Sportieve evolutieleer: Eerst Marv, dan murv

We schrijven zaterdag 14 juni en team Reevax is neergestreken in Willingen in het Hochsauerland op een boogscheut van het beter gekende Winterberg. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier om Willingen-Upland, want er zijn in Duitsland twee dorpen met deze naam. Sinds nagenoeg iedereen een elektronisch orakeltje van Mio, Garmin of Tomtom met zo’n wansmakelijke zuignap tegen zijn voorruit geplakt heeft, kiezen de meesten gemakkelijkheidshalve voor de bovenste Willingen uit het rijtje en komen met schaamrood op de wangen 120 km naast de kwestie terecht. Zo verging het ook onze goede vriend Gerhard Schönbacher, organisator van de legendarische Crocodile Trophy. In de Australische outback weet hij weliswaar elke dode kangoeroe op te sporen, maar voor het vinden van het Bike-Festival in Willingen had hij toch een ‘tweede zit’ nodig.

De Reevax-delegatie is dit weekend drie man sterk: Domie koos na de succesvolle maar uitputtende Transportugal voor een meer dan verdiende recuperatie-periode en bleef in Belgenland. Kroki neemt met plezier de draad van meesterbevoorrader weer op en ikzelf tracht dit seizoen goed te scoren in de marathonserie waarin zowel Riva, Willingen als de wedstrijd in Bad-Goisern vervat zitten. Vandaag deelnemen is dus een absolute noodzaak, ook al zijn de beentjes na amper 5 dagen rust alles behalve gerecupereerd van 1000 kilometer en meer dan 43 uur Transportugallen. Om jullie via de website andermaal met professioneel fotomateriaal te verwennen is ‘portrettentrekker’ Marc Vanbergen onze derde metgezel. Na zijn geslaagd debuut in Eersel en Theux heeft hij duidelijk de smaak te pakken en gaat vandaag dan ook zwaar bewapend op fotojacht in de uitgestrekte bossen rond de Ettelsberg. De jacht op groot mountainbike-wild is immers open.

Zoals jullie wellicht weten gaan Reevaxers steeds onder een schuil-of nickname door het mountainbike-leven. Enerzijds omdat het wat makkelijker bekt, maar eveneens handig voor het geval je het zwijn hebt uitgehangen en toch ooit nog eens een tweede keer ergens wil komen. De hoogste tijd dus voor een bijnaam voor onze fotograaf. Terwijl Kroki en ik ons creatieve zagemeel omwoelden, dient zich plots, geheel onverwacht, dé ideale roepnaam aan: door een argeloze tikfout op zijn perspasje -waarschijnlijk door een secretaresse met te dikke vingers- zal onze paparazzo vanaf vandaag willens nillens door het Reevax-leven gaan als “Marv” (uit te spreken op z’n Engels).
“Welcome to the team, Marv !”

De vorige dagen speelde de zon verstoppertje en ging het van rotslecht regenweer tot wisselvallig en met buien doorspekte opklaringen. Voor de wedstrijd van vandaag is de voorspelling aan de pessimistische kant en behalve bakken regen worden er bij de start pooltemperaturen van 4ºC verwacht. Trouwens welke slaapgestoorde oppermof heeft het in zijn hoofd gehaald om ons op een zaterdag al om 7u30 de wei in te sturen voor een marathon van 130 kilometer ? Voor Kroki is dit in het holst van de nacht en ‘bibi’ had trouwens ook liever wat langer in zijnen tram blijven liggen. Groot is bovendien de verrassing en opluchting als we vanmorgen opstaan en er geen plukje wolk aan de Willingse hemel te bespeuren is. Ik neem echter het zekere voor het onzekere want mijn arme vingers zijn immers nog maar net ontdooid van de Mad East Challenge van enkele weken geleden. Gewapend met een extra jasje, mouwstukken en lange-vingerhandschoenen probeer ik deze keer de weergoden te slim af te zijn.

Met startnummer 18 krijg ik toegang tot de fel begeerde startbox geheel voorraan, net onder het vertrekportaal. Op amper drie meter afstand en niet eens op de eerste lijn een monument: Bart Brentjens, de meervoudig Nederlands kampioen, Europees kampioen en voormalig olympisch kampioen. Eveneens in de voorste gelederen de Belgische driekleur om de schouders van Patrick Meersschaert. Onze nationaal kampioen marathon en 3-voudig wereldkampioen cross country bij de masters is een steevaste waarde in Willingen.

Stipt op tijd valt het startschot en kan de meute beginnen aan de plaatselijke doortocht door het dorp. Eerst nog wat nerveus links-rechts gekronkel, dan in een rotvaart bergaf door de hoofdstraat, maar zodra het imposante spoorwegviaduct uit de eerste wereldoorlog opdoemt, is het uit met de pret en begint het echte zwoegwerk. Langs alle kanten vliegen de renners me voorbij, maar dat ben ik intussen wel gewoon. Binnen de kortste keren ben ik de aansluiting met de eerste groep al kwijt en peddel ik eenzaam als een verdwaald kuiken achter de moederkloek. “Geen paniek, de diesel moet immers eerst op temperatuur komen”, motiveer ik mezelf, maar de eerste barstjes in het vertrouwen zijn toch al te bespeuren. Na de eerste lastige klimstrook met hierin de bekende steile flessenhals, en erg file-gevoelig, duiken we na iets minder dan 20 minuten wedstrijd de afdaling in. Aanvankelijk nog langzaam off-road, maar even later scheur ik aan 64 km/h over het asfalt het dorpje Schwalefeld binnen. In de verte zie ik Kroki al in de bocht staan. Hij doet de bevoorrading vandaag per fiets en als hij kan maakt hij tussendoor nog enkele kiekjes. De scherpe, 90 graden-bocht naar links is erg verraderlijk en mij niet onbekend. Bij één van de vorige edities enkele jaren geleden werd ik bijna meegenomen door een uit de bocht zeilende deelnemer. Om deze situatie te voorkomen kies ik sindsdien dan ook steevast voor de binnenkant van deze bocht. Ik merk echter dat mijn snelheid deze keer te hoog en moet in de remmen. Geheel onverwacht breekt hierbij mijn achterwiel plots uit en ga ik net niet helemaal dwars. Enige mogelijkheid om niet tegen het asfalt te smakken is de remmen snel terug loslaten, maar dan ga ik gewoon rechtdoor en steven regelrecht op de 20 cm hoge stoeprand af. Ik doe alles om nog tijdig te stoppen maar de botsing is onvermijdelijk. Mijn fiets vlieg over het voorwiel en ik moet de gekste capriolen uithalen om niet te vallen, wat wonderwel lukt. Mijn dierbare Orbea valt onbeschadigd in het gras en ik blijf gelukkig overeind. In tegenstelling tot mezelf is mijn engelbewaarder vandaag blijkbaar in super vorm. Door de acrobatentoeren hou ik er wel een pijnlijke bil en kuit aan over, maar dat is peanuts als ik bedenk hoe deze ‘sortie’ had kunnen aflopen. Kroki stond er trouwens bij en keek ernaar, maar voor een spectaculaire foto ging alles helaas te snel. Enfin, nog maar eens een teken dat het vandaag mijn dagje niet is.

De wedstrijd is nog maar in de beginfase, maar nu al voel ik dat het vandaag harken gaat worden. Tijdens de beklimmingen lijkt het wel of half Portugal nog in mijn nek zit. Zittend of staand, het klimwerk gaat moeizaam, de benen willen niet mee en geregeld moet ik mijn vier ‘pinkers’ aanzetten om te verhinderen dat het achterliggende wedstrijdverkeer op de staart van mijn persoonlijke file zou inrijden. Gelukkig duikt af en toe Marv als foto-sluipschutter op. Een korte morele ondersteuning verzacht de pijn en doet sportieve wonderen. Uiteindelijk doe ik 2u20min over de eerste 50 kilometer en na de doortocht bij het start-finish-complex zet ik de middelste ronde in met de befaamde dinosaurus-beklimming. Een smal, recht maar steil grasweggetje tussen twee weiden loopt vlak langs twee enorme dinosaurussen die als blikvanger voor een wildpark opgesteld staan. Een derde zeldzaam maar nog levend beest uit de oertijd, de zogenaamde Krokisaurus, gromt iets tussen zijn vervaarlijke tanden maar reikt me wel een verse Performance-bidon aan. Volgende hoogtepunt is de Ettelsberg met zijn 59m hoge uitkijktoren en tevens startpunt van het UCI-Downhill-parcours. Die gasten met hun Full-Face smikkelbeschermer en Ninja-Turtle harnas vliegen ons letterlijk om de oren. Dan zijn wij marathonisti toch maar ‘schrikschijters’.

Ook tijdens de middelste ronde gaat het met Pepe niet beter en verlies ik geregeld terrein. Patje Wouters komt me weliswaar even moed inspreken, maar slaat in de eerstvolgende afdaling een kleine kloof. Ik zie hem een tijd lang voor me uitrijden, maar van gat dichten is helaas geen sprake. De software wil wel, maar de hardware kan niet mee. Bij de doortocht aan de finish meldt Kroki me dat ik niet ver achter lig, terwijl ook de andere Belgen, waaronder Zoef en de geblesseerde Wouter Declercq, me vurig aanmoedigen. Het is en blijft toch een super toffe sfeer onder die marathon-bikers. In de speakers hoor ik Bart Brentjens een interview geven. Hij heeft blijkbaar gewonnen. Eerst komt nog de idiote vraag bij me op of hij nu de middelste of de lange ronde zou gewonnen hebben, maar al snel dringt de ontnuchterende werkelijkheid tot me door: die kerel is blijkbaar al een kwartier gefinished, terwijl ik nog de volle 30 kilometer off-road moet afleggen. “Ja wadde !!”.

De laaste ronde is alweer alles behalve een weggever. Met opnieuw enkele steile beklimmingen verzamelen we in totaal nog eens een dikke 800 hoogtemeter extra. Met nog slechts 15 kilometer te gaan komt het VT4-shirt van Patje opnieuw in zicht en deze keer komt het duwtje in de rug van mijn kant. Hoe erg ik ook aan het afzien ben, hoe pijnlijk de benen ook aanvoelen, steeds weer spookt de tekst van een Nederlandstalige hit door mijn hoofd, pept me op en maakt me merkwaardig genoeg blij:

We gaan dansen in de zon
Baden in het licht
Ja we omarmen het leven
Met een lach op ons gezicht
We komen samen in hetzelfde verhaal
En genieten van het leven… Allemaal

Is dit normaal, of heb ik me gewoon ‘het appelmoes’ gereden? Ik denk dat het goede weer er voor iets tussenzit, althans dat hoop ik, want Vlaamse schlagers behoren normaal niet tot mijn interessesfeer.

Nog een laatste passage aan de voet van de Mühlenkopfschanze en na 6u13min32s is de finish in Willingen een feit. Marv en Kroki staan me op te wachten en ook een van energie bruisende en laaiend enthousiaste Zoef Wouters komt afgestormd. Patrick -Pat- Wouters volgt trouwens niet veel later na een sterke wedstijd. Willingen kwam duidelijk te snel na het zware Portugal-avontuur, maar ik heb ten minste gezorgd voor de broodnodige punten voor de Rocky Mountain Marathon Serie. Nu komt het erop aan om voldoende te herstellen, zowel van de vermoeidheid als van de pijnlijke ongemakken. Mogelijk zal ik pas in Frammersbach aan de volgende wedstrijd deelnemen. We zien wel.
Later op de avond zijn we nog te gast op het gezellige verjaardagsfeestje van feestkonijn Zoef. Het werd een superleuke avond temidden van door het biken doordrongen mensen.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 123 km

Hoogteverschil: 3500 hm

Uitslag

Foto album