Brandweer van verlangen….

Omwille van een overvloed aan andere uitdagingen en een daaruit voortvloeiend chronisch tekort aan verlof, was het ondertussen reeds enkele jaren geleden dat we nog in het Eldorado van de singletrails in noord Italië te gast waren. Met een XXL-weekend voor de deur geen betere keuze dan terug te keren naar het oude vertrouwde Riva del Garda om het Reevax-marathonseizoen definitief op gang te trappen. Terwijl Domie ergens in India Belgische spitstechnologie in de praktijk brengt en Schokke Luik-Bastenaken-Luik op de voet volgt, karren Kroki en ik richting zuiden.

De nachtelijke rit is geen lachertje: 1150 km aan één stuk terwijl een normaal mens tussen de lakens ligt. Gelukkig is er Cola Light, zijn we met z’n tweeën en zorgen de babbels voor het behoud van de alertheid. Soms schijnt Kroki’s kopke het gevecht met de zwaartekracht echter te verliezen: precies een jaknikkend missiebuske van vroeger. Ondanks de vermoeidheid stijgt met elke kilometer die we korter bij het Lago komen het brandende verlangen naar de plek waar we ooit ons marathon-debuut maakten en eens ter plaatse worden oude herinneringen plots weer springlevend. Er is in al die tijd welsiwaar heel wat veranderd, maar desondanks voel ik me hier nog steeds een beetje thuis: Mecki’s coffee-bar, de Monte Brione, Gelateria Flora, de oude haven… het is er nog allemaal… en wij nu ook weer.

Het door Kroki geregelde appartementje is fonkelnieuw, hypermodern en van alle comfort voorzien en ondanks een ruime Skandinavische inbreng straalt het Italiaanse design er van af. Pal in de hoofdstraat gelegen zitten we bovendien temidden van de aktie en kunnen we overal te voet naar toe. De beste manier om de zombie in ons te lijf te gaan is de aanval inzetten met een overheerlijke capuccino tijdens het ontbijt. Intussen is ook onze vroegere begeleider Daan en Peter Ven van het MTB-Langdorp-team goeie dag komen zeggen. Ook zij zijn present voor de marathon en we besluiten gezamelijk de beentjes wat los te fietsen.

Daags voor de wedstrijd is het niet de bedoeling dat we ons te erg vermoeien, maar ik wil Kroki toch graag een stukje van het Riva-gevoel laten proeven. Naar aloude traditie vertrekken we voor een rondje Campi: ca. 700 hoogtemeters klimmen op asfalt gevolgd door een typische ruwe stenige afdaling. Zo was het vroeger ten minste. Hebben die van bruggen en wegen daar toch wel ne schonen effen schotter-biljart van gemaakt zeker. Wij dus in no-time weer beneden en de grootste steen die we moesten overwinnen was de borduur bij het binnenrijden van de oude haven. Tja, tijden kunnen veranderen….
Een bezoekje aan het gratis Bike-festival, de bandenkeuze en de laatste voorbereidingen voor de marathon nemen de rest van de dag in beslag. Tijdens de eerder schaars bijgewoonde pasta-party verontschuldigt parcours-chef Ulli Stanciu zich als het ware voor de minder uitdagende parcours van de laatste jaren: ten gevolge van de UCI-reglementering werden overmatige en te lange singletrails niet toegelaten omwille van het tekort aan inhaalmogelijkheid. Nu deze marathon geen UCI-wedstrijd meer is, keert men ‘Back to the roots’, tot plezier van velen.

Het is bijna 8u30 en de zon is al prominent van de partij. Meer dan 2300 renners staan te popelen in het centrum van Riva. Hierbij ook Paula Pezzo die haar naam zelfs aan deze wedstrijd leende. Kroki staat met een rugszak vol Performance-drinkbussen klaar om de bevoorradingspunten op te zoeken. De muziek en de speaker zwepen het publiek op. De aftelling is begonnen. Mijn hartslag en adrenaline-gehalte stijgen. Ik brand weer van verlangen naar mijn eerste marathon van het seizoen. Hoe zal het lopen? Heb ik voldoende en juist getraind? Hoe zal het nieuze materiaal zich gedragen?

De start verloopt gelukkig vrij gedisciplineerd en we komen zonder kleerscheuren weg. Recht naar Arco en dan tussen de olijfbomen een klim van ca. 1000 hoogtemeter. Mijn beentjes zijn het nog niet echt gewoon, maar verteren het schijnbaar toch goed. Ongeveer 1u15 duurt het klimwerk alvorens ik eindelijk de afdaling mag inzetten. Aanvankelijk vlot te rijden, maar op een gegeven moment stevig technisch en binnen de kortste keren heel wat volk te voet. Ook ik kies voor de zekere weg te meer daar de beperkte ruimte door al dat voetvolk de zaak nog linker maakt. Zoals afgsproken, wacht Kroki na iets meer dan 30km aan de voet van de afdaling met verse bidons. Daar hoor ik dat Peter Ven blijkbaar heeft opgegeven. Wat jammer, denk ik bij mezelf, want hij had veel van deze wedstrijd verwacht en ook ik gaf hem veel kans op een plaats in de top 15.

De middelste ronde verloopt zoals vroeger via enkele schiiterende trails van de Maroche richting Pietramurata. Deze stenige wegen ken ik na al die jaren als mijn broekzak wat me af en toe goed van pas komt. We laten het Lago de Cavedine aan onze rechterzijde en klimmen opnieuw naar 750m om via Vigo naar het kasteel van Drena te rijden. Intussen is er bijna 70km afgelegd en ben ik 3u30 in de wedstrijd als ik bij de splitsing het bordje Ronda Extrema kies.

Op naar alweer 750 hoogtemeter. Het begint langzaam maar zeker te wegen maar blijkbaar ben ik niet de enige die dat ondervindt want tijdens deze beklimming kan ik af en toe nog een concurrent inhalen. Met het oog op de volgende afdaling pomp ik nog snel wat extra lucht in mijn achterband want deze blijkt een klein lek te hebben. Als ik uiteindelijk na iets meer dan een uur klimmen de top bereik, zijn de beentjes er niet kwaad om. Een snelle schotterafdaling -waarop ik vroeger nog eens op mijn snuffel ben gegaan- voert naar Bolognano en luidt het einde van de koers in. Er rest nu alleen nog een 8km lange tijdrit over asfalt naar de finish in Riva.
Joepiejajee… we hebben het weer zonder brokken gehaald. Met een tijd net onder de 5u20 nog een goed resultaat ook. Kroki, Daan en Peter wachten me op en we zoeken snel een terrasje om te bekomen. Peter vertelt dat het blijkbaar voor geen meter liep en dat het dus beter was om de koers te staken. De wedstrijd wordt verder geanaliseerd en ontleed en parcours en materiaal komen uitvoerig aan bod.

Deze eerste stevige test voor de nieuwe teamfiets vraagt tevens om een evaluatie:
Het Orbea Alma carbon frame laat zich voelen door een enorme zijdelingse stijfheid en dit gecombineerd met een komfortabel rijgevoel door demping van de schokken. De Rock Shox Reba verende voorvork is uiterst stabiel. Ik nam ruim de tijd om ze nauwkeurig in te stellen en ze is dan ook lekker gevoelig. Mijn eerste marathon met schijfremmen was een geweldige ervaring. Perfect doseerbaar geven de 160mm schijven een veilig remgevoel. Geen angst meer voor oververhitte velgen of exploderende binnenbanden. En er waren bovendien geen sleepgeluiden waar te nemen. De XTR-remhendels liggen zeer goed in de hand en bediening is boterzacht.
Nieuwe XTR-groep zorgt verder voor veel meer plaats op stuur waardoor de bevestiging van het stuurnummer nu wel probleemloos is. Door het instant release-systeem schakelt de groep sneller dan voorheen en de bediening is bovendien vederlicht. Een verassing zijn de XTR-wielen met hun geruisloze loop. Ondanks lichte gewicht zijn we opvallend stijf en het vrijloopmechanisme slaat zeer snel aan. Niks dan lof dus voor deze nieuwe fiets. Of toch… ge moet nog altijd zelf trappen.

Als beloning trakteren we onszelf op een etentje bij La Mamma: een portie verse lasagne, Stangolapreti (pastabolletjes met spinazie), Carne salada con fasoi (gemarineerd rundsvlees met bonen) en Trotta alla grilia (gegrilde zalmforel) zijn de specialiteit della casa en aan hoeveelheid geen gebrek. Met een cappu als afsluiter zit een zware, lange maar succesvolle marathondag erop.

De vurige drang om naar dit Riva terug te keren is eindelijk voor een stukje bevredigd geworden maar als ik enigszins de kans heb, keer ik graag snel weer terug. De brandweer van Riva moet het geweten hebben want net als mijn startnummer rijden ook zij rond met het nummer 115. Ze zullen snel moeten blussen, want inderdaad….

ik brandweer………………………van verlangen.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 103 km

Hoogteverschil: 3700 hm

Uitslag

volledige uitslag