Op schoolreis naar de Hoge Venen

Wat heeft een mountainbiker meer nodig op een zonnige zondag in juni: zuiderse temperaturen, verkoelende dennebossen, veeleisende hellingen, kilometers lange single-trails, uitdagende afdalingen en dit alles in het schitterende kader van een gezellig stadje in de Oostkantons.We zitten deze week in Malmedy voor de achtste editie van “La Raid des Hautes Fagnes”. Ooit eens in de buurt een clubweekend met de Bekkevoortse Megabikers meegemaakt en aan een winterse tourtocht deelgenomen, maar deze wedstrijd, neen, die stond tot nog toe niet op het Reevax-lijstje. Naar ‘t schijnt zou het zeer technisch zijn en met zijn 105km en 2500 hoogtemeters bovendien 20km langer en 300hm zwaarder dan vorig jaar. We zijn benieuwd.

Terwijl onzen Daan met zijn Denise nog enkele dagen verder geniet van de Zuid-Franse heerlijkheden (sinds hun 1-1 gelijkspel hopelijk nog even lekker), verkiest Domie om aan zijn basisconditie te werken en laat deze opdracht, waarschijnlijk met pijn in het hart, aan zich voorbijgaan. Het is echter investeren in de toekomst en de vruchten daarvan zal hij later op het seizoen vast en zeker plukken.

Bijna 9u30 – Centrum Malmedy:

In de schaduw van de 18 de eeuwse kathedraal – kan iemand mij uitleggen wanneer men een kerk, een kathedraal of een basiliek noemt? – staan meer dan 700 bontgekleurde ‘hevigaards’ te popelen om erin te vliegen. Van vliegen komt er echter niet veel in huis, want amper een paar honderd meter na de start husselt de eerste steile helling het komplete peloton al van meet af aan door elkaar. Niet zomaar een Oost-Belgisch heuveltje, maar nen echte ‘col-d’amai-m’n-voeten’ van maar liefst 150 hoogtemeter op minder dan anderhalve kilometer, en dit op mijn nuchtere beenspieren. In de technische single-trail-afdaling is het opletten, corrigeren en balanceren geblazen maar al snel krijg je het echte ‘flow’-gevoel en slingeren we als een slang, bike inkluis, omheen bomen, stenen en andere op de loer liggend onheil.

Kroki heeft vanmorgen weer minutieus de parcourskaart bestudeerd en enkele, uitsluitend voor hem leesbare, aantekeningen gemaakt. Een doorsnee mens zou hiermee hoogstens naar de apotheek om de hoek kunnen stappen – die kunnen dat naar het schijnt ontcijferen – maar hij slaagt er wonderwel in om op die plekken te staan waar ik een gevulde bidon nodig heb. Maar heel soms, uitzonderlijk af en toe, loopt het toch niet helemaal zoals voorzien: op een punt waar het parcours een asfaltweg kruist wacht bevoorrader en webmaster Kroki geduldig tot ik voorbij kom. Het voorbijflitsende deelnemersveld komt hem echter vreemd voor en even later wordt alles duidelijk: net hiervoor bevindt zich de splitsing van de 65km en de 105km en op dit punt zal vandaag geen fietsende Reevaxer doorkomen. “Verdikke, snel naar een volgende lokatie”, hoor ik hem al vloeken.

Het parcours bestaat voor 95% uit bos- en graswegen en het is dus écht mountainbiken. De wortelpassages in de bossen vergen enorm veerwerk van armen en benen en de fully-rijders doen hier duidelijk hun voordeel. Ook de hobbelige gras-secties laten amper toe om op het zadel te blijven zitten en bij momenten lijkt het wel alsof ik rodeo rijd op een mechanische stier. Geregeld komen we op plaatsen die we ons nog uit de aarderijkskunde-les herrinneren. Zo kruisen we na 20 km de skipiste van de Ferme Libert op een hoogte van 450m: een klein stukje Alpen in ons eigenste België.

Een aardigheidje van de organisatie is de nummering van de belangrijkste hellingen. Beginnende bij nr.18 worden de hellingen in aflopende volgorde met bordjes aangegeven samen met hun lengte. Kwestie van je mentaal voor te bereiden op de komende “ellende” en handig om af te tellen als je bijna “choco” bent. Shit, nog maar aan nr.12 en mijn poten laten zich al goed voelen. Natuurlijk sturen ze ons ook in noordelijke richting het plateau van de Hoge Venen op. Of zouden ze het niet beter de Diepe Venen noemen want als mijn voorligger nietsvermoedend door een pikzwart uitziende modderplas rijdt, wordt zijn voorwiel tot aan de as door de half-vloeibare potgrond opgeslokt. “Trekken jong ! Trekken! Of de veenduivel is ermee lopen!” schreew ik nog, maar ‘en passant’ heb ik toch weer een plekske gewonnen.

Intussen zijn we niet ver van het hoogste punt van België, de Botrange en de Baraque Michel , alweer namen die herinneren aan de schoolreisjes van destijds. Ook de skipiste van Ovifat passeert onder onze noppenbanden en denderen we kortstondig als de ‘Herminator’ naar beneden. In de wedstrijd valt alles intussen een beetje in zijn definitieve plooi, maar met naamgenoot Peter Croymans lever ik al geruime tijd een sport ieve strijd en is het steeds weer haasje over. Bij de bevoorradingen verliest hij door te stoppen steeds terrein, maar weet de kloof telkens opnieuw te dichten. “Sterken duvel”, denk ik bij mezelf en vrees voor later. Volgend highlight is de stuwdam van Robertville na 76km die behalve een imposante verschijning tevens een duidelijk teken van menselijke invloed op de natuur vertegenwoordigt.

Helling Nr. 4 die nu volgt wordt door de organisatie de “Pas de Lona” van de Raid des Hautes Fagnes genoemd, naar analogie met een verschrikkelijk lastig stuk uit de Grand Raid Cristalp in Zwitserland wat meestal te voet moet worden afgelegd. Het zal wel wat overdreven zijn, maar de klim is in ieder geval lelijk lastig. In het laatste gedeelte van de koers blijkt collega Croymans, zoals ik al verwachtte, net dat tikkeltje sterker en rijdt langzaam maar zeker van me weg. Er is geen houden meer aan en ik moet hem willens nillens laten gaan. Slechts een dozijn trappen en venijnig uit de grond stekende betonribbels – ideale banden-en velgenkillers – scheiden ons van de finish op de Place Albert 1er. Na 5u11min zit mijn eerste Raid des Hautes Fagnes erop en ze hadden duidelijk niet overdreven: het is een adembenemende marathon-wedstrijd in één van de mooiste hoekjes van België. Ondanks het afzien heb ik er echt kunnen van genieten. Alleen bij nat weer is het parcours uiterst gevaarlijk en zijn crashes zeer waarschijnlijk.

Met een 17 de plaats algemeen en stek 9 in de masters 1-categorie kunnen Kroki en ik tevreden en met een goed gevoel van onze schoolreis in de Hoge Venen naar huis terugkeren.

Wedden dat ze straks vragen om hierover een opstel te schrijven!

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 105 km

Hoogteverschil: 2500 hm

Uitslag

volledige uitslag