De laatste etappe, een grensgeval

De allerlaatste etappe van deze Bike Challenge gaat van Teplice nad Metuji in Tsjechië naar Kudowa Droj in Polen en wordt vergeleken met de killerrit van gisteren. We zijn dus gewaarschuwd.

De voorbije nacht sliepen we voor de verandering op een krakende parketvloer van de plaatselijke school. Deze keer was de akkomodatie opnieuw iets properder en hoewel het sanitair aan de antieke kant was, was er toch al enige vorm van beschaving waarneembaar. Chris had opnieuw een volledig klaslokaal voor de Belgische delegatie ingepalmd en ons het zoeken gemakkelijk gemaakt met enkele strategisch geplaatste, handgeschreven wegwijzers. Terwijl wij al met onze benen omhoog lagen, zorgde webmaster Kroki nog tot 22u30 voor de vertaling en de voorbereiding van de website-update. Het uploaden was jammer genoeg niet meer mogelijk.

Na vijf nachten op een matje geslapen te hebben, zal mijn rug het waarschijnlijk niet erg vinden dat dit voorlopig de laatste vloeroefening was. Desondanks heb ik vannacht erg goed geslapen. Minder goed verging het mijn teammakker Schokke. De steeds weer opkomende kloppende kiespijn hielden de arme kerel tot één uur wakker en met wat ijsberen op de gang trachtte hij de zinnen te verzetten. Intussen moet zowat elke waterverftekening evenals de uitslagen van de voorbije rit aan de muur van de gang in zijn geheugen gegrift zijn. Gelukkig deden de pijnstillers wat van hen verwacht werd en kon onze Schokke uiteindelijk toch nog wat rusten. Ik heb echt kompassie met die kerel want er wachten vandaag 70 zware kilometers.

Met nog slechts 2 minuten te gaan vóór de start wens ik Schokke nog succes en tracht hem op te monteren door hem duidelijk te maken dat dit wel echt de laatste rit is en dat het einde in zicht is. Hij houdt zich sterk, maar zijn ogen spreken boekdelen. De fun is er voor hem echt wel af en als het kon deed hij nu vast en zeker beroep op “Beam me up Scottie” om van deze lijdensweg verlost te zijn. Maar de wilskracht om zijn teammakkers niet teleur te stellen is sterker dan alles en klokslag 10 uur beginnen we aan onze dagtaak. “Schokke, niet forceren en rustig je eigen tempo blijven rijden” spreek ik hem toe, en hij bevestigt met een blik vol vraagtekens. Volgens mij wordt het vandaag een grensgeval.

Gelukkig is er het super-gevarieerde en prachtige parcours om de aandacht af te leiden, en die concentratie is absoluut nodig om op de smalle trails niet te ontsporen. Eerst krijgen we nog wat vlot lopende lappen asfalt en goed berijdbare off-road sekties voor de wielen geschoven, maar rond kilometer 15 begint het echte werk. Nadat we de grens met Polen zijn overgestoken krijgen we een eerste supersteile singletrail gepresenteerd. Aanvankelijk nog te rijden, maar al snel staan de rijders voor ons stil en ontstaat een file van lopende bikers. Het wordt dus klefferen, eerst de fiets voortduwend, maar later onder de arm en steeds het juiste evenwicht zoekend om niet op een wortel of de glibberige bosgrond terug te glijden. Het steil bergop stappen is bovendien een “weldaad” voor de kuiten die een soort van over-stretch ondergaan. “In welk land zitten we nu eigenlijk”, vraag ik me af. Wel dat hangt er van af: op het paadje staan om de 100 meter rood-wit geschilderde betonnen palen die de grens aangeven. Aan de rechterzijde van deze paal logt Polen, aan de linkerzijde Tsjechië. De vierkante grenspalen zijn 25 bij 25 cm groot en zien eruit alsof ze de week voordien pas geverfd zijn. Met militaire precisie is bovenop elke paal een mooi zwart geverft lijntje aangebracht wat de effektieve grenslijn aangeeft en op de zijkant geven de letters P en C het overeenkomstige land aan. Iemand houd zich hier blijkbaar permanent bezig om die dingen te onderhouden.

Na een vervelende klimpartij van een kwartier, waarbij sommige deelnemers het nodig achten om links of rechts een plaatsje in de file trachten te winnen en hierbij met hun fiets tegen iedereen en alles aanstoten, bereiken we een hoger gelegen plateau. Wat dan volgt is pure fun. Een kilometers lange adembenemende slingerende singletrail langs de spierwitte grenspalen verlangt uiterste concentratie en fijn stuurwerk. We kronkelen door heidestruikjes, passeren langs rotsformaties en rijden over steenplaten en wortels dat het een lieve lust is. Net voor ons houdt een Poolse “scone” de boel danig op waarbij ze bij elke hindernis krijst als een hese legkip. Het brengt mijn teammakker zelfs aan het lachen, en dat was al even geleden.
Toch besluiten we maar om de legbatterij achter ons te laten en dank zij haar afstoppingswerk hebben we nu de trail helemaal voor ons. Niemand te bespeuren en “vollen doemp” scheuren: heeeeerlijk. En wat duikt daar plots op: inderdaad, Kroki en Chris hebben zelfs hun net geslepoen broussemes bovengehaald om ons in de grensjungle aan te moedigen. “Hoe lappen ze het toch iedere keer ?” vraag ik me keer op keer verwonderd af.

Amper bekomen van de bike-speeltuin op de Pools-Tsjechische grens of er wacht ons al een nieuwe uitdaging: een naar schatting 40% steile afdaling, met hierin een drietal bochten en een op potgrond lijkende ondergrond doet de rijders voor ons afstappen. Een snelle afweging van de pro’s en contra’s bepalen mijn beslissing, maar het is een grensgeval. Primo: kans is niet denkbeeldig dat ik op mijn snuffel ga. Secundo: lopen kost niet veel meer tijd. Tertio: het is de laatste dag, waarom nog risico’s nemen. Daar tegenover staat de keuze om toch naar beneden te rijden: Er staat immers heel wat publiek te schreeuwen om spektakel. De aanwezige cameraman moet zijn tape vandaag nog vol zien te krijgen. Potgrond is lekker zacht om in te vallen. Lopen kan, maar we zijn toch hier om te biken zeker.
Bedenk wel, beste lezer, dat deze welafgewogen conclusie zich in enkele miliseconden heeft afgespeeld waarmee bewezen is dat de misvatting dat koersrijden iets anders is dan blik op oneindig en verstand op nul. Enfin, armen gestrekt, schijfremmen net niet geblokkeerd en achterwerk op enkele millimeter boven de Speed King band en behoedzaam de diepte in. Het lukte wonderwel, althans tot iets voorbij halfweg, want toen heb ik het toch maar voor bekeken gehouden en afgestapt.

Het laatste deel van de koers krijgt Schokke het opnieuw erg lastig en bij elke klim moet hij letterlijk op de tanden bijten. We tellen samen de hoogtemeters af en trekken ons op aan de gedachte dat het niet meer ver kan zijn. Na ongeveer 5 uur wedstrijd zit de Bike Challenge er eindelijk op. De wedstrijd mag dan wel voorbij zijn, voor mijn teammakker blijft de fysieke pijn aanwezig. Het grootste respect voor de volharding om ondanks dit ongemak toch de wedstrijd tot een goed einde te brengen. Sjappoo makker !

Pepe

Noviny Polska:

•  Na de finish in Kudowa fietste de Belgische delegatie in groep de 15km naar Duszniki Droj, achteraan geescorteerd door de Toptoursbus met speciale oranje veiligheidssignalisatie. Grappig detail: onderweg sluiten zelfs 4 Duitsers in onze groep.

•  De kamerverdeling in het hotel in Duszniki liep behoorlijk in het honderd. Na heel wat geheen en weer had uiteindelijk iedereen een bed om in te slapen.

•  Patricia Van den Driessche en Anja Geldhof finishten zowel vandaag als gisteren derde. In het algemeen klassement eindigen ze ook op de derde plaats. Proficiat, dames !

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 65 km
Hoogtemeters: 2012 hm

Uitslag

Foto album