De terugkeer van de prins op zijn witte…

Het is al begin mei dus het wordt tijd dat we de MTB nog eens boven halen voor ene of andere marathon. We gaan ons “proberen” te amuseren rond Orscholz, gelegen aan de Saar op zo een 50km achter Luxemburg. Met amper 5 weken training na 7 maanden non-aktief zal het waarschijnnlijk meer een lijdensweg worden. Het volledig team zit daar en we hebben voor de gelegenheid ook Wimmeke, het brein achter MTB team Langdorp meegebracht omdat hij het zo lief vroeg ;-).

Zondag, stralende zon, lachende gezichten, lekker ontbijt, fonkelnieuwe witte fietskes, …. Laat het startschot maar komen en met ne hoop Belgen, Hollanders, Duiters en waarschijnlijk ook enkele Luxemburgers. Miljaar, burgers, krijg er honger van, effe om de hoek ene halen, de reserven terug aanvullen

Voila binnen,

Tijd voor het startschot, bochtje om en tegen 45km/h duiken we het bos in. Brede boswegen worden afgewisseld met toffe singletrails. Omringd door bekende gezichten beginnen we na een 20 tal km aan een steile klim, den 30 (tandwiel achteraan) wil nie en de prul slaagt vast.

Pepe wil nog zijn wiel geven, de arme jongen dacht ik plat stond, maar deze mekanieker heeft zijn werk niet goed gedaan. Tien kilometer verder staat Pepe plat, ne doorn, doorslag, te wild over de stenen gehobbeld. Wegens tijdsgebrek rijden we met binnenbanden maar de volgende keer zit er zeker en vast latex in en ligt de binnenband terug in de kast. Het weer is ideaal, het parkoer is schitterend en ondanks de pijn geniet ik van elk moment, ik voel me ne echte prins op ne witte …. MTB. Op het einde van de eerste ronde krijgen we nog “petit Paris-Roubaix” voorgeschoteld. Ik dacht altijd dat het een vrij vlakke koers was maar gestuiter van links naar rechts op een helling van meer dan 15%, heb ik toch niet op de TV gezien en ook gene Tom Boonen in mijn wiel, waarschijnlijk al moeten lossen

Komaan naar rechts, ready voor de tweede toer. Nog 55km en de beentjes, oei, het beste is ervanaf. Ik hou het tempo strak en ben verbaasd dat het nog redelijk goed vooruit gaat. Dat roepen de Daan en de Kroki toch wanneer ik passeer, nog effe lachen voor de foto en drinkbus aanpakken. De steile hellingen en de zomerse temperaturen zorgen voor heel wat vochtverlies, krampen troef. Na 85km krijg ik Wimmeke terug in het vizier en op de steile klim haal ik hem terug bij maar moet wel even door de struiken rijden. Er rijden nu vele langzamere fieters op het parkoer die de halve marathon proberen tot een goed einde te brengen. Wimmeke, zoals verwacht, begint met een hele serie demarages, gaat als ne zot de singletrail af, hangt bijna met zijn gezicht in de Bekaert-draad maar ik blijf in zijn wiel. Maar ondertussen voel ik langzaam mijn voorste band leeglopen, samen met mijn energie peil. Aan bordje “7km” te gaan stop ik. Effe uitblazen, amaai ik voel me slecht, kompleet leeg en “petit Paris-Roubaix” moet nog komen. Ik wil eraan beginnen en daar komt den andere prins aan. Samen, even corrigeren, Pepe, vervangt mijne band, ik beperk me tot wat geblaas, gepuf en opplooien en wegsteken van dat kapot stuk rubber. Samen rijden we , het leek meer op wandelen, richting finish. Samen over de lijn, superfijn gevoel, just like the old days. Merci Pepe, maar ook Daan, Kroki en zovele andere voor de steun gedurende de afgelopen mentaal moeilijke zeven maanden. Uiteindelijk ben ik gekomen om hem uit te rijden en ik ben geslaagd, wat moet er nog meer zijn.

Ne grote pizza met ne cappucino, natuurlijk. En de Duiters zien het echt wel groot maar we hebben dan ook de Saarschliefen marathon gereden en toch krijgt alleen de Pepe het grote gevaar helemaal binnen, de vreter. De honger naar meer is er weer, laat maar komen, euh marathons, die pizza nie, daar kan mijne vlo nie tegen.

Domie.

Wedstrijd Info

Afstand: 100 km

Hoogteverschil: 2750 hm

Uitslag

volledige uitslag