Joy-riding doorheen een middeleeuws bike-park

Gisteren-avond was het mega-hektisch. Door de lange rit, de verspreidde hotels en een alles behalve optimaal time-management van onze kant, vlogen de uren, alsof het minuten waren. Na een overigens heerlijk avondmaal in een typisch Portugees restaurantje, moest dan ook al het werk voor onze website nog gebeuren. Pas als de klok vier nullen aangeeft, duiken Domie en ik onder de lakens, ieder in zijn eigen bed natuurlijk.

De etappe van vandaag is met zijn 115 kilometer en 2350 hoogtemeter een stuk lichter als de voorgaande, maar dank zij onze ervaring van de vorige editie weten we wel beter. De hoogtemeters zitten immers behoorlijk geconcentreerd en de beklimmingen zijn vaak erg stijl.

De start is weer heerlijk informeel. Geen gestress, geen gedrum, gewoon losjes aftellen en beginnen fietsen en terwijl nog een babbeltje slaan: maar dan mis je een afslag natuurlijk. Onze stommiteit zetten we echter snel recht. Domie gaat vandaag opnieuw onstuimig van start en draait het gas tot aan de aanslag open.
Mijn doel is om de super technische afdaling op kilometer 10 aan te vatten nog vóór mijn achtervolgers João en José me hebben ingehaald. Domie’s raketstart moet hierbij helpen, maar het tempo ligt zo verschroeiend hoog dat hierdoor mijn fusée bijna ontploft. Hoofdzaak is dat ons plannetje lukt en toeval of niet, maar ook deze keer is het Ricardo Melo die net voor me de afgrond induikt. Sportief als we zijn, laten we halfweg de technische sectie João en José even passeren.

Ik slaag er gelukkig wel in om hen terug te pakken even na de asfaltsectie op kilometer 20. Met ons drietal gaan we de beklimmingen te lijf, waarbij ik me taktisch achteraan het groepje zet. Aanvankelijk neemt João de leiding, maar als even later ploegmaat José overneem gaat het me net iets te snel en laat ik het tweetal rijden. Tot mijn eigen verrassing haal ik het duo bij het uitrijden van Castelo Rodrigo op kilometer 40 weer in. Toen waren we weer met drie.

Als we 25 kilometer later met zijn drietjes de versterkte vesting van Almeida worden rondgestuurd over een singletrail met bulten, lijkt het alsof we in een middeleeuws bikepark zijn terechtgekomen. Het is even echt spelen en genieten en een leuke afwisseling tijdens deze zware beproeving. En dan opeens zijn we José kwijt. Volgens zijn teammaat had hij problemen met de batterijen van zijn GPS. Toen waren we nog met twee!

De iets vlakkere gedeelten met een voelbare tegenwind zijn spek naar mijn bek en ik tracht de toestand van mijn compagnon te monsteren. João heeft duidelijk progressie gemaakt ten opzichte van vorig jaar en van zijn fouten geleerd. We beslissen om samen te blijven en er na een hele dag samenrijden er ook een gezamelijke finish van te maken. Na 5u05min rijden João en ik als eerste de finishlijn in Alfaiates over. Door het werk van vandaag komt João sterker in het geel en ik verbeter mijn positie in het klassement.

Domie maakte vandaag niet opnieuw dezelfde fout van gisteren en komt deze keer een stuk frisser als negende over de streep. Vandaag hebben we gelukkig meer tijd voor al ons after-bike werk. Morgen staat de etappe met de steilste beklimming op het programma. Vorig jaar had ik het er erg moeilijk mee en slaagde er niet in deze te winnen. Ik ben benieuwd hoe het nu loopt.

Pepe

Noticias:

In het nagelnieuwe hotel in Freixo – een smaakvol ingerichte typisch Portugese laagbouw – worden we letterlijk met open armen ontvangen. De vrouw des huizes wil absoluut een foto met de gele trui en heeft er zelfs een bokaaltje van haar eigen gemaakte marmelade voor over.
Nog een heerlijke uitspraak van gisteren van Leon over zijn maatje Jos, die de volle 1m57 meet: Hé, je hebt het gehaald? Ik vreesde dat je verdronken zou zijn in de diepe plassen onderweg. Vandaag is het trouwens Jos die een stuk eerder dan Leon over de streep rijdt: een goed teken.
Uiteindelijk bleek José niet zozeer problemen te hebben met de batterijen van zijn GPS, maar met die van zijn bovenbenen.
Als ik mijn sokken uittrek om deze in de zon te laten drogen, gaat Fifi, het kleine hondje van het hotel, er met mijn rechtersok vandoor. Over slechte smaak gesproken.
Tip voor als je ooit eens in de buurt bent: De bacelau con natas in ons hotel is om duimen en vingers af te likken.
In het totaalklassement staat Domie intussen op de 11 de plaats. Ikzelf ben opgeschoven naar plaats 2, met ca. 6 minuten achterstand op de leider.