Stervend, maar (nog) niet dood

Manmanman. Jongens toch. Vrouwvrouwvrouw. Meiskes toch. Het goede nieuws: we zijn halfweg. Het slechte nieuws: we zijn halfweg. U merkt het: vandaag brengen de inspanningen me op de rand van wat voor de meesten psychisch de norm is. Praten wordt moeilijk, gesprekken voeren onmogelijk. Teksten produceren als deze… tja, dat mag u zelf uitmaken, liefste sympathisant.

Weer pokkeslecht geslapen trouwens. Winden buiten en binnen maken van zo’n klaslokaal een oord van slapeloosheid. Maar bon: het is part of the deal. Een mens leert hier trouwens wel relativeren. Het uurtje langer slapen omwille van de roterende ontbijtregeling brengt een gevoel van blijdschap teweeg dat doet denken aan het bezoek van de Sint, nu precies 26 jaar geleden. De ouwe rakker bracht me toen wat men in de volksmond een pingpongtafel noemt. Waarom ben ik trouwens niet bij die sport gebleven, denk ik vandaag, de volledige 75 kilometer lang.

Alhoewel. Na het pijnlijke begin van elke dag loopt het aanvankelijk behoorlijk vlot. We hebben de tijd genomen om op te warmen voor we ons in de startbox rollen, en die massage van een plaatselijke Sletti heeft echt wel deugd gedaan. Voor de onwetenden onder u: in Polen betaalt men met Slottis, van zij die ze ontvangen hebben wij Slettis gemaakt. Als ze vrouwelijk zijn tenminste. Met onze excuses, mocht u er aanstoot aan nemen. Terug naar de koers dan, want daar loopt het dus vlot. De lange klimmen na de start worden vlot verteerd, de aanmoedigingen van Pepe doen deugd. Hij wijst me de weg met de minste rolweerstand (laat u niks wijsmaken, met banden heeft dat niks te maken) en is tegelijkertijd een uitstekend mikpunt. Fijn dat het op deze woensdag 25 juli, nog es feest is. Het was alweer twee liter melkzuur geleden.

Het begin van een nieuwe alinea: dan verwacht u ongetwijfeld een dijkbreuk van een inzinking. Fout ! Na anderhalf uur worden de pedalen nog altijd vlot gerond. Ik geef toe: er moet iets vreemd aan de hand zijn… Misschien heeft de vorige paus z’n tombe in Rome verlaten voor een terugkeer naar z’n geboorteland. En wil die goede man de meest christelijke zielen van de Bike Challenge belonen voor hun vroomheid, moed, inzet, doorzettingsvermogen en meest recente bijdrage aan de Damiaanactie. In dat geval ben ik uiteraard kandidaat nummer 1. Helaas. Na twee uur is de dijk gebroken, zeg maar volledig weggespoeld. De pijnlijke rug is er weer, een verse halfvolle liter melkzuur ook, in geen tijd zit ik niet op maar door m’n tandvlees. Ik had nonkel Vino nooit die zakjes bloed mogen geven…

En wat geheel eigen is aan dit type wedstrijden: m’n buddy gaat mee naar af. Dat frustreert me enorm. Mocht ik alleen rijden, ik zou het rustig aan kunnen doen en er een sightseeing-tour van maken. Maar dat kan en wil ik nu niet maken. Hoe dan ook is het ver-schrik-ke-lijk balen om in deel twee van de rit zo’n twintig teams te zien voorbijrijden. Gelukkig blijft Pepe me aanmoedigen, en is er al snel ook weer z’n helpende hand in de rug. Een wereld van verschil, die bergop zo’n twee kilometer per uur bedraagt. Zo goed het begin was, zo slecht gaat het nu. Dit is afzien met grote euh… A. Fuck.

Onderweg zien we Kroki en Chris Van Caesbroeck regelmatig opduiken, Chris en z’n turbulente maag hebben vandaag de Toptours-taxibus genomen, meer daarover hieronder. Zij zien ook dat het nu afzien is, en afzien zal blijven tot aan de aankomst. Alsof de ellende nog niet groot genoeg is, hebben de heren organisers er vandaag nog wat kilometers bijgedaan. De voorspelde 67 kilometer worden er 75, op een dag als vandaag scheelt dat 8 x 10 = 80 Poolse vloeken.

Uiteindelijk zijn ze er dan toch: de vertrouwde bordjes, met als opener “nog 25 kilometer”. Eerst vloeken dus, daarna gebruik ik elk volgend bordje als mikpunt. Het maakt het leven wat draaglijker. Eens het bordje “10” voorbij, zijn de hoogtemeters achter de rug, 1950 in totaal om precies te zijn. De beloning is best te pruimen, we krijgen nog een schitterende afdaling die helaas niet voor alle Belgen even vlot is verlopen. Ook daarover hieronder meer. Na 3 uur 48 minuten en 47 seconden rijden we Bardo binnen, “goed” voor een 62 e plaats algemeen. Hier had zoveel meer ingezeten, denk ik bij mezelf… Wel blij dat ik heb doorgebeten, maar tegelijkertijd is er het besef dat er nog drie loodzware dagen aankomen. Waar is de tijd dat ik het Reevax-team vakkundig opsplitste in de Australische brousse ? Ver vervlogen tijden, zo vertellen de benen. Pepe is in die voorbije 5 jaar Superman geworden, ik deskundig elastiekbengelaar…

Kroki is dan weer zo goed m’n fiets er weer bovenop te helpen (ik beeld me al in wat de ene Orbea tegen de andere zegt in de fietsenstalling… de mijne lacht zich wellicht te pletter, die van Pepe begrijpt niet waarom hij niet sneller mag), ik geniet ondertussen van een ijskoude douche en een warme massage van diezelfde Poolse Sl…. als gisteren. Het vooruitzicht op een hoop eten doet me opnieuw bewegen. Het zal nodig zijn, want morgen wachten er opnieuw 1700 hoogtemeters, dit keer over een afstand van “maar” 50 kilometer. Wat ga ik straks gelukkig slapen…

Schokke

Noviny Polska:

•  Chris Van Caesbroeck voelde zich vanmorgen niet zo lekker. Hij heeft mogelijk iets verkeerds gegeten en is niet in staat om te starten. Hij zal vandaag Kroki gezelschap houden. Naar verluidt zijn er intussen meerdere mensen ziek geworden. Een drietal Litouwers is blijkbaar aan den dunne.

•  Het beloftevolle Jowan-team met Bruno Van Wilderode en Pieter Galle, tot gisteren op de 7 de plaats, komen vandaag pas als 46 ste binnen. Bruno heeft blijkbaar 2 moeilijke dagen achter de rug en de youngsters vrezen dat ze te veel plaatsen zullen verliezen. Ze overwegen dan ook sterk om de wedstrijd te staken. Kroki en ik trachten de donkere gedachte uit hun hoofd te praten.

•  De finale afdaling naar Bardo is een slingerende holle weg, helemaal uitgespoeld, bezaaid met stenen en dus razend spectaculair. Dat vond ook de meereizende sportfotograaf die één van de sekties uitkoos voor een bangelijk kiekje. Zijn breedsmoel-lens hing hierbij helaas soms ietsje te ver over de smalle trail. Onze landgenoot Wim Bracke moest hiervoor uitwijken, kwam onfortuinlijk in de greppel terecht en lelijk ten val. Samen met zijn teammakker Dries Leys slagen ze er nog wel in de finish te bereiken, maar overbrenging per ambulance naar het hospitaal blijkt noodzakelijk. We wensen Wim snel beterschap en hopen hem morgen in het Belgische kamp terug te zien.

•  Time Haesevoets and Stefaan De Gendt hadden een slechte dag vandaag, en konden hun goede placeringen van de afgelopen dagen niet houden. Zij finishten 54 ste vandaag.

•  Het ontbijt was een complete ramp vanmorgen. Om 7h25, onze normale ontbijt-tijd, was het buffet een grote knoeiboel en was er bijna niets meer over buiten enkele broodkruimels….

•  De daguitslag is iedere dag redelijk snel klaar, het algemeen klassement is meestal niet beschikbaar bij het online gaan van ons verslag.

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 67 km
Hoogtemeters: 1924 hm

Uitslag

Foto album