San Jose

Buenos dias amigos !

Vanuit het Spaans sprekende San José, Costa Rica, tijd voor een eerste, korte impressie. Even vóór de landing op de ‘Aeropuerto Juan Santamaria’ schuift onder ons een mysterieuze donkergroen gekleurde wildernis met hoge en steile bergen als een tropische verrassing voorbij: dit wordt de adembenemende setting van het zware 4-daagse avontuur wat ons volgende week te wachten staat. Na een vermoeiende trip van alles bij elkaar ca. 20 uur, hebben Kroki en ik onze intrek genomen in een muffe hotelkamer op een 4-tal kilometer van het centrum van de hoofdstad. De drukke autoweg zorgt voor een constant gezoem en de zware trucks klinken zo schor, alsof er telkens een dieseltrein vertrekt. Voor onze Orbea-fietsen was de korte overstap in Madrid net te kort, want zij zijn blijkbaar achtergebleven en komen met één dag vertraging toe.

We zijn nu vijf dagen vóór de wedstrijd en om enigszins de jetlag uit ons lijf te krijgen hebben we vandaag te voet de binnenstad verkend en een eerste indruk gekregen van dit Centraal-Amerikaanse land. Het verkeer is druk en chaotisch. Overal wordt getoetert, auto’s hebben ogenschijnlijk steeds voorrang op voetgangers en de uitlaatgassen hangen als een waas boven de drukke ‘avenidas’. Als is een krioelende mierennest lopen overal ‘Josefinos’ door de Amerikaans ogende straten en zoals overal ter wereld zijn ook hier de bekende fastfood-tenten nadrukkelijk aanwezig. Op elke straathoek worden loterijbiljetten aan de man gebracht en om de paar meter staat wel iemand die enthousiast zijn koopwaar aanbied: van hangmatten tot avocado’s, van houten speelgoed tot handschoenen. Ondanks een temperatuur van ca. 20 graden en een dik wolkendek, voelt het door de stevige wind heel wat frisser aan en ik loop nagenoeg de hele dag letterlijk goed gemutst rond. De meesten dragen bovendien een paraplu bij zich want het kan hier plots en hevig regenen.

Het openbaar vervoer werkt blijkbaar prima want de bussen zitten afgeladen vol. Meermaals worden we door verkopers gewaarschuwd voor mogelijke criminaliteit en overal is de ‘Policia’ en security-mensen aanwezig. We zijn dan ook steeds op onze hoede. De bediening is echter erg vriendelijk en de Tico’s (Costa Ricanen) zijn uiterst behulpzaam. Volgens de boekjes zou Costa Rica de beste koffie ter wereld produceren, maar tot mijn grote ontgoocheling heb ik tot noch toe enkel van dat saaie Amerikaanse, zwart-spiegelende brouwsel voorgeschoteld gekregen.

Morgen trekken we met da auto naar Jaco, het startpunt van de race aan de westkust.

Hasta luego,

Pepe

Jaco Beach

Intussen zijn we aangekomen in het surfparadijs Jaco (Haco uitgesproken), aan de Pacific-kust. De autotrip van amper 100 km kostte ons meer dan 2 uur want de wegen slingeren zich links, rechts, op en neer door het bergachtige regenwoud. Soms is het opletten om de verraderlijke putten in de verder goed berijdbare weg te ontwijken. De huisjes langs de kant zijn meestal opgetrokken uit metalen golfplaten en elke vierkante meter van het decor is groen. Dank zij de vochtigheid en de temperatuur groeit hier volgens mij alles wat je hier op de grond gooit.

Met een prachtig zicht op de oceaan arriveren we in de kustvlakte van Jaco. Ook hier is het net als in San José zwaar bewolkt, maar onze muts kunnen we achterwege laten: de vochtige, drukkende warmte doet me denken aan het beklemmende gevoel dat ik kreeg als in vroeger de tomatenserre van buurvrouw Aderienne binnenstapte en onze porieën gaan dan ook ogenblikkelijk open en in no-time is onze Reevax T-shirt doornat. De hoofdstraat van Jaco bestaat uit een aaneenschakeling van kleine kleurrijke shops en gezellige restaurantjes en is volledig op de touristen afgestemd. Het publiek bestaat uit voornamelijk uit bont geklede surfers uit de US en Canada. Bikers zien we niet maar heel wat ‘locals’ verplaatsen zich wel per fiets.

Intussen zijn Kroki en ik er ook achter gekomen dat je hier op de evenaar de dag echt wel moet plukken: Het is immers amper 12u licht per dag en om 17u15 is het al balkdonker.

Zondagmorgen, na het ontbijt trek ik voor een laatste duurtraining van 3 uur langs de kustlijn richting zuiden. Kroki verkiest een off-roadsessie in de jungle, kwestie van elk ons habitat te kennen, zeker ?

Pepe

Een voorproefje Costa Ricaanse modder

Pepe het asfalt op, ik dus het bos in. We zijn tenslotte mountainbikers, he. En dat bos, dat moet je hier niet ver zoeken. Met de rug naar oceaan en dan kom je er vanzelf. En het begint al direct goed: 10m off-road, 10m modder. Onmiddelijk tot aan de bracket-as in het water. Mijn Orbea is direct gedoopt, gelukkig de oude bike, aangezien ik te lui was om de 32 cassette van de Alma te wisselen voor een 34. Het zou de enige grote plas zijn, zou later blijken. Dan een 6 km vlak en een beetje Crocodile Trophy toestanden: een lange, brede, stoffige weg door de kustvlakte. Zonder regenwoud tot nu toe, maar ik blijk zowaar op het La Ruta parkoer te zitten. Maar dan draait de weg naar links. Links is nooit goed, het gaat dus omhoog. En hoe! En de weersomstandigheden helpen ook niet onmiddelijk: mijn benen voelen aan alsof er 20 kg lood aanhangt. 20 kg aan elk been, welteverstaan. De zuurstoftoevoer wordt compleet afgesneden, alsof iemand mij met 2 handen tegelijk probeert te wurgen. De ademhaling draait nochtans op volle toeren, net zoals de hartslag. En het zweet vloeit met liters. Zo voelt dat dus, 95% luchtvochtigheid.

De weg wordt smaller en is op vele plaatsen weggespoeld door de regenval van de laatste maanden. We hebben vernomen dat het het natste regenseizoen sinds lang geweest is, en dat er volgende week dus een extra portie modder geserveerd wordt. Het is dit jaar dan ook een jubileum-editie, dus een extraatje hoort erbij.

Over die modder: hier aan de kust blijkt de meeste modder al opgedroogd, op enkele plaatsen zuigt het nog een beetje. In Belgie spreken we van een net gemaaid bietenveld, kaboutertjesgrond of colle-tout. Volgens mij is dat hier dan secondenlijm. Grip heb je wel, zelfs met slicks krijg je het achterwiel niet aan het slippen. Ondertussen is de helling nog wat steiler geworden, zo gemiddeld 20% schat ik, en drukt me met de neus op de harde feiten. Mijn toerenteller staat stevig in het purper, het rood al lang voorbij, en komt gevaarlijk in de buurt van het zwart. Ik heb al lang spijt dat ik mijn Alma niet meegebracht heb, 2 kg lichter en met een 20 vooraan, EN met deze 34 cassette er ook nog op. De klim is 2 km ver en ik moet op overlevings-strategie overschakelen: enkele honderden meter fietsen, gevolgd door 5 minuten uitblazen. Gelukkig heb ik als fotograaf een excuus: af en toe moet er immers ook een fotoke genomen worden, zodat de supporters thuis ook iets van Costa Rica te zien krijgen. De conditie is niet wat ze ooit geweest is, ofwel is dat hier echt zo zwaar…

Na 1,5u bereik ik de top: er staat 9.7 km op de teller, inclusief het 6km vlakke stuk, en mijn toestand valt in enkele woorden te beschrijven: kapot, perte-totale, muerte, morsdood. Voor de Spaanse veroveraars volgende week is het van hier nog 90 km. Echter niet voor mij, niet in deze toestand. Dan de afdaling maar, langs dezelfde weg terug naar beneden, want deze weg komt nooit meer in Jaco. De afdaling gaat gelukkig vlotter en ik kom geregeld Conquistadorianen tegen, de meesten uit Amerika of Canada. En de helft gaat te voet, zou het dan toch niet aan mij liggen…

Kroki

La Ruta komt op gang …

Het is nu dinsdagavond even na vijven en de avond vóór de grote race. Vanop kamer 333 van het Jacó Beach Resort zie ik de tropische zon langzaam tussen de palmbomen verdwijnen om even later volledig weg te zinken in de Stille Oceaan: dit vredige tafereel is er eentje recht uit de reisboekskes, en vormt een schril contrast met wat ons de volgende dagen te wachten staat. In een grote tent net onder mijn balkon speelt het Costa Ricaanse volkslied en wordt de 15 de editie van deze La Ruta de los Conquistadores officieel geopend. Kroki is druk in de weer om de grote registratiestickers op onze auto te plakken en ik heb zonet het startnummer 442 op mijn Orbea gemonteerd en mijn sporttas klaargemaakt. De volgende 4 dagen zal deze fiets mijn enige metgezel zijn in de strijd tegen het grillige terrein en de onvoorspelbare elementen.

De laatste dagen is de temperatuur hier trouwens als een raket de hoogte ingeschoten en dat heeft ons het kille San José helemaal doen vergeten.

Klop, klop… “Ben jij Peter?”. “Yep, dan moet jij Herman zijn!”. Mijn kamer- en de enige landgenoot in deze race komt binnengewandeld. Aan de andere kant van de aardbol iemand van bij ons ontmoeten geeft je altijd een wat huiselijker gevoel. Het wordt een gezellige babbel met de 55-jarige waarbij we elk zoveel mogelijk de stress voor wat gaat komen trachten te verbergen.

Ik heb immers lang naar dit avontuur uitgekeken en op de vooravond heerst er een dubbel gevoel: Dolblij en nieuwsgierig om een evenement als dit te kunnen meemaken en tegelijk bezorgd over de loodzware beproeving die me te wachten staat. Ik ga deze wedstrijd dan ook met het allergrootste respect te lijf en hoop dat alles voldoende meezit om het avontuur tot een goed einde te brengen.

De eerste etappe met zijn 4400 hoogtemeter en kilometers modder is trouwens jaarlijks de etappe waar de meeste deelnemers uitvallen. Verder wil ik voorlopig niet kijken, Eerst trachten morgen te overleven… met het ontbijt om 3u morgenvroeg (nacht) !

Buenos Noches !

Pepe

Foto album