Pasen in Monsaraz

De koniginne-etappe van vandaag met maar liefst 160 kilometer mountainbiken staat ons nog nat in het geheugen geprent. Een ‘s nachts opgekomen storm zorgde immers een jaar geleden voor apocalyptische omstandigheden. Vandaag is de hemel azuurblauw en de ondergrond kurkdroog. We zien het dus heel wat beter zitten, maar er spoken toch enkele bedenkingen door onze vuurrood verbrande kopjes. Enerzijds is deze etappe ten gevolge van zijn lengte ééntje waarbij doseren de enige juiste wedstrijdtactiek is. Daarnaast zal de hitte alweer een key-factor zijn. En dan is er nog lijk Domie. Gisteren ternauwernood aan een reanimatie bij de finish ontsnapt en vandaag na één nachtje uiteraard verre van gerecupereerd.

De eerste 20 kilometer zijn technisch en wat hellingen betreft de lastigste. Al direct na de start mogen we op een 15% klim het werk van de Romeinse stratenmakers weer vervloeken want de joekels van bolle kasseien sturen je fiets alle kanten op. Gelukkig is alles droog en hebben we voldoende grip om boven te geraken. De hellingen volgen elkaar in een hels tempo op en zoals verwacht zijn het Ricardo en mezelf die langzaam uit ons startgroepje wegrijden. De stenige afdalingen slingeren zich door het schitterende landschap maar liggen er door de losse stenen en het zand soms vervaarlijk glibberig bij. Ik doe het dan ook rustig aan want wil lijf, leden en ook het materiaal sparen. Als we na ca. 25km uiteindelijk de verharde weg opdraaien heeft zich een aardig groepje van 7 gevormd met o.a. Ricardo, João, José, mezelf en … niet te geloven, maar ook lijk Domie zit mee in de kopgroep.

Ondanks de superlange etappe kunnen we over het verloop vrij kort zijn: het hele groepje blijft immers de hele dag samen en er wordt weliswaar stevig doorgereden, maar van aanvallen is er geen sprake. Iedereen is bang om alleen tientallen kilometers verder te moeten.
We zijn intussen in het centrale gedeelte van Portugal beland, meer bepaald de Alentejo-streek, bekend voor zijn heerlijke wijn en lekker eten. Daar hebben racende mountainbikers onderweg natuurlijk niet veel aan, want wij eten enkel stof en stenen en Performance natuurlijk. We passeren vandaag maar liefst 19 poortjes die stuk voor stuk geopend en weer gesloten dienen te worden, op straf van disqualificatie. Handig dat we met een groepje zijn, want dat vereenvoudigt het werk. Intussen hebben we ook Leon opgeraapt en die is de hemel te rijk dat hij een poosje mee in de kopgroep kan vertoeven. Vooral in de afdalingen laat deze 53 jarige taaie Nederlander de stenen onder zijn achterwiel uitvliegen.
Bij kilometer 80 ziet het er plots heel wat minder rooskleurig uit voor ondergetekende. Eén van mijn voorliggers gooit een vingerdikke tak op en die belandt recht in mijn voorwiel. Door de snelheid breekt de tak weliswaar doormidden, maar hierbij werd de remschijf van mijn voorwiel helaas geplooid. Er zit niets anders op dan stoppen en vaststellen dat het voorwiel niet meer ronddraait. Als een echte teammaat, stopt ook Domie en laat de groep wegrijden. Met enkele plooibewegingen tegen mijn principes, maar nood breekt wet, slagen we erin de disc min of meer terug in het gelid te krijgen. Het wiel blijft wel enigszins slepen maar ik ben tenminste blij dat ik verder kan. Nu komt het weer op teamwerk aan om de aansluiting met de groep weer te vinden en sneller dan verwacht kunnen we weer aansluiten. Wij dachten dat onze collega’s even gewacht hadden, maar achteraf bleek dat ze waren gestopt om water bij te vullen. Enfin, we zijn weer kompleet en de wedstrijd kan de tweede helft ingaan.

Plots duikt er een extra rijder in de kopgroep op. Fotograaf Agnelo is op zijn mountainbike gesprongen en vergezelt ons zelfs op de trails en zorgt voor spectaculaire foto’s.
Intussen beginnen de krachten bij de meesten langzaam weg te ebben en snakken we hoe langer hoe meer naar de finishlijn. Temeer daar Domie en ik intussen meer dan 6 uur op de fiets zitten en dit zonder bij te tanken. Met slechts twee bidons van 600ml en een Camelback van 1300ml is het rantsoeneren geblazen. Op ongeveer 15 kilometer voor de finish staan we beiden dan ook droog. De laatste kilometers evenals de klim naar het middeleeuwse dorpje Monseraz, gaat ieder zijn eigen weg zodat het deze keer geen groepsfinish wordt. Domie bijt zich op de laatste kilometers de tanden stuk, maar slaagt erin om na de bijna-dood-ervaring van gisteren met een vijfde plaats een schitterend etappenresultaat neer te zetten. Ikzelf wordt 3 de en ben dringend aan vocht toe. De koniginneetappe zit erop en het adembenemende finish-decor zet dan ook de kroon op het werk van een hele dag.

Morgen wordt het de meest vlakke etappe van deze Transportugal. Bij de vorige editie wisten Domie en ik deze gezamelijk te winnen, maar of dit deze keer ook mogelijk is, zien we morgen.

Slaapwel.

Pepe

Noticias:

Onderweg passeren we geregeld kurk-eiken. Je weet wel, van die bomen waar ze wijnflesstoppen van maken.
Ten opzichte van vorig jaar werd het etappenrecord met 1u40min verbeterd. De weersomstandigheden waren natuurlijk totaal verschillend.