Bloederig slagveld in Monchique

De voorlaatste rit van deze meerdaagse wedstrijd van Albernoa naar Monchique is er eentje die velen vrezen en niet zonder reden. Na 6 dagen hebben de deelnemers er immers al 772 kilometer opzitten en brachten hierbij tussen de 33 en de 55 uur in het zadel door. Een rit van 135 kilometer en meer dan 2800 hoogtemeters is dan ook alle behalve een weggevertje. Vooral als je weet dat de echt lastige beklimmingen in de staart van de etappe zitten en dit met uitschieters tot 25%.

We nemen vanmorgen dan ook met pijn in het hart afscheid van een alweer schitterend hotel. Geen grotere contradictie dan verblijven in een super deluxe resort inclusief Spa’s en er niet van kunnen genieten. Behalve ons energie-reservoir opnieuw vullen aan het bijna koninklijk buffet, bestaat het dagelijks leven van een etappenrenner hoofdzakelijk uit afzien, slapen en zichzelf en zijn materiaal verzorgen. Geen geklaag, we hebben immers zelf gekozen voor dit avontuur en er zijn heel wat slechtere plekken op deze aardkloot om te vertoeven. Dus laat ons de wedstrijddag maar plukken.

De aanloopstrook van zowat 40 kilometer is geen enkel probleem en loopt lekker. De tracks zijn door de zon hard gebakken en de rolweerstand is laag. Ons startgroepje van elke morgen zet zich mooi op een lijntje en met een gezapig tempo malen we de kilometers af om zo reserves aan te leggen voor het einde van de rit. Ik wil natuurlijk niet de profiteur uithangen en neem een aanzienlijk deel van het kopwerk voor mijn rekening, maar omdat het tempo niet al te hoog ligt, kost het niet echt veel kracht. Het duurt dan ook niet lang alvorens de nummers één en twee uit het klassement komen aansluiten. En dan stuift ons plots als een losgebroken wilde stier de Portugese krachtpatser Marco Almeida (142) voorbij. De rest van de week had ik hem nog niet in de kopgroep gezien, en zijn aanvalspoging lijkt mij op het eerste zicht eentje van het type lukt-het-niet-dan-ben-ik-toch-in-beeld-geweest-zeker. Als een bezetene gaat de zwaar gespierde oermens te keer maar ons groepje bedankt voor de uitnodiging tot counteren. Die komt wel vanzelf terug, denk ik bij mezelf. Met een mikpunt voor mijn neus gaat het tempo van ons groepje toch ongewild enkele procentjes de hoogte in waardoor o.a. Jos en Domie besluiten elkaar verder gezelschap te houden. Die twee kleine, maar dappere gasten kunnen de laatste dagen immers goed met elkaar in de koers opschieten. Ze zitten dan ook letterlijk bijna op hetzelfde niveau.

Blijven over João, José, Ricardo, Nathan en mezelf en het rustige tempo van ons groepje laat zelfs toe dat er af en toe iemand halt houdt om bij te tanken. Onderweg passeren we nog Leon die met een lekke band aan de kant staat. We werken ons kilometer voor kilometer door de eucalyptus-bossen en de geur van vers gekapte takken geven de rit een exotisch tintje. Panda’s komen we helaas niet tegen, want die zijn blijkbaar op vakantie naar Australië. Op kilometer 93 staat wedstrijdleider Antonio ons op te wachten met vers water. Vanmorgen had hij namelijk beslist om omwille van het warme weer zelf een bevoorrading te voorzien, zonder dat je hiervoor bestraft werd. We maken er met z’n allen dankbaar gebruik van want het is vandaag echt barbeque-weer en wij voelen ons de chipolata’s. In één van de wat steilere klimmen spelen we Nathan kwijt en blijven we met nog slechts vier renners over. Ik voel me eigenlijk nog sterk en denk nog voldoende reserves te hebben voor een mooie finale.

Maar dan, op kilometer 107 doemt een muur van losse stenen op met een hellingsgraad van tussen de 13 en 25%. De snelheid donderd de kelder maar de hitte schiet omgekeerd evenredig de hoogte in. Het is alsof iemand me plots bij de keel grijpt. De rotsen onder en naast me werken als een steengril en dit beestje gaat binnen de korste tijd van bleu’ over à point’ naar bien cuit’. Binnen enkele tellen zijn de twintigers uit het zicht verdwenen en ook Ricardo moet ik laten gaan. Op de granny-ring’, de kleinste voorversnelling, en achteraan kroontje 34 hobbel ik van de ene losse steen naar de andere in de hoop om niet om te vallen. Wat valt dit tegen zeg. Aan deze snelheid het woord is meer dan een overstatement- tellen de kilometers natuurlijk niet meer bij en ik herrinner me deze klim van vorig jaar. Alleen was het toen een seizoen frisser en was de ondergrond beter berijdbaar. Puffend als een stoomtrein met vuile boegies, leg ik de drie kilometer durende wandeling in het park’ af en ben de koning te rijk als de top in zicht komt. De afdaling die volgt is een beloning van korte duur want er wachten ons nog twee asfalt-beklimmingen. Intussen begint ook het oranje lampje van mijn watervoorraad te branden. Hopelijk haal ik het hiermee tot op het einde. Ik de kilometers af en net voor de finish slaag ik er nog in om me van weg te vergissen met bijkomend tijdverlies. Uiteindelijk wordt ik 4 de met een achterstand van 2 minuten op Ricardo. Ik heb het verlies kunnen beperken, ben heelhuis aangekomen en mijn dag is dus geslaagd.

Wat minder goed verging het Domie. Hij komt weliswaar slechts 23 minuten later binnen, is echter bij kilometer 95 letterlijk op zijn snuit’ gegaan. Een wegvliegende steen komt net op zijn pad terecht terwijl hij van zijn bidon drink en vóór hij het weet ligt hij met linkerschouder en kaak tegen de vlakte. Een flinke zwelling, bloedneus maar gelukkig geen breuken zijn het gevolg. Ook andere deelnemers gingen vandaag tegen de vlakte en aan de finish lijkt het stilaan op een oorlogsslagveld. De ene heeft een gat in zijn been terwijl de andere zijn linkerflank open ligt. Een gratis souvenir van Portugal. Het totaalklassement wordt her en der door elkaar gegooid, maar de top-vier blijft behouden.

Met nog één etappe te gaan lijkt de einduitslag vast te liggen, tenminste als er geen ongelukken of technische problemen opduiken. De verschillen zijn echter niet onoverbrugbaar zodat uiteindelijk nog alles mogelijk is. Ik tracht mijn derde plaats te behouden maar ben wel zinnes de jonge Portugese garde morgen het vuur aan de schenen te leggen. Kwestie van te verhinderen dat ze zouden indommelen. Laat ons hopen dat iedereen de dag morgen goed doorkomt en we met z’n allen het einde van deze Transportugal kunnen vieren in Sagres.

Tot morgen vanop het strand in Sagres.

Pepe

Noticias:

In één van de afdalingen lag een verraderlijke greppel. Leon had hem blijkbaar te laat gezien en behalve twee lekke banden houdt hij er tevens twee gedeukte velgen aan over.
Later op de dag komt Leon helaas ten val en breekt hierbij zijn sleutelbeen. Voor hem is de Transportugal helaas over. Hopelijk herstelt hij snel, want volgende maand staat voor hem de Transalp voor de deur. Beterschap Leon !
Renato Hernandez is vandaag ook zwaar onderuit gegaan met een vleeswonde aan het been tot gevolg. Domie zat hierbij op de eerste rij.
We willen nu alvast onze supporters en lezers bedanken voor de steun die jullie ons gaven. Door het erg drukke programma hebben we helaas niet altijd de tijd of de mogelijkheid gehad om ons eigen gastenboek te bekijken.