Slechts 55 seconden na 95 kilometer

De wedstrijden volgen mekaar de laatste weken in sneltreinvaart op en tussen twee marathons door blijft amper voldoende tijd om alle randwerkzaamheden tot een goed einde te brengen. Materiaal onderhouden; wedstrijdverslag schrijven; foto’s selecteren en als het even kan nog wat trainen. Uiteraard moet er ook nog gewerkt worden en om niet tot de zombies te gaan behoren, moet een mens ook af en toe wat slapen. Enfin, druk, erg druk, super druk.

Eens vertrokken voor de volgende marathon is het even gedaan met de stress en vooral zaterdag’s is zowat de enige dag per week waarop ik wat langer kan slapen en rustig ontbijten. Ook in Sankt Ingbert genieten Marv, Bert en ikzelf van heerlijk verse broodjes en een kop cappuccino. Het belooft een zomers weekend te worden en wij Belgen weten dat we zo’n kans met beide handen moeten grijpen. Ook Zoef en Pat hebben dit jaar de weg naar het Saarland gevonden en ook de door Spirellifobie geplaagde Wouter Cleppe wil wel eens met eigen ogen zien of het parcours echt zo boeiend is als we al enkele jaren beweren. Francis – Woodman – Vercammen en Luc – Froggy -Smits zijn al enkele jaren vaste waarden en ook nu weer present.

Zaterdag is traditiegetrouw de dag waarop we de beentjes wat losgooien, de toestand van een deel van het parcours verkennen en wat foto’s trachten te schieten. Maar bovenal is het een gezellige boel en wordt er wat met de fietsjes gestoeid. Grappen en grollen, plagen en treiteren vormen de ingrediënten van een ontspannen namiddagje in de bossen rond Sankt Ingbert. Marv legt hierbij de capriolen digitaal vast. Zoef heeft het zich intussen gemakkelijk gemaakt bij de mobilhome. Geplaagd door een verkoudheid is er vandaag alleen beeld en geen klank. Volgens Pat een echte verademing, maar voor ons is de stilte ongewoon en we hopen dat de eindversterker snel weer aanslaat. Morgen zal Zoef zich trouwens opofferen om niet alleen Patje, maar ook Wouter en mezelf te bevoorraden. Ik ben ze er op voorhand al super dankbaar voor. Na de verkenning trakteert Zoef ons met z’n allen trouwens op een tas koffie met een stukje cake en dat moeten ze ons geen twee keer vragen. Blijkt dat de cake versiert is met de Houffalize-podiumfoto van Pat en mezelf. Hilarische toestanden wanneer Pat’s linkeroor tussen mijn tanden verdwijnt.

De pastaparty op de vooravond van de wedstrijd is ‘du jamais vu’: gratis voor alle aanwezigen, dus niet alleen voor de deelnemers, en bovendien ‘à vollen thee’. We lieten ons dan ook goed gaan en schoven enkele bordjes achter elkaar binnen.

Bij de start op zondagmorgen blijkt al direct dat het deelnemersaantal niet erg hoog is. Vorig jaar werd hier het Duitse kampioenschap georganiseerd en toen was er wel heel wat volk. Hoogst merkwaardig, want het weer kan niet beter en het parcours is top. Bert kiest voor de halve afstand en moet even later van start. Patje, Wouter en ik gaan er om 9u tegenaan. Zoals verwacht is de start hevig want na de aanloopstrook is inhalen in het bos bijna onmogelijk. Tussen de bomen is het trouwens ondanks het goede weer erg donker en ik heb vandaag dan ook voor licht gekleurde lenzen gekozen in mijn Adidas Evil Eye bril. De slingerende trails zijn het gedroomde speelterrein van elke mountainbiker en vragen constante aandacht. Venijnige kuitenbijters en slopende hellingen worden afgewisseld met uitdagende wortelstroken en verraderlijke richtingswissels. De plaatselijke organisatie zorgt elk jaar voor de intussen bekende, ludieke infoborden. Elke helling en downhil kreeg een naam en bijbehorend tekeningetje. “Sasha’s Arschtritt”, “Hans-Peter’s Kniebrecher” en “Bomber-Abfahrt” zijn slechts enkele voorbeelden van deze grappige indicaties. Het tempo gedurende de wedstrijd ligt erg hoog en dat weerspiegelt zich tevens in mijn hartslag. Steeds weer zitten enkele rijders me op de hielen en zo nu en dan lijkt het wel haasje over. Ik heb er op dat ogenblik geen idee van in welke categorie die gasten thuishoren.

Het is lekker warm en er moet vandaag veel gedronken worden. Iets voor halfweg de eerste ronde kom ik voor de eerste keer het rood/zwarte VT4-truitje tegen. Neen, Zoef is niet op een boom geknald, maar heeft professioneel aangegeven dat ze even verderop met verse bidons klaar staat. Ondanks de snelheid lukt onze eerste bevoorrading perfect en verdient dus een applaus. Ze heeft bovendien een hele karrevracht aan drinkbussen moeten meesleuren om ons koerskonijnen van drank te voorzien. Ook Marv doet weer zijn uiterste best om spectaculair beeldmateriaal te verzamelen.

Het parcours laat weinig ruimte voor recuperatie en door de voortdurende positiewissels en interactie met andere rijders komt het eigen tempo soms in gevaar. Na ca. ¾ wedstrijd voel ik een opkomende kramp in mijn linker quadriceps. Een teken dat ik vanaf nu voorzichtig te werk moet gaan en vooral geen gekke dingen doen. Het hoge tempo eist onherroepelijk zijn tol en het wordt rijden op het scherp van de snee. Als in het laatste gedeelte van de race mijn 2 kompanen er langzaam vandoor gaan, moet ik helaas passen en lijdzaam toezien hoe ze langzaam voorsprong nemen. Gelukkig blijven de krampen achterwege en kan ik na 4u21 minuten afklokken. De tijd is goed voor een derde plaats in de senioren 2 –categorie. Blijkt dat de winnaar amper 55 voorsprong heeft en dat die gasten waarmee ik de hele dag geduelleerd heb, effectief in mijn leeftijdsklasse thuishoorden. Al bij al toch erg tevreden met een plaatse in de top 3.

Tot onze verbazing worden de senioren tijdens de ceremonie niet gehuldigd en de hoop op een podiumplaats met bijbehorende ijskreem gaat dus helaas aan onze neus voorbij. Wel op het schavotje staat Wouter die de wedstrijd in de Hobby-klasse wint. Patje werd in de senioren 2-categorie 6 de en Luc Smits 7 de. Ondanks de ontgoocheling van het podium, gaan we vanavond toch met z’n allen een lekker ‘kreemke’ eten.

Smakelijk.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 95 km

Hoogteverschil: 2700 hm

Uitslag

Foto album