Super-singletrail marathon

Na de verzengend tropische juli-dagen, komt de regen van begin augustus letterlijk als een koude douche. Vooraleer ik vrijdag naar Neustadt an der Weinstrasse vertrek voorspelt een Duitse weersite bovendien bakken neerslag, kille temperaturen en veel wind en onderweg, ter hoogte van de Hoge Venen, regent het inderdaad ‘petites chèvres’ (klein geiten). De hemel klaart echter gaandeweg op, de lucht wordt droger en de temperaturen gaan weer richting 20 graden.
Rechtstreeks vanuit het Russische Rybinsk, waar hij de voorbije week wat heeft rondgeklooid met pruttelende vliegtuigmotoren, heeft Kroki intussen kennis gemaakt met de nogal bazige gastvrouw Lieselotte van het gelijknamige ‘Gasthaus’. In tegenstelling tot wat de snoezige naam laat vermoeden, is de jufrouw niet meer van de jongsten, prijkt er wat begroeiing onder haar reukorgaan, kijkt ze ietwat scheel vanachter haar dubbelbeglaasde leesbril en houdt ze de touwtjes vooral strak in handen. Als ik na flink wat zoekwerk eindelijk de locatie op het eind van een smal, doodlopend en 20% steil straatje gevonden heb, gebaart ze al van ver, als een geroutineerd politieagent, waar ik mijn auto wel en vooral niet moet parkeren.

Naast wat relaxen en rondhangen, willen we op zaterdag natuurlijk ook de beentjes wat losgooien en Kroki en ik besluiten een gedeelte van het parcours te gaan verkennen. Interessant voor morgen en leuk want de zon schijnt. We doen het wel rustig aan want ik wil niet te veel energie verspillen en Kroki is nog maar net terug aan het fietsen. Onderweg nog een klapke gedaan met enkele gasten van het orga-team die de pijlen aan het kontroleren waren. Oh ja, om tegenwoordig in te zijn spreek je best van een Orga-team en niet meer van organisatie of organisatoren want dat klinkt oudbollig.

Raceday in de Pfalz: Amper 30 minuten voor de start en er staat nog niemand in de startbox. Wel heel wat mountainbikers met een nummerplaat op de markt van Neustadt, maar de blauwe startnummers voor de langste afstand van 100km zijn zo te zien maar dun gezaaid. ‘Very strange’ want het is een schitterend parcours en een degelijke organisatie en verdient dus meer dan deze magere opkomst. Ook de Belgen laten het duidelijk afweten. Enkele jaren geleden leek het nog alsof ze met autobussen vol waren afgezakt, vandaag staan er welgeteld 3 landgenoten aan de start: Luc Van Roy (Smout), Danny Cornelis (United Bikers) en ikzelf zullen ‘s lands eer moeten verdedigen.
Een koude wind blaast dwars door ons heen en Luc en ik staan goed vooraan te popelen om uit de startblokken te schieten. “Drei, zwei, eins und ab geht die Post!” Amper 500 meter verder maakt het kippevel brutaal plaats voor zweetdruppels: geen sprake van een inrijstuk of neutralisatie maar direkt “pats-boem” de berg op en liefst zo snel mogelijk. Terwijl diezelfde aanvangsklim gisteren bij de verkenning schijnbaar moeiteloos en vlot verliep, lijkt het nu alsof er ne zwaren aap in mijne nek zit: Al mijn benen doen zeer en afgaande op het pijnniveau zou ik zweren dat ik er meer dan twee heb. Bovendien word ik langs links en rechts voorbijgereden alsof ik één van die verkeerseilanden uit de Ron de van Frankrijk ben. Wat is me dat hier?

Mentaal gezien is helemaal vooraan starten blijkbaar toch niet zo interessant, tenzij ge daar natuurlijk de poten voor hebt. Dat laatste is op dit ogenblik helaas mijlenver af en de koers werkt als een automatische sorteermachine en verwijst me naar een 40 ste plek. Een moeilijke start is natuurlijk nog geen verloren race, pep ik mezelf op, en blijf de druk op de pedalen houden. Naar het schijnt valt ge in ne klim anders onherroepelijk om ;-).
Intussen blijkt dat de regen van vannacht de ondergrond volledig veranderd heeft. Gisteren nog droog en stoffig, vandaag vermoeiend vochtig en verraderlijk glad. En er hangt tussen de mistbanken nog meer regen in de lucht. Het parcours in Neustadt is erg veeleisend: nergens is het vlak en voor recupereren is eigenlijk geen gelegenheid. Ofwel lastig bergop, ofwel technisch bergaf. Enkele kilometer na de start ligt er bijvoorbeeld een matig bergop lopende weg in het bos die we bij ons onder ‘vals plat’ zouden katalogeren. De donker-zwarte ondergrond lijkt wel vers platgestampte potgrond van het soort “3 halen, 2 betalen” en dat goedje bolt dus voor geen meter. Meermaals kontroleer ik of ik niet plat sta of dat mijn rem sleept, want je verwacht hier gevoelsmatig sneller vooruit te gaan. Er is echter maar één oplossing: stoempen, stoempen en nog eens stoempen en het is een geruststelling dat de renners in mijn buurt blijkbaar evenzeer met de ondergrond worstelen. De eerste technische pasage is een erg steile, vochtige, V-vormige single-trail bergaf, doorspekt met gepolierde wortels en glimmende stenen met als enige levensdoel het op een dwaalspoor zetten van je voorwiel. Door de snelheid nauwkeurig onder controle te houden en de “rotzakken” behoedzaam te ontwijken kom ik niet in de problemen.

Kroki heeft intussen enkele strategische punten op het parcours opgezocht om voor de onmisbare bevoorrading te zorgen en sinds het met zijn gezondheid de goede richting uitgaat, verplaatst hij zich steevast hij per fiets. Ook bij de beklimmingen zijn de technische uitddagingen niet uit de lucht: steile paadjes met wortels en trappen of korte haarspeldbochten vormen een echte uitdaging voor elke mountainbiker.
Hèt rijtechnische hoogtepunt van de wedstrijd is de killerafdaling van de Wolfburg (Wolvenburcht in het Nederlands). Niets vermoedend kom je uit een vlotte singletrail geschoten, merk je nog net een gevarenbordje met drie pijlen naar beneden op of je staat plots oog in oog met een 2 meter brede uitdaging: 20% onderaf met niets dan grillige stenen, gekruid met hier en daar een vette drop. Anders gezegd: dè ideale coctail voor adrenaline-biking maar tevens de ingrediënten voor een spectaculaire crash. Gelukkig hebben Kroki en ik deze sectie gisteren verkend en had ik de uitdaging succesvol overmeesterd. Door de regen liggen de kaarten nu enigszins anders en iets in mij betrouwd het zaakje niet echt. Intussen weet ik uit ervaring dat van zodra je even twijfelt, je beter bliksemsnel kan beslissen om de hindernis te voet te nemen en om geen tijd te verliezen. Het zekere voor het onzekere loop ik de stenen voorzichtig onderaf en spring pas terug op de fiets als het ergste achter de rug is. Met een te lage snelheid op ruw terrein terug starten is eveneens risicovol en na amper 2m blokkeert mijn voorwiel op één van de grotere keien en den deze steekt op zijne snuffel. Al bij al niet zo erg, geen bloed te zien en ook de Orbea lijkt onbeschadigd. Snel verder want er komt nog volk. Als ik terug op de fiets spring merk voel ik een hevige pijn achteraan mijn rechterkuit. Ik zie echter geen uitwendige schade en toch doet de spier verschrikkelijk pijn. Het is het stekende gevoel wat achterblijft na een spierkramp. Heb ik misschien iets geraakt of is het een verrekking. Hoe dan ook, ik moet verder want we zijn nog niet halfweg koers. De eerste kilometers zijn dalend zodat ik de pijnlijke kuitspier wat kan ontlasten, maar eens de beklimmingen er weer aankomen lijdt het tempo toch onder de intussen draagelijke pijn.

De tweede ronde gaat het steeds beter en merk ik de gebruikelijke terugval bij een deel van de concurrentie. Plaatsjes winnen help de ongemakken te doen vergeten en ook het inhalen en achterlaten van een groepje met daarin Gabi Stanger –later winnaares bij de vrouwen- geeft een goed gevoel. Intussen is het weer terug wat vriendelijker geworden en het parcours her en der wat opgedroogd. De zon doet weer schuchtere pogingen om te schijnen. In het voorbijrijden van een EHBO-post hoor ik op hun radio de lijst van verwondingen van een onfortuinlijke deelnemer: “Knieschiebe, Ellbogen und Schulter…”, schalt het door de speaker en geregeld klinken sirenes van politie en ziekenwagens door de anders zo stille bossen. Bij de laatste doortocht aan de “Wolfsburg” wacht Kroki me op en fiets via een binnenweg mee richting finish. Bijna gelijktijdig staan we even later terug op de markt van Neustadt waar de enthousiaste speaker reeds vanop afstand het Belgische Reevax-truitje schijnt te herkennen: “Und hier wieder ein Belgische Teilnehmer der langen Runde…”.

Ja hoor, 5u42 kostte het me om de 100km en 2600 hoogtemeter af te werken en dat is goed voor een 22 ste plaats in de algemene rangschikking. Thuisrijder en meervoudig Transalp Challenge-winnaar Carsten Bresser wint de lange afstand vóór Andreas Dilger die vorige week de Trans Schwarzwald won. Een flinke opsteker ook voor Luc Van Roy die niet alleen zijn reeks won, maar algemeen 10 de werd en dit ondanks 2 lekke banden. Een schitterende marathon in een gezellige stad zit er weer op. Volgend jaar hopelijk terug meer volk. Ik ga nu alvast mijn moe getergde spieren even hun verdiende rust geven en zodadelijk met de poten omhoog liggen.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 110 km

Hoogteverschil: 3100 hm

Uitslag

volledige uitslag

Foto album