Een weekje superbiken!

Het begint langzaam een beetje Reevax traditie te worden: de Roc d’Azur aan de Franse Azurenkust als seizoens-afsluiter. Nochtans niet moeilijk te begrijpen: (meestal) schitterend weer op een moment dat het bij ons al begint te kwakkelen, prachtige technische parkoersen en een evenement dat 15000 deelnemers en 23 wedstrijden in een lang weekend steekt. Sfeer verzekerd.

In de voorgaande jaren hebben we telkens onze laatste verlofdagen bij mekaar geschraapt, dit jaar hadden we de luxe van er nog enkele op overschot te hebben. De kalender was blijkbaar niet genoeg gevuld dit jaar… Maar Patje wist onmiddelijk onze verlofdagen op te souperen en stelde voor om het weekend voordien al naar het zonnige zuiden af te zakken en enkele dagen aan de voet van de kale berg, de Mont Ventoux, te kamperen. Veel overtuigingskracht had bij daar niet voor nodig !
Veel ga ik daar hier niet over schrijven, aangezien we daar enkel de asfalt-jeanet uitgehangen hebben en het hier toch nog altijd over mountainbike ging Asfalt is maar asfalt

Dinsdagmiddag dan koers gezet naar de camping in St Aygulf aan de Cote d’Azur waar we in de vroege vooravond hartelijk ontvangen werden door een heus verwelkomingscomite: volgens mijn telling waren alle 374.865.492 muggen uit St Aygulf en wijde omgeving present en stortten zich op ons als een bende hongerige piranha’s op hun prooi. Binnen de kortste keren lijken onze benen op het Massif des Maures, de ons omringende bergketen, en krabben we ons te pletter. Onder zoveel geweld moeten zelfs de meest stoere Reevaxers plooien en ten einde raad wordt een hulplijn ingeschakeld. Blijkt dat Zoef, de voorzienigheid zelve, de mobilhome volgestouwd heeft met anti-muggen produktjes, en na de eerste schuchtere testjes hebben we zelfs zoveel lef en zelfvertrouwen dat we de bloedzuigende vampieren uitdagen door de hele avond op het terras te gaan zitten. De straaljagers vallen continu aan, maar telkens weer wordt de aanval op 5 cm van het target afgeblazen. Het lijkt wel also we een ondoordringbaar energie-schild hebben opgebouwd. Het continue gezoem van het af en aan vliegen van het aanvalssquadron nemen we er graag bij

Over naar de eerste parkoersverkenning. Pepe, gewapend met Zoef’s nieuwe camera, is blij als een kleuter met een lekstok dat hij het nieuwe speelgoed mag uitproberen. Eenmaal offroad blijkt dat er wat wijzigingen zijn in het parkoers met enkele nieuwe singletracks. Maar wat vooral opvalt is dat het parkoers er toch heel wat moeilijker bij ligt dan vorig jaar. De storm van enkele weken geleden heeft heel wat verse geulen uitgespoeld waardoor het nog meer opletten is om niet onverwacht en ongewild in het dekor te gaan. Dergelijke trails zijjn natuurlijk uitermate geschikt om het nieuwe speelgoed te testen en (hopelijk) spectaculaire foto’s te maken. De toch wel wat tricky afdaling naar Le Fournel ligt er ook weer in, en daar hadden enkele Nederlanders op de camping aan de voet van de Mont Ventoux toch wel hun bedenkingen bij: “ Nou, daar ligt daar een afdaling, daar heb ik eeeeeecht geen flauw idee van hoe daar ooit iemand naar beneden kan rijden. Zoooo steil. En met zooooveeeel trappen en drops. Volgens mij kukkel je daar gewoon over je stuur heen.”
Voor de volledigheid: wij zijn erin geslaagd om niet over ons stuur te kukkelen

Nadat we enkele uurtjes en evenveel km onderweg zijn, vraagt Pat of hij de camera niet moet overnemen. Het berichtje van Zoef in gedachten ( “geef die camera niet aan Pat, want dan is die binnen het halfuur kapot” ), twijfelt Pepe even maar stemt dan toch toe. De volgende steile en tricky afdaling dient zich aan en even verder boort een tandenstoker, die hier overal zomaar aan de struiken groeien, zich door de zijflank van mijn Race King achterband. Alhoewel het slechts een klein gaatje is, krijgt de No Tubes latex het blijkbaar toch niet gedicht, er komt zelfs geen latex naar buiten. Dan herinner ik me dat het al minstens 4 maand geleden is dat ik die band gemonteerd heb en bij het monteren van een binnenbandje blijkt dat de latex zo goed als opgedroogd is. Oeps, beginnersfoutje…
Dankzij mijn lekke band heeft Thomas Dietsch wel kans gezien om ons achter te laten, anders was het niet waar geweest… we zitten ondertussen namelijk op een zeer smalle singletrack

Nog enkele makkelijke kilometers voor we op het terras in Roquebrune aankomen. Euh, Patje, wat is dat? Oeps, cameratas doorgescheurd. Check: 45 minuten 23 seconden. Het heeft iets langer geduurd dan Zoef voorspeld had, maar heel ver was ze er niet naast. Gelukkig is de camera nog in orde, anders had er ene niet goed van geweest denk ik
Ondertussen is Marv een uurtje vroeger aangekomen dan verwacht, en nemen we een off-road binnendoor terug naar de camping. Die was wel bijna 20 km ipv de geschatte 10 km, en waarschijnlijker langer dan de “normale” weg terug, maar ja, iedere GPS heeft wel eens kuren

Donderdag bij het afhalen van de startnummers even schrikken: blijkt dat de 83km lange marathon 2700 hoogtemeters heeft. Ik had altijd iets van 1700-’0 in mijn hoofd zitten en voor de Roc d’Azur op zondag 1300 hoogtemeters. Blijkbaar ergens de getallen van de Roc d’Azur en een van de toertochten verwisseld met de marathon. Damn, dat zijn wel heel veel hoogtemeters en dan nog op een moeilijk parkoers. En het is ondertussen toch al bijna 7 jaar geleden dat ik nog eens meer dan 2000 hoogtemeters op dezelfde dag onder de wielen kreeg. Het gevolg: onzekerheid, twijfel, zenuwen en een heel klein beetje veel schrik. Kortom: stress ! Misschien best niet starten? Of toch? Maar mezelf kennende wil ik dan ook het einde halen, zelfs als ik over mijn toeren moet gaan, wat in mijn huidige situatie nog geen goed idee is? Of slechts een stuk doen en afsnijden? Maar waar en wanneer? Mezelf kennende zal dat toch pas zijn als het kalf al 37 keer verzopen is. Wel starten, niet starten, wel starten, niet starten, … ondertussen vandaag al zeker 700 keer van gedacht veranderd, Pepe en Pat zullen er wel zot van geworden zijn. Correctie: nog zotter van geworden zijn. Uiteindelijk toch maar drinkbussen gereed gemaakt, we zullen morgenvroeg wel zien. Ik probeer de beslissing zo lang mogelijk uit te stellen.

Vrijdagmorgen. Toch maar mee met de anderen uit bed gekropen. Ik voel me ellendig, miserabel, een slappe vod. Eten is lastig, krijg niet veel binnen. Achteraf zou Pepe verklaren dat ik er slechter uitzag dan Patje en dat hij nog geen eurocentje op mij zou ingezet hebben. Van je teammaten moet je het hebben…
Toch maar proberen en zien waar het schip strandt. Gelukkig mag ik een halfuurtje later starten dan Pepe en Pat, namelijk in startbox 3. Aan de start probeert de speaker er de ambiance in te krijgen. Niet aan mij besteedt vandaag. Stipt om 8u30 zijn we weg en hobbelen we door de wei op zoek naar onszelf. Gelukkig wordt er in de 3 de box al niet snel meer gestart en ik kan zowaar mijn plaats min of meer behouden zonder ook maar het minste te forceren. En dat is de bedoeling vandaag: zoveel mogelijk op reserve rijden en energie sparen, in ware ECOnetic, BlueMotion en EfficientDynamics stijl. Bij de eerste trechter een kleine opstopping van een 20 seconden, dan langs de camping tot aan de eerste klim. Hier direct naar het kleinste vittesseke, onder het motto: niets opblazen wat later nog nodig is
Heel wat anderen hebben blijkbaar net voor de omgekeerde strategie gekozen: opblazen wat opgeblazen kan worden. Het gehijg rondom mij is oorverdovend en het lijkt alsof ik omringd ben door een bende Al Quaeda zelfmoordbikers. Ik voel me dan ook niet echt op mijn gemak met een mogelijke aanval van melkzuurgas en rondvliegende quadriceps-scherven in het vooruitzicht…

Enkele kilometers verder is het dan gedaan met de pret. Enkele honderden bikers staan samengetroept aan de eerste singletrail en willen allemaal gelijk de singletrail op. Dan verstopt de boel natuurlijk en krijg je een stilstaande file. Een grote fles ontstopper, graag ! De paar dozijn sportievelingen die kris-kras door het bos proberen af te snijden en in te halen helpen ook niet echt en worden massaal uitgejouwd door de sportievere bikers. Diegenen die vanvoor wil rijden, moeten maar zorgen dat ze in de eerste startbox staan. En als ze daar niet goed genoeg voor zijn, moeten ze maar mee aanschuiven zoals de rest. Al duurt het wel heel lang. Welgeteld 25 minuten voor ik de eerste singletrail van de dag naar beneden mag wandelen. Het voordeel is wel dat hierdoor het hele pak uit mekaar getrokken is en dat we voor de rest van de dag geen echte opstoppingen meer hebben.

Na de kukkel-afdaling volgt wat ik dacht dat de zwaarste klim van de dag was: de beklimming van de steile Flûte. Hoe naief kan een mens zijn! Maar later daarover meer. De meesten gaan deze fluit te voet omhoog, slechts een handvol bikers, waaronder ikzelf, slaagt er in om de pedalen krampachtig te blijven ronddraaien. Wat me direct opvalt: als je even “attention” of “je passe a gauche” roept, maken de te voet gestelde mede-bikers snel plaats en moedigen je zelfs aan. Lang geleden dat ik dat nog meegemaakt heb. De technische singletrail afdaling levert deze keer gelukkig geen lekke band op en even later zijn we al in Roquebrune. Net op tijd voor een nieuwe drinkbus, want Marv maakte net aanstalten om door te rijden naar het volgende bevoorradingspunt voor Pepe en Patje. Eigenlijk net te laat, want ik had de door mezelf aangegeven tijdslimiet 2 minuten overschreden. Bedankt voor het wachten Marv !

Maar nu zou het pas beginnen. De klim naar de Col du Valingarde is bijzonder lastig, maar wel schitterend mountainbiken. Steeds weer een heel stuk zeer steil klimmen, dikwijls over grote rotsblokken of losliggende stenen, om dan weer een stuk te dalen via technisch zeer moeilijke singletrails, vooraleer weer wat hogerop te klimmen. Het is nu dan ook gedaan met alles wat maar enigszins weg heeft van ECOnetic, BlueMotion of EfficientDynamics. Geen ‘op reserve’ rijden meer, maar het gas vanonder en alles uit de kast om op en over de ruwe, grove rotsblokken te geraken. Af en toe een verplicht nummer te voet, maar het grootste deel ‘net te rijden’. In de kortere stukjes bergaf dan opperste concentratie om recht te blijven. Magnifiek !

Ik ben ondertussen 4u onderweg en er staan 40 km op de teller, nog niet eens halfweg dus. Het belooft een lange dag te worden, aangezien dit ook nog eens het verste punt van huis is. Gelukkig is het nu enkele kilometer afdalen, en alhoewel nooit echt steil, heeft de snelle afdaling alweer een hoog fun gehalte met vele rotsblokken, drops en soms verrassende bochten. Daarna mogen we de fluit nog eens op van de noordkant om ons weer helemaal in de vallei te storten. De volgende 15 km zijn continu op en af, en zijn qua parkoers iets lichter. Gelukkig maar, want ik zit ondertussen in een serieus dipje (zeg maar krater) en dit waren voor mij de zwaarste kilometers. Het idee om ermee te stoppen speelt serieus, mede doordat enkele kilometer verder een makkelijke shortcut naar de finish is. Toch wel een klein kwartiertje nodig gehad aan de bevoorrading bij Car Brulee (km 62) om een beetje terug bij te komen, waarna het terug wat beter ging.

En dan komen we aan de wereldberoemde Col Bougnon. Op deze korte, maar steile klim verdringen de supporters zich om ons te zien lijden. Traditiegetrouw staat hier zo’n massa volk dat je zelfs niet ziet waar je moet rijden. Alle, bij de eersten dan toch, want tegen dat de meer stervende mens hier aangekomen is, is er al veel volk terug weg. Daarna enkele schitterende singletrails steil omhoog en even later weer naar beneden. Tussendoor een fantastisch uitzicht over de baai van St Aygulf. Patje en Pepe, samen goed voor 13 Roc edities en minstens 26 passages langs deze sectie, beweren dat ze daar nog nooit een schoon uitzicht gezien hebben. Goe bezig, mannen !

Ondertussen zijn we al wel terug op zeeniveau, maar niet voor lang, want we worden via de achterkant van St Aygulf naar het hoogste punt van St Aygulf gestuurd volgens de formule: steil – pokkesteil – iets minder steil – pokkesteil – iets minder steil – steil – pokkesteil – bevoorrading op de top!
Daarna nog een keer of 4-5 kort maar pokkesteil naar boven om via een technische singletrailafdaling even snel weer beneden te zijn en dan zitten we plots al aan het strand van St Aygulf. Na een eerste korte passage door het losse zand gaat het naar de chemin des douaniers. Dit pad loopt bovenop de klif aan de kust en de vele trappen zorgen ervoor dat je regelmatig even van de fiets moet. Alhoewel de uitzichten prachtig zijn, kan het op- en afstappen mij niet meer bekoren en had dit stuk voor mij niet meer gehoeven. Daarna nog even het volledige strand kruisen, waar de zonneklopperstoeristen zich afvroegen waar wij wel mee bezig waren. En wij vroegen ons net hetzelfde af over hun. Net op het moment dat ik mijn aanloop wil inzetten om met voldoende snelheid het zand in te gaan, komt er nog een onnozel kieken voorbij die net voor mij en nog voor het zand begint afstapt en de doorgang blokkeert. Deze natuurlijk ook te voet, maar koppig als ik ben stap ik terug op de bike (ah ja, ne bike dient om te biken en niet om te wandelen) en tot mijn eigen verbazing geraak ik zelfs terug in gang. Ik krijg echter de snelheid niet meer opgebouwd en moet ongeveer halfweg het strand het onderspit delven nadat mijn benen (bijna) ontploffen van het melkzuur. Pffeww, net op tijd een massamoord vermeden…

Tegen mijn eigen verwachtingen in is de klus geklaard, wat nog overblijft is enkele kilometers asfalt en nog een stukje door de wei hobbelen tot aan de finish. De klok staat op 6u48 en nog iets, maar dat is van geen tel vandaag. Ik heb het gehaald zonder mezelf helemaal om zeep te rijden. En achteraf gezien vind ik de uitslag zo slecht nog niet. Is dit het bewijs dat de oude Kroki terug is? Hmm, nog lang niet, maar het is wel een stap in de goede richting !

Na de zware marathon hebben we ons zaterdag wat koest gehouden. De expo bezoeken, terrasje doen, … maar toch ook nog wat kilometerkes en singletrackskes off-road. Tja, ‘t moest daar zo plezant maar niet zijn
Zondag dan de echte Roc d’Azur als afsluiter van de week, oftwel de xc wedstrijd over 53 km. Hier hebben Patje en ik geen schijn van kans op een goede tijd, want we staan in de 6 de en 7 de startbox, en dat betekent meestal gigantische files. Pepe daarentegen mag wel in de eerste box starten en is dan ook diegene die de Reevax eer mag hooghouden. De file-voorspelling komt uit, Patje en ik verliezen elk 2x 25 minuten door een valpartij waarbij de ongelukkige met de helikopter afgevoerd moet worden. Daarna nog verschillende keren enkele losse minuten, in totaal goed voor ruim meer dan een uur stilstaan. Door de vele starters (bijna 5000 !) rijden we ook bijna de hele dag in het slechte spoor om tragere deelnemers voorbij te steken. Maar dat hoort erbij en we maken er ons niet druk om en amuseren ons. Bovendien is dat een uitstekende interval en techniek training

En daarmee is een einde gekomen aan een week biken in een superomgeving met superparkoers, met superweer en een superorganisatie. Want dat valt echt wel op: de Fransen slagen erin om 23 verschillende wedstrijden met in totaal 15000 deelnemers in 3 dagen te verpakken en dat allemaal nog vlot en correct te laten verlopen ook. Het afhalen van de startnummers, het simpel maar effectief systeem van de startopstellingen, starttijden, seingevers onderweg, medische assistentie, bevoorradingen, uitslagen, … alles lijkt te draaien als een Zwitsers uurwerkje. Kortom, het was een superweek !

Kroki

Wedstrijd Info

Roc Marathon
Afstand: 83 km
Hoogteverschil: 2700 hm

Roc d’Azur
Afstand: 53 km
Hoogteverschil: 1700 hm

Uitslag

volledige uitslag

Roc d’Azur

volledige uitslag

Foto album