La Belgique… Douze points

Un, deux, trois, soixante neuf…
Bounjours mes copains et mes copines…
Je m’appelle François…
Jean a une longue moustache…
Je suis, tu es, il est, nous sommes…
…nous sommes parti pour la première course d’étappes de la saison et cette fois en France.
Snel nog even een spoedcursus Frans voor analfabeten inoefenen want dit weekend trekt een vers bestickerde Reevax-team-mobiel naar het land van “pain, vin et Boursin”.
De bende is deze keer niet helemaal kompleet, want fotograaf Marv moet tot ieders spijt verstek laten gaan wegens een acute aanval van congé-insufficientie, maar zorgt met zijn wereldvermaarde home-made Marv-Fannekoeken wel voor een plaatsvervangende en erg gesmaakte aanwezigheid. Wil niet hebberig overkomen, maar beiden aan boord zou pas echt de max zijn geweest.

Piloot Pat, copiloot Kroki en gezagvoerder Zoef loodsen de RVX-Enterprise als een vakkundige crew tijdens de nachtelijke rit veilig door de banlieu’s van Parijs en zijn op die manier de dagelijkse verkeerschaos in de Franse hoofdstad te slim af. Ik hoef niets meer te doen dan met mijn lamme kont in deze limousin mee te rijden en te dromen van Mona Lisa’s, de Moulin Rouge en Champagne. “Beam me up Scotty als we er zijn !”. Na een korte en vooral luidruchtige slaapstop tussen de camions langs de autoroute zorgt Zoef met de geur van verse koffie voor de ochtendopkikker. Nog enkele honderden kilometer bollen en ons GPS-systeem vlagt de rit af in het veel belovend klinkende Clairavaux, ergens ten westen van Lyon. Had onze Roi Albert in één van zijn vorige levens hier geen buitenverblijf? Ik moet me waarschijnlijk vergissen want behalve een hand vol sterk onderkomen huizen, een verlaten steengroeve en een snel stromend riviertje is hier absoluut “rien de knots” te zien. Geen spandoeken, geen affiches, geen nadarafsluitingen en geen pijlen: we maken ons dan ook ernstig zorgen of we wel op de juiste datum en locatie zijn aangekomen.

De volgende ochtend ontwaakt Reevax als God in het centrum van Frankrijk, de streek van het wereldvermaarde porcelein, de roodbruine Limousin koe en natuurlijk van de internationale mountainbikewedstrijd “La Grande Traversée du Limousin” waarvan ik nog nooit had gehoord, maar waarvoor we wel gekomen zijn. Geef toe, die naam heeft wel iets sjieks, een soort grandeur. En “La grande Traversée du Limousin” klinkt bovendien toch heel anders dan bijvoorbeeld “de Driedaagse van de Panne” of “de Grote prijs Poeske Scherens”. Terwijl wij, zonder enige bijbedoelingen, met ons mobiele huis post vatten naast het plaatselijke kerkhof bovenop een heuvel met panoramauitzicht, komt het kleine dorpje stilaan tot leven. Langzaam sijpelen bikers en wedstrijdmedewerkers vanuit het niets La Mairie de Clairavaux binnen voor de administratieve verplichtingen. Het lijkt wel op een “Invasion des Belges” want er staan inmiddels meer wit-rode dan geel-zwarte nummerplaten in de Rue de l’Eglise. Zo zijn onze West-Vlaamse vrienden van team De Trog-Granville met maar liefst 8 renners en rensters afgezakt en samen met hun entourage dus verantwoordelijk voor een belangrijke Vlaamse aanwezigheid. Verder staan met Ken Van den Bulcke en Wouter Cleppe nog enkele sportieve zwaargewichten aan de “ligne de départ” van deze meerdaagse. Een blij weerzien want we voelen ons als één grote marathon-familie die voor de zoveelste keer weer eens op uitstap is.

Etappe 1 van Clairavaux naar Aubusson:

De briefing bij de start lijkt wel op een hilarische scène uit ‘Le petit baigneur’ van Louis de Funès: organisator Alain Menut ratelt als een bezetene vliegensvlug en gedecideerd iets onverstaanbaars door een megafoon wat volgens insiders frans zou moeten zijn. Hier en daar versta ik wat flarden als zou het parcours, op de laatste 5 kilometer na, droog zijn, zouden we het met hem persoonlijk aan de stok krijgen als we iets in de kant keilen en dat we eerst zijn bagnole moeten doorlaten alvorens uit de startblokken te schieten.
Een voor de tijd van het jaar veel te schraal lentezonnetje zorgt misschien wel voor wat extra fotobelichting, maar lekker warm is het allerminst als we om 13u30 met ongeveer 150 renners en 250 tourtochtrijders het onbekende gebladerte van de Limousin induiken. Al snel wordt duidelijk dat het dit weekend echt mountainbiken wordt want het parcours bestaat voornamelijk uit smalle wegen, vele singletracks, energievretende beklimmingen en weelderige landschappen. En dan vergeet ik nog het belangrijkste: de modder. Na amper enkele honderden meters is het al van dat en ploegen we voor de eerste keer door het Franse slijk. De smurrie vliegt ons om de oren en al snel wordt duidelijk dat niet enkel de laatste kilometer “humide” zullen zijn.
Teammakker Pat is alvast in zijn nopjes want deze blubber is zowat zijn geliefkoosde biotoop. Hoewel, hij had zich als debuutwedstrijd voor zijn fonkelnieuwe Orbea Oiz misschien toch een iets properder stukje Frankrijk gewenst, maar dit avontuur kan tenminste doorgaan als een echte mountainbikedoop. Zijn bike weze gezegend.
Zoals gebruikelijk bij het begin van een meerdaagse etappenwedstrijd wordt er aanvankelijk kwistig met de krachten gegooid en het gas gaat bij sommigen al onmiddellijk tot aan de aanslag. Doseren en de wedstrijd plannen lijkt mijn inziens het betere recept om niet enkel aan de meet, maar vooral na 3 dagen nog jus in de benen te hebben. Het 55 kilometer lange parcours is een aaneenschakeling van nooit vervelende bos- en veldwegen en telkens we in de buurt van de rivier “la Creuse” komen duikt het modderspook weer op. Steeds weer is het afwachten of de onbetrouwbare zwarte vijver waar je je instort slechts 10 cm diep is, dan wel of hij met het geluid van een vettige boer, driekwart van je voorwiel verslindt. Het materiaal krijgt het in deze omstandigheden extra zwaar te verduren en steeds weer moet ik aan mijn teammaat denken wanneer mijn schijfremmen na de zoveelste modderaanslag tijdelijk van zich laten horen. Pat staat namelijk sinds jaar en dag bekend als dissident wanneer het om remtechniek gaat. Bergen redenen en uitvluchten anti schijfremmen en hij zweert dan ook sinds jaar en dag voor de goede oude, vertroude hydraulische velgrem. Maar toen kwam Reevax op de proppen en bij onze kruistocht ter promotie van het mountainbiken en het gebruik van deugdelijk materiaal ging ook good old Patje voor de disc-brake-bijl. En wat denk je ? Het Shimano XTR-schijfremsysteem kreeg al na één etappe het “Tested and approved by Pat”-keurmerk. Hoeraa, ! Weer een zieltje gewonnen.

Na een laaste zware technische strook langsheen de oevers van de Creuse horen we in de verte de ambiance van de finishlijn en kunnen we aftellen. Directeur de Course, Alain, houdt echter van wat show en wil finishen in stijl, of is het steil? De laatste kilometer voert ons immers naar de top van het Chateau d’Aubusson of beter de ruine die er nog van overblijft. Een flinke aanslag op je verzuurde benen, maar een etappenafsluiter om U tegen te zeggen. Terwijl ik bij hartslag 182 nog aan het bekomen ben van een heftig finishduel inclusief jump, duwt de speaker van dienst een microfoon onder mijn neus “… et que pensez-vous de cette première étappe du Grande Traversée du Limousin, monsieur ?”. “Alors,euhm… Fred,euhm…, maintenant aujourdhui, euhm…” Kunnen ze ne mens nu nog niet efkens laten uithijgen ?
Even later komt ook de tweede Reevaxer aan bij le Chateau Fort. Pat heeft vandaag duidelijk niet op économique gereden. Gelukkig was er voldoende EHBO-personeel aanwezig om de goede mevrouw van het Franse Croix Rouge te reanimeren nadat ze haast een attaque kreeg toen ze Pat achter de streep zag neervallen. “ Ç a va monsieur, ça va ?” vraagt ze angstig. “Qui, qui”, antwoordt de schijndode en ook ik kan haar geruststellen dat dit beeld enkel een stijlkenmerk en geen reden tot paniek is.
Even later is ook Zoef bij de finish aangekomen en meldt dat Kroki nog onderweg is en het zwaar heeft. Niet verwonderlijk want na 6 jaar afwezigheid is dit zijn eerste echte marathonwedstrijd en het parcours is alles behalve lichtlopend. Kranige Kroki houdt echter vol tot het bittere einde en bereikt eveneens de ruine van Aubusson. Meermaals gestorven maar nooit opgegeven: dat is nu eenmaal het Reevax-motto.
Onze fietsen zijn vuil, de rijen aan de fietsafspuitstand lang, het water van de douches ijskoud maar de pasta van Zoef overheerlijk. Na een welverdiende fokkie bergen straffe verhalen en met het geluid van de zacht stromende Creuse op de achtergrond vallen we als een blok in slaap.

Etappe 2 van Aubusson naar Guéret:

Ook vanochtend is het weer fris aan de vis en de geneutraliseerde doortocht door de stad zorgt maar voor weinig échauffement. Vandaag staat met 70km en 1700 hoogtemeter weliswaar de langste rit op het programma, maar toch wordt het naar marathonnormen opnieuw een korte wedstrijd. Het tempo ligt bijgevolg weer aan de hoge kant en er wordt al snel in kleine groepjes gereden. De ondergrond is droger dan gisteren maar sporadische zwarte gaten blijven op de loer liggen. Het is bij één van die valkuilen dat ik me misreken en bijna stilstaand over mijn fiets tuimel. Geen erg, alleen het stuur is wat verdraaid. Gewoon terugdraaien lukt helaas niet en ik moet mijn werktuigsetje bovenhalen om de boel weer in de juiste richting te zetten. Weg groepje en op mijn eentje verder. Het parcours is vandaag vanwege de heftige beklimmingen zo mogelijk nog selectiever dan gisteren maar ik hou wel van dergelijke bergjes. Eindelijk na “slike-biken” terug “mountain-biken”. In vergelijking met dit traject zijn Duitse marathons echt wel bosautostrades. In de Limousin daarentegen moet er gestuurd, gebalanceerd, gemikt en gebaggerd worden: tout court, c’est du vrai VTT.
Ook vandaag weer geen binnenrollen aan het einde van de rit maar nog wat stevig klim- en singletrailwerk alvorens we op het hoogste punt van Guéret in een aangenaam zonnetje kunnen neerploffen. Ondanks het slopende parcours lijken alle Reevaxers de rit van vandaag beter verteerd te hebben dan gisteren. Ik denk dat de routine er begint in te komen.
Alleluja! Vandaag warme douches en een postkaart-standplaats voor onze Reevax-mobiel.

Etappe 3 van Guéret naar Boussac:

De eerste kilometers van de wedstrijd gebeuren onder begeleiding want we moeten enkele grote wegen oversteken maar dan is het alle remmen los en verdwijnt het startveld in een enorme stofwolk. Een langgerekt lint van bondgekleurde bikers stuift tegen hoge snelheid door het Franse landschap tot we plots een obstakel van formaat op onze weg tegenkomen. Een kilometer lange oude spoorwegbedding zonder rails maar inclusief steenslag en vermolmde houten dwarsliggers halen de snelheid er kompleet uit. Aanvankelijk probeer ik op de grote plaat nog wat snelheid te behouden, maar door het hotsebotsen ben ik verplicht staande te rijden en steevast zakt de snelheid in elkaar en moet ik tandje voor tandje terugschakelen. Pat daarentegen zweeft op zijn volgeveerde Orbea als een hoovercraft over de stenen en laat in slechts enkele honderden meters de ene na de andere renner achter zich. Nu weet ik plots ook wat Louis de Funès vanmorgen bedoelde met “Attention pour la voie ferrée”. Mijn nieren zitten intussen onder mijn oksels, mijn lever heeft plaats gewisseld met mijn milt en het melkzuur in mijn bovenbenen is van al dat gedender tot meringue-schuim geklopt. Dit is duidelijk niet mijn specialiteit. Gelukkig is de rest van het parcours meer mijn ding. Heftige afdalingen langs wild slingerende paadjes met onder het bladertapijt verscholen takken en stenen vergen wel aandacht, stuurmanskunst en vooral veel voorzichtigheid om niet binnen de korste keren je ros naar de eeuwige jachtvelden te helpen. Geregeld staan er supporters langs de kant die ons vol overtuiging aanmoedigen maar de allergrootste supporter is een in oranje geklede blonde die al van ver haar poulains alsof haar leven ervan af hangt vooruitschreeuwt. In de laatste 10 kilometers kom ik nog samen met mijn directe concurrent uit het algemene klassement, maar met enkele minuten voorsprong hoef ik geen risico’s meer te nemen. En ook deze keer weer een finish bergop en wel naar het Château de Boussac. De finish lijkt wel op de muur van Hoei en het geeft dan ook veel voldoening om hier een sprintje te kunnen winnen.

Conclusie:

Na een weekendje uitleven in de Terra Incognita van de Franse Limousin is het mountainbikevirus opnieuw wakker geworden en levendiger dan ooit.

De winter was koud, nat maar vooral veel te lang. Zelfs de trainingstage op Mallorca had een herfst-karakter. De voorbereiding was niet altijd even gemakkelijk en de motivatie spoelde soms letterlijk weg. Het ontdekken van nieuwe horizonten doet altijd deugd en de Limousin, die veel gelijkenis vertoont met onze Ardennen, was een positieve verassing. Als bakermat van de troubadours, als oorsprong van het glazuur en het porselein, bekend voor zijn koeien en paarden was de Limousin niet alleen voor Monet een bron van inspiratie. Ons opnieuw kunnen uitleven tijdens uitdagende marathon-wedstrijden met alles erop en eraan, doet het mountainbike-beestje in ons weer helemaal openbloeien. Met nieuw enthousiast bloed in het team en Kroki die eindelijk weer kan koersen belooft het alvast een tof Reevax-seizoen te worden.

Overigens de Belgen deden het niet slecht: volledig podium bij de dames, 1 ste en 2 de plaats bij de heren en ondergetekende op het hoogste schavotje bij de masters 2.

Kortweg: “La Belgique…. Douze points”

Pepe

Wedstrijd Info

Etappe 1: Clairavaux – Aubusson
Afstand: 55 km
Hoogteverschil: 1400 hm

Etappe 2: Aubusson – Gueret
Afstand: 70 km
Hoogteverschil: 1778 hm

Etappe 3: Gueret – Boussac
Afstand: 60 km
Hoogteverschil: 1386 hm

Uitslag

Etappe 1: Clairavaux – Aubusson