Een domme beginnersfout

Het Saarland lijkt dit seizoen wel de streek van de kampioenschappen. Na het Duitse kampioenschap vorige week, worden vandaag in Sankt Wendel de Europese titels in de marathon-discipline verdeeld. Omdat de wedstrijd doorgaat op zaterdag, is het voor Reevax een beetje hektisch om tijdig ter plaatse te geraken. Verder is er evenmin tijd om vooraf de toestand van het parcours te verkennen, iets wat we normaal de dag voordien op het menu hebben staan. Een bekende wist ons echter wel te vertellen dat het parcours er daags voordien, op enkele uitzonderlijke modderstroken na, zo goed als droog bijlag en dat men bijna overal goed snelheid kon maken. Het zou dus een snelle race worden. “Dan rij ik met de Speed King” denk ik bij mezelf. Deze 2,3 inch brede Conti nental band is dit jaar immers zo’n beetje tot mijn lievelingsrubber uitgegroeid want hij heeft me nog maar zelden in de steek gelaten.

Slapen doen Kroki, Domie en ik op ca. 30km van St. Wendel en het is vanmorgen dus vroeg opstaan, want we moeten de startnummers nog afhalen. Het weer ziet er niet echt veelbelovend uit en de druilerregen in combinatie met een herfsttemperatuur van amper 10°C motiveren allerminst om een marathon van 118km aan te vatten. Een uurtje vóór de officiële start houdt het gelukkig op met regenen en kunnen we ons tenminste droog klaarmaken voor de wedstrijd. Helaas rest er nu geen tijd meer om behoorlijk warm te rijden en we staan dus als een rietstengel te rillen in de startbox. Vóór ons grote kanonnen als Sauser (SUI), Spaeth (SUI), Lakata (AUT), Milatz (GER), Genze (GER), Dietsch (FRA), Roman (SUI) en de kersverse Duitse kampioen Jochen Käß. Daarnaast ook een 49 man sterke Belgische delegatie, verdeeld over de licentie- en de hobby-categorie.

Klokslag 9u gaan 169 licentierijders van start voor het Europese kampioenschap marathon. Vijf minuten later mogen de dames vertrekken en nog eens 5 minuten later het eerste hobbyrijders-blok met daarin Domie. De eerste kilometers zijn behoorlijk bergop en de nog koude spieren kraken hoorbaar. Aanvankelijk krijgen we vooral asfaltstroken en brede boswegen onder de wielen geschoven. Bij de eerste afdaling, als de druk even van de pedalen gaat, voel ik m’n bovenbenen branden alsof ik ze met tabasco had ingewreven. Pijnlijk, maar gelukkig van voorbijgaande aard. Als ik in één van de volgende afdalingen door een ietwat modderige bocht stuur, glijdt mijn voorwiel pardoes weg en voel ik onmiddellijk dat mijn voorband amper grip heeft. Dat wordt dus meer dan oppassen geblazen. Het gaat echter van kwaad naar erger want de organisatie had speciaal voor dit kampioenschap het parcours met extra singletrails doorspekt en die liggen er door de hevige nachtelijke regenval super modderig bij. De bovenste 3cm bestaat uit een vettige donkere brij en het lijkt wel alof hierin bruine zeep is verwerkt. Mijn voorwiel heeft zo goed als geen grip en zodra ik mijn stuur meer dan 40 graden indraai, schuift ik simpelweg de bocht uit. Gelukkig kan ik me telkens recht houden, maar er zit niets anders op dan met een zeer lage snelheid door de bochten te gaan en dat kost hopen tijd en dito plaatsen. Razend frustrerend wanneer je de zuur verdiende voorsprong die je tijdens de klim hebt opgebouwd, lijdzaam moet prijsgeven in de daaropvolgende technische afdaling. Minuten gaan op die manier verloren en het is alle hens aan dek om niet in het decor te sukkelen. En dan te weten dat ik in de auto mijn reservewielen heb liggen die zijn uitgerust met Conti nental Explorer banden en die zouden op dit parcours stukken beter uit de voeten kunnen. Mijn plan is dus om bij de eerste ontmoeting met Kroki een voorwiel-wissel te “bestellen”. Op kilometer 36 staat teambegeleider Kroki met een verse bidon klaar. In het voorbijrijden roep ik dat hij bij de volgende ontmoeting mijn reserve-voorwiel moet klaarhouden met 2,3 bar druk. Een ander profiel en niet te hoge druk moeten in ieder geval heel wat beter zijn dan het huidige rubber, denk ik bij mezelf. Maar tot zolang is het nog roeien met de riemen die ik heb. Nu ja roeien?

Na ca. 50km, op een punt waar 2 parcourgedeelten elkaar kruisen, kan ik even de achterstand op de toppers timen en daar lig ik al meer dan 25 minuten achter op Hannes Genze. Ik zie ook heel even teammakker Domie rijden. Hij ziet er nog fris uit en geeft een goede indruk. Dat zit wel OK, denk ik. Maar wat dan volgt is een ware hel, antireclame voor het mountainbiken en de oorzaak van vele opgaves: we komen namelijk in een eindeloos lijkende strook van omgeploegde bosgrond terecht waarin niet alleen rijden onmogelijk is, maar zelfs stappen een hele klus. De natte bosgrond plakt als klei aan banden en fiets en in combinatie met wat takjes en gras heb je het ideale recept om de gevel van een lemen hut te bezetten. Voor de werking van bewegende fietsonderdelen zijn deze ingrediënten echter een ware nachtmerrie. Meter na meter komt alles meer en meer vast te zitten in plaats van gezwind te fietsen, sleep ik een wel 20 kilo zware modderkapstof naast me mee, alsof een boer die met zijn ploeg het veld aan het omploegen is. Ik probeer mijn Orbea nog wat lucht te geven door met de hand de modderklodders eraf te halen, maar de kunstmatige ademhaling is maar van korte duur, want amper enkele meters verderop is het zaakje alweer dichtgekoekt. Dolle pret, denk ik zwartgallig terwijl ook andere deelnemers in diverse Europese talen de weergoden verwensen. Een marathonrijder moet immers niet alleen sterk in de benen zijn, ook het kopje moet tegen een stootje kunnen en doorbijten is hier de enige optie, want aan alle ellende komt vroeg of laat toch een einde.
Terwijl veel deelnemers zich intussen over het parcours sleuren als een gepensioneerd trekpaard in een veel te zware wei, “snurkt” onze landgenoot Wouter Cleppe als een dartel veulen aan mijn linkerzijde voorbij. “Hoi en adjeu !”, want die zien we beslist pas bij de finish terug.

Na 57 kilometer rij ik opnieuw het stadion van St Wendel binnen en daar staat ook de volgende bevoorradingspost met Kroki en Patrick Wouters’ vrouwtje Zoef. Terwijl iemand van de organisatie met een tuinslang de tonnen modder van tussen de mekaniek spuit en Zoef mijn arme ketting van van een verse olielaag voorziet -waarvoor bij deze nogmaals mijn welgemeende dank- krijg ik van Kroki het lang verwachte voorwiel met het verlossende bandenprofiel. “Nu gaat ge mij eens zien vliegen” is mijn eerste gedachte en ik wordt er waarempel nog bijna vrolijk van. Al van bij de eerste meters zie ik echter dat de band een behoorlijk zijdelings buikje vertoont. “Is dat 2,3 bar ?” frons ik mijn moddermasker. Het lijkt wel alsof ik met de helft aan het rondrijden ben. Ik denk dat Kroki het daarstraks niet helamaal begrepen heeft. Gelukkig rij ik tubeless waardoor er geen gevaar bestaat voor zogenaamde snakebites (pletten van binnenband tgv van te lage luchtdruk) en die lage druk komt in de technische passages zelfs nog goed van pas. Ook het bandprofiel scheelt een slok op een borrel want ik kan vanaf nu stukken sneller de bocht rond en in plaats van terrein te verliezen, begin ik aan een inhaalbeweging. Mooie liedjes hebben helaas de onhebbelijke gewoonte nooit echt lang te duren, en dat geldt ook vandaag.

Als ik na 74km wedstrijd rakelings met mijn voorwiel langs een boomsstronkje rij, wordt de band zijdelings weggeduwd en loopt door de te lage luchtdruk gewoon van de velg. Pfffffft, en alle lucht kwijt. “Ik had het kunnen denken. Dan maar een binnenband erin steken zeker?” Een mens zou er haast de moed door verliezen, maar dat heeft helemaal geen zin. Mét binnenband, verse lucht, deze keer wel de juiste druk en frisse moed, ga ik er opnieuw tegenaan voor de laatste 44 kilometer.
Tijdens de reparatie is ook Frans Claes, een andere Belg uit de hobby-categorie, me gepasseerd. Niet veel later kan ik hem terughalen en de jonge Vlaams-Brabander, die nota bene pas 15 minuten later was gestart, besluit om zijn wagonnetje aan te hangen. Ondanks de hoogtemeters en de vermoeidheid is het laatste parcoursgedeelte gelukkig wat beter berijdbaar en tikken de kilometers iets vlotter weg. Maar ook nu weer zit er wat venijn in de staart en daar knokken Frans en ik ons gezamenlijk door.

Na 6u7min50sec zit de loodzware marathon er voor mij op. De verkeerde bandenkeuze was een domme beginnersfout en koste helaas heel wat tijd. Fysiek kan ik echter tevreden terugkijken op een alles behalve leuke wedstrijd. Intussen feliciteer ik Wouter met zijn fantastische 1 ste plaats in de hobbyklasse en de amper 24-jarige Frans voor zijn ijzersterke prestatie die hem een 1 ste plaats bij de heren oplevert. Domie komt na 6u43m56s, net als vele anderen, balend over de streep. Een dergelijke modderploeterij hoeft voor hem echt niet, maar ook hij heeft tenminste doorgebeten en de finish bereikt. Sjappoo.

De Zwitser Christoph Sauser werd Europees kampioen bij de heren en Sabine Spitz uit Duitsland bij de dames. Beste landgenoot in het EK was Nicolas Vermeulen met een 24 ste plaats algemeen. In de hobby-klasse lieten de Belgen met 4 eerste plaatsen echt wel van zich horen:

•  Wouter Cleppe (1 ste – 118km hobby senioren 1 – 1 ste algemeen )
•  Frans Claes (1 ste – 118km hobby heren – 2 de algemeen)
•  Rudi Geentjens (1 ste – 60km hobby senioren 3)
•  Fons Moors (1 ste – 60km hobby senioren 4)

De welverdiende after-bike met Zoef, Patje, Katrien, Wouter en Reevax in een plaatselijke bistro is super gezellig en belofte maakt schuld: Zoef trakteert ons op een heerlijk ijsje. Schol en nogmaals proficiat voor de schitterende prestaties van de Belgen.

Voor de technisch geïntereseerden:

Er wordt vaak gezegd dat schijfremmen in de modder niet deugen. De remblokjes zouden te vlug slijten en de schijf zou slepen. Dit jaar gebruik ik voor het eerst de XTR-schijfremmen en ik tracht er dan ook een objectief oordeel over te vellen. De modderwedstrijd van vandaag was in ieder geval zowat het ergste wat je een remsysteem kan aandoen. Mijn bevindingen:

•  De schijf sleept niet meer dan een velgrem onder deze omstandigheden zou doen.
•  Door de grotere vrijheid tussen frame en band (geen V-brakes) hebben gras, takjes en modder minder kans om vast te geraken.
•  De remblokjes (zie foto-link) hebben intussen volgende wedstrijden doorstaan: Houffalize (modder), VulkanBike (droog), St Ingbert (droog), St. Wendel (modder). Van de initiele dikte van 4mm blijft vooraan nog een dikte van 3,7mm en achteraan 3,4mm over. Het gaat hier wel om de Shimano XTR-Metal remblokjes.

Ik mag alvast niet klagen over het resultaat want onder alle omstandigheden bleef de remkracht zeer goed doseerbaar.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 118 km

Hoogteverschil: 2900 hm

Uitslag