Tekkerke bedot…

Met een week regen in het verschiet en nog amper één dag vroege zomer te gaan, willen we ten volle profiteren van een droge en prachtige marathon in het Duitse Saarland. Vorig jaar al geproefd en naar waarde gesmaakt: na slechts 2 edities al een volwassen organisatie en dat in een schitterende omgeving aan de oevers van de Saar. Wat wil je nog meer?

Herr Ferdi und Frau Elisabeth, ons hartelijke gastkoppel, leggen ons letterlijk in de watten en doen er alles aan om het Reevax naar zijn zin te maken. Het lijken wel de plaatselijke Mama Marianne en papa Thierri, uit Allez-allez Zimbabwe, alleen enkele kilo’s lichter en ze spreken stukken beter Duits. De plaatselijke Italiaan Da Pino – is dat niet die grote blauwe vogel uit Sesamstraat ? – krijgt er dank zij de marathon een lukratief weekendje bij. Pizza’s welsiwaar in 26 inch formaat, maar de pasta is eerder aan de fletse kant. Geef mij maar een vurige Arabiata uit Riva.

Ook al ligt Orscholz quasi op het drielandenpunt Duitsland, Frankrijk, Luxemburg, het krioelt hier van de Belgen en de Hollanders: ge zou gaan denken dat er ergens “ne nest” zit! Heeft de positieve Reevax-reclame van vorig seizoen sommigen misschien aangestoken? Vele van onze noorderburen starten natuurlijk in het kader van de RWP-Marathoncup: een Nederlands regelmatigheidsklassement met 5 wedstrijden in Duitsland en ééntje in België. Merkwaardig dat ze niet één eigen organisatie erbij betrekken: gebrek aan bergen ? Vooral in de langste afstand zijn ook wij Belgen met ca. 45 deelnemers op 320 meer dan behoorlijk vertegenwoordigd. Het schuchtere lentezonnetje aan de staalblauwe hemel heeft om 9u30 nog te weinig kracht om het kiekenvel op onze armen te doen verdwijnen. Maar hierin zal weldra verandering komen. Domie en ik wensen elkaar naar aloude gewoonte nog een succesvolle race toe en concentreren ons dan op het startschot want het gaat hier van bij het begin stuiven. We zitten namelijk op het hoogste punt van het parcours, dus de hele meute moet gezamenlijk de berg af denderen.

Drie…, twee…, één…, en de lokale Segolène Royale schiet ons met een knal het rode stof in. Ketting rechts en trappen alsof je achternagezeten wordt door een razende pittbull maar steeds super alert blijven want bochten links en rechts en roekeloze inhaalmanoevers doorspekken de eerste kilometers. Hier en daar een elleboog en een multicultureel scheldwoord vormen de eenheidstaal onder de renners.
Plots voel ik iets op mijn linker schouder: “Tik, gij zij tem !” , roept snelstarter Wim-TheBoss-Deroover van het Langdorpse MTB-team en schiet als een TGV voorbij. Terwijl ik me probeer de spelregels van “Tekkerke bedot” voor de geest te halen is hij in geen tijd uit het zicht verdwenen. Hoe ging dat vroeger ook al weer ?

Even later probeert één van onze Nederlandse vrienden via een onbestaand gaatje rechts voorbij te geraken en rijdt hierbij bijna mijn achterderailleur naar de eeuwige jachtvelden. Ik heb echter geluk en moet enkel een voet aan de grond zetten. “Kijk toch uit man!” schreeuw ik hem in zijn eigen taal toe.Domie doseert intussen zijn krachten. Amper een week terug uit het 36 graden hete India zijn de darmproblemen en de vochtophoping in de benen nog niet helemaal vergeten. Hitte en vliegen zijn niet altijd bevorderlijk voor een menselijk lichaam, zo blijkt, maar hij tracht er het beste van te maken.

Bij de eerste serieuze beklimming van de dag, na 15km, kom ik met snelheid aangereden en gooi de ketting achteraan op de 34. Een korte krak en stil staan we. De ketting is over het tandwiel gesprongen en tussen spaken en cassette beland. Verdikke toch. Blijkbaar heeft die body-check van daarstraks toch voor schade gezorgd want de derailleurpad blijkt lichtjes geplooid. Vanaf nu dus geen 34 meer en ook op de 30 blijft de ketting niet liggen. De 22 vooraan zal dus sneller in het spel komen en ik mag niet vergeten die kroontjes te vermijden.

Intussen is Kroki met een karrevracht aan drinkbussen post gaan vatten langs het parcours. De ietwat uitgelopen verkenningsrit van gisteren is nog niet verteerd maar desondanks weet hij weer trouw geschikte plekken te vinden om onze bidons aan te geven. Ook de immer enthousiaste Zoef supportert zich schor telkens er een Belg passeert. Patrick Wouters’ vrouwtje schijnt trouwens de voorbije winter niet stilgezeten te hebben, want blijkbaar reed ze op één van de verbindingsstukken langs de rivier onze Kroki los uit het wiel. Sjappoo!!

De marathon heeft alles wat een bikerhart begeert: lekker steile beklimmingen, vlotte snelle afdalingen, speels slingerende trails en netjes aangegeven technische passages. Het gebeurt me niet zo vaak, maar dank zij de kombinatie van parcoursverkenning en een als op rails sturende fiets, kan ik op sommige technische stukken zelfs uitlopen op enkele concurrenten. In mijn enthousiasme snij ik even voor halfweg wedstrijd een onschuldige bocht net wat te scherp aan en schuift m’n voorwiel onverwachts weg. Een schuiver op de linkerflank en een licht gehavende knie is het gevolg.

Waar de eerste wedstrijdhelft eerder moeizaam verliep, heb ik het gevoel dat het naarmate de race vordert steeds beter begint te lopen. Misschien waren de ‘bougies’ vuil? Of toch niet, want dit mountainbikertje is eerder een diesel. Feit is dat er stelselmatig renners van de lange afstand voor de bijl gaan. Het geeft natuurlijk vleugels. Bij kilometer 75 begint mijn fiets in een ruwe afdaling plots een hels hol lawaai te produceren. “Wat nu weer ?” vraag ik me af. Blijken de boutjes van de voorste drinkbushouder losgekomen te zijn. Alweer sh***t! Ik heb geen tijd te verliezen, maar het risico dat de bevestiging uit het carbon frame scheurt is niet denkbeeldig. OK, dan maar al rijdend tijdens de volgende klim mijn werktuigsetje uit de verpakking gehaald. Met één hand aan het stuur, het dopje van de drinkbus tussen de tanden proberen om op oneffen terrein twee inbusboutjes vast te draaien. Nie simpel. Ben dan toch maar even gestopt om de klus deftig te klaren zodat de boel weer stevig vast staat.

Bij de 2 de en laaste keer op de hamerklim (of hoe vertaal je eigenlijk ‘Hammeranstieg’ ?), het steilste stuk van het parcours, blokkeren heel wat te voet gaande deelnemers van de korte afstand het enige rijdbare spoor. Maar dan kennen ze Zoef uit Zoersel nog niet: “Moa goa dan toch oepsaa !! Ziede gelle dan nie da ter van de langen afstand zen die wille noa bove raaie?” schreeuwt ze op z’n Antwerps de weg vrij voor de rijdende klimmers. Met nen dikke merci en nen high-five bedank ik haar in het voorbijrijden.

Nog 5 kilometer te gaan als ik plots voor mij een open wapperend licht blauw vestje van het MTB-Langdorp-team zie opdoemen. Wimpie, aan een schitterende wedstrijd bezig, heeft klaarblijkelijk op de valreep die gevreesde schrijnwerker tegengekomen. Die gasten komen ook altijd als ge ze niet nodig hebt. “Tik, gij zijt em terug !” klop ik tijdens het voorbijrijden eveneens op zijn schouder. “Ah nee, ge moogt nie terugtikken” antwoordt hij prompt en inderdaad, de officiële spelregels van ‘Tekkerke bedot’ laten dit niet toe. Dat ik onderweg half Holland en België op zijne rug geklopt heb, zal wel niemand geloven zeker?

Na 4u27min zit de Saarschleifen-marathon er voor mij op. Met een 22 ste plaats algemeen en 11 de in de categorie senioren 1 best tevreden want vorig jaar deed ik er weliswaar met wat pannes 4u55min over. Domie forceert niet en komt na 5u03min over de streep. De Hagelanders verzamelen op een open plek in het gras, werken een inbegrepen pasta naar binnen en halen de klassieke heldenverhalen op. Met een ovenverse huisgemaakte cake en heerlijk geurende koffie van mama Elisabeth en papa Ferdi sluiten we ons bezoek aan de mysterieuze lus in de Saar af en maken graag een afspraak voor volgend jaar voor een nieuwe editie van…. ‘Tekkerke bedot’

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: ‘ km

Hoogteverschil: 2700 hm

Uitslag

volledige uitslag