De aanval is de beste verdediging

Intussen ben ik reeds voor de 5 de dag op rij mijn stem kwijt en voel ik me dan ook als een beginnende digeridoo-speler: ik blaas als een gek lucht door de pijp, maar er komt met de beste wil van de wereld geen geluid uit. Blijven oefenen zeggen ze dan.

De etappe van vandaag is aanvankelijk tamelijk vlak met af en toe een lastige puist in het landschap, maar naar het einde toe zitten de meeste hoogtemeters. Het spreekwoordelijke venijn in de staart dus.

Het wordt vandaag een taktisch spelletje, want belager Joao (107) start 2 minuten na mij in hetzelfde groepje als Domie, de mannen zonder handicap (alhoewel ;-)). De vlakke aanloop van ca. 25 km met stevige wind op kop is typisch iets voor Reevax, maar we lopen natuurlijk het risico dat onze Portugese nummer twee uit het klassement van Domie’s kopwerk misbruik zou maken om de sprong tot bij mij te maken. We spreken dus af dat Domie het werk aan de Portugees zal laten en zo de gele trui te helpen verdedigen.

Om de kans verder te verkleinen dat die gast in mijn wiel zou komen rijden en mijn voorsprong in het klassement veilig te stellen, kies ik vandaag resoluut voor de aanval want dat is nog steeds de beste verdediging. Ik krijg echter op mijn beurt met een zwaar dilemma te maken: van bij de start bijt Ricardo Melo (1) zich immers als een pitbull in mijn achterwiel vast en laat niet meer los. Dikke shit ! denk ik bij mezelf, want die kerel staat op plaats 4 in het klassement op een 28-tal minuten van ploegmakker Domie. Het is beuken tegen de wind en tijdens het eerste wedstrijduur racen we met een gemiddelde van ca. 27km/h via slingerende, stoffige jeeptracks richting Alentejo-streek. Een paar flinke demarages om mijn belager eraf te krijgen leiden helaas tot niets en als ik gebaar om over te nemen, gebaart Ricardo van coelho tort (Portugese krommen haas). Ik moet echter de voorsprong uitbouwen en hoop dat het hoge tempo hem wel zal klein krijgen. En inderdaad, na 27 km, bij de oversteek van een asfaltweg, ben ik eindelijk van mijn schaduw verlost. Thanks for flying Reevax-Airways wil ik hem nog snel toeroepen, maar mijn didgeridoo werkt nog steeds niet, besef ik snel.

Ondanks de zware etappe van gisteren heb toen meest afgezien van de drie dagen voelen de benen vandaag goed aan. Het parcours is met zijn golvingen en tegenwind natuurlijk ook meer op mijn maat gesneden. Sneller dan andere dagen haal ik eerder gestarte deelnemers in en als Kroki na 40 km meldt dat de voorsprong op Joao 3 minuten bedraagt, krijg ik het gevoel dat er meer in zit. Intussen heeft Domie voor perfekt ploegwerk gezorgd. Niet alleen heeft hij, zoals afgesproken, het werk aan de Portugees gelaten maar bovendien heeft hij die kerel via een aantal afmattende demarages verplicht om telkenmale gaten dicht te rijden en zo de koers hard gemaakt. Thanks, mate !

De finale is letterlijk een hoogtepunt. De finish ligt immers pal in het Castelo de Vide en dat moeten we bereiken via een middeleeuwse kasseiweg die op korte tijd van een hellingspercantage van 10% overgaat in 18%. De laatste 100 meter verlopen over kleine trapjes waarna de finishlijn in zicht komt. Aan de meta’ blijk ik een 12-tal minuten voorsprong te hebben op Joao Marinho. De officiele uitslag zal dit nog moeten bevestigen.

Domie had onderweg een close encounter met een rotsblok, waardoor de derailleurpat gebogen was en hij nog slechts enkele versnellingen kon gebruiken. Hij verloor hierdoor 7 minuten op Ricardo Melo, maar wist de finale klim toch op het buitenblad op te rijden. Alles kraakte wel
Domie komt als 4 de over de streep na Ricardo Melo, die vanmorgen ongewenst van mijn inspanningen profiteerde.

Morgen staat de langste etappe met 160 kilometer en 3650 hoogtemeters op het programma en dan gaan we trachten om zowel de 1 ste als de 3 de plek veilig te stellen.

Pepe

Noticias:

Het meisje met de mooiste smile van deze Transportugal, Sonia Lopes, heeft haar rechter-sleutelbeen en linkerpols gebroken. Op slechts een 20-tal km van de finish raakte ze even iemands achterband en ging zo de grond op. We wensen haar van harte beterschap en hopen dat ze hersteld is voor het nationale Portuse kampioenschap.

Extreme-sporter en ouderdomsdeken Cal Burgart (USA) heeft vandaag helaas opgegeven. Hij had het tijdens de beklimmingen dusdanig lastig dat hij ervoor koos niet verder te rijden. Of hij morgen opnieuw start is nog onzeker.

Ralph Pilley, met de super lichte fiets, heeft tijdens een crash gisteren zijn stuur gebroken. Dit werd snel vervangen door een Pro carbonnen exemplaar uit de TransPortugal spare parts box. Dat zijn nog eens reserve-stukken !

Uitslag van de 4 de etappe van de andere Belgen:
Johan De Keukelaere (99) 9 de
Tim Van den Daele (100) 17 de
Sven van Droogenbroeck 28 ste

Als tweede aan de beurt voor het dagelijkse interview is onze sympathieke Nederlander René De Jonge (106) . Hij geeft zijn mening over:

1. De organisatie:

Deze kan volgens mij niet veel beter. Ik vind het gewoon super. Alle medewerkers zijn super vriendelijk en slepen zelfs elke dag onze tassen tot op de hotelkamer. De uitslagen zijn elke avond netjes ter beschikking en er gaat haast niks fout. Eigenlijk worden we een beetje verwend.

2. Het parcours:

Als je 1000km van noord naar zuid door Portugal wilracen, dan moet je ook meters maken. Gelet op de lange afstand is het Antonio aardig gelukt om een afwisselend parcours uit te tekenen. De brede wegen zijn een noodzaak want met alleen maar single tracks zouden we nooit in Sagres aankomen.
Soms rijden we zelfs over zulke kleine knappe paadjes, dat je ze alleen met de GPS kan vinden. Helaas zie ik te weinig van de omgeving want de wedstrijd slokt je helamaal op.

3. Sfeer:

Ben erg blij dat ook Aad meekwam en dat er Belgen zijn. Met de meeste Portugezen heb ik aardig kontakt en de mensen van het orga-team zijn ook erg leuk. Organisator Antonio moedigt je tijdens de dag steeds weer aan.
Bij de aankomst is de sfeer nul, maar dat vind ik niet zo erg. Wel kreeg ik kippevel toen ik bij de eerste etappe aankwam in het dorpje Freixo en de lokale bevolking me met handgeklap ontving. Het doorkruisen van de kleine dorpjes, helemaal op je eentje geeft een echt typische sfeer.

4. Waarom meedoen ?:

Ik zoek elk jaar een sportieve uitdaging en de Transportugal paste precies in mijn agenda. Ik wil steeds mijn grenzen verleggen. Deze wedstrijd is aan te bevelen voor wie van zulke extremen houdt, maar het is wel opletten voor de eerder hoge prijs.

5. Parcours via GPS:

Het is een echte uitvinding. Fout rijden is haast onmogelijk. Voor de organisatie is het makkelijk. Jammer dat je steeds op je schermpje gefocust zit. De aanduiding van de nog af te leggen kilometers maakt het geestelijk zwaar, net als het alleen rijden. Het GPS-gebruik is makkelijker dan ik dacht.