Met een bizarre hoorntoon als startschot stuift de internationale meute van Duitsers, Tsjechen en natuurlijk de 3 Belgen schouder aan schouder het donkere bos in. Ook al stond Reevax samen aan de start, eens de wedstrijd vertrokken is, is ieder van ons zo geconcentreerd met het kiezen van zijn eigen lijn bezig dat we mekaar al snel uit het oog verliezen. Domie en ik kunnen mekaar nog even helpen op een vlakker vlamstuk door afwisselend de kop te nemen, maar verder is het ieder voor zich. De gevreesde Miriquidi-trails blijken geen Riva- of Canadese toestanden maar eerder heerlijk slingerende paadjes met kronkelige wortels à la Bosberg in ons hagelandse Langdorp: Piece of cake dus.

Na een eerste plaatselijke ronde passeren we opnieuw aan het vertrekpunt en kunnen Els en Kroki wat kiekjes maken van de intussen reeds rood aangelopen gezichten. De marathon slingert zich verder in oostelijke richting en blijft op enkele kilometer asfalt na bijna steeds off-road. Heerlijke vergezichten en een prachtige omgeving verlichten het afzien. Enkele snelle kanonnen van het eerste uur blijken intussen steeds meer last te krijgen van vochtig kruit want hun tempo schijnt te slabakken en zoiets is natuurlijk goed nieuws voor ondergetekende. Een mega-steil stuk in het bos speelt eveneens scherprechter want hier bijten verschillende deelnemers hun tanden of beter gezegd hun kuiten op stuk. Niet voor niets kozen Kroki en Els dit plekje uit om ons te bevoorraden en als een soort ramptoeristen de verbeten gezichten te bestuderen.

In het 3 de gedeelte van de wedstrijd maken we een kleine “uitstap” naar Tsjechië. Inmiddels lid van de EU, maar desondanks werd de deelnemers aangeraden een identiteitsbewijs op zak te hebben. Om op Tjechisch grondgebied te komen mogen we zelfs over wat betonblokken en onder een slagboom kruipen: veel duidelijker kon men de grens niet aangeven. Het lijkt wel alsof we in een soort verlaten militair domein zijn terecht gekomen en alle cliché’s over het voormalige oostblok worden bevestigd. De natuur is echter meer dan de moeite waard. Geen tijd echter voor rustig genieten, gas geven is de boodschap. Niet alleen een hobbelige ondergrond maar bij momenten een stevige zijwind maken het nog zwaarder. Eén van de Duitsers in mijn wiel maakt zich dan ook lastig als ik aan de linkerkant blijf rijden en hem geen plekje uit de wind gun. “Rij dan zelf wat op kop” schreeuw ik hem toe, maar dat blijkt hij vakkundig niet te verstaan. Wat later geeft hij het harken trouwens wijselijk op. Met een batterij moderne windturbines als richtpunt gaat het verder een hele poos bergop over grote 1-meter brede betonnen platen die als een lang dubbel spoor door het landschap geplaveid liggen. Waarvoor hebben ze die hier gedropt, vraag ik me af. Later weet Domie me te vertellen dat dit dient voor de aanvoer van de windturbine-onderdelen. Hij kan het weten, want ooit woonde hij wekenlang in zo’n lange witte paal met wieken.

Een laatste technische wortelpassage als kers op de magnifieke marathontaart en de streep in Altenberg is bereikt. De 18 de plaats algemeen en de 3 de plek bij de masters 2 is binnen: een fantastisch gevoel. Voor Domie zwaait 25 minuten later eveneens de zwart-wit geblokte vlag. Een weerspannig vrijloopmechanisme van zijn achterwiel gooide vandaag immers roet in het eten. Als een echte pittbull beet de zogenaamde body zich vast aan de achternaaf en van freewheelen was geen sprake meer. Dikke pech dus, maar geluk bij een ongeluk want enkele kilometer verder staat gelukkig reddende engel Kroki (heb me danig moeten forceren om deze omschrijving uit mijn pen te krijgen ;-))) Een ander achterwiel en Domie’s trein kan opnieuw de rails op. Ondanks de pech toch nog een mooi resultaat. Nieuwkomer Schokke had het vandaag knap lastig. Dat is ten minste de indruk die ik krijg als ik bij de finish aan Els vraag hoe het met hem gesteld is. Het is natuurlijk al even geleden dat ons VRT-gezicht nog een echte marathon onder de wielen kreeg en deze alles behalve lichte klepper van ‘km en 2800 hoogtemeter kan dan al tellen. “Nog nooit zo afgezien !” klinkt het als Reevax-Schokke na iets meer dan vijf en half uur finished en ook zijn gezicht spreekt boekdelen. Tot 60km scheen het goed te gaan, maar dan begon de afstand zijn tol te eisen evenals een pijnlijke rug. Met het Reevax-motto: “je kan wel aan het sterven zijn, maar daarom ben je nog niet dood” beet onze Schokke echter door en slaagde hij er in om de krampen te trotseren. Respekt!

De 3 de plaats in de masters 2-categorie geeft recht op een podiumplekje en volgens de jarenlange Reevax-traditie tevens de verplichting tot traktatie van een ijskreem voor het komplete team. De meesten hebben echter hun buikje al rond gegeten in de pasta, maar Kroki en ik laten ons niet kennen: Kroki gaat voor de “Heisse Waldfee”, wat letterlijk vertaald “hete bosnimf” betekend. Ook al zou U hierbij andere gedachten kunnen krijgen, het gaat wel degelijk om een vanilleijsje met warm gemaakte frambozen en niet over de serveuse ;-))
Ikzelf kies voor de versie met diverse warme bosvruchten, op de menukaart omschreven als Waldschwampf . Zouden ze hier niet eerder Waldkrampf bedoelen, Schokke ? (boskrampen) ;-))
Op naar de marathon van morgen.

Pepe

Etappe 3: Dorst

Schokke had vrijdag al stilletjes Gimme Hope Joanna gezongen. Op zondag is dat zelfs al Gimme Hope Johan nes Paulus geworden… Nòg es 72 kilometer, en vooral, nòg es een paar miljoen hoogtemeters… In tegenstelling tot de twee berggeiten in het team had hij die dingen al een tijdje niet meer gezien. En dat heeft hij geweten ook. De start is… laat ons zeggen: explosief. Na een paar honderd meter mogen we al loodrecht een skipiste op, van zwarte kleur zo vertellen onze benen ons. De skilift ernaast geniet nog van z’n zomervakantie en ligt in een deuk van het lachen, geinige jongens die voormalige Oost-Duitsers…

Gelukkig loopt het daarna wat vlotter. De eerste kilometers geen steile afdalingen, maar wel super vlot bollende trajecten door een nog altijd prachtige omgeving. Het tempo ligt hoog, het is vooral opletten voor de stenen, nogal wat Duitsers rijden met banden zonder Grundlichkeit en staan langs de kant. Hadden ze maar Conti nentals zonder binnenband moeten monteren, simpel.  By the way: Pepe de oppergeit is er intussen al vandoor, hij heeft een begenadigd weekend en gaat weer mee met de bijna-besten. Domie blijft eerst nog in de buurt maar moet dan de rol lossen. Schokke kiest na de oplawapper van gisteren voor een douce start, en dat is hoegenaamd geen slecht idee.

Na 20 kilometer gaat het plotseling steil bergaf. Een schitterende afdaling, niet al te technisch maar wel biken in z’n meest genietbare vorm. Maarrrreuh… wel helemaal naar beneden. Go down baby. U hebt het al begrepen. Daarna gaat het weer bergop. En hoe. Op een paar kilometer overbruggen we maar liefst 400 hoogtemeters. In een keer. Gimme Hope Johan nes Paulus wordt Mama Mia, de Waldkrampfen komen zelfs uit de oren gekropen. En dorst moeder, dorst ! Door het wat lastige traject kan Kroki ons niet van wat Performance-bubbles voorzien in de eerste wedstrijdhelft, en dat weegt al snel bij een vlotte 25 graden.  Domie krijgt een tik, Schokke een klop, Pepe wellicht ook, alleen gaat die als uitgedroogd Duracel-konijn gewoon nog wat sneller rijden.  Pretty heavy dus, die klim, maar het moet wederom gezegd: de pracht van moeder natuur verzacht de pijn geen klein beetje.

Na die moordpoging van de voormalige Oost-Duitsers is het ergste leed geleden. Maar door dat gebrek aan Performance-vocht zitten het zuur en de Waldkrampfen diep. Het is moeilijk opnieuw tempo maken. Doorbijten is de boodschap, het einde is in zicht en echt zwaar moet er niet meer geklommen worden, op één asfaltklimmetje na. Dat nemen we met de glimlach, waarna het in volle vitesse opnieuw naar beneden richting Altenberg gaat. Met dezelfde mooie stukken afdaling door het bos en over de wortels. En dan is er nog dat lekkere, brede stuk gras, waarover we aan een rotvaart naar beneden scheuren richting finish. Pepe rijdt – in gedachten op z’n achterwiel – over de streep na een fantastische 3 uur 6 minuten en 49 seconden. Domie komt, het dorstschuim op de mond, een halfuur later binnen, Schokke – met wie het toch al wat beter ging dan de dag ervoor - nog es een goeie tien minuten later. Pepe mag voor de tweede dag op rij het podium op bij de Masters 2 en wordt 18e algemeen, Domie valt net buiten de top 50 en Schokke hoopt dat hij even oud mag worden als z’n resultaat: hij wordt 84e algemeen. Werk aan de winkel voor de nieuwkomer dus, maar na zondag heeft hij er opnieuw vertrouwen in.

Conclusie: waarom op de Bosberg blijven als het ook 800 kilometer verderop kan ? Het oosten van Duitsland heeft prachtig bike-potentieel, zoveel is duidelijk. De organisatie was ook prima in orde, en met Praag en Dresden vlak in de buurt zijn ook de mogelijkheden voor andere bezigheden legio. En voor de conditie was dit een prima toets. Pepe zit nu al in supervorm, Domie wil en kan beter en dat geldt zeker ook voor Schokke, die vooral trainingskilometers te kort komt. Dat wordt iets voor na de verkiezingen

Reevax rulezzz !

Schokke  

Wedstrijd Info

1e etappe: Tijdrit Geising-Geising

Afstand: 7.8 km

Hoogteverschil: 264 hm

2e etappe: Miriquida-trails marathon Lengefeld-Altenberg

Afstand: 91 km

Hoogteverschil: 2800 hm

3e etappe: Grüne Hölle marathon Altenberg-Altenberg

Afstand: 72 km

Hoogteverschil: 2300 hm

Uitslag

1e etappe: Tijdrit Geising

Foto album