Belegering van de heilige berg

Vandaag stond een etappe op het programma waarvan de pijnlijke herinneringen ons nog fris in het geheugen zitten. Er worden immers enkele super-steile beklimmingen geserveerd, weliswaar niet op ons nuchtere maag want we maken weeral gretig gebruik van het ontbijtbuffet.

Vandaag laat ik het snelheid vanaf de eerste meter-iniatief voor wat het is en met een gezappig opwarmritme beginnen we aan de eerste klim. Na slechts drie kilometer begint mijn ketting al te rattelen en enkele trappen verder ligt ze als een dode adder op de Portugese bodem. De powerlink* heeft zijn power verloren maar gelukkig behoort dit tot ons basisnoodpakket voor onderweg. Drie minuten later zijn we weer op pad … lucky me. Na 12km bereiken we Serra Do Homem de Pedra (De man van steen) en met zijn 1100m ook meteen het dak van deze Transportugal. De fun-part kan nu beginnen. Oh ja, de volgende 20km zijn me bijgebleven als kei-neig maar ook kei-lastig. Technische afdalingen worden afgewisseld met korte steile helllingen en soms probeer ik een glimp op te vangen van het mooie uitzicht vanop de bergkam. Tijdens het passeren van nummer 141, Jaume Casademont, een Catalaan in hart en nieren -ietske minder Spanjaard- roept hij enthousiast: ik voel me hier thuis en is links niet veel mooier. We begeven ons immers al geruime tijd op de grens, Spanje links, Portugal rechts. Ik voel me vandaag weeral the lonely rider. Pepe wordt op de hielen gezeten door twee speedboys.

Een muur in de bossen van meer dan 22% vormt een echte nachtmerrie. We hebben dan 55km en weten dat Monsanto, letterlijk de heilige berg, niet ver weg is. Het is een prachtig oud dorpje tegen een bergflank geplakt. De oude Romeinen hadden 2000 jaar geleden blijkbaar de moed gevonden om een pad ernaartoe te leggen bestaande uit dikke kasseien tot een diameter van 1 meter. De klim, 800meter lang en tot 22% steil, is echter niet het ergste. De afdaling gaat immers ook over die veel te dikke stenen en de pijn in de benen verspreidt zich over het hele lichaam. Je denkt dan, het ergste is voorbij, vergeet het … de kilometers blijven aan je benen plakken en elk pietluttig bultje doet pijn. Tien kilometer voor het einde hoor ik nog een geluidje van mijn gsm. Waarschijnlijk een steun-sms’ke vanop het thuisfront. Oh nee, kijken doen we niet maar de gedachte geeft me eventjes vleugeltjes tot …. aan de meet. Pepe voorspelde een tijdverlies op de gele trui en zo was het ook. Hij moet 20 min toegeven en ook de tweede plaats is hij vandaag kwijtgespeeld. Zijn etappes moeten echter nog komen. Ik kom vandaag als 10de over de lijn en zak van plaats 11 naar 12 in het algemeen klassement.

Het zwembad bij het hotel doet wonderen en we trachten nog even te genieten van de weinige vrije tijd die rest. Morgen is het weer beuken geblazen.

* Powerlink = manueel te openen kettingschakel

Domie

Noticias:

Eén van de Portugese deelnemers, de 40-jarige Luis Picado, brak vandaag in de technische afdaling na Monsanto zijn heup. We wensen hem een snel herstel toe.
Jos Engelen (NL) stierf vandaag naar eigen zeggen wel 10 doden, maar haalde desondanks in een meer dan behoorlijke tijd de finish.
Dit moet je horen: Mário Pedro Soares, één van de deelnemers die al voor de 4 de keer aan de start van deze Transportugal staat, vertelde ons zonet met welke banden hij hier rijdt. Het blijken Schwalbe Nobby Nick’s te zijn met een breedte van 1.8 en die kerel pomt daar maar liefst 3,75 bar in !!!!! Hoe hij erin slaagt om überhaupt op zijn fully te blijven zitten is ons een raadsel. Vermoedelijk heeft hij bij het contact met de eerste Romeinse kassei, een kangoeroe-sprong naar beneden gemaakt.
Kim Bear, een 51-jarige Amerikaanse, heeft zo haar eigen systeem om de dag door te komen en de eenzaamheid op de fiets te bekampen. In plaats van naar muziek luistert deze dame naar een gesproken moordroman.
Petje af voor wat ze hier presteert.