Temperatuurschok op een bietenveld
Werk en hobby hou ik normaal gesproken strikt gescheiden, maar heel af en toe beslist het toeval er anders over. Op amper 60 km van München ligt de Beierse stad Augsburg, bekend van de Fuggers (rijke historische familie) en tevens thuishaven van KUKA, de fabrikant van industriële robots, waarvoor ik al meer dan 15 jaar werk. Een werkvergadering op donderdag en vrijdag en een marathonwedstrijd op zaterdag vormen de gedroomde kombinatie om af te zakken naar zuid-Duitsland.Ondanks de tijd van het jaar, we zijn tenslotte al eind oktober, profiteren we nog van de uitlopers van een nazomer en kan je het overdag bijna T-shirt-weer noemen. In een naburig dorpje wordt ik hartelijk verwelkomd door werkcollega Eva en haar familie. Als lid van de plaatselijke fietsvereniging zijn ze bij de organisatie van de wedstrijd betrokken. Ik wordt letterlijk in de watten gelegd en denk eraan het spreekwoord leven als God in Frankrijk om te dopen tot leven als Pepe in Bayern.
Zaterdagochtend op enkele kilometer van Affing: na een rustige nacht bij mijn gastfamilie wacht mij een heerlijk ontbijt met verse broodjes en warme koffie. En dat zal nodig zijn ook, want de buitentemperatuur is intussen vervaarlijk dicht in de buurt van het vriespunt gekomen. Op enkele dagen tijd is de nazomer omgeslagen is de voorloper van de winter, alsof men plots de weerknop heeft omgedraaid en hierbij een seizoen heeft overgeslagen. Door deze diepvriestemperaturen is mijn auto letterlijk dichtgevroren en gaan deuren en koffer slechts met veel moeite open. Onderweg naar de start liggen de wegen er bij momenten verrasend glad bij en takelwerken maken me attent op de gevaarlijke situatie.
Via een absoluut noodzakelijke opwarming op de rollen heb ik mijn lichaamstemperatuur intussen boven het bibberniveau en mijn hartslag op wedstrijdtempo kunnen brengen en dit terwijl vele anderen staan te klappertanden bij de start. Ik blijk trouwens de enige te wijn die de wedstrijd in korte broek aanvat, maar daar heb ik mijn redenen voor: Enkele jaren geleden is me immers een wedstrijd met beenstukken zo slecht bekomen dat ik gezworen heb steeds te koersen met blote benen.
Onmiddellijk na het startschot gaat het bergop over het asfalt en komt het erop aan om goed vooraan te zitten. Even later duiken we immers met z’n allen het veld in en wordt de weg alsmaar smaller. De snelheid tijdens de afdaling zorgt voor extra afkoeling waarbij vooral mijn hoofd onderkoeld geraakt. Het is net alsof je een ijsblokje in een hete kop koffie gooit: kraken van de temperatuurschok. De veldweg gaat over in een bosweg, verder in een dubbel spoor en tot slot in een singletrail. De eerste stevige klim laat dan ook niet lang op zich wachten. De ondergrond is door de regen van de voorbije dagen bij momenten zwaar lopend geworden en de waarschuwing dat het een loodzware race zou worden blijkt terecht: het parcours laat immers geen tijd voor recuperatie. Vaak schakelen, steile klimstroken en loodzware sekties wisselen elkaar in een razend tempo af. Zelfs de gedeelten die er op het eerste zicht licht lopend uitzien blijken krachtverslindend. De uitschieter wat betreft lastigheid is zonder enige twijfel het intussen beruchte maïsveld. Een amper 100 meter lange strook vers gemaaid maïsveld zuigt je banden muurvast en de kracht uit je benen. Het is stoempe, stoempe en nog eens stoempe om erdoor te komen. Als beloning volgt hierna nog een 50 meter blubber à la St.-Wendel.
Gelukkig is dit geen referentie voor de rest van het parcours, maar met de gedachte dat we deze strook in het totaal 4 keer moeten bedwingen toch van een niet te onderschatten mentale invloed. Inderdaad, deze 106 kilomter lange marathon bestaat uit 4 rondes van ca. 26 km. Bij de doortocht aan de biertent hoe kan het anders, want we zijn in Beieren zorgt Eva telkens voor een verse Performance bidon. Naarmate de rondes vorderen en er steeds meer rijders over het parcours hebben gereden worden sommige sekties lastiger. Na halfweg koers besef je dan plots dat je alle hindernissen nog eens 2 keer moet overwinnen. Gelukkig blijft het droog en komt de zon zelfs af en toe piepen. Desondanks heb ik de hele wedstrijd het gevoel dat mijn spieren niet echt op temperatuur komen, zelfs bij de zware inspanningen. Na de koers blijken ook andere renners hetzelfde ervaren te hebben.
De eerste 2 rondes kan ik mijn rondetijd nog op 1u15min houden, maar in ronde 3 doe ik er 10 minuten langer over. Tijdens de laaste van de 4 rondes begint de mekaniek af en toe wat last te ondervinden van de modder maar het aftellen naar de finish zorgt dan weer voor een mentale opkikker. Na een loodzware wedstrijd van bijna 5u20min kom ik als 9 de over de finishlijn en komt een warme douche als een welverdiende beloning. Winnaar werd net als vorig jaar Lukas Kubis, vóór Andreas Strobel en Michael Kalivoda. Dank zij nog 6 andere KUKA-collega’s behaalden we een tweede plaats in het ploegenklassement, goed voor een aantal kisten bier van de hoofdsponsor.
Het parcours had iets van een cross-country-parcours: lastig maar zeer afwisselend. Het deed me een beetje denken aan parcours met veel wortels in onze Ardennen. De plaatselijke club had kosten nog moeite gespaard om een haast proffessionele organisatie op poten te zetten en dat werd door de renners erg naar waarde geschat. Perfekte afpijling, veiligheid en medische teams, super enthousiaste seingevers, tijdsregistratie met chip, een verwarmde biertent, massageservice, bikewash met bediening en een rijkelijk gevuld startpakket voor amper 29 EUR zijn slechts enkele voorbeelden van de ernst waarmee deze mensen hun wedstrijd hebben aangepakt. Hierbij nogmaals dank aan Eva voor de gastvrije ontvangst, Helmut voor de vele tips en aan Markus voor het afstaan van zijn bed ;-).
De volgende weken dient er nog stevig getraint te worden met het oog op de laatste afspraak van het jaar. Op 8 november vertrekken Kroki en ik immers naar Costa Rica voor de 15 de editie van de legendarische La Ruta de los Conquistadores. Via de site kan je er zelf bij zijn, dus mis deze afspraak zeker niet want het belooft een onvergetelijk avontuur te worden.
Pepe
Wedstrijd Info
Afstand: 106 km
Hoogteverschil: 2400 hm
