De vloek van de ‘Wolfsburg’ ?

Precies zes jaar geleden trok ik voor het eerst – toen nog helemaal alleen- naar Neustadt in de Duitse deelstaat Reinland-Pfalz. De Sigma Bike Marathon was me tot dan toe onbekend, maar daar kwam snel verandering in. Al van bij de allereerste kennismaking stond het als een paal boven water dat ik deze superzware maar ó zo leuke wedstrijd elk jaar opnieuw zou willen rijden en sindsdien heb ik al heel wat vrienden en collega-mountainbikers kunnen overtuigen om zich half augustus op het thuisparcours van Carsten Bresser uit te leven. Ook mijn maatje uit het 8-daagse Polen-avontuur kon zich niet meer inhouden en zo verschenen Zoef, Pat en zoon Ben eveneens in Neustadt an der Weinstrasse. Voor mij kompleet onbegrijpelijk dat voor deze editie in het totaal slechts 6 Belgen hun weg vonden naar Duitslands mooiste. Merkwaardig.

Wij, en dat zijn Bert, Marv, Kroki en ikzelf, hebben natuurlijk wél oog voor kwaliteit en hebben er graag 350 kilometer ‘karren’ voor over om tijdens het extra lange O.L.V.-Hemelvaartweekend door de Duitse bossen te gaan ‘sjeesen’. Op slechts enkele minuten wandelen van de historische binnenstad nemen we onze intrek in wat zowat het mooiste appartement moet zijn wat we tijdens ons race-seizoen zijn tegenkomen. Kompleet met eiken parket, meerdere slaap- en badkamers, televisie om niets van de Spelen te missen, afwasmachine (zeer belangrijk) en een super-vriendelijke en fietstolerante “kotmadam”.

De dagen vóór de wedstrijd moet er weliswaar getraind worden, maar toch gaat het er erg ontspannen en rustig aan toe: uitslapen, kraakverse broodjes kiezen bij de bakker, schuimend cappuccinootje slurpen, rustig ontbijten en vooral veel lol maken met de olijke bende. Het weer neemt een aarzelende start, maar wordt met de dag beter. Vrijdag en zaterdag willen we de staat van het parcours nagaan en de sleutelsecties van de wedstrijd verkennen. Is het modderig of kunnen we met weinig profiel rijden, is één van de belangrijkste vragen die moet worden beantwoord. Met z’n vieren trekken we de bossen boven Neustadt in en dompelen ons helemaal onder in de prachtige omgeving en natuurlijk ons eigen zweet. De bandengrip wordt beoordeeld en de bikes afgesteld. Dat is nodig want hier en daar dienen kleine nog probleempjes opgelost. De omgeving is bovendien het ideale decor voor een uitgebreide fotoshoot en dan is onze huisfotograaf Marv natuurlijk helemaal in zijn nopjes. Hij krijgt het echter niet op een presenteerblaadje want om spectaculaire foto’s te kunnen maken moet je eerst de vette spots per bike zien te bereiken. Bepakt met naar schatting 5 kilo professionele fotoapparatuur geen lachertje. Maar Marv is een doorzetter en de foto’s zijn elke druppel zweet dubbel en dik waard. De fotosessie’s geven trouwens een welgekomen recuperatiegelegenheid en technische passages kunnen meermaals uitgetest worden. Ook Kroki en Bert voelen zich goed in hun vel en leven zich uit op de boeiende paadjes. Met een oogst van meer dan 500 foto’s over twee dagen worden we ongeloofelijk in de watten gelegd.

Op de vooravond van de wedstrijd is het gezelligheid troef: in ruil voor het kookwerk wat Zoef tijdens de Bike Challenge in Polen presteerde, willen Kroki en ik deze keer voor het eten zorgen. Gelukkig was er geen verborgen camera in de keuken aanwezig zodat we op onze manier voor een meute van 7 hongerige wolven pasta konden maken. Het werd een gezellige bedoening.

Zondagmorgen staan in de schaduw van de ‘Stiftskirche’, met zijn twee ongelijke torens, 113 deelnemers klaar voor de lange afstand van 100 kilometer. Onder hen o.a. het kruim van de Duitse marathonscène met Platt, Bresser, Käss, Sahm en Genze. Tegen deze Duitse overmacht staan slechts 4 Belgen. Bert, Pat, Luc Smits en ikzelf zullen één week voor de olympische mountainbikewedstrijd, onze nationale eer moeten verdedigen. Vanop de kleine kasseitjes op het marktplein met zijn schitterend gerestaureerde vakwerkhuisjes, gaat het via enkele asfaltstraatjes naar de grote hobbelige kasseien die de beklimming tussen de wijnranken bestraten. Een schitterende start voor een marathon in het centrum van de Weinstrasse. De explosieve start en het nauwkeurig positie kiezen om op de eerste singletrail niet opgehouden te worden laat echter weinig tijd om van dit plaatje uit een vakantiefolder te genieten. Terwijl links van mij de Chardonnay en de Merlot-druiven rustig rijpen tegen de bergflank, mitrailleert Marv de éne na de andere haarscherpe foto op de gevoelige chip. Daartussen een bonte sliert van bijna kokende fluitketels op een tweewieler. De start verloopt voor mijn doen niet slecht en tijdens de startklim lig ik ergens rond de 25 ste plaats. Forceren is echter uit de boze, maar ook afzakken is geen optie. Het is dus balanceren op een slappe koord. Zoef en Ben zorgen voor de eerste aanmoedigingen waarna we even later de slingerende bospaadjes induiken. Hier is inhalen zo goed als uitgesloten en is het te hopen dat je niet door een langzamer deelnemer wordt opgehouden. Bij de eerste trappensectie is het al zover en wordt ik verplicht een niet ideale lijn te nemen. Gelukkig loopt het goed af.

Behalve kilometers singletrails bestaat het parcours in Neustadt verder uit heel wat verbindingsstukken op bredere wegen. Maar recupereren is er amper bij want de ondergrond is zo veeleisend dat je steeds moet blijven stoempen om vooruit te geraken: ofwel liggen er van die stenen die je ook op spoorwegbermen aantreft. Ofwel loopt het parcours heimelijk bergop. Een andere keer is het bezaaid met wortels en rotsblokken en moet je zigzaggend naar boven. Hoe dan ook, je bent steeds volop geconcentreerd bezig en van ralenti-draaien is geen sprake. Het is dan ook net op de bredere stroken dat ik moet proberen om langzaam naar voren te schuiven. Intussen is de kopgroep met de snelle jongens al lang niet meer te bespeuren en heb ikzelf een kleine kloof kunnen slaan op een handvol achtervolgers. Hangend tussen twee blokken heb ik weliswaar geen steun, maar bij enkele super technische afdalingen is een vrije baan wel ideaal. De verkenning van de vorige dagen blijkt eens te meer nuttig en terwijl sommigen trachten om bijna onmogelijke bochten toch te nemen, weet ik dat afstappen de minder elegante, maar snellere variante is. Door de hevigheid van het parcours is ook drinken en eten een probleem: er is gewoon geen tijd voor. Als ik na 23 kilometer voor het eerst Kroki tegenkom, heb ik amper één van beide drinkbussen leeg. De licht oplopende en minder technische stukken bergop zijn me op het lijf geschreven en hier kan ik stelselmatig volk inhalen. Als ze ingehaald worden krijgen sommigen blijkbaar een adrenalineboost en klampen aan. Bij kilometer 30 zitten we we met een peletonnetje van zo’n vier renners die zich in mijn wiel verschuilen. Langs de ene kant wil ik natuurlijk niet al het werk opknappen, maar aan de andere kant weet ik dat ik in de singletrails vooraan moet zitten, wil ik een kans maken om de monsterafdaling aan de ‘Wolfsburg’ tot een goed einde te brengen. Kilometers lang scheurt het treintje door de bossen en geen van mijn concurrenten maakt aanstalten om vooraan te komen rijden. Het lijkt een tactisch steekspel te gaan worden.

In het verleden hing er over deze wedstrijd steeds een onverklaarbare vloek, want bij de meeste edities liep er telkens wel iets mis. Drie jaar geleden reed ik lek. Een andere keer ging ik onderuit en bezeerde mijn kuit. Vorig jaar moets ik opgeven nadat de remblokjes van mijn voorrem plots verdwenen waren. Zou één der highlights van het parcours, namelijk de mysterieuze ruine van de ‘Wolfsburg’, hier iets mee te maken hebben?

Toen in de 13 de eeuw de plaatselijke Graaf Ludwig de ‘Wolfsburg’ liet bouwen als bescherming van de toegangsweg naar Neustadt, wist hij natuurlijk niet dat jaren later mountainbikers uit alle windstreken zijn vesting zouden belegeren. Nu ben ik zelf niet echt bijgelovig, maar als je weet dat deze Ludwig I exact op dezelfde datum geboren werd als ikzelf, zou een mens soms wel eens een ongemakkelijk gevoel kunnen krijgen. Misschien rust er wel een vloek op al diegenen die pogen om de ruine te naderen. Trouwens tijdens de verkenning de vorige dagen gingen ook Kroki en Bert plots tegen de vlakte.

Vandaag loopt het echter schitterend en we zullen bewijzen dat er van een vloek geen sprake is, of toch…. ? De licht oplopende strook met een zanderinge ondergrond loopt steeds zwaarder en zwaarder. Begint het beukwerk zijn tol te eisen ? Of hebben we weer te maken met kaboutertjesgrond? Helaas geen van beiden want al snel wordt duidelijk dat mijn voorband een inzinking heeft. Dag groepje concurrenten, ‘kom maar voorbij’, gebaar ik hen, want ik moet dringend mijn band oppeppen. De vloek van de Wolfsburg of gewoon domme pech? In de hoop dat het latex in de band nog wel zijn werk zal doen pomp ik eerst de band weer op en rij verder. Al snel wordt duidelijk dat dit geen oplossing brengt en blijft er niets anders over dan een binnenband te steken. Dit kost natuurlijk wat tijd en vooral plaatsen. Als ik die Graaf Ludwig ooit nog eens tegenkom, ik zou hem….

Met verse lucht in de banden en een gedeukte motivatie kan ik de race verderzetten. Veel tijd om weer in het ritme te komen blijft er niet want even verderop, de beruchte killerdownhil van de Wolfsburg zelf. Als ze nu denken dat ik me hier ga laten kennen, dan zijn ze wel mis, denk ik bij mezelf en dubbel geconcentreerd wil en zal ik de rotsblokkenafdaling bedwingen. De ideale lijn staat als een GPS-lijn in mijn geheugen gebrand en van elke steen weet ik langs welke zijde ik hem passeren wil. Ik strek nog even rug en vingers en doseer behoedzaam mijn remkracht. Niet te snel, maar vooral ook niet te traag duik ik de over het knikpunt van de killerstrook. Vanaf hier heb je geen keuze meer, het is erop of eronder. In deze fractie van een seconde beslis je namelijk of je de afdaling al of niet aanvangt en eens vertrokken, moet je door. Het voorwiel duikt naar beneden, ik strek de armen en breng mijn zwaartepunt naar achter. Ik heb geluk want ik heb een vrije baan en kan dus helemaal mijn eigen lijn kiezen. Net zoals bij de verkenningstochten verloopt de afdaling probleemloos en onder aanmoediging van de vele omstaanders kom ik heelhuids beneden. Voila Ludwig van de Wolfsburg, dat is dan één-één.

Na dit technische hoogtepunt maken we een korte lus door de bossen om enkele 10-tallen minuten later aan de achterzijde van de burchtruine te passeren. Op die plek verwacht ik de tweede bidon van Kroki. Die werd blijkbaar opgehouden en moet net als ik passeer nog een bidon uit de rugzak grabbelen. We gaan dus door zonder verse drinkbus. Intussen is de wedstrijd al meer dan 2,5 uur ver en heb ik met alle commotie nog geen hap gegeten. Er gaat dan ook een eerste waarschuwingslampje branden en ik moet dringend voor benzine in de tank gaan zorgen want anders kan ik seffens mijn gevarendriehoek uit de koffer gaan halen en me op de pechstrook zetten.

Bij de aanvang van de tweede ronde doe ik het dan ook even wat rustiger aan en neem de tijd om wat te eten en vooral voldoende te drinken. Gelukkig kan ik op de officiële bevoorrading een bidon vastgrijpen en zo uitdroging voorkomen. Kroki doet er intussen alles aan om de gemiste bidonwissel van daarstraks recht te zetten en als een duiveltje uit een doosje duikt hij even later opnieuw op. Intussen ben ik het punt gepasseerd waar Zoef staat om haar man te bevoorraden. Tot mijn verbazing zie ik ook Bert langs de kant staan. Die heeft blijkbaar de strijd moeten staken. Raar, want hij gaf de voorbije dagen een zeer goede indruk.

Eens de nieuwe energie de weg naar mijn motor heeft gevonden, kan ik het knopje van de turbo opnieuw aanzetten en de inhaaljacht openen. Grote verschuivingen zitten er natuurlijk niet meer in, maar enkele plaatsjes opschuiven blijkt toch nog mogelijk. Deze ronde geen last van leeglopers of wieltjeszuigers, maar een man tegen natuur strijd zoals we dat in de meeste lange afstandswedstrijden gewoon zijn. En ook deze keer kijk ik weer uit naar de Wolfsburg-afdaling. Echt raar want vroeger was dit voor mij een bangelijke bibberzaak, maar deze keer is het vertrouwen groot en trekt de uitdaging me aan. Heel even schiet mijn linkervoet nog uit het klikpedaal, maar gelukkig kan ik corrigeren, weer vastklikken en voor een tweede keer de ruine bereiken. 2 – 1 voor Reevax, schiet het door mijn hoofd, en de vloek van de Wolfsburg gebroken.

Aan de finish is er nog onduidelijkheid over de rangschikking, maar even later blijkt ik met een 20ste plaats in het algemene klassement en een 3de plek bij de masters ondanks een lekke band toch het podium te hebben gehaald. Dol gelukkig want nu kan ik mijn teammakkers weer trakteren op een ijskreem. Ook zij zijn immers mee verantwoordelijk voor dit resultaat. Ook Pat rijdt een schitterende wedstrijd en komt als 5de master over de streep. Bert kreeg het aan het eind van de eerste ronde erg lastig en moest noodgedwongen opgeven. Daags nadien bleek hij te kampen te hebben met een virale infectie en was een week aan de medicijnen nodig. Geen wonder dat hij in de wedstrijd problemen kende. Ook Marv werd niet van onheil gespaard: op een trap in de buurt van die vervloekte Wolfsburg ging hij onderuit en belandden met foto-gerief en al op de borstkas. Gelukkig zonder veel erg, al hield hij er wel een blauwe knie aan over.

Met Kroki was het wat erger gesteld: bij een verbindingsrit van de ene naar de andere bevoorrading verliest hij het evenwicht en komt onzacht met zijn voet op een rots terecht. Hierbij wordt de binnenkant van de linkerenkel en zowel binnen- als buitenkant van de rechterenkel geraakt zodat deze opzwelt. Diagnose daags nadien: twee zwaar verzwikte enkels met gerokken ligamenten en een bloeduitstorting om U tegen te zeggen. Niet op steunen is de boodschap van de dokter en hopen dat de voeten snel genezen.

Zou de Vloek van de Wolfsburg dan toch echt bestaan ?

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 106 km

Hoogteverschil: 2350 hm

Uitslag

Foto album