Kruisvaart door de blubber

Omdat het zware seizoen langzaam maar zeker begint door te wegen, twijfel ik al de hele week of ik al of niet zou deelnemen aan de Grand Raid in Bouillon. Lichamelijk gezien blijf ik misschien beter thuis, maar wedstrijden van 160km zijn uiterst zeldzaam en bovendien voel ik me als Reevaxer verplicht om bij de Belgische marathons aan de start te staan. Trouwens met één jaar onderbreking heeft een nieuwe organisatie de wedstrijd in handen genomen en beloofd er terug een race op niveau van te maken. Weet je wat, ik laat het van het weer afhangen, want een modderboel zoals in Houffalize hoeft voor mij even niet. De voorbije week was het gelukkig niet al te nat en een stevige wind zorgt voor een drogend effect. Hierna heb ik bovendien een weekendje vrij, dus ik besluit in extremis toch maar om naar de provincie Luxemburg af te zakken. Gelukkig zijn ook mijn meest fanatieke supporters onmiddellijk bereid om mee te gaan als supportteam en zo trekken ma, pa en ikzelf op zaterdagmiddag richting Bouillon.

Na heel wat getelefoneer en “Excusez-moi, nous sommes complêt !”, heb ik met wat geluk nog twee “Chambres d’hôtes charactéristiques” op de kop kunnen tikken op een boerderij op zo’n 6 kilometer van Bouillon. Het in leisteen opgetrokken landhuis herbergt naast een vriendelijke gastvrouw, een niet te overziene verzameling prullaria. Alle horizontale oppervlakken staan volgestouwd met tinnen schotels, koffiemolens, posturekes, klokjes en God weet wat nog allemaal. Het lijkt wel de zwarte markt van Tessenderlo en ik moet alle moeite van de wereld doen om bij het binnenkomen niet met mijn sporttas de hele santaboetiek van de kast te vegen. Maar het is er proper en we hebben een bed en meer moet dat niet zijn.

Intussen is het beginnen regenen en kan ik mijn zaterdags losrijritje wel vergeten. De boerin van het prullenhuis weet ons trouwens te vertellen dat het de voorbije dagen “petit chèvres” geregend heeft en dat één van de “déscentes très dangereux” is, alsof ze hoogst persoonlijk alle downhills één voor één heeft verkend. Ik weze gewaarschuwd. Tijd nu om het startnummer te gaan afhalen en een hapje te eten.

Het middelpunt van de vernieuwde Grand Raid Godefroy bevindt zich volgens de flyer op La Gernelle, een duur frans woord voor een moosweide, zo zal snel blijken. Vanuit het stadscentrum leidt een asfaltbaanje van ca. 2 kilometer naar een hoger gelegen winderig plateau alwaar een maagdelijk witte pijl ons zonder blozen regelrecht een onverhard modderspoor instuurt. Is dit “den entrée” van de vernieuwde Grand Raid, vraag ik me af, terwijl ik van links naar rechts schuivend mijn auto in het midden van de modderbrij probeer te mikken. Dedjuu, ik wist dat ik iets vergeten was ! Mijn rupsbanden liggen thuis nog op de schouw. Ik heb al mijn offroad-ervaring nodig – opgedaan tijdens het bekijken van de afleveringen van TopGear – om zonder brokken vast wiel aan de grond te krijgen op een hobbelig stuk grasveld. En we zijn nog iets vergeten zo blijkt: “katsjoeze botten” want turnpantoffels zijn nu éénmaal niet het ideale gerief om moerasbuffel te spelen. Intussen weet ik al hoe laat het is: kwart na drie om precies te zijn, maar wat veel erger is: het gaat morgen baggeren worden en dat kon ik nu net missen als kiespijn. Wel in zijn nopjes bij dit weer is Patje Wouters. Onder het motto ‘hoe vettiger hoe prettiger’ zie ik hem samen met Zoef even verderop door de modderweide dartelen. Hi, makker, dit is wel echt jouw weer.

Paps heeft de voorbije avond met het nodige knip- en plakwerk een parcourskaart in elkaar geknutseld en hoopt bij de inschrijving meer informatie te krijgen over de rijrichting en de volgorde van de af te leggen lussen. Terwijl Zoef haar charmes aanwendt om een kleuren A4-tje met het parcours erop te ontfutselen, krijgt paps te horen dat we morgen eerst de lus van 70 en vervolgens die van 90 kilometer zullen afleggen. Nu kunnen eindelijk de bevoorradingspunten worden bepaald en de bevoorradingsstrategie gekozen. Pat en Zoef schieten als een geolied team in actie en gaan alvast de bevoorradingspunten per auto verkennen. Wij kiezen voor een hapje eten en het uitzetten van de lokaties op ons aan elkaar geplakte parcoursplan. In de late namiddag komen ook Megabikers Bert en Lieven even goeiedag zeggen en we wensen elkaar allemaal veel succes voor de Grand Raid Godefroy van morgen.

Om 5u00 trek ik met wat tegenzin mijn ‘blaffeturen’ ( = rolluiken) open en is het gedaan met de rust. Het wordt de start van een zeer lange dag. Ondanks de kletterende regen van vannacht heb ik toch goed geslapen maar ik ben vooral blij dat ik tijdens mijn ongecontroleerde slaap, madame haar ornamenten niet van het overladen nachttafeltje gekeild heb. De gastvrouw heeft op dit onchristelijke uur zelfs voor ontbijt met streekproducten gezorgd. Als we met de auto naar Bouillon rijden is het nog balkdonker en hier en daar zie ik lotgenoten met een startnummer beginnend met 16. Deze keer weten we wel beter en parkeren net vóór de mooslaan van La Gernelle. Om bij de startboog te geraken moet ik enkele honderden meter door de omgewoelde modderbrei woelen. Langzaam hobbelen ook de andere deelnemers richting startlijn. Ramses Bekkink zegt even goeiedag en ook Pat en Zoef lijken er klaar voor. Iedereen realiseert zich dat dit echt heavy gaat worden maar ik probeer niet te ver vooruit te denken als we even na 7u van start gaan.

Het is eigenlijk nog schemerdonker en al snel duiken we het duistere bos in. Door het beperkte zicht moeten we erg goed opletten om niet op stenen of boomstammen te knallen. De ondergrond is nat, bezaaid met plassen maar aanvankelijk nog best berijdbaar. Als ik quickstarter Pat heb bijgebeend komt hij met onthutsend nieuws: We zijn blijkbaar eerst voor de 90 kilometer-lus vertrokken en niet zoals aangekondigd voor de 70. Voor de renners maakt dit op zich niet veel uit, maar dit wil wel zeggen dat onze support-teams op het verkeerde been werden gezet en aan de andere kant van het parcours staan. Hopelijk beseffen ze snel dat er iets niet klopt en kunnen ze tijdig voor de onmisbare bevoorrading zorgen. Door de modder is een bril nutteloos want na amper 100 meter zouden de glazen immers al compleet toegeslibt zijn. Maar ook zonder bril is het geen lachertje want nadat je al één oog dicht hebt zitten met een vlok modder spat er gegarandeerd even later een tweede klodder in je andere oog en dan is het tijdens de snelle afdalingen bij momenten letterlijk koffiedik kijken. Knipperen als een gek is de boodschap in de hoop dat je snel weer beeld hebt, liefst nog voor je op pijnlijke wijze met het ardense decor in aanraking komt. Terwijl sommigen het tempo aan de hoge kant leggen, wil ik vandaag niet over mijn toeren gaan want zoals één van de andere renners onderweg tegen me zegt “We zijn er nog lang niet”. In het donkere bos schrikt een angstige ree zich bij het zien van de modderfiguren een aap en kiest het hazepad. Intussen zijn de hemelsluizen voor de zoveelste keer open gegaan en stroomt de regen ons over de rug. Met een temperatuur van ca. 12 graden en een stevige wind niet echt het aangenaamste fietsweer.

Het zien van mijn bevoorradingsteam zorgt voor de broodnodige stimulans om door te gaan, want hoewel mountainbiken mijn passie is, moet ik vandaag voortdurend zoeken naar het plezier van deze kruistocht. Moet dit nu echt, vraag ik me af. Zou Godfried in zijn tijd ook in zulke modder hebben gezeten? Dan hoop ik maar dat zijn maliënkolder uit inox was. De anders zo prachtige streek ligt er nu verzopen bij en de ridders van weleer hebben plaatsgemaakt voor bruine modderduivels op dikke banden. Bij momenten denk ik even terug aan La Ruta, het legendarische baggerevenement bij uitstek, waarvoor ik vorig jaar naar de andere kant van de wereld reisde. Alleen was het daar 15 graden warmer en had ik mer er maandenlang mentaal op voorbereid. Intussen krijg ik te horen dat ik op een 4 de plaats lig en met 2 renners in het vizier zijn er dus mogelijkheden.

Bij elke ontmoeting schreeuwt Mams zich net geen keelontsteking en het schelle geluid van de bel die ze bij zich heeft doet me terugdenken aan mijn schooltijd: Inderdaad, de ‘speeltijd’ is weer begonnen. Paps reikt even verderop vol overgave een volle en vooral propere bidon aan zodat ik tenminste één keer kan drinken zonder de plaatselijke bosgrond te moeten proeven. En Pats vrouwtje Zoef kent het klappen van de zweep maar al te goed en weet met gerichte peptalk elke renner een mentale opkikker te geven. De volle 160 kilometer beschrijven is natuurlijk onbegonnen werk, saai voor de lezer en om eerlijk te zijn rij je vaak in een soort trance zodat je achteraf slechts flarden van de rit herrinnert.

Eén van die flarden is dat er geregeld secties te voet afgelegd moesten worden omdat de steilheid van de strook in combinatie met de modder fietsen onmogelijk maakten. Onderweg hebben de organisatoren nog voor een aardigheidje gezorgd: er zijn namelijk 3 klimsecties waarop de tijd opgenomen wordt om nadien de beste klimmer te belonen. Alleen is deze 160km lange uitdaging op zich al verschrikkelijk zwaar en heeft niemand de behoefte of de kracht om er in deze apocalyptische omstandigheden ook nog eens een tussensprintje uit te persen.

Na iets meer dan 5 uur wedstrijd blijken er bij een T-kruising plots geen pijltjes meer te staan. Met z’n drieën kijken we vertwijfeld in het rond en kiezen dan maar één van de twee richtingen. Als verderop evenmin iets te zien is nemen we de andere richting maar ook nu weer zonder succes. Uiteindelijk moeten we een heel stuk terugkeren om dan toch het gemiste, minuscule pijltje van 10 bij 10 centimeter te ontdekken. De bepijling bij de Grand Raid is altijd al een teer punt geweest en ook dit jaar is het niet veel beter. De vergissing kost ons heel wat tijd en mogelijk posities.

De tweede lus van 70 kilometer is door de overvloedige regen en het passeren van enkele honderden deelnemers volledig kapot gereden en zoveel zwaarder dan het eerste gedeelte. Zoals gevreesd draait de wedstrijd uit op een overlevingstocht en een slijtageslag voor mens en materiaal. Ramses Bekink, veruit de sterkste deelnemer, kreeg al vroeg af te rekenen met een gebroken zadel en moest de strijd staken. Lekke banden, valpartijen en uitputting zorgden voor verdere uitdunning van het startveld. Ook ik zit al lang niet meer zo fris, en vooral de ogen hebben zwaar te lijden gehad. Maar als ik uiteindelijk na 8 uur en 12 minuten de modderweide van La Gernelle oprij voel ik me als een kruisvaarder die zonet is teruggekeerd van een lange strijd voor de goede zaak: moe, tevreden en trots. Ook bevoorraders mams en paps hebben de hele dag de gietende regen en glibberige modder getrotseerd en delen in de vreugde. Afzien doe je niet alleen, het wordt draagelijker als je de mentale pijn verdeelt. Een tweede plaats in het algemene klassement is de ongeloofelijke beloning voor een lange dag in het zadel. Patje komt als 5 de over de streep en ik loop onmiddellijk op hem toe: “En jij vindt dit leuk?” roep ik hem al plagend toe. Deze keer was het er ook voor hem meer dan over. In één van de gladde afdalingen heeft hij zich trouwens nog bezeerd bij een valpartij. Van de 110 ingeschrevenen zijn er slechts 65 deelnemers gestart en halen amper 31 renners de finish. Voor ieder van hen, hoe lang ze ook onderweg waren doe ik mijn petje af, want het zijn stuk voor stuk keiharde bikkels. En dan is er nog Iron-Lady Patricia Vandendriessche. Als enige vrouw start en finisht ze de zwaarste Grand Raid Godefroy ooit. Een dame met kl.. aan haar lijf. Jappooo!!

Deze keer wel een echt podium al hebben ze blijkbaar het nummer 2 en drie van kant gewisseld. Wel ontgoochelend dat er opnieuw geen podium voor de masters blijkt te zijn. De wedstrijdjury blijkt computerproblemen te hebben en slaagt er niet in om de leeftijden van de deelnemers te importeren zodat een klassement per leeftijdscategorie niet mogelijk is. Ik begin stilaan te denken om een actiegroep op te richten “Respect the Masters”. Als ik vaststel dat de master 1 en 2 categorie vaaak de grootste groep zijn bij de lange afstandsmarathons, dan is het respect voor deze mensen vaak ondermaats.

Gelukkig mocht ik bij Zoef en Pat in de mobilhome douchen want de organisatie was blijkbaar onvoldoende op dit hondeweer voorbereid. Even later staan Pat en ik met vuurrode albinoogen op het podium te blinken. Nu hebben we met z’n allen echt wel een ijsje verdiend en of het smaakt… al kraakt er hier en daar nog wat zand tussen de tanden. Oh ja, even wil ik nog iemand in de kijker zetten die zich bij alle wedstrijden achter de schermen uitslooft om telkens weer voor spatvrije en witter dan witte truitjes te zorgen. Mijn 83 jarige grootmoeder zorgt immers week na week voor een kraaknette race-outfit en dat is met deze moddertoestanden alles behalve vanzelfsprekend. Merciekes !

Volgende afspraak is Sankt Wendel waar we vorig jaar eveneens met moddertoestanden af te rekenen hadden. Hopelijk zijn de weergoden ons deze keer beter gezind.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 160 km

Hoogteverschil: 3300 hm

Uitslag

volledige uitslag

Foto album