Van kwaad naar erger

Ik herinner me dat ik begin deze week een verslag ben begonnen met de heidense woorden “…als god zou bestaan…’. Als het enigszins kan zou ik ze graag terugnemen, want het mag duidelijk zijn dat ik hierboven iemand flink op de tenen heb getrapt…

De eerste symptomen van de opgelegde boetedoening waren er gisteren al. Een pijnlijke tand bij het slapen gaan, die des nachts zelfs voor “kloppingen” zorgde. Geen goed teken. Doe daar de waanzinnig piepende deuren van de klaslokalen bij, in een slaapdodende mix met een horde onophoudelijk urinerende Polen, en je doet geen oog dicht. ‘s Ochtends klopt de tand nog altijd, ik zie het leven niet zo vrolijk deze vrijdagochtend, 27 juli 2007.

Klokslag tien uur zijn we weg, het gaat in de omgekeerde richting van de aankomst van gisteren. Leuk, zo kunnen we de steen die Pepe euh… stokken in de wielen heeft gestoken een welgemeende fuck you toewerpen. Die zal in de toekomst wel twee keer nadenken voor hij nog een keer ongevraagd in het midden van een bosweg gaat liggen. De eerste helling is pokkesteil, en daarmee is de trend van de dag gezet. Een pak volk moet van de fiets, maar wij blijven op onze Orbea’s en dat scheelt ‘m een serieuze slok op de borrel. Een Canadees wicht dat hyperkinetisch naar iedereen ligt te lallen werkt wat op de zenuwen, maar het kind bedoelt het wellicht goed en dus laten we ze – in tegenstelling tot de steen – ongemoeid.

Die trend waarvan sprake wordt al snel pijnlijk duidelijk. Een van de volgende hellingen is duidelijk doctor in de hellingswetenschappen, in die zin dat ze zich aan ons opdringt met een hellingsgraad van om en bij de veertig procent. Iedereen dus van de fiets en een lange file richting boven (richting beneden zou belachelijk zijn). Daarna blijft het haarspeldgewijs steil omhoog gaan, maar blijven we wel weer op de fiets. Voor Loco Pepe is dat uiteraard de vanzelfsprekendheid zelve, ik ben aangenaam verrast dat het ellendige gevoel van vanmorgen zich niet al te fel manifesteert. Tussen twee van die moeders mooiste hellingen krijgen we een ronduit schitterende singletrack voor de wielen. Op het randje langs diepe dalen die zorgen voor prachtige vergezichten, dit is mountainbiken in z’n zuiverste vorm. Voor de juffie van een van de mixed teams is het wat hoog leven op zo’n track, zij heeft duidelijk last van hoogtevrees en houdt de boel flink op. Gelukkig kunnen we haar en haar partner al snel voorbij. We zouden ze allebei snel weerzien…

Want na zo’n twee uur is het gedaan met de pret. Eerst ga ik even de verkeerde richting uit. Ik hoor Pepe niet roepen en ga nog even door, gelukkig duurt het niet al te lang vooraleer ik op m’n pedaaltrappen terugkeer en zie waar ik in de fout ben gegaan. Wat daarop volgt kost ons een pak meer tijd. Ik voel de lucht in m’n achterband stilaan vriendjes worden met de berglucht, Pepe bevestigt het drukverlies en probeert eerst de latex z’n werk te laten doen door gewoon wat lucht bij te pompen. Helaas, wat later moeten we ons heel wat langer aan de kant zetten om met een binnenband voor een definitieve oplossing te zorgen.

Het is het begin van het spreekwoordelijke einde. Door stil te staan ziet die klotetand z’n kans schoon, ik voel de kloppingen opnieuw door alles heen. Geen idee of het een met het ander te maken heeft, maar ook de benen willen plotseling niet meer mee. De moraal zakt naar een ongezien dieptepunt, en dat tijdens de mooiste etappe van deze hele Bike Challenge. Voor het eerst vind ik het niet geinig meer. Pepe probeert me te motiveren en dat is nodig. Zonder hem was ik hier en nu gegarandeerd gestopt. Ook dit is een manier om je grenzen te verleggen, alleen heb ik hoegenaamd geen behoefte aan deze ellende. De mix blijkt dodelijk: zwaarste etappe, lamentabele fysieke toestand, bedroevende moraal. Om u trouwens een idee te geven van die “zwaartegraad”: na drie uur hadden de leiders (nochtans een profteam en dus geen losers) een gemiddelde snelheid gebaard van om en bij de 12 (!) kilometer per uur… Er gebeurt zelfs iets wat me op de fiets nog nooit overkomen is, ook niet vijf jaar geleden tijdens twee weken loodzware Crocodile Trophy. Op een bepaald moment rijd ik rond met de tranen in de ogen. Trop is trop en teveel is teveel, zoveel is duidelijk. Gelukkig blijft Pepe me motiveren, duwen, en op me inpraten. Hij is nochtans ook niet tiptop na z’n valpartij van gisteren. In de afdalingen doet hij het wat rustiger aan met die gekneusde elleboog, wat de rest betreft valt het al bij al nog mee.

Ook absoluut vermeldenswaard: de waanzinnige afdalingen onderweg. Onberijdbaar zouden wij denken, maar volgens sommigen zijn er toch een tiental persoonlijkheidsgestoorden op de fiets blijven zitten. We hadden er bij willen zijn, de hellings- en moeilijkheidsgraad zijn echt waanzinnig… Wanneer we Kroki op het einde van een van die afdalingen klaar zien staan met de camera in de aanslag, laten we allebei weten dat die Voltaren-pil-tegen-tandpijn nu wel een hoogstnoodzakelijk goed is. Helaas staat hij iets te ver van de Toptours-camionette verwijderd, en beslissen we door te rijden en te wachten op een volgende ontmoeting. Bad idea, zo blijkt al snel.

Want die volgende encounter komt er pas kilometers verder, bij de laatste bevoorrading van de dag. Ik stop de pil dan toch nog maar achter de euh… kiezen, we nemen ook de tijd om voldoende bij te tanken. Intussen zitten we al meer dan vijf uur op de fiets en blijven er nog een goeie vijftien kilometer te gaan. Dat zijn dan wel iets minder absurde kilometers. Af en toe blijft het wel nog wel pijnlijk bergop gaan, maar de allerzwaarste handel, die is toch wel achter de rug. De bordjes van 15, 10 en 5 kilometer zorgen voor wat extra energie en na precies zes uur fietsen – nu ja, fietsen… – rijden we … binnen.

Om in drie zinnen af te sluiten: dit is niet voor herhaling vatbaar. Al zorgt het lekker eten nadien in een plaatselijk pension gelukkig voor een bakje troost. En morgen… morgen is er weer een nieuwe dag.

Schokke

Noviny Polska:

•  Old Scottish Mac Donald die gisteren nog vrolijk zong, is vandaag helaas met achterderailleurbreuk uit de wedstrijd verdwenen.

•  Chris Van Caesbroeck startte met frisse moed en veel goesting vanmorgen maar moest tijdens de zware rit van vandaag toch de handschoen werpen. Waarschijnlijk nog te veel verzwakt van de voorbije dagen.

•  Wim, heeft het hospitaal mogen verlaten. Alles doet wel pijn, maar hij ziet er goed uit.

•  De jonge gasten Bruno Van Wilderode en Pieter Galle zijn gisteren niet meer gestart. Tim Haesevoets en Stefaan De Gendt zijn nu de eerste Belgen.

•  Eén van de EHBO-mensen vond het nodig om de man wiens knie gisteren werd dichtgenaaid, voor een tweede onderzoek naar een ander hospitaal te sturen. Daar werd niet alleen vuiligheid in de wonde vastgesteld, maar blijkbaar was tevens zijn knieschijf gebroken.

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 72 km
Hoogtemeters: 2135 hm

Uitslag

Foto album