Van race-mode naar survival-mode

Met minder steil klimwerk een een lichtjes aflopende aanloopstrook van ca. 25 kilometer voor de boeg hebben Domie en ik voor vandaag een plan gesmeed.
De jongelingen João en José moeten immers een dikke 2 minuten later starten en Reevax wil met vereende krachten hun inhaalbeweging zo lang mogelijk uitstellen. Domie stelt zelf voor om zoveel mogelijk kopwerk te doen en mij op die manier, met zo weinig mogelijk krachtverlies, bij het begin van het klimgedeelte af te zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Zoals verwacht krijgen we wel wagonnetje Ricardo mee, maar daar hebben we gezien zijn positie in het klassement geen moeite mee. Domie dus als locomotief van een TGV die in een rotvaart de eerder gestarte deelnemers voorbijsnelt. Ik schaam me zelfs een beetje dat we die gasten zo brutaal voorbijrazen, want motiverend is dat allerminst voor hen. Af en toe neem ik een klein stukje over, maar onze kleinste Reevaxer draait de pedalen rond alsof zijn leven ervan afhangt. Als de rekening hiervoor straks maar niet te zwaar uitvalt, denk ik bij mezelf. Bij kilometer 25 zit Domie’s labeur erop, is werkelijk alle vet van de soep en wordt ik verondersteld de boel verder af te maken. Samen met Ricardo Melo, het nummer 4 in het klassement, begin ik aan de hellingen van de dag.

Intussen begint de temperatuur en de zuiderse zon een steeds prominentere rol te spelen en nu net zitten we zo ongeveer in het droogste gedeelte van Portugal. Het zweet stroomt in beekjes van mijn vuurrood verbrande armen en benen en mijn kop voelt als een zwangere fluitketel. De brede en stoffige wegen lopen stelselmatig bergop en zuigen alle energie uit mijn moe getergde benen.

Exact 1 uur en 40 minuten kunnen we de Portugese armada afhouden, maar dan is de reunie een feit en zetten we de race als viertal verder. Het wordt een gezellig onderonsje met João, José, Ricardo en mezelf. Terwijl de twintigers er een speels tripje van maken, tracht ik een geforceerde smile op mijn gezicht te toveren om te verbergen dat ik eigenlijk alle zeilen moet bijzetten om hun tempo te volgen. Zou het de leeftijd zijn, of hebben die zuiderlingen misschien minder last van de hitte? We houden het in ieder geval amper een uurtje uit tot Portugese Airways uiteindelijk weer zijn turbo aanzet en we als duo achterblijven. De zon grilt elke blote vierkante centimeter van mijn lichaam gaar. De verschroeiende lucht is kurkdroog en ademhalen is als zuigen door een cocktail-rietje. Om het mentaal nog wat erger te maken strekt zich aan aan mijn linkerzijde een prachtig diepblauw meer uit, maar ik verwens het met heel mijn lichaam. Ik ben intussen op het kantelpunt gekomen waarbij de knop langzaam van race-mode naar survival-mode dient geschakeld te worden. Even verduidelijken misschien. In race-mode zijn alle details belangrijk. Elke seconde, elke meter telt. Je wil weten wie vóór en wie achter je ligt en exact hoe ver. Je hebt maar één doel en dat is het resultaat. In survival-mode daarentegen kan dit alles je gestolen worden. Welke tijd je neerzet is onbelangrijk. Als iemand je inhaalt, kan het je niet schelen. Je wil gewoon overleven. Het is jij tegen de elementen. Je vraagt je meermaals af waarom je toch voor deze zware sport hebt gekozen. Biljarten kan immers ook leuk zijn.
Gelukkig steekt het wedstrijd-beestje af en toe toch weer even de kop op en rechtstaand op de pedalen tracht ik mezelf te verplichten om de snelheid erin te houden. Op ongeveer 30 kilometer voor de finish worden Ricardo en ik bijgehaald door Nathan, een Amerikaanse leraar Engels die in Spanje woont.

In deze formatie rijden we uiteindelijk Castel de Vide binnen en een laaste, lastige kuitenbijter brengt ons over grillige kasseien en trappen in het centrum van dit middeleeuws kasteel. We houden ons aan de afspraak om met z’n drieën samen te finishen en wachten mekaar dan ook sportief net voor de finishlijn op.

Een op papier niet eens zo zware etappe zit er met veel moeite op. Hopelijk hebben we niet te veel aan onze reserves geraakt want morgen staat de koniginne-etappe van 160km op het programma. Zoals te verwachten was heeft Domie voor het kopwerk van vanmorgen de rekening cash moeten betalen. De motor in het rood jagen samen met het warme weer hebben veel van mijn teammaat gevraagd. Hij komt dan ook stik op over de streep en heeft even tijd nodig om weer tot de levenden te behoren. Met een heerlijke frisco als beloning voor het voorbeeldige teamwerk, trachten we weer op krachten te komen terwijl we even kunnen genieten van het pitoreske dorpje. Morgen meer zware verhalen vanop het Portugese front.

A manien (tot morgen).

Pepe

Noticias:

Gisteren zijn er bij twee bikes grote problemen vastgesteld: een Trek Fuel blijkt een barst te vertonen rondom het scharnierpunt en de verende voorvork van een Cannondale heeft helaas zijn laatste adem uitgeblazen.
Voor wie het moest interesseren i.v.m. de gesproken moordroman van Kim Bear: De vrouw en niet de man heeft het gedaan.
Vandaag in de plaatselijke apotheek in Castel de Vide sunblock factor 50 gekocht. Kwestie van binnen een week onze armen nog mee naar huis te kunnen brengen.