Reevaxvoorstelling met gevolgen tot in Polen en Tsjechie !!!

Het Reevax team ken ik al jaren, ze zijn immers even bezeten door het mountainbiken als Patrick. Regelmatig duiken ze, in hun herkenbare teamuitrusting, op allerlei marathons waar ook Pat aan deelneemt en die zeker niet voor ‘SISSI’S ‘ zijn, denk maar aan Roc D’Azur, Cape Epic en de vele Duitse Marathons. Hun jaarlijkse voorstelling staat dus steeds met een dikke rode bol, aangeduid in onze agenda. Het is daar dat we de eerste indrukken oppikken van de MTB Challenge in Polen. Pat was hem al aan het plannen voor 2009 !

In Willingen vroeg Pepe aan Pat om een gelegenheidsteam te vormen voor de Bike Challenge, eerlijk is eerlijk, Pat moest er niet lang over nadenken, deze kans greep hij. Ik dus mee als begeleidster. Hoe dat allemaal zijn gangetje zou gaan, zou de toekomst uitwijzen !

Woensdagavond vertrokken met de mobilhome en we zouden Pepe en Kroki ontmoeten in Kudowa Zdroje. Het Reevax busje met daarin ook Tim Smits en Dimitri reed ons kort voor de grens met Tsjechie voorbij, even gestopt om het verplichte wegenvignet te kopen en mekaar te begroeten. In Kudowa installeren we ons op een camping, niet al te grote luxe, maar voldoende accommodatie voor 3 overnachtingen. De sfeer zit er meteen in, grappen, lachen, en mekaar plagen met allerlei dingen. Dit zit goed, dacht ik bij mezelf, want iemand tegen het lijf lopen op een marathon, is nog iets anders dan een hele week samen doorbrengen in een mobilhome van amper 10m2. Wat me meteen opvalt, maar zeer zeker niet verbaasde, is dat Pepe en Kroki ongelooflijk goed geörganiseerd zijn, tja, ze vormen dan ook al jaren een hecht team !

‘s Avonds op pad om iets te gaan eten, en ik stelde vast dat er veel volk rondliep, de mannen gaven hun ogen de kost aan de zogenaamde ‘sletty’s'( hun benaming voor vrouwelijk schoon ). Het dorp oogde mooi met de aangelegde bloemenperken, het grauwe Polen dat ik in gedachte had, smolt als sneeuw voor de zon. Kroki maakt mij wel direkt duidelijk dat het echter niet overal zo zou zijn ! De gastvrijheid liet ons in de loop van de week wel enkele malen in de steek. Je moet niet schrikken, dat ze je weg sturen indien het restaurant bijna volzet is, ze sluiten de keet gewoon ongeacht hun sluitingsuur. Honger of geen honger, je moet op zoek naar die ene gelegenheid waar ze nog wel zin hebben om je te bedienen !

Vrijdagmorgen met zen vieren inkopen gaan doen. Pat zen ogen leken donkerwolken, hij shoppen ??? Na welgeteld 1 min was hij uit het zicht verdwenen en stond hij de verlichting van de winkel te bestuderen ! Wat we kochten ??? Pasta, saus, pasta, saus,…fruitsap, water, wat vettige salami die de ijskast deed ruiken alsof er look in geplant was. In de namiddag gingen we de benen losrijden. Ik zei alvast dat ze het zonder mij moesten stellen, ik zou ze alleen maar ophouden, maar ik kon er blijkbaar niet onderuit ! Mijn conditie staat op een laag pitje, en Kroki ( die ik vorig jaar eens uit het wiel had gereden ) ging er even snel vandoor als de Saeco klik, Pat en Pepe. Eigenlijk viel de rit, die ons naar de skipiste leidde, nog mee . De mooie uitzichten kwamen ons tegemoet en het fototoestel heeft zijn werk meer dan behoorlijk gedaan, de mannenhoofden daarentegen hoorde ik soms denken : ‘waar bleft ze’, maar eigen schuld, dikke bult !

Zaterdag startpakket afhalen en fietsen in orde stellen voor de proloog. Pat heeft een hekel aan prologen en reed van begin tot einde in het rood, zijn hoge hartslag kwam de concentratie niet ten goede , een boom zorgde ervoor dat zijn helm 90° draaide. Zonder erg !

Na enkele dagen zit het ritme van de dagelijkse taken er goed in.Na gewekt te worden door de GSM van Pepe , klinkt het goede morgen aan de andere zijde. Kroki, die zich liever nog ne keer of honderd wil omdraaien, staat plichtsbewust op, bij Pat daarentegen neemt het ochtendritueel ongeveer een half uurtje in beslag en het eerste wat hij zegt : ‘is de koffie klaar ?’ Vermits de start elke dag pas om 10u is, hebben ze rustig de tijd om te ontbijten. 9u30, is zowat het moment dat ze zich naar de start begeven. Dan begint voor mij de stress ! Geloof het of niet, ik heb daar ook zweet gelaten ! Op voorhand spraken Kroki en ik de bevoorradingspunten af. Kroki die toch enige voorkennis had van vorig jaar, wist mij te zeggen waar het moeilijk was om met de mobilhome te rijden. Smalle wegen en kleine steegjes, tot karresporen toe, ik ben het allemaal tegengekomen. Draaien met een mobilhome bij zulke omstandigheden was soms erg moeilijk. Een steile helling oprijden, de mbh aan de kant zetten, tot daar aan toe, maar dan ongeveer 2km te voet naar boven crossen in een temperatuur van om en bij de 35°, geen kat te zien, hopen dat je juiste weg opgaat en niet te laat bent, boven aankomen alsof je pas onder de douche vandaan komt, en dat allemaal om het team te voorzien van de broodnodige drinkebus, en dan begin je je soms ook af te vragen, waarom doe ik dit ? Op zulk moment bedenk je dan, het team ziet meer af, met welk recht klaag ik hierover ? Onderweg genoot ik dan ook ten volle van het landschap, dat ik vergelijk met onze Ardennen , maar met iets hogere bergen. Meermaals liet ik aan Pat verstaan dat ik hier terug op vakantie wil komen. Alle moeite ten spijt, sommige bevoorradingen heb ik niet gehaald, maar een belletje naar Kroki, en klaar was kees, zelfs met de nodige foto’s. Hoe die kerel dat keer op keer klaarspeelde om op tijd te zijn , weet ik niet. Na enkele dagen kwam ik er dan ook achter dat Kroki een onmisbaar iemand was tijdens deze meerdaagse ! Ik rekende al even hard op hem als het team!

Daarbij nog vermelden dat hij de ganse week de fietsen heeft gekuist ! Wat een luxe, en dan zeggen ze dat ik mijn ventje in de watten leg ! Alle mogelijke herstellingen werden vakkundig uitgevoerd , en die waren er bij Pat in overvloed , geen mens die het gelooft. Maar Pat is maar al te blij dat zijn voorvork eindelijk correct is afgesteld ! Ondertussen gingen de mannen douchen en naar de massage. Daarna begon het harde denkwerk voor Pepe, het schrijven van de steeds weer knappe verslagen. Waar haalt hij de energie nog ? Want mensen, waar wij nog nooit hebben bij stilgestaan, daar kruipt ongelooflijk veel tijd in . Sjapoo ! Dan volgden de foto’s , het verslag zodanig in de juiste vorm gieten, dat het op de site terecht kon, was dan weer iets voor de Kroki. Het plaatsen van het verslag op het internet was ook niet vanzelfsprekend, Internetverbindingen in Polen vind je niet op elke hoek van de straat. En soms duurde de zoektocht tot in de late uurtjes !

Mijn taak buiten de bevoorradingen was natuurlijk te zorgen dat de dagelijkse pastaschotel ten gepaste tijde klaarstond, maar het gebeurde met de glimlach, zeker als ik zag hoeveel die mannen konden eten, zou dat Pepe’s geheim zijn of is het de koffie, misschien de pickles chips of zorgen de studentenkoeken voor de nodige energie? In ieder geval, ‘s avonds gingen we telkens nog een maaltijd nuttigen in een plaatselijk restaurant en 2 maal hebben we het eten geproefd van de organisatie, ‘t was in orde !

Voor mij was het een geslaagde week, waarin ik nogmaals vaststel dat bikers en hun begeleiders één grote familie vormen. De sollidariteit onder de Belgen bij pech is subliem te noemen. Het wederzijds respect tussen bikers viel mij ook dit keer weer op. De Belgische deelnemers die ik daar heb leren kennen hebben er vanaf nu een supporter bij.

Tenslotte :

De teamspirit die REEVAX al jaren uitstraalt, is wel degelijk aanwezig !

Groetjes Zoef

Een terugblik

Het Polengaleis:

Seg Petrik, zedde gij al bekome van die koers in Poole, ya ?
En hoe ist me os Kerin heure oemgesloage voet ?

We hemme os in ieder geval goe geamuseerd, he, Petrik.
Da is ya!
Da was nogal iet da bij die Poolen, he, Petrik.
Me momente sproengen men kontaktlense der bekanst uit jong.
Zaa da misschien koome deu die Poolse Sletti’s, Petrik?

En wette nog van Vettige Vera, jong ?
En da parcours deu die bosse, da trok e bekke oep os Ardennen, he, Petrik.
Da is ya!

Het Reevax – VT4-team:

Als gelegenheidsteam met Patje en Zoef beleefden we een heerlijke week waarbij niet alleen het sportieve maar ook de sfeer hoog in het vaandel stond. Zoef verzorgde de innerlijke mens de soms moeilijk bereikbare bevoorradingen en reed dagelijks de mobilhome veilig naar de aankomst. Kroki wist de moeilijkste locaties te vinden en stond op alle mogelijke en onmogelijke plekken met een bidon klaar. Om de fietsen hoefden we ons niet te bekommeren. En Pat die ging ervoor alsof zijn leven er van afhing. Aan zijn gedrevenheid kunnen heel wat jongeren nog een voorbeeld nemen.

Het Belgische kamp:

De grote hoeveelheid Belgen vormde tijdens deze Bike Challenge een hechte familie. Zowel onder de renners als onder de begeleiders was de sfeer opperbest. Bekroning op het werk was de algemene overwinning van Robby en Kris en de ereplaats van Mieke en Xavier.

Het parcours:

Zoals bij de vorige editie al aangegeven was het parcours erg afwisselend en boeiend. Het had iets van onze Ardennen en was bij momenten erg technisch en uitdagend. Zowel asfalt, wortels, stenen, gras, singletrails, snelle afdalingen: alles kwam aan bod. De Belgische deelnemers waren unaniem: het was een schitterend parcours met voor elk wat wils. Enig minpuntje misschien was het grote asfaltaandeel in de tweede etappe naar Kraliky. Door de éne vergruisd, door de andere geprezen is voldoende bewijs dat parcoursbeleving altijd subjectief is.

De catering

Vorig jaar was de catering één van de zwakke punten van de Bike Challenge. Er was enerzijds vaak onvoldoende eten en soms was het buffet rommelig. Daarenboven waren er wat problemen met de versheid van het voedsel. De organisatie had echter oren naar deze kritiek en organisator Gregorz beloofde in het voorjaar zelfs persoonlijk dat hij alle kritiek ernstig nam: dat alleen al is lovenswaardig.

En wat bleek: De catering verliep dit jaar vlekkeloos. Op de plaatsen waar geen behoorlijke keuken aanwezig was werd een Tsjechische traiteur ingehuurd. Het eten was erg smakelijk, vers en meer dan voldoende. In plaats van de deelnemers zichzelf te laten bedienen, stond er deze keer bediening achter het buffet.

De organisatie

De organisatie loopt gesmeerd. Veel lof vanuit het deelnemersveld voor chef d’équipe Gregorz, die met zijn dagelijkse aanwezigheid op diverse locaties op het parcours echte betrokkenheid toonde. Zijn sportieve aanmoedigingen voor renners uit alle rangen werd erg gesmaakt. Een heel verschil met de onpersoonlijke grote evenementen.

De tijdsopname was erg professioneel en kon zelfs vanop het thuisfront quasi live gevolgd worden. Het startnummer met ingebouwde transponder had een goed formaat en was sterk genoeg om een hele week te overleven. We hebben wel eens anders meegemaakt. Over de bevoorradingen onderweg kunnen we weinig vertellen. We hadden immers de luxe om met Zoef en Kroki over een super-bevoorradingsteam te kunnen beschikken. We hebben echter geen kritiek opgevangen.

Opvallend en belangrijk detail: op de toiletten in de slaapaccommodatie werd er extra op gelet dat er steeds toiletpapier aanwezig was. Een hele opluchting als de nood het hoogst is. De leuke meiden van de massagecrew leverden professioneel werk en kneden dagelijks onze vermoeide spieren terug in de plooi. Het optioneel aangeboden energy-box met hierin voor elke dag energierepen, werd door de deelnemers positief onthaald. De dagelijkse start om 10 uur is heerlijk en laat voldoende tijd om je rustig op de etappe voor te bereiden.

Er werd extra zorg besteed aan de afpijling van het parcours. Het gebruik van pijlen met aanduiding van boven en onderzijde moest verwarring uitsluiten. Desondanks waren er toch af en toe wegvergissingen.

Verbeterings-suggesties

•  Aan de startnummers was niet te herkennen in welke categorie de deelnemers aantraden. Door gebruik van andere nummerreeksen of kleuren zou dit eenvoudig opgelost kunnen worden en iedereen een beter overzicht krijgen van de tegenstanders en rangschikking tijdens de wedstrijd. Ook rugnummers dragen bij tot extra duidelijkheid.
•  Jammer dat er dit jaar geen speciale shirts voorzien waren voor de leiders in de diverse categorieën.
•  Aan de fietsafspuitstand waren soms lange files. Extra hogedrukreinigers zouden het probleem kunnen oplossen, maar ook iets meer sportiviteit van de deelnemers kan helpen. Sommigen spendeerden tot 20 minuten om hun troetelkind tot in de puntjes zuiver te maken en dit terwijl de rij wachtenden zich ergert.
•  Een beetje jammer dat niet iedereen op de eindceremonie aanwezig was. Ook wij waren op dat ogenblik al met andere dingen bezig. Op die manier gaat een unieke kans tot verbroedering verloren. Door de finisher-T-shirts pas op deze eindceremonie uit te reiken zou men alle deelnemers kunnen verplichten om aanwezig te zijn.

De toekomst

Het teruggelopen deelnemersaantal zal zeker niet aan de Belgen gelegen hebben. Met maar liefst 30 renners was ons land goed vertegenwoordigd. Verrassend waren de schamele 20 Poolse deelnemers. Wij dachten dat dit mogelijk aan de prijs te wijten was, maar volgens de organisator is de oorzaak te zoeken in een te lange wedstrijd. Blijkbaar zouden onze Poolse collega’s het niet zien zitten om 8 dagen lang te strijden en dit terwijl wij altijd zoeken naar “longer, harder, tougher”. De vrees bestaat dan ook dat men de volgende editie terug zal inkorten naar amper 5 etappes. Met een verplaatsing van meer dan 1000km uiteraard niet interessant voor de Belgen. Misschien kunnen we met z’n allen lobbyen om de wedstrijd op deze lengte te houden?

De eindconclusie:

Onbekend is vaak onbemind, maar de deelnemers aan deze Bike Challenge weten wel beter: Polen en Tsjechië bieden immers mountainbiken van de bovenste plank.

Pepe

Foto album