The M-Team

Terwijl de orkaan Dean ogenschijnlijk ook het Belgische politieke landschap wild door elkaar geschud heeft en in Griekenland de echte hel in alle hevigheid woedt, zijn er gelukkig nog zekerheden in het leven van de marathonrijder. Vandaag staat voor Reevax immers de tweede belangrijke wedstrijd op Belgische bodem op het programma. Na de traditionele Ardennes Trophy in La Reid, is de vierde editie van de Houffamarathon een niet te missen uitdaging, een onvervalste klassieker en een waardemeter voor velen.

Ondanks de programmering in hartje zomer – of in welk jaargetijde moeten we augustus tegenwoordig situeren – heeft deze race een kwalijke reputatie als het op het weer aankomt. Nu ja, veel erger als de zondvloed van vorig jaar kunnen we ons amper inbeelden en ondanks een mistige ochtend zijn de weergoden ons vandaag goedgezind. Domie en ik zitten wel met een vervelend praktisch probleem: nu Kroki tijdelijk de Belgische know-how uitdraagt in Rusland, moeten we het helaas zonder onze vaste verzorger stellen en dat is voor een race van 120km geen ideaal uitgangspunt. Maar herinner je je deze tekst nog uit een populaire televisieserie uit de jaren tachtig?

“… If you have a problem, if no-one else can help and if you can find them, maybe you can hire …. the M-Team” Tátatáááá … tatatááá …

Yep, wij kunnen vandaag rekenen op de super enthousiaste medewerking van Monique en Michel, close-friends en steeds bereid om een handje toe te steken. Vandaag zullen het voor het M&M-Team wel geen handjes, maar bidons zijn. Gewapend met kaarten, hoogteprofielen, tijdschema’s vorig edities en de een Portugese Garmin GPS zal het M&M-Team ons vandaag trachten te bevoorraden.

Amper een kwartiertje voor de start nemen we plaats in de startbox. Domie achteraan in blok 3. Ikzelf mag in de eerste groep vertrekken omwille van de klassering van vorig jaar. Even later stormen 350 bikers voor de lange afstand door het centrum richting eerste beklimming. Deze vormt al direkt een scherprechter, want voor sommigen lijkt de startklim als een muur. Het gas tot in het rood draaien kan geen kwaad in een poging om me in een goeie uitgangspositie te zetten voor de komende singletrails. Domie heeft behoorlijk wat last van de talmende meute en kan aanvankelijk moeilijk plaatsjes opschuiven. Ondanks het rustige en aangename weer ligt het parcours er glibberig en zwaar bij: modderstroken, gladde stenen en vijvers waarin je halve fiets verdwijnt. Het spoor van de minste weerstand kiezen is de opdracht en energie sparen waar mogelijk het doel. Al snel vormen zich kleine groepjes en met een 5-tal malen we ettelijke kilometers af. Hieronder ook huidig Belgisch kampioen masters 2, Franky Taelman. De snelheid wordt op die manier goed hoog gehouden en het kopwerk wordt verdeeld.

Het Ardense parcours is genadeloos en overal ligt het gevaar op de loer. Onderweg staan dan ook geregeld renners uit de kop van de koers met pech langs de kant: zo krijgt Belgisch kampioen in de funklasse, Ken Van den Bulcke, met een lekke band af te rekenen en Bart Van Hecke slaagt er zelfs in om zijn komplete achterversnelling eraf te rijden. Beiden kunnen gelukkig de boel herstellen en mogen aan een inhaalrace beginnen. Ons supportteam heeft intussen reeds voor twee geslaagde bevoorradingen gezorgd waardoor ook voor hen de eerste zenuwen zijn gaan liggen. Toch leuk om achteraf te horen dat de renners niet de enigen zijn die soms in stress-situaties verzeilen.

Na 2u 13min wedstrijd krijg ik op een asfaltstrook plots een sponsachtig gevoel in mijn achterband. Ja hoor, lek. Groepje weg en ik aan de kant voor een ongeplande pitstop. Ik had vandaag gekozen om zowel voor- als achteraan met de Conti nental Explorer Protection te rijden om voor extra grip in de modder te zorgen. De traktie was dan ook goed, maar een scherp voorwerp moet het loopvlak doorboord hebben en de latex kon hier helaas niet tegenop.
Binnenband erin en ju met de geit, deze keer kompleet op eigen tempo en zonder groepsdruk. Door dit oponthoud klopte de tijdsplanning van het M&M-Team natuurlijk niet meer en even was er zelfs de vrees dat ze te laat op de afspraak waren. Niets was echter minder waar en even later was de derde bidon binnen.

Domie – zo vernam ik pas bij de finish – is er intussen samen met enkele anderen in geslaagd om radikaal verkeerd te rijden en staat even later uren te vroeg aan de finish. De organisatie schrikt zich eerst een hoedje, maar verleent dan welwillend zijn medewerking om hem terug het juiste pad te wijzen. Snel nog even telefonisch M&M verwittigd en Domie gaat vol overgave op zoek naar het parcours van de 120km. Naarmate de wedstrijd vordert, komt steeds meer de zon te voorschijn en droogt het hier en daar al behoorlijk op. Sommige stukken zijn zelfs heel goed berijdbaar maar in de lager gelegen delen staat het water soms kniehoog. Naar het einde toe komen we opnieuw samen met de rijders van andere afstanden, maar in vergelijking met vorig jaar, was het deze keer veel minder hinderlijk. Sportief gingen de meesten trouwens opzij zodat ik zonder veel oponthoud door kon. Het laatste anderhalf uur van de wedstrijd – we zijn dan al dik 4,5u bezig – worden er naar goede gewoonte weer plaatsjes goedgemaakt.

Uiteindelijk komt het vlak na het finale bruggetje valk voor de aankomst nog tot een sprint met een Nederlandse collega. Door de bocht net voor de finish riskeer ik het niet om tot het uiterste te gaan en moet ik het met een meter verschil afleggen tegen mijn Nooderbuur. Een tijd van 6u13m33s is goed voor een 22 ste plaats algemeen en een derde plek op het masters-podium.
Domie rijdt ondanks zijn ongelukkige navigatiefout een dijk van een marathon: vertrokken met twijfel of hij de 120km wel goed zou verteren, komt hij na 7u10min met maar liefst 139km op de teller over de eindstreep. Ondanks een ommetje van ca. 15km (ik had bij de finish 125km op de teller) maakt hij een ongeloofelijke remonte en finished uiteindelijk nog op een verdienstelijke 73 ste plaats. Jammer van de vergissing, anders had er vandaag ongetwijfeld een mooi resultaat ingezeten.

Nu is het de hoogste tijd voor ijskreem voor het hele team want dat is na een dag als vandaag meer dan verdiend. Monique, Michel, Domie….Schol….

PS: Wegens een technisch defekt (OK ik geef het toe: wegens een stomiteit van ondergetekende) zijn alle foto’s die tijdens de wedstrijd genomen helaas mislukt. Camera stond namelijk in macro-stand en zo fotografeer je nu eenmaal geen mountainbike-wedstrijd. Mea culpa.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 120 km

Hoogteverschil: 2800 hm

Uitslag