Le Maillot Jaune voor Reevax
Sinds gisteravond beetje stem kwijt en bij het laden van de auto beetje verhoffen aan een veel te zware transalp-zak. Maar geen excuses voor de rit van vandaag. Terwijl wij nog van het ontbijt genieten, mag de oudste deelnemer al van start. Camelback gevuld en achterzakken volgepropt, want het belooft een extra lange dag te woren.
Precies om 8:57:36 mag ik ook op de pedalen gaan staan en via de GPS trachten de weg te vinden. Domie gaat om 9u van start. Voor me rijden de renners die eerder gestart zijn, wat het volgen van de juiste richting natuurlijk eenvoudiger maakt. Een paar honderd meter voor mij rijdt Ricardo Melo, de winnaar van vorig jaar en rijdend in de gele leiderstrui. Ik merk dat ik langzaam dichterbij kom en vraag me af wat ik ga zeggen als ik hem moest inhalen. Uit beleefdheid zou ik eigenlijk iets moeten zeggen van How are you doing? of You did very well yesterday. Maar als ik echt eerlijk ben, dan zou ik willen zeggen I like your jersey. Shit, dat zeg je toch niet. Na 12km draait startnummer 1 helaas een weggetje te vroeg in en ben ik hem zonder moeite voorbij. Probleem opgelost!
Gedurende het eerste gedeelte van de wedstrijd hebben de meeste deelnemers, ikke ook natuurlijk, nog wat last met het GPS-systeem. Het blijkt niet zo eenvoudig om bij splitsingen de juiste weg te kiezen. Wat spelen met de schaal en gewoon worden dat het toestel soms traag reageert zorgen na enkele tientallen kilometer voor wat meer vertrouwen. Na een 20-tal kilometer kom ik bij landgenoot Johan en als Belgisch team zetten we onze weg verder. Joao Marinho (107) is uit de startgroep van 9u weggereden en sluit op km 30 aan. Die kerel gaat er stevig tegenaan en we blijven een tijdje met z’n drieen. We doorkruisen vandaag 2 nationale parken en dat hebben we af en toe kunnen voelen ook: bij momenten stuurt de GPS ons door dicht begroeid struikgewas met doornen zodat onze armen en benen lekker getatoueerd zijn.
Het probleem blijft om bij splitsingen de juiste kant te kiezen, maar na 10 meter weet je of je juist zit. Geregeld moeten we op onze stappen terugkeren. Joao en ik halen stelselmatig de eerder gestarte deelnemers in, maar helaas doet hij maar weinig kopwerk. Onderweg krijgen we enkele malen Old Roman Cobblestones voor de wielen geschoven. Eerst gedacht dat dit kesseien waren, maar het waren verdikke stenen, als pompoenen zo groot. Hier naar boven rijden gaat net, maar soms is lopen de betere keuze.
Op een 40 kilometer voor de finish, staat fotograaf Kroki voor de zoveelste keer. Hij mag natuurlijk geen assistentie geven, maar informeert ons wel dat we aan de leiding liggen. OK, tijd voor een demarage en even later ben ik mijn belager kwijtgespeeld. Ik probeer zo snel mogelijk uit het zicht te geraken zodat ook hij moet zoeken naar de juiste weg. Na 6u55min rij ik de laatste kasseiklim naar het centrum van het middeleeuwse Freixo op en wordt door een 10-tal dorpsbewoners en kinderen onder applaus als winnaar van de eerste etappe ontvangen: een super heerlijk gevoel. Domie komt als 4 de in een tijd van 7u18 over de meta en maakt hiermee het Reevax-succes kompleet.
Morgen mag ik met het Maillot Jaune aan de start verschijnen. De konkurrentie zal zeker op de loer liggen.
Pepe
