een of ander deftig merk, ons goeiendag zegt. “Is me da verschieten, zeg!” want wij kennen mijnheer Pauwels alleen in sport ieve vrijetijdskledij en liefst nog van de gemakkelijkst zittende soort. Zonder tijd te verliezen, stapt onze vermeende bruidegom echter snel in de ceremoniewagen en met de Orbea’s achterop en de radio goed hard zetten we de rit richting zuiden in.

Minder goed nieuws voor teammaatje Domie. Door het late begin van zijn basistraining ten gevolge van de gekende rugproblemen is zijn basis onvoldoende uitgebouwd en vormen de zware wedstrijdinspanningen een regelrechte aanslag op zijn lichaam. De dokters vonden het dan ook beter dat hij de volgende wedstrijden aan zich voorbij laat gaan om niet meer schade aan te richten. Jammer, maar gezondheid gaat nu eenmaal vóór de wedstrijddrang.

In minder dan 2 uur staan we voor Haus Rosmarie in Gräfendhron, op zo’n 15km van Tahlfang. Een godvergeten dorpje in een vallei verdoken tussen dichte bossen waar zelfs GSM-ontvangst onmogelijk blijkt. “Waar hebben ze dit nu weer gevonden”, denk ik bij mezelf. Perfekt voorbereid, zoals het een goede gastvrouw past, verwelkomt de vrouw des huizes ons met Duitse Gemutlichkeit: “Aaaaah, die Hollander sind angekommen” , krijst ze trots, waarop wij geïrriteerd met een fout-zoemer-geluid repliceren en haar snel de ernst van de verspreking doen inzien. We hebben immers al voor minder gevochten.
Dan maar een tweede charme-offensief starten, moet ze gedacht hebben wanneer ze ons prompt een cappucino aanbiedt. Even later zitten we met z’n drieën aan de terrastafel en slurpen een verdacht naar chocolademelk proevende vloeistof uit lage porseleinen kopjes, versiert met Delfts-blauwe motiefjes. De situatie doet me regelrecht aan Hyacint Bucket denken. Ook de kat des huizes wil haar steentje bijdragen als het op gezelligheid aankomt en begint hitsig langs onze benen te schuren en op zijn Duits te miauwen. Het beest ruift echter als een rijpe paardebloem en is duidelijk op zoek naar liefde en affectie. “Oh nein, Moepsie. Jetzt hast du die schonste Hose ausgesucht!” , roept Rosmarie plots als poeslief Kroki’s Hugo Boss bespringt en zich romantisch in zijn schoot nestelt. Hilariteit alom en het weekend is al direkt goed ingezet.

Na een rustige nacht waarbij ik, zoals de hele voorbije week trouwens, angstvallig tracht te voorkomen dat de wondzalf op mijn handpalmen en rechterbil het beddegoed besmeurt, worden we door vogeltjesgefluit wakker. Vorige zaterdag immers op training op een stomme manier met de koersvelo onderuit gegaan en mijn handen als freinblokken gebruikt. Absoluut af te raden want de “ferrodo” is er volledig af en ne schone pizza margherita zonder kaas op mijn bil. Het zal me morgen in de koers vast en zeker parten spelen.
Godvergeten oord en toch… bij het ontbijt nog Belgen en wel uit het naburige Paal. Het wordt een gezellige babbel met Rita en Egon over het bike-virus en alles wat ermee samenhangt. Dit alles temidden van een ontbijttafel die uitpuilt van de schoteltjes en kommetjes, alsof onze gastvrouw de overstock van Val-Saint-Lambert en Villeroy-Boch voor een prikje heeft opgekocht. De behulpzame – of moeten we zeggen arme – gastheer doet zijn uiterste best om in “seine kurze Hose” en op zijn sokken iedereen van koffie te voorzien. Alweer een groot “Schone Schijn”-gehalte al heet de man vermoedelijk niet Richard.

Via een off-road binnenweg door de bossen kunnen we in Tahlfang geraken. Een ideaal doel voor het zaterdagse losrij-ritje. Alleen Kroki en ik hebben echter onze fiets bij, maar al snel heeft ook Daan via de zoon des huizes een volgeveerde mountainbike te strikken. Van de ene een truitje, van de andere een helm en sokken en we kunnen er met zijn drieën in Reevax-kleuren tegenaan. Wegens een ongeval is het voor Daan jaren geleden dat hij nog op een mountainbike zat en als bij een dolgelukkig klein kind fonkelen de pretlichtjes in zijn ogen. En we lopen nog meer bekenden tegen het lijf want in Tahlfang is het een blij weerzien met Anja en Jean Biermans, de in Duisland geboren Zuid-Nederlander met Italiaans bloed en Vlaamse naam en een doorzettingsvermogen om tweemaal U tegen te zeggen. Hij is dit seizoen trouwens goed bezig. De terugrit verloopt iets minder rooskleurig: ondergetekende slaagt erin om op minder dan 1km tweemaal lek te rijden en mag zich dus evenveel keer in het zweet pompen. Als dat een voorteken voor morgen is? En wie heeft er intussen nog in het pension zijn intrek genomen? Gunther Desmet met vrouwtje Sabine en border colli Muck van het FastForward-team. In een niet zo ver verleden nog samen met diens broer Reinhard de Crocodile Trophy overleeft en sindsdien elkaar een beetje blijven volgen.

Op zondagmorgen gaat het met de auto naar Tahlfang want er zitten net iets te veel hoogtemeters in die 12km naar de startplek. Ook nu weer heel wat, voornamelijk Nederlandse, vrienden aan de start van de 110km. Na een gediciplineerde start passeren we na 5km voor een 2 de keer het dorp om dan het echte werk te beginnen. Het parcours bestaat uit een ontelbare aaneenschakeling van lussen waarin ook de kortere afstanden van 30 en 60km verweven zitten. Vele splitsingen en een behoorlijke kans om je te vergissen, maar gelukkig is de bepijling uitstekend. De ondergrond is voornamelijk droog maar her en der zorgt modder ten gevolge van de regen van gisterenmorgen voor afwisseling. Heel wat singletracks ook en vooral hobbelige en onrustige ondergrond die de blessures aan mijn handen flink op de proef stelt. De beklimmingen zijn bij momenten zeer steil en vergen veel kracht. Afgezien van de fysieke ongemakken loopt het vandaag verbazend goed, ondanks een bijna trainingsloze week en een niet al te rooskleurige bloeduitslag. Telkens ik Kroki en Daan tegenkom, bevestigen ze dat ik gestaag aan het opschuiven ben en samen met een verse bidon zorgt dat voor extra motivatie.

Voornamelijk in de klimpartijen moeten de plaatsen veroverd worden, vermits de afdalingen de handen het zwaarst belasten. Het letterlijke hoogtepunt van de dag is de Erbeskopf: met zijn 816m het hoogste punt van Reinland-Pfalz en van deze marathon. De hieropvolgende afdaling over de met gras begroeide skipiste is eerder saai en bolt slecht. De hoeveelheid grasstroken in deze marathon is enorm en ze zijn hobbelig en lopen echt zwaar. Ik beklaag diegene die met zijn grasmaaierke dat alles heeft mogen afmaaien, zulle. Het gemaaide gras hadden ze ook laten liggen en telkens ben ik bang dat die lange sprieten in mijnen derailleur zouden draaien. Heb hierdoor in het verleden wel eens meerdere minuten aan de kant gestaan.

Na ca. 3/4 wedstrijd ben ik verrast om plots Jean in het visier te krijgen. Aansluiten en erover gaan lukt ook. Maar niet voor lang want in de steilste technische afdaling van de dag, op ca.15 km van de finish, stuift hij me onverwacht opnieuw voorbij terwijl ik met alle gewicht op de handen de kant in sukkel wat me bovendien nog een kramp in mijn linkerbeen oplevert. Te voet verder naar beneden en in de achtervolging, maar intussen is het vlammetje al heel wat kleiner geworden. Het vet is van de soep, de spieren verzuurd. Weerwerk bieden is beestig moeilijk en het prijsgeven van de gewonnen plaats slecht voor de moral. Het kopke wil nog wel, maar de benen helaas niet meer. De toestand “choco” is nabij. Kroki en Daan zien en weten het en adviseren me niet te forceren voor de laatste 5km.

Na 5u45min en 110 zware kilometer brengt Thalfang de verlossing en zit de Erbeskopfmarathon er voor den deze op. Even later komt Kroki met het fantastische nieuws: 8 ste algemeen en 2 de in mijn categorie. De benen doen al direkt veel minder pijn en het zwoegen van de hele dag wordt met een mooi resultaat beloond. Ongebruikelijk begint de masters 2-categorie vanaf jaargang 39 en niet vanaf 40 zoals meestal waardoor ik onverwacht op een mooie ereplaats terecht kom. Mooi meegenomen maar tegelijk besef ik ook dat ze me bij de “ouwe zakken” geklasseerd hebben. Shit, de tijd vliegt.
Als Daan en Kroki hun fototoestel in gereedheid brengen en ik me snel wat heb verfrist om ten minste met een proper gezicht op het podium te staan, blijkt dat alleen de 3 eersten uit de heren-categorie op het schavotje mogen en staan de juniors, dames, masters 1 en 2 plots voor joker. Een onbegrijpelijk spijtige kronkel van de organisatie en zeker een tip voor volgend jaar. Wel prijzengeld en natuurlijk de gebruikelijke ijskreem voor het hele team, want dat hebben Daan en Kroki vandaag wel verdiend. Schol en tot de volgende.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 110 km

Hoogteverschil: 3100 hm

Uitslag

volledige uitslag

Foto album